JAMUR DAMEN NENG PINGGIR GALENG (035)

 

35.

Critane Sudimin wis ora tau kocap, ya ing jagade para kanca-kancane jaman sekolah neng Sekolahane mBah Cip, ya neng donyane bocah-bocah sing biyen padha sinau bareng ing emperan mburi daleme Pak Suwaji. Semono uga ing pasrawungane para santri ing langgare Kyai Wahid. Sudimin pancen wis ilang lan wis ora ana sing rumangsa kelangan. Kabeh padha direpotne karo urusane dhewe-dhewe sing saiki wis ganti slagane. Mung kala-kala ing sawah kagungane, Pak Suwaji sing saiki ya wis pensiun lan kerep tindak menyang sawah, jeneng Sudimin sok isih diucapne, ya iku babagan anggone wis miwiti nandur jamur ing tumpukan damen sing nganti saiki isih dilestarekne dening Pakdhe Saidi.

 

“Dugi sepriki niku kula tesih kraos kecalan lho Pak Mantri” kandhane Lik Sakir nalika ngepasi Pak Suwaji tindak menyang sawah ngancani Pakdhe Saidi, pas kuwi lagi padha jagongan ing gubug cedhak “jamuran” , Pak Suwaji, Pakdhe Saidi lan Lik Sakir sing melu leren neng gubuge Pakdhe Saidi.

 

“Kelangan apa Kang Sakir?” tumanggape Pak Suwaji “lha olehe ilang kira-kira neng ngendi? Mengko atake lali olehe ndokokne wae?”.

 

“He he he…..” Lik Sakir ngguyu “tiang sing ical niku senes barang kok Pak Mantri, dados nggih cetha nek boten kelalen angsale nyelehne”.

 

“Kelangan kok dudu barang? Banjur apa kuwi?” Pakdhe Saidi melu amul gunem.

 

“Mosok neh nek kowe ya ora melu rumangsa kelangan ta Pakdhe?” Lik Sakir genti nakoni Pakdhe Saidi karo mesem “Kuwi lho, calon mantumu sing ora sida”.

 

“Oalah, si Sudimin ta?” Pakdhe Saidi wangsulan karo ngguyu “kowe kuwi nek ngarani kok angger wae, ning jane upama aku duwe mantu Sudimin kae ya seneng ndhe. Nanging bocahe malah ilang tekan saiki durung ana kabare ngono lho?”.

 

“Lha inggih ta Pak Mantri” Lik Sakir guneman maneh marang Pak Suwaji “jane ngoten Sudimin nika sak niki teng pundi ta? Gajege sampun gangsal tahun langkung lho, kok babar pisan boten sambang nggih boten enten layang? Napa katrem ngrencangi Kang Diman Bandhat nggarap siti teng Sumatera mrika nggih?”.

 

“He he he…” Pak Suwaji wangsulan karo gumujeng  “Ora Kang, Sudimin ora nusul wong tuwane, nanging bocahe lagi nindakne laku prihatin tapa brata neng cedhake Gunung Merapi kana lho”.

 

“Mertapa Pak Mantri?” Lik Sakir sajak ketok nek gumun, Pakdhe Saidi ya melu-melu ndomblong karo nguwasi pasuryane Pak Suwaji “Jaman sakniki kok kaya jaman Mataram mawon ta Pak Mantri? Gek Sudimin ki kok ya ana-ana wae lho?”.

 

Pak Suwaji gumujeng renyah, krungu kandhane Lik sakir ngono kuwi.

 

“Teka jaman kapan wae, jenenge wong laku prihatin kuwi panggah ana wae Kang Sakir” dhawuhe Pak Suwaji sabanjure “nek jaman biyen laku tarak brata kuwi ya digambarne kaya nek Sri Erlangga tapa neng alas Wonogiri, utawa kaya Raden Sutawijaya sing manekung neng pinggir segara. Nek jaman saiki, jenenge wong laku prihatin ki ya kaya sing dicakne Sudimin sasuwene iki, maune nindakne laku tapa brata manggon neng omahku nganti telung tahun lan sawise oleh wahyu jatmika rupane ijazah SMP banjur nutugne nggone tapa neng cedhake Gunung Merapi kana, nganti saiki durung rampung, olehe tapa ya kaya dene nalika tapa melu aku biyen”.

 

“Ooo, dados Sudimin nika sak niki ndherek tiang mrika Pak Mantri? Kok nggih wonten nggih tiang mrika sing tepang kalih Sudimin?” Pakdhe Saidi genti sing nyuwun pirsa.

 

“Kae lho Pakdhe” Pak Suwaji paring wangsulan “kancane Si Respati sing biyen tau dolan lan nginep sepasar neng omah kene kae lho, sing saiki didhereki Sudimin”.

 

“O, tiang tiang sing semahe Landa nika ta Pak Mantri?” Pakdhe Saidi nggenahne “nggih, nggih kula kelingan. Nggih sokur nek Sudimin ndherek tiang sing semahe Landa nika, nika ketingale tiyange sae, Landa sing boten kemlanda, malah nate tumut Sudimin teng sabin napa, nek kalih jamur damen ketingale remen sanget”.

 

Ngono kuwi satleraman rembugan sing nyenggol jenenge Sudimin, merga Lik Sakir lan Pakdhe Saidi pancen keneng diarani kanca sing kliwat kenthel karo Sudimin, kanca nek wayahe padha-padha nyambut gawe ana sawah. Beda karo kanca sing jarene ya kanca rakete Sudimin liyane. Ya kuwi kanca-kanca sing biyen prasasat renggang gula kumepyur pulut, ya kuwi kanca-kanca sakelas nalikane sekolah neng SMP Kebangsaan. Warsidi saiki wis nyambut gawe dadi Pengawas neng Perusahaan sing kulina mborong-mborong gawe gedhung, gawe jembatan, gawe rattan lan liya-liyane. Uripe wis keceh dhuwit wong bayare ya klebu gedhe, ora suwe maneh arep omah-omah oleh sing biyen dadi pacare jaman neng SMP, Masirah sing saiki wis diangkat dadi Guru SD Inpres ing sekolahan sing ora adoh saka omahe. Bayare ya wis lumayan gedhe, lha wong ya lulusan SPG, dadi wiwit nymabut gawe wis duwe pangkat Pengatur Muda, golongan dua a. Ninuk, putrane Pak Dalal sing jaman SMP tau mothah marang wong tuwane supaya bisa dijodhokne karo Sudimin, saiki blas wis ora nggagas maneh marang bocah sing dianggep wis ilang kuwi. Tumrap Pak Dalal lan Ninuk, ilange Sudimin saka Kedunggalar lan dikira ngulandara neng kutha mburu upa kanthi sangu ijazah SMP kuwi, malah dadi berkah. Merga Ninuk wis luwih akeh meruhi ambane jagad, sing jebul wong lanang sing luwih sampurna tinimbang Sudimin kuwi akeh. Salah sijine, saiki wis dadi pacangane sing nikahe kari telung sasi maneh. Jaka Sudiyanta, Kakak kelase jaman sekolah neng SMA loro Madiun sing banjur nutugne kuliahe neng IKIP Ketintang njupuk D1 Pendidikan, sing wusana ngeterne dheweke dadi Guru SMP Negeri ing Kedunggalar kono. Ninuk dhewe bar saka SMA ya banjur kuliah neng IKIP Malang, njupuk S.01 Pendidikan, lan saiki ya wis magang dadi GTT neng SMP Kedunggalar awor karo pacangane.  Beda maneh karo lakone Sri Hartini, bocah ayu sing uga pinter kae. Lulus saka SGO Sala, Hartini banjur ketampa dadi PNS, mulang Olah Raga neng MTsN Kedunggalar, saiki nek sore nyambi kuliah maneh neng IKIP PGRI Ngawi. Hartini dhewe sawise dadi Guru, ya banjur tepung karo kanca guru tunggal sak sekolahan, jenenge Agus Supriyanta lulusan IAIN Walisanga Semarang, saiki mulang Fiqih neng MTsN kono. Ing pungkasan tahun iki kekarone nikahan.

 

Let sedina olehe dirasani Pak Suwaji karo Kang Sakir lan Pakdhe Saidi pas leren neng gubug sawah, Sudimin teka neng daleme Pak Suwaji. Dadi entrane ngono ya kaya bocah kuliahan sing endhang omah. Pak Suwaji karo Bu Suwaji rena banget nampa tekane Sudimin. Sudimin dhewe, ya ora ngowah-owahi adat. Senadyan wis ora ndherek neng omah kono, nanging pas tangi turu esuk-esuk, mulih saka subuhan neng langgare Kyai Wahid, ora kikuk lan ora kidhung Sudimin wis nyandhak sapu, nyaponi latar.

 

“mBok uwis ta Min” Bu Suwaji sing pirsa nek Sudimin nyapu banjur nyedhak “mengko ben disaponi Yu Sumbruk, adate wonge tekane jam pitu”.

 

“Boten menapa-menapa Ibu” wangsulane Sudimin karo mesem “kula nggih sampun kangen kalihan nyapu latar mriki kok. Menawi latar Yogya mrika namung ciyut, boten saged disambi olah raga kados menawi nyaponi latar mriki”.

 

“Biyuh, kowe kuwi wis dadi Mahasiswa neng Perguruan Tinggi kondhang lho kok isih kober-kobere nyapu” Bu Suwaji paring wangsulan karo sajroning ati ngalembana marang prasajane Sudimin.

 

Sudimin ora wangsulan, kajaba mung mesem, banjur nutugne olehe nyapu.

 

“Mengko nek wis rampung, mlebua neng pendhapa, Ibu gawekne Kopi” ngendikane Bu Suwaji maneh “karo Bapakmu mau dhawuh nek ngersakne jagongan karo kowe sinambi nyruput kopi. Nanging Bapakmu saiki ya isih tindak-tindak olah raga ringan ngubengi  dalan RW”.

 

“Inggih Ibu” wangsulane Sudimin cekak, sing banjur ibut anggone nutugne ngobahne sapune.

 

Nalika Sudimin arep nimpal larahan sing wis diklumpukne, dumadakan Sudimin dikagetne dening suwara sing tau ditepungi, ngundang jenenge.

 

“Lho Hartini? Saka ngendi iki mau Har?” karo semu kaget Sudimin genti nakoni sing ngundang jenenge. Jebul Hartini sing isih lungguh ing sadhel sepedhane.

 

“Biasa, saben esuk tak ajegne sepedhahan mubeng desa” wangsulane Hartini karo mesem, rumangsane Sudimin eseme Hartini sansaya katon manis “aku saiki rak kost neng daleme Bu Nada kulon Gedhung Pancasila kae?, nyedhaki sekolahanku, saiki aku neng MTsN kok Min”.

 

“Oh, saiki wis dadi Bu Guru ya?” wangsulane Sudimin karo mesem “aku mung bisa melu seneng Har, awakmu saiki wis dadi wong tenan. Lan matur nuwun lho, masiya wis dadi Bu Guru isih kersa ngajak omong-omongan wong ndherek kaya aku iki”.

 

“O alah Min, gek kowe kuwi omong apa lho?” Hartini rada mrengut “saiki kowe neng ngendi? Kok bar lulus SMP banjur ilang, thik ngonowa tanpa sambang tanpa layang pisan”.

 

Sudimin mesem, karo nata ukara ing sajroning atine. Tembung apa sing kira-kira cocog kanggo aweh wangsulan marang Hartini sing biyen tau cedhak karo dheweke.

 

 

Ana candhake.