JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (041)

 

41.

Sepisan engkas, Sudimin lagi bisa mbatang apa tutuge tembung sing diucapake dening adhine angkat sing kepunggel, jaman Biyunge dhawuh nek dheweke arep diajak nemoni wong tuwane neng Sumatera biyen. Sudimin dhewe satemene uga ngrasakne, sanadyan akeh kanca lan tepungan bocah wadon sing ing pasrawungan katon padha kepengin cedhak karo dheweke, nanging sing dirasakne Sudimin bocah-bocah wadon kanca lan tepungane kuwi ora tulus nggone cedhak karo dheweke, beda karo Wiwin Winarah sing katresnane bisa dirasakne tresna lahir trusing batin. Mula akeh ing jagad iki wong sing kandha jarene tresna marang wong liya, nanging sejatine kuwi goroh. Katresnane kang mung dadi kudhung kanggo nutupi pamrih kanggo dhiri pribadine. Katresnan kang mangkono iku kaya dene jamaking wong dol tinuku neng pasar, kaya bakul karo wong blanja. Siji lan sijine padha dene olehe golek bathi. Katresnan kang mangkono iku nyata nduweni sarat sing kudu bisa nekakne bathi kanggo sing jarene anresnani. Sawayah-wayah sarat kuwi ora diwujudi utawa prei olehe mujudi, rasa sing jarene tresna kuwi kanthi gampang bisa malih dadi rasa gething. Beda karo katresnane Wiwin Winarah marang dheweke sing wis rada suwe dirasakne, Wiwin Winarah ora tresna marang awake dhewe, nanging temen-temen akeh rasa tresnane marang dheweke. Lan Sudimin mula uga kepengin nimbangi, males kabecikaning katresnane Wiwin sing tuhu tulus lan suci. Iku wujuding katresnane Sudimin sing temen tresna tulus sing ora mung merga nuruti hawa lan napsune. Tresna kang tulus ora ngudokne sing ditresnani mbales katresnane, ora ngudokne sing ditresnani nuruti pangajak hawa napsune, dadi uga ora ngudokne Wiwin dadi sisihane. Arepa dadi sisihane sapa wae, katresnane Sudimin marang Wiwin ora bakal luntur, jalaran pancen Sudimin ora merga katuntun hawa napsune anggone tresna marang adhik angkate kuwi, iya wujude hawa napsu apa wae, mligine napsu kang gegayutan karo sengseme rasa priya marang wanita.

 

“Lha Awakmu piye Mas?” bareng wis rada suwe kahanan tintrim sawuse Wiwin ngaturne isen-isening atine marang Bapa lan Biyunge, Pak Bahadir genti nakoni Sudimin sing lagi katrem karo angen-angene sing nglambrang tekan ngendi-endi.

 

“Inggih Bapa?” rada gragapan Sudimin atur wangsulan “sanadyan boten sami kalih raosing manahipun Adhik, nanging saestu kula ugi tresna dhateng Dhik Wiwin, tresna kula dhateng Dhik Wiwin menika dede napsu ingkang kekemul tembung tresna Bapa, nanging tresna tulus lahir trusing batos”.

 

“Inggih Bapa, kula ugi saged ngraosaken ingkang dipun aturaken Mas menika” Wiwin numpangi rembug, mbok menawa ketang rasa senenging atine dene jebul Mase angkat kuwi duwe rasa kang padha karo rasane.

 

“Yen pancen mangkono” genti Bu Albertina sing ngendika “minangka wong tuwa sing uga tau ngalami dadi nom, Biyung apa dene Bapa bisa nyengkuyung apa sing padha dirasakne Mas karo Adhik iki. Mung wae, awake dhewe iki kabeh mung sipating titah sing ora sepi saka lali lan luput. Sanadyan rasa tresna sing ana atine Mas lan Adhik kuwi temen-temen katresnan kang suci, nanging dhawuhing Gusti sing kamot sajroning Kitab Suci nyebutake yen anak putune Iblis kuwi nyata baud mbebujuk hawa napsu sing cumondhok ing atine para Trah Adam, iya apa ora?”.

 

“Mila leres ingkang dipun dhawuhaken Biyung menika” sing luwih dhisik atur wangsulan Sudimin “inggih awit saking menika, keng putra nyuwun dhawuh menapa ingkang kedah kula lampahi murih boten kelajeng mbikak margi kangge setan mlebeti ing manah kula”.

 

“Bagus” Pak Bahdir ngendika karo mesem, katon yen penggalihe lega “yen mangkono, becike ati sing wis nyawiji antarane Mas karo Adhik iki enggal tumuli dikepyakne murih dingerteni tangga kiwa tengen kene, iya manut karo laku piwulanging agama sarta jumbuh karo paugeraning nagara. Ya nek bisa sadurunge Mas pangkat menyang negarane Paman Sam kuwi”.

 

“Inggih Bapa, kula namung saged ndherek Bapa murih saenipun, kados pundi” sing wangsulan dhisik genti Wiwin Winarah.

 

“Yen mangkono” Bu Albertina tumuli paring dhawuh “murih rancage laku, saiki ayo padha andum gawe. Sesuk Bapa tak suwun tindak menyang Kalurahan nyuwun pituduh marang punggawa Kalurahan yen arep duwe gawe mantu. Biyung karo Wiwin, budhal menyang Ngawi matur marang Pak Suwaji yen putra momongane, bakal diijabne. Banjur sing pungkasan, Mas kudu budhal menyang Sumatera matur lan mbedhol Pakde lan Budhe Diman sarta Gendhuk Wagirah karo  Gendhuk Daliyem menyang dalem kene, saprelu nunggoni lan mangestoni olehe Mas karo Adhik ijaban. Piye?”.

 

“Kula ingkang ndherek Biyung dhateng Ngawi?” Wiwin nyuwun pirsa “menapa boten saenipun, kula ngancani Mas murugi Pakdhe lan Budhe Diman mawon?”.

 

“Ora!” Bu Albertina paring wangsulan “lelungan nganti tekan Ngawi ngene iki, Biyung mbutuhne kanca sing kena diajak omong-omongan neng dalan. Nek Adhik kepengin ngancani Mas, suk emben wae nek karo ndherekne kundur Pakdhe Diman, sawise rampung ijaban, dadi Mas karo Adhik wis kaiket talining urip salakirabi”.

 

“Inggih Biyung” Sudimin genti sing atur wangsulan “kula ndherek kersanipun Biyung”.

 

Rembugan neng Ruang Tamu sing wekasane malih dadi Rapat Kulawarga kuwi wis rampung kanthi asil sing gawe senenge kabeh isine omah. Let sepuluh dina saka anggone padha rembugan, daleme Pak Bahadir dadi reja. Plataran omah sing jembar kuwi dipasangi tarub. Tangga teparo sing manggon ing sakiwa tengene padha teka kabeh, nuhoni ulemane Kulawarga Bahadir. Pancen sing diulemi ya mung tangga teparo limang RT, ditambah Pak Lurah lan punggawa Kantor Kalurahan. Pak Suwaji lan Bu Suwaji wis wiwit wingi rawuh ing kono, tindake saka Kedunggalar nitih kendharaan sing disupiri Mas Jadmika sopire Pak Bahadir sing oleh jejibahan mapag Pak Suwaji lan Bu Suwaji lan ndherekne kundur sesuk sawise nenggani olehe ijaban Sudimin lan Wiwin Winarah lan kangen-kangenan karo Kulawargane Pak Bahadir. Diman Bandhat jangkep sak bojo, anak, mantu lan putune, brungkat kimpul budhal kabeh bareng karo lakune Sudimin, wis luwih saka sepasar anggone padha teka lan nginep ing daleme Pak Bahadir kono.

 

Adicara prasaja sing diwiwiti wiwit bubar sembahyang Isyak kuwi lumaku kanthi rancag, jumbuh karo sing dipengini dening sing kagungan kersa. Pak Kepala KUA sawise rampung nindakne kuwajibane minangka Pencatat Nikah pamitan luwih dhisik, merga isih ana jejibahan kang padha ing papan liya. Para tamu liyane, padha katungkul lan kasengsem marang lakuning adicara candhake. Diwiwiti Pambuka, banjur Pak Bahadir ngaturake Pambagya Rahayu marang para tamu sarta atur panuwun awit pambiyantune para sanak kadang kabeh, ora kelalen pak Bahadir uga nyuwunake pangestu marang putra-putrane sing lagi wae diijabne, uga mamitake Sudimin sing sanadyan lagi wae dadi manten nanging kanggo sauntara kudu pisah panggonan karo bojone, merga kudu nindakne wajib ngangsu kaweruh neng negara manca. Para tamu sing lagi padha ngerti nek Sudimin saiki arep budhal kuliah menyang Amerika, padha eram. Merga katone ora pati ndayani jebul Sudimin nggembol kaluwihan sing ngedab-edabi. Mula banjur padha alok grenengan dhewe-dhewe :

 

“Ya lumrah wong pinter kuwi bisa disawang saka lagak lagon lageyan saben dinane, Mas Sudimin putra angkate Pak Bahadir sing saiki wis dadi mantune kuwi, pancen priyayine sopan, tur ora gumedhe, asring kumpul karo nom-noman lan aweh bimbingan bocah sinoman kene, ya sregep ngibadah, nek maca Al-Qur;an kepenak dirungokne. Dadi ya lumrah wae nek banjur bisa sinau menyang Luwar Negeri, wong pancen dhasare bocah nom sing pinter ning ora keminter”.

 

Wong liyane uga padha ngalembana marang Sudimin dhewe-dhewe.

 

Watara Jam sanga bengi, adicara wis rampung. Para tamu padha kundur ing daleme dhewe-dhewe, karo nggawa warta sing bakal didadekne bebakal kandha nek lagi dhong jagongan utawa kepethuk karo kanca lan tangga. Pak Suwaji lan Bu Suwajil, ora banjur mapan sare nanging isih merlokne jagongan karo Diman Bandhat lan Sudinem, neng lantai dhuwur. Nggelar klasa kaya jaman padha jagongan neng omahe Diman Bandhat sadurunge budhal Transmigrasi biyen.

 

“Ya iki sing diarani Tunggak Jarak Mrajak ngana kae Kang Diman” ngendikane Pak Suwaji marang Diman Bandhat sing lungguh sila ing ngersane Pak Suwaji dijejeri Sudinem, bojone.

 

“Menika tegesipun pripun Pak Mantri?” Diman Bandhat semaur, karo takon.

 

“Ora kok aku rumangsa luwih dhuwur drajate timbang drajatmu ya?” Pak Suwaji paring wangsulan “aran ora pati nggumunake nalika anakku loro kae uga bisa sinau tekan Eropa. Merga upama disanepakne kayu ngono aku iki klebu kayu sing gedhe, jero oyote. Beda karo kowe sing upama wit ya wit jarak, sing lumrah oyode cethek. Mula bares wae, upama sampean biyen kandha marang wong-wong tanggane dhewe nek sampean kepengin anakmu lanang bisa kuliah menyang Luwar Negeri, wong-wong mesthi padha ngguyu, ngguyu ngece. Iya apa ora?”.

 

“Lha nggih sampun cetha ta Pak Mantri” wangsulane Diman Bandhat karo mesem “sampun malih kok namine sekolah dugi Gajah Mada? Lha tiyang malah wonten sing njampangi, Dimin saged sekolah ngantos lulus SD Pasopati mawon, criyose nglengkara”.

 

“Malah rumiyin kula meh kemawon, nyarujuki Sudimin medal anggenipun sekolah lajeng berah Ngongon Maesa” Sudinem melu amul rembug kelingan jaman Sudimin isih cilik biyen “tujunipun Pakne niku kukuh lan Pak Mantri kanthi legawa kepareng ngukup sarta ngramut Thole. Dados upami boten wonten sih kawlasan saking Pak Mantri Guru, estu nglengkara Sudimin saged dados lare ingkang kados makaten menika”.

 

 

Ana candhake