36.
Wiwitane
tuwuh gagasan arep blaka crita apa anane, yaiku arep ngaku nek dheweke saiki isih
kuliah neng UGM lan manggon neng Yogya merga diangkat kaya dene anak dening
pasangan Pak Bahdir karo Bu Albertina. Nanging, bareng digagas rada dawa maneh,
merga Sudimin ya durung ngerti kahanane Hartini sing saiki wis dadi PNS kuwi
luwih akeh maneh, wis omah-omah apa durung apa isih nyimpen rasa tresna marang
dheweke apa ora?, wekasane kanthi dora sembada Sudimin aweh wangsulan :
“Aku
iki manggonku ora cetha Har, jenenge wae wong luru pangan, ing ngendi ana papan
sing sajake ana pangan sing kena tak jupuk ya aku ngalih menyang papan kuwi”.
“Dadi
sidane kowe biyen bar saka SMP ya banjur golek gaweyan neng kutha ta? Tak kira
nek nusul wong tuwamu neng bumi Transmigrasi kana!” Hartini takon maneh.
“Iya,
aku isih durung kepengin dadi kuli perkebunan neng Sumatera kana, mesthine kowe
ya ngerti dhewe, ijazah SMP kuwi ora ana ajine nek kanggo golek gaweyan neng
kutha, dadi ya aku banjur nyambut gawe sakecekele, saka Pabrik siji ngalih
menyang Pabrik liyane, dadi kuli kasar sing gaweyane abot nanging bayare mung cukup
dienggo mangan. Nanging ya alhamdulillah, aku isih kaparingan kuwat” wangsulane
Sudimin nutugne olehe dora.
“Ya
ora apa-apa ta Min” wangsulane Hartini “sing penting diparingi sehat, lha
awakmu saiki wis omah-omah apa durung? Gajege nek kerja neng Pabrik kuwi
kancane sing ayu-ayu ya akeh?”.
“Omah-omah?”
Sudimin mesem “lha wong ngopeni weteng siji wae sok ora bisa kebak, kok mikir
omah-omah?. Lha awakmu wis kawengku kakung ya?”.
“Durung
Min” Hartini wangsulan karo ngguyu “nek sida lagi pungkasane tahun iki, aku
omah-omah. Wong kanggo tata-tata kabutuhan mburi, Bapakku isih nglumpukne
wragad. Lha nek mapanmu ngolah-ngalih banjur suk olehku menehne undangan piye
no Min?”.
“Yao
ra prelu diwenehi undhangan ta Har” wangsulane Sudimin karo ngguyu, najan
batine rumangsa ana sing ilang saka peranganing atine “wong saupama mbok wenehi
undhangan ya durung karuwan nek aku bisa teka, wong nyambut gawe neng Pabrik
kuwi ora duwe prei ya ora duwe tanggal abang. Karo maneh, ngge tuku karcis
menyang mulih kuwi ya kudu mikir dhisik, nek perkara nyumbang ngono saupama aku
ora aweh amplop kowe mesthine ya maklum. Ora liwat ya tak nyumbang donga wae,
muga-muga olehmu omah-omah kaparingan langgeng lan murah rejekine”.
“Aamiin,
matur nuwun lho Min” Hartini wangsulan karo mesem “jane kowe kuwi neng Pabrik
apa lho Min? Kok rumangsaku saiki kowe mundhak resik, kaya wong Kantoran wae?”.
“Oalah
kuwi ta?” Sudimin ngguyu “anu, aku kerja neng Pabrik Batu Baterei Har,
panggonane resik tur tutupan rapet, dipasang AC dadi ya gak tau keneng sunar
srengenge, mulane saiki aku ya malih pucet ora kaya biyen”.
“Nek
pucete ki ora kok” wangsulane Hartini “nek mundhak resik pancen bener”.
Ora
let suwe Hartini pamitan arep nerusne laku. Sudimin ya banjur nutugne olehe
resik-resik latar. Bubar mbuwangi larahan menyang pawuhan banjur wijik, nuli
mlebu omah pendhapa. Sudimin kelingan nek mau Bu Waji dhawuh yen Pak Waji
ngersakne ngendikan karo dheweke.
“Iki
lho Min, kopimu ketoke wis rada adhem” Pak Waji sing wis ngenteni neng kursi
pendhapa ngendika bareng pirsa Sudimin wis mlebu omah.
“Inggih
Bapak” atur wangsulane Sudimin karo mapan lungguh.
“Sajake
mau kowe diparani kancamu ya?” Pak Suwaji ndangu, wangune pirsa nek mau dheweke
jagongan karo Hartini.
“Inggih
Bapak” atur wangsulane Sudimin “Hartini mampir saking sepedhahan”.
“Iya
Bapak ya pirsa kok” Pak Suwaji ngendika maneh “Bu Hartini ki saiki rak mulang
neng MTsN banjur ngekost neng daleme Bu Nada kidul Pasar kana kae, Hartini kae
pancen bocah apik buktine ora lali karo Bapak, saben simpangan neng dalan ngana
kae bocahe mesthi atur kurmat marang Bapak, senajan saiki wis dadi Guru lan Bapak
mung dadi wong tani”.
“Inggih
Bapak, wau Hartini inggih criyos, menawi mucal dhateng MTsN lan ngekost ing
dalemipun Bu Nada, malah ugi criyos menawi pungkasan tahun menika badhe
emah-emah” kandhane Sudimin nyambung ngendikane Pak Suwaji.
“Ooo
Bocahe arep dadi manten? Tak kira nek ngenteni awakmu Min?” Pak Suwaji ketok
nek rada kejot.
“Bapak
niku kok nggih wonten-wonten kemawon lho?” Sudimin matur karo mesem “ngentosi
kok ngentosi lare minggat ingkang boten kantenan purugipun, menapa malih
wangsulipun”.
Sudimin
banjur nyritakne olehe jagongan karo Hartini, wutuh ayam ora ana sing
dikurangi.
“Ya
bener kuwi Min” ngendikane Pak Suwaji sawise Sudimin rampung olehe crita “nek
kowe ngaku isih kuliah neng Gajah Mada, bisa-bisa Hartini dadi getun olehe wis
nampa katresnane calon bojone. Kanthi crita nek kowe mung buruh pabrik, kowe
wis njaga rasa atine Hartini. Jane ngono bocah kae dhasare bocah sing apik,
nanging pancen Gusti Allah wis nggarisne nek dudu jodhomu dadi kowe ya sing
sabar wae. Percaya marang Bapak, kowe mbesuk mesthi oleh bojo sing luwih becik
maneh tinimbang Hartini. Apa maneh nek karo Ninuk, Pak Dalal karo anake wedok
kae padha wae olehe ora sumbut, karo jaman Pak Dalal mara mrene ngandhani Bapak
supaya nuturi kowe ben gelem dijodhokne karo anake”.
“Boten
sumbut kados pundi ta Bapak?” Sudimin matur karo mesem, guyune diempet weruh
Pak Suwaji ketok nek rada sengit marang pak Dalal .
“Kowe
ngerti Ninuk kae saiki rak wis mulang neng SMP Negeri kene, kae neh SMP sing biyen
ST” Pak Suwaji paring wangsulan “wong pancen olehe kuliah mung njupuk sing
setahunan ngana kae, Diploma Satu utawa Strata Nol, Bapak ora pati mudheng. Lan
saiki wis arep dirabekne oleh kancane sing uga mulang neng sekolahan kono, kaya
ngono lho?, Bapak iki ya ora diomongi, kamangka olehe nembung kepengin ngepek
mantu kowe kae biyen ya durung dibatalne, malah neng ngendi-endi Pak Dalal kuwi
crita nek anake wedok arep dipek bojo PNS putrane priyagung luhur, kamangka
biyen tau disir bocah sing saiki wis minggat, bocah lola sing bisane mung gawe
jamur damen ing pinggir galeng. Harak ngono kuwi marahi Bapak panas ta Min?”.
“Bapak
kok kados dereng pana sinten Pak Dalal menika lho?” Sudimin ora bisa ngampet
olehe ngguyu weruh nek Pak Suwaji katon nek muring “lha mbok nggih kersanipun,
mangke menawi sampun kesel rak inggih kendel piyambak”.
“Iyane
kuwi iya” Pak Suwaji paring wangsulan “nanging sok-sok ki ya neng kuping krasa
panas lho?”.
“Inggih
sampun samangke boten sah migatosaken Pak Dalal malih” Sudimin matur karo
suwara alus.
“Bener
Min” Bu Suwaji miyos saka jero omah mburi, banjur nyaut rembug “Bapakmu kuwi
wis bola-bali Ibu aturi supaya ora nggatek wong kae, nanging panggah wae,
suwe-suwe rak bisa keneng tekanan darah tinggi tenan ta Min?”.
“Iya
iya, sawise kepethuk Sudimin aku wis ora arep nggatekne Pak Dalal maneh, arep crita
nek anake dipek bojo sing duwe Pabrik Sepur ya karepe kono, sing baku ora sida
ngepek mantu Sudimin. Atiku wis lega tenan” Pak Suwaji paring wangsulan marang garwane.
Critane
sansaya dawa, genti-genten Pak Suwaji karo Bu Suwaji nyritakne kanca-kancane
Sudimin sing biyen tau melu sinau kelompok neng emperan mburi, omah kono kuwi.
Wiwit Masirah sing wis dadi Guru SD lan wis omah-omah oleh Warsidi kanca
tunggal pasinaon jaman neng SMP ne, ning Warsidi mbacutake sekolah neng STM
sing wekasane saiki dadi Karyawan BUMN sing kulina mborong bangunan-bangunan
duweke negara. Uga Warsiyati sing padha karo Masirah, saiki uga wis mulang neng
SD Negeri Pasopati, sekolahane Sudimin jaman SD biyen, Warsiyati uga wis
omah-omah karo wong swasta sing sugihe ora karuwan, jenenge Anwar Mawardi,
Sarjana Muda Hukum weton Undar, ning milih dadi wong swasta. Wis bisa tuku
Sawah Yasan pirang-pirang panggonan, duwe toko sapirang-pirang, isih nglakone
usaha truck kanggo ngusungi barang-barang lan usha liyane.
“Racak-racak
kancamu sing sinau neng kene kae akeh sing padha mapan uripe Min” ngendikane Bu
Suwaji sabanjure “nanging meh kabeh ya panggah sopan, nek kepethuk Ibu neng
ngendi-endi wae, mesthi padha ndhisiki aruh-aruh banjur nyedhak ngajak salim,
Ibu iki dianggep kaya gurune wae”.
“Sing
dikandhakne Ibumu kuwi pancen bener, mung siji kae sing rada menjila, saka
rumangsaku kok anggepe ngalah-ngalahne anake Menteri wae” Pak Suwaji numpangi
rembug. Sudimin mesem, wis ngerti sapa sing diarani sing menjila kuwi mau.
“Jane
ya ora nemen ngono kuwi Mas” Bu Suwaji nyaut rembug karo mesem “mung merga
Panjenengan wis sengit dhisik, mula sapolah tingkahe bocah kae tansah ora gawe
kepranane penggalih panjenengan”.
“Olehe
ora sengit ki piye? Ndeleng kelakuwane wis dadi Guru barang unggah-ungguhe blas
gak dienggo” wangsulane pak Suwaji rada sengol.
“Uwis
gak sah ngrembug bocah sitok kae, ora ana gunane kajaba mung marahi anyel wae,
bener ngono apa ora Min?” Bu Suwaji munggel rembug karo takon marang Sudimin.
“Inggih
Ibu” wangsulane Sudimin karo mesem. Bu Suwaji jumeneng, wong olehe nyedhak
menyang pendhapa mau satemene ora arep melu jagongan, nanging arep ngabari nek dhahar
sarapan kanggo esuk kuwi wis tumata.
Ana candhake
Tidak ada komentar:
Posting Komentar