JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (032)

 32.

Weruh kancane padha mlengak sajak gumun, Sudimin meneng anggone ngguyu, dheweke kuwatir yen nganti kanca-kancane padha salah tampa maneh karo guyune kuwi. Tenan, jebule sing rada salah tampa malah Warsidi, krungu guyune Sudimin, Warsidi rumangsa nek olehe takon wis digeguyu, dianggep pitakonan sing lucu sing kudune ora ndadak ditakokne maneh.

 

“Kowe bisa wae ngguyu pitakonku iki mau Min” kandhane Warsidi sanadyan wis ora pati atos nanging keprungu nek atine rada gela “nanging olehku takon iki mau tenanan, lan merga kowe ngguyu aku banjur bisa mbadhe apa sing arep mbok tindakne marang Ninuk”.

 

“Apa kuwi?” Sudimin mbales takon .

 

“Kowe arep nggugu sing dikarepne Pak Dalal, nanging marang aku lan kanca-kanca sing wis mbok anggep batih dhewe, kowe arep kandha nek olehmu nuruti karepe Pak Dalal kuwi mung api-api, ora tenanan, ora tulus tekan ati, prelune kowe bisa ora pedhot nggonmu kekancan karo aku lan kanca-kanca liyane, mligine karo Hartini. Rak ya ngono ta? Dhasar akal kancil tenan kowe kuwi Min, bisa sedhakep karo awe-awe!” wangsulane Warsidi karo suwara sing landhep sing bisa ngabangake kupinge sing krungu.

 

Hartini karo Masirah ora numpangi rembug, nanging kekarone katon nek mbenerake apa sing dikandhakne Warsidi. Sudimin dadi bali ora kepenak rasane.

 

“Kowe kuwi pancen wis nemen olehmu sengit karo aku kok Di” kandhane Sudimin uga kanthi suwara sing nuduhne nek atine lagi mangkel “nganti kowe tega lan mentala ndakwa marang aku karo pandakwa sing banget remehe kuwi. Ngertia ya? Mokal mungguhe Sudimin arep nglakoni kaya sing mbok kandhakne kuwi, ora kok merga aku wedi nek nganti digenthing dening Ninuk munggahe Pak Dalal, uga ora jalaran aku ora gelem dipedhot nggonku kekancan karo kowe lan kanca-kanca kabeh, mligine Hartini. Merga nek mung digething wong wae, aku wis kulina ora tau disenengi wong akeh Di, ora merga klakoanku sing ora genah, nanging merga aku iki mung anake Diman Bandhat sing kondhang nek mlarate taker sikut. Lan bocah sing drajate mung abdi, bocah ngenger, bocah ndherek, aku ya ora arep nyalahne nek bocah-bocah sapantaranku wegah kekancan karo aku, mula pancen ora ana jamake watu inten diworne watu krikil kaya aku iki…….”.

 

“Iya, iya nek ora kaya sing dibadhe Warsidi banjur apa sing arep mbok tindakne?” Masirah sing wis ora betah ngrungokne tembung-tembunge Sudimin tumuli nyela rembug.

 

“Nek sirku, aku ora arep ngowah-owahi adat” wangsulane Sudimin “kaya-kaya aku ora tau krungu kabar sing mbok kandhakne mau. Aku ora arep ngowahi nggonku srawung karo Ninuk, Hartini, Masirah, Warsidi lan kanca-kancaku kabeh. Kajaba nek pancen kanca-kancaku wis ora gelem kekancan karo aku maneh, aku ya ora arep meksa nanging aku bakal panggah ora arep ngowahi adat”.

 

“Lha nek Pak Dalal mentog awakmu?” Masirah takon.

 

“Ora bakal kelakon Pak Dalal mentog aku, merga Pak Dalal wis nemoni Bapak lan aku uga arep ngecakne apa sing disuwunke tulung Pak Dalal marang Bapak, ya kuwi aja merga aku cedhak karo Hartini banjur srawungku karo Ninuk dadi renggang, Ninuk lan Pak Dalal duwe penganggep nek merga Hartini aku dadi adoh karo Ninuk, kamangka kanyatane rak malah kosok balen ta?” wangsulane Sudimin dipungkasi nganggo pitakonan.

 

“Kosok balen piye?” Warsidi genti sing takon.

 

“Wiwit biyen aku karo Ninuk kuwi ya tangga, ya kanca sing lumrah” wangsulane Sudimin “nanging keneng diarani olehe omong-omongan sajrone seminggu durung karuwan bisa omong-omongan najan mung ping pisan. Nanging nyatane sawise aku karo Hartini mundhak akrab, ya kuwi sakjege Hartini ajak-ajak ngenekne Sinau Kelompok kae, paling ora aku kepethuk lan jagongan karo Ninuk seminggu bisa ping telu ya apa ora?”.

 

“Kuwi mula bener” sing wangsulan malah Hartini “Nanging sing diarah Ninuk lan Pak Dalal  luwih saka kuwi, ya kuwi kowe kudu bisa dadi jodhone Ninuk”.

 

“Apa?. Jodho?”  Sudimin mesem “jodho kuwi tekdire Allah, kaya sing dikandhakne Pakku jaman semana marang Pak Dalal, nek pesthine aku dadi jodhone Ninuk mbuh kaya apa wujude sing dadi pepalang mesthi bakal sumingkir kabeh, ning nek dudu jodhone arepa dibudidaya kaya apa wae, ya panggah ora bakal kelakone. Aku wis matur Bapak, nek aku lagi bisa mikir jodho kira-kira ya limalas tahun maneh, wektu iki aku isih mikir golek dalan lan golek sangu kanggo urip ben bisa lumrah kaya wong liyane, dadi sasuwene limalas tahunan mengarep, aku ora arep wani mikir lan ngira-ira sapa sing bakal dadi jodhoku. Aku ya matur marang Bapak, nek jan-jane ngono bocah wadon sing kanggoku nduweni daya lan bisa ngisi atiku kuwi ya wis ana, nanging aku ora wani mblakakne isi atiku. Iya amerga kahanan sing menging aku ngandhakne sapa sing tak tresnani. Nek mbesuk aku wis bisa urip lumrah, ora nandhang kacingkrangan, lan bocah wadon kuwi isih durung nresnani wong liya lan uga durung winengku ing kakung, lagi mbok menawa aku wani blaka. Nanging nek uripku durung tumata, mbok ngantia satus tahun maneh, aku ya ora bakal blaka. Perkara Ninuk, ya ora prelu digagas, merga kajaba aku ora duwe rasa apa-apa marang dheweke, kajaba rasa minangka kanca lan tangga, Pak Dalal dhewe wis ngendika marang Bapak, nek duwe kersa, sing mbok menawa wae bisa dadi sarana ndadekne sansaya renggang lan adohe antarane aku lan Ninuk, ora merga apa-apa nanging ya merga tuwuh saka atine Ninuk dhewe sing bakal disengkuyung dening Bapake”.

 

“Sik…sik….sik…..” Warsidi sumela rembug “coba balenana lan cethakna sepisan maneh tembungmu sing keri dhewe kuwi mau. Pak Dalal ngersakne apa?”.

 

“Pak Dalal ya wis maju cara mikire” wangsulane Sudimin “ora kepengin enggal-enggal mantu, nanging anake wedok kudu sekolah sing luwih dhuwur maneh, lulus SMP mengko Ninuk arep disekolahne nyang Kutha. Kowe wis nyandhak ta sing tak karepne?”.

 

“Durung Min” Hartini wangsulan “tutugna olehmu nyethakne, merga aku ya ngono, nek lulus SMP aku ya kepengin bisa mlebu menyang SMA neng Ngawi kana”.

 

“Apik kuwi Har” wangsulane Sudimin “nek mung lulus SMP wae, ora pati ana guna lan manfaat sing bisa dirasakne, dadi uga marang Masirah karo Warsidi nek bisa ya aja kesusu omah-omah, kudu nerusne sekolah dhisik”.

 

“Sapa sing arep ndang omah-omah?” Masirah nyaut kandhane Sudimin karo mrengut “wong aku ya kepengin bisa sekolah maneh nyang SPG ben bisa dadi Guru kok”.

 

“Nek aku cetha nek kudu bisa mlebu STM” Warsidi nyauti rembug “ndang dikandhakne sing cetha, apa sing mbok karepne karo tembungmu sing aku ora mudheng mau, Hartini ya durung mudheng”.

 

Sudimin mesem kalegan, kanca-kancane wis ora kaya mau tembung lan sikepe. Suwasana bali normal maneh.

“Kowe bocah telu mesthi padha karo aku, wis apal karo teku lan lagak lagon lan lageyane Ninuk kae” kandhane Sudimin sabanjure “lan kowe kabeh mesthi ya wis ngerti nek Kedunggalar kene iki kutha cilik, utawa malah isih kenek diarani ndesa, bocah sing pinter ya durung akeh, bocah sing gantheng lan gagah isih bisa dietung nganggo driji, beda adoh karo neng Ngawi utawa neng Madiun, neng kana kuwi bocah bagus, bocah pinter, bocah sing putrane wong sugih lan nduweni pangkat, akeh banget. Merga saka ngendi-endi padha mlumpuk neng kana. Saiki mbalik maneh menyang Ninuk, nek kepethuk lan kerep srawung karo bocah-bocah lanang sing bagus, gantheng, cekel dhuwit thik ya pinter pisan, kira-kira gampang apa kepenak wae Ninuk nglalekne bocah lanang sing nuwun sewu sanadyan rada pinter, nanging panguripane ora cetha, drajate mung sak abdi utawa wong ngenger kaya aku iki? Tulung aku dibantu mikir mangsuli pitakon sing keri dhewe iki!”.

 

“Ora tak rewangi mikir wangsulane Min” Warsidi wangsulan karo mesem amba, tilas-tilas rasa cuwa ing atine wis ora katon maneh “nanging tak dongakne muga-muga Ninuk kecanthol karo bocah kutha kaya sing mbok kandhakne kuwi”.

 

“Ora sah didongakne” Masirah nyaut rembug “kaya wis keneng dipesthekne, Ninuk mesthi wis lali karo Sudimin sadurunge kwartal keloro sak wise mlebu SMA neng Kutha. Aku percaya banget kuwi”.

 

“Ora mung Ninuk dhewe” Sudimin nutugne olehe guneman “durung karuwan nek kowe kabeh ya ora bakal malih slaga sawise padha lulus SMP lan bisa nerusne sekolah menyang Kutha. Merga, bocah sakelas iki sing durung cetha bathik lan tulisane sawise padha lulus SMP ya mung aku dhewe. Aku durung ngerti, apa aku banjur nusul wong tuwaku melu dadi buruh kuli perkebunan Karet utawa Kelapa Sawit neng Sumatera kana, apa banjur ngulandara dodolan bau kanggo nerusne urip neng kutha, utawa panggah dadi abdine Bapak neng dalem kene, aku ora ngerti. Sing cetha, drajatku bakal manggon adoh ing ngisormu kabeh, mula saupama mbesuk padha wegah kekancan karo aku, aku ya trima wae”.

 

Bocah telu padha meneng, ora ana sing bisa mangsuli apa sing lagi wae dikandhakne Sudimin sing keri dhewe iki. Sing cetha, bocah telu sing mau tekane nggawa ati panas, wis ora padha gela maneh.

 

 

Ana candhake.