JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (034)

 

34.

Bocah-bocah kancane Sudimin wis wiwit wira-wiri golek sekolahan dhewe-dhewe, padha ndhaftarne menyang Sekolahan sing dicocogi. Hartini ora sida mlebu SMA, nanging milih dhaftar menyang SGO Sala. Warsidi dhaftar menyang STM Siji Madiun, Masirah menyang SPG Negeri Ngawi. Ninuk sing sadurunge wis rada suwe milang-miling golek Sekolahan sing dianggep maju, sidane dhaftar menyang SMA Loro Madiun sing manggon neng Jalan Biliton. Nanging kabeh mau ya lagi dhaftar, isih kudu ngliwati test luwih dhisik, bisa ketampa lan bisa uga ora. Bocah-bocah liyane sing ngrumangsani bijine pas-pasan lan pancen ngerti nek ora pati pinter, padha melu ndaftar menyang Sekolahan-sekolahan swasta, ana sing neng Ngawi lan uga ana sing neng Paron, Madiun lan sapiturute.

 

Sudimin sing maune wis pasrah marang kersane sing gawe urip, menang-meneng wis nicil ayem. Nanging dening Pak Suwaji uga wis diwanti-wanti ora prelu kandha-kandha marang sapa wae, malah banjur ngilang saka pandulune kanca-kancane, tenane Gusti Allah wis ngabulake panyuwune Sudimin, temah bisa nerusne sekolah sing luwih dhuwur maneh. Lan ora baen-baen, olehe nutugne sekolahe Sudimin ora mung neng Ngawi utawa neng Madiun, nanging neng Kutha sing luwih gedhe, Ngayogyakarta.

 

“Iki dhaftaran sekolah rak wis padha bukak ta Min?” pandangune Pak Suwaji sawijining sore, nalika Sudimin mulih saka langgare Kyai Wahid.

 

“Ketingalipun makaten Bapak, kula mireng-mireng saking siaran RRI Madiun sasampunipun Warta Daerah saben dinten, kathah sekolahan-sekolahan ingkang mbiwarakaken Pengumuman Penerimaan Siswa Baru Kelas Setunggal” atur wangsulane Sudimin.

 

“Iya, bapak ya krungu kuwi” Pak Suwaji ngendika maneh “nek ngono kowe ndang tata-tata wae, sesuk budhala menyang Yogya”.

 

“Dhateng Yogya Bapak?” Sudimin matur nyuwun pirsa, durung nyandhak karo kersane Pak Suwaji.

 

“Iya” Pak Suwaji paring wangsulan “mau awan Bapak rak nampa Telegram”.

 

“Inggih Bapak” Sudimin nyaut rembug “kala wau kula inggih sumerep Pegawe Telegram saking Walikukun, mriki numpak Pit, nanging kula boten mangertos Bapak pikantuk telegram saking sinten”.

 

“Saka Pak Pak Bahadir lan Bu Albertina” Pak Suwaji paring wangsulan “paring kabar nek Pendhaftaran neng SMA Yogya kana ditutup suk Sabtu jam siji awan, lan test dianakne dina Senin karo Selasa, mula Pak Bahadir karo Bu Albertina banjur dhawuh supaya kowe enggal-enggal pangkat menyang Yogya, sesuk isih dina Rebo, dadi wektune isih nutut kanggo mbok ngge ndhaftar”.

 

“Nyuwun pangapunten Bapak” karo rada rangu-rangu Sudimin matur “kula kok dereng mudheng kalihan dhawuhipun Bapak menika ta? Menawi keparengaken kula kepengin ngertos kados pundi cethanipun”.

 

“Iya, iya…..” Pak Suwaji paring wangsulan karo setengah gumujeng “ya sing gedhe pangapuramu nek Bapak wis ndhisiki gawe putusan tanpa kandha marang awakmu luwih dhisik”.

 

“Putusan menapa menika Bapak?” Sudimin matur “boten dados menapa, kula pitados bilih putusan saking Bapak tartamtu sae kangge kula”.

 

“Kowe kelingan ta Pak  Bahadir karo Bu Albertina pas sanja lan manggon neng omah kene kira-kira seminggu kae?”  Pak Suwaji mundhut pirsa.

 

“Inggih kemutan Bapak” wangsulane Sudimin “putranipun nika sae sanget, kerep tumut kula menawi kula dhateng sabin, malah Bu Albertina nika nggih sae sanget, boten mantra-mantra menawi tiyang Walandi, ugi nate tumut dhateng sabin sepisan, tumut ramban jamur damen”.

 

“Bu Albertina kae dudu Walanda ya?” Pak Suwaji mesem “nanging kae priyayi asli Jerman lha nek kakunge kae asli Turki keturunan Yunani. Lha jebule priyayi loro kae banget kaengsem marang kowe Min, kasengsem merga nggonmu sregep, tulus nyambut gawe, sregep ngibadah lan pinter momong kanca-kancamu kabeh. Priyayi loro kae jebul sasuwene neng omah kene tansah ngulat-ulati sapari polahmu kabeh. Bareng priyayi loro kae pirsa nek neng kene kowe wis ora duwe sapa-sapa lan mbok menawa wae kowe bingung yen kepengin nutugne sekolahmu, Pak Bahadir lan Bu Albertina banjur nembung marang Bapak nek arep mundhut pitulungan marang kowe”.

 

“Pak Bahadir kalih Bu Albertina badhe mundhut pitulungan dhateng kula?” Sudimin mlengak semu gumun “prakawis menapa menika Bapak?”.

 

“Si Wiwin Winarah, putrane Pak Bahadir karo Bu Albertina kae rak ora duwe sedulur?” Pak Suwaji nutugne olehe paring wangsulan “mula bareng tepung karo kowe sing dikira padha olehe ora duwe dulur, seneng banget. Banjur nyuwun marang Bapa karo Biyunge…….”.

 

“Inggih Wiwin lare alit nika menawi ngaturi Bu Albertina Biyung menawi ngaturi Pak Bahadir Bapa, boten Mamah kalih Papah….” Sudimin nigas ngendikane Pak Suwaji.

 

“Iya” Pak Suwaji nyambung olehe ngendika “sing disuwun Wiwin, supaya Bapa lan Biyunge kersa ndadekne kowe dadi sedulure Wiwin. Dhasare Pak Bahadir lan Bu Albertina ya wis kasengsem marang kowe, mula banjur dhawuh marang Bapak supaya kowe gelema nuruti sing dadi pepenginane Wiwin. Lha minangka atur panuwune Pak Bahadir lan Bu Albertina yen kowe bisa nuruti pamundhute, kowe bakal diparingi hak kaya dene hak sing ditampa Wiwin saka Bapa Biyunge, ya hak apa wae”.

 

Sudimin lagi mudheng karo sing didhawuhne Bendarane kuwi. Nanging nganti sauntara durung guneman apa-apa. Nganti pak Suwaji banjur paring pangandikan maneh :

 

“Oleh dhawuh saka Pak Bahadir lan Bu Albertina kaya mangkono kuwi, tanpa mikir dawa bapak banjur nyaguhi, malah kepara wis lancang atur wangsulan yen Kowe gelem nuruti apa sing dadi pepenginane Wiwin mau. Nanging Bapak nyuwun wektu yen olehmu nuruti dhawuhe Pak Bahadir lan Bu Albertina kuwi sawise kowe lulus SMP. Merga saka Bapak wis tuwa, lan akehe ayahan sing diadhepi Bapak lali durung ngandhakne bab iki marang kowe. Mula Bapak sepisan maneh mundhut pangapuramu sing gedhe”.

 

Ora krasa luh dleweran saka mripate Sudimin, banjir kaya sumber kang mili ing perenging gampeng pagunungan. Rasa bungah lan trenyuh sarta rasa panuwun marang bendarane apa dene rasa syukur marang Gusti Allah wor suh carub dadi siji. Saya suwe Sudimin sansaya ora kuwat ngempet rasa ngondhok-ondhok sing munggah tekan gulune, wasana karo nangis mingseg-mingseg, Sudimin ngraup sampeane Pak Suwaji karo matur kanthi pedhot-pedhot :

 

“Samanten agening katresnanipun Bapak ingkang kaparingaken dhateng kula, Bapak babar pisan boten lepat nanging malah kepara sampun maringi kanugrahan dhateng kula ingkang boten wonten tandhingipun. Saestu kula namung saged ngaturaken genging panuwun dhumateng Bapak saha Ibu, ingkang tansah ngramut kula kanthi rila legawa ikhlas lahir trusing batin……”.

 

“Wis Min, aja kaduk ati nggonmu nampani kanugrahaning Gusti iki” Wasana Pak Suwaji nyandhak tangane Sudimin supaya bali lungguh neng kursine karo ngendika “yen kowe pancen gelem minangkani pamundhut saka Pak Bahadir lan Bu Albertina Bapak mung titip weling, wujudna rasa bekti lan tresnamu marang Pak Bahadir lan Bu Albertina, kaya dene nggonmu wis bekti marang Bapak lan Ibumu ing omah iki. Sing luwih sregep maneh nggonmu sinau, mbok menawa ing kono dadi dalan kamuktenmu”.

 

“Inggih Bapak” atur wangsulane Sudimin suwarane isih keprungu rada serak “pangestunipun bapak saha Ibu ingkang tansah kula suwun, mugi kula boten damel kuciwaning penggalihipun Bapak saha Ibu miwah Pak Bahadir tuwin Ibu Albertina, saha mugi-mugi kula saged dados sedherekipun Dhik Wiwin ingkang sae”.

 

“Iya, saiki enggal tata-tata kana” Pak Suwaji paring wangsulan maneh “Merga mbok menawa kowe wiwit sesuk sawise tekan Yogya bakal dadi wong Yogya, saupama ana wektu kanggo sanja mrene, tekamu ing omah kene wis beda. Ora prelu kowe kandha marang sapa-sapa bab kanugrahan sing mbok tampa iki, mbesuk wae yen wis ana buktine yen kowe bisa nuduhne yen anggonmu nampani kanugrahan saka Gusti iki kanthi tumemen temah bisa ana tandha yen uripmu dadi luwih becik tinimbang dina iki, kowe lagi kena kandha-kandha marang kanca-kancamu yen kowe jebul uga bisa sekolah ora beda karo kanca-kancamu sing putrane wong sing mampu”.

 

“Inggih Bapak” wangsulane Sudimin banjur menyat tumuju kamar papan turone.

 

Karo tata-tata, Sudimin ora kendhat nggone muji sukur marang Pangeran. Lan jroning atine tansah ngaturake panuwun marang bendarane, Pak Suwaji lan Bu Suwaji. Ana tekad sajroning atine, Sudimin ora bakal nglalekne kabeh kabecikan sing tau ditampa saka Pak Suwaji lan Bu Suwaji. Jroning atine uga nenuwun marang Sing Maha Kuwasa, muga-muga ing tembe dheweke bisa genti nyembulih males budi becik marang Pak Suwaji lan kulawargane.

 

Ana sapletik rasa kepengin ing sajroning atine, arep ngabari Hartini, Sudimin ngira yen Hartini pantes krungu yen dheweke nemu lakon sing nyenengne atine. Nanging diwurungne, isih ana sisa rasa ora percaya marang wong sing jarene Warsidi duwe rasa tresna marang dheweke kuwi. Bener bendarane, mbesuk wae nek wis kasembadan uripe dadi luwih becik lagi kanca-kanca dikabari, sadurunge kuwi bisa ditonton piye sikepe kancane marang dheweke. Dheweke kudu bisa njaga anggone bisa sekolah menyang Yogya iki dadi wadi, kanggo ngaweruhi wewadi sing disingidake dening kanca-kancane, dadi owah ngremehake dheweke utawa ora sawise kanca-kancane rumangsa wis mundhak drajate merga luwih dhuwur sekolahe. Sudimin banjur mesem.

 

 

Ana candhake