SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (029)

 

29.

       Puranta mila nate mireng bab kondhanging kasektenipun tiyang ingkang nami Ki Lopara menika, satunggaling Dhukun ingkang nggadhahi pinten-pinten prewangan saking bangsaning Jim Setan Priprayangan. Kasektenipun prasasat saged njara langit. Inggih awit saking menika Puranta rumaos kedah langkung ngatos-atos, jalaran kirang-kirang begjanipun, wantun mengsah kalihan Ki Lopara menika saged dumugining tiwas lajeng yitmanipun dipun dadosaken mangsanipun para prewangan srayanipun Ki Lopara.

       Jurus kapisan dipun wiwiti, Ki Lopara majeng kalihan ngebahaken kepelanipun ngarah dhadha, Puranta boten purun nangkis mawi tangan, nanging milih ngendhani temah kepelanipun Ki Lopara namung ngengingi awang-awang, ewa samanten sumiyuting angin saged karaosaken dening Puranta bilih kepelan tanganipun Ki Lopara menika ngemu tenaga ingkang ageng sanget. Ngertos menawi kepelanipun dipun endhani, Ki Lopara lajeng ngingset adegipun tanpa ngangkat sukunipun, ngetutaken plajenging pangendhanipun Puranta. Lajeng gentos sukunipun ingkang dipun ginakaken nyerang Puranta, sukunipun Ki Lopara nyadhuk ngarah lambung. Puranta boten saged ngendhani, lajeng ngginakaken tangan kananipun ingkang kabekuk, sikutipun kangge nutupi lambung dene tanganipun kering kadamel mikuwati tangkisan tanganipun kanan.

       Kepireng suwanten gumebrug. Puranta kontal sekawan jangkah mundur, kuda-kudanipun buyar, nanging namung sakedhap sampun jejeg malih adegipun. Ki Lopara piyambak, kabendalan tenaganipun ingkang nanggor sikutipun Puranta, kontal mundur gangsal jangkah, sempoyongan nanging boten ngantos dhawah ing siti. Sami kalihan pangudasmaraning Puranta, Ki Lopara rumaos eram ndulu kekiyataning Puranta, sanaosa taksih timur suprandene kiyat nampani duganganipun ingkang sinurung kekiyatan hawa murni ingkang ageng. Adat ingkang sampun, sinten kemawon ingkang kadugang dening Ki Lopara begja-begjanipun badhe kontal rebah ing siti. Nanging jebul Puranta sajak boten pati kraos, sanadyan kuda-kudanipun kober ambyar nanging tumuten saged ndandosi adegipun. Ki Lopara ugi eram daya panangkising Puranta pranyata kuwawa mbendalaken tenaganipun piyambak temah kontal mundur, lan kober sempoyongan.

       “Aja kesusu ngguyu dhisik Puranta” Ki Lopara nggereng kalih nyawang Puranta “tenaga sing tak cakne kanggo iki mau durung ana setelon saka kekuwataning jususku, mula pantes wae yen kowe durung rubuh ndhepani lemah”.

       “Matur nuwun Ki Lopara” wangsulanipun Puranta kadamel ayem “tuhu kekiyataning jurus ndika ngedab-edabi, sanaosa namung kirang saking satelon, ewa dene saged damel badan kula mencelat mundur. nDika nyata tiyang sepuh ingkang nggegirisi, mugi-mugi anggen kula atur lelados dhumateng jengandika boten adamel cuwaning penggalih”.

       “Keparat, alus basamu nanging ngemu rasa sing paite ngluwihi godhogan babakan pule” Ki Lopara semaur, praupanipun sansaya abrit awih kaobong dening genining kanepson “muga-muga ora ana sing ngluputake aku yen kapeksa kowe mati ketiban jurusku”.

       “Mangga Ki Lopara, sampun tidha-tidha, paring tuntunan dhateng kula, kula pitados boten badhe wonten ingkang nglepataken ndika menawi kula boten kiyat nglampahi piwucal saking Ki Lopara” kepireng boten ngemu raos kuwatos, Puranta suka wangsulan.

       Ki Lopara sansaya mindhak anggenipun nesu, lajeng ngambali anggenipun ngrangsang lan nyerang Puranta, nanging Puranta panggah boten kendhat anggenipun tansah prayitna. Ngantos dangu lan pinten-pinten jurus sampun dipun cakaken dening Ki Lopara, ewa samanten dereng wonten tandha-tandha sinten ingkang badhe unggul ing salebeting perang tandhing menika. Jalaran nalika samanten Puranta namung sadremi ngladosi jurus ingkang dipun pasang dening mengsahipun, menawi saged dipun endhani inggih Puranta endha, nanging menawi boten saged inggih dipun tangkis. Lan saben-saben jurus seranganipun Ki Lopara kenging dipun tangkis dening Puranta, mesthi nuwuhaken suwanten jumleggur, wonten kekiyatan ageng kalih ingkang tatapan.  Lan saben-saben kalih kekiyatan menika tempuk, mesthi ingkang ngadhahi kekiyatan sami dene anggenipun kontal mundur. Ingkang menika nedahaken bilih kekiyataning Puranta kalihan kekiyataning Ki Lopara Dhukun Sekti gurunipun Ki Bebau Kidul lan Ki Jagabaya Bontot menika mila boten tebih kaotipun. Tiyang-tiyang Tambak inggih para Sapukawating Kalurahan lan Para Pamong ingkang sumerep perang tandhing menika sami anggenipun gumun wor lan raos eram, jebul Puranta menika tebih saking anggenipun sami nginten ing saderengipun.

       Nalika samanten anggenipun perang tandhing tiyang kalih menika sampun kliwat saking tigang dasa jurus. Ki Lopara sampun rumaos bosen kalihan anggenipun namung nyerang lan Puranta namung endha sarta nangkis kemawon. Ki Lopara sampun boten ngrewes kalihan ucapipun piyambak nalika nantang Puranta kala wau, inggih menika namung nyukani selangkung jurus dhateng Puranta lan piyambakipun sampun pitados bilih Puranta saged dipun kawonaken boten ngantos selangkung jurus. Nanging Ki Lopara api-api supe dhateng ucapipun kala wau. Malah lajeng wicanten dhateng Puranta :

       “Puranta sanadyan aku wis tuwa tak jaluk kowe aja banjur ngremehake marang aku!”.

       “Sinten ingkang wantun ngremehaken jengandika Kyai?” wangsulanipun Puranta “inggih nyuwun pangapunten menawi awit saking bodho kula, boten saged ngladosi kanthi sae dhumateng jengandika ing gladhen menika”.

       “Aja api-api bodho kanthi ngajeni marang aku, kowe Puranta” Ki Lopara nggetak sora “apa kok kira aku ora ngerti nek kowe nedya nguras tenagaku kanthi mung wani ngendhani seranganku tanpa wani genti males nyerang?. Ayo yen nyata kowe perwira, genti tibakna jurusmu marang aku!”.

       “Kyai ngersakaken kula sinau nyerang?” wangsulanipun Puranta panggah mawi suwanten ingkang alus lan sareh “menawi menika ingkang ndika kersakaken, inggih nyuwun pangestu Kyai, kula badhe nuruti menapa pamundhutipun Ki Lopara”.

       “Bagus! Ayo kaya apa tandangmu lan sepira kekuwataning jurusmu, tak enteni tibakna marang ragaku, Keparat!” Ki Lopara nyuwanten kanthi suwanten sajak ngremehaken dhateng Puranta.

       Puranta lajeng nata adeging kuda-kudanipun, badhe nuruti panantanging mengsahipun. Sawatawis menika ngantos pinten-pinten glugu ing Padhukuhan Tambak ingkang dipun tingali dening Ki Bebau Tengah ingkang madosi Dawegan ijem ingkang sajanjang namung isi setunggal badhe kangge njampeni Ki Tambak Kapindho, ingkang kados tiyang kecalan nalar awit ketaman Paser Angin ingkang sinurung mantram gaib. Sareng anggenipun mider-mider sampun radi kraos kesel, Ki Bebau Tengah sumerep wonten klapa ijem genjah ing pinggiring margi ingkang wonten daweganipun, sejanjang namung isi setunggal. Boten sranta, dawegan nuli kapethik lan kapacakan lajeng dipun bekta wangsul dhateng Kalurahan.

       Jebul nalika Ki Bebau tengah dumugi Kalurahan, Ki Tambak Kapindho sampun dipun elih dhateng amben dipun tenggani Nyai Lurah lan para abdi. Sadaya sami bingung nyumerepi kawontenanipun Ki Tambak Kapindho ingkang kados makaten menika. Sampun dipun unjuki mawi unjukan jahe ingkang anget lan saliranipun Ki Lurah ingkang asrep njejet dipun seka mawi toya lan awu benter, ewa samanten Ki Lurah panggah boten ewah, tetep dlongap-dlongop domblang domblong boten saged guneman menapa-menapa.

       “Nuwun sewu kula ingkang sowan Ki Lurah” Ki Bebau Tengah nyuwun idi badhe mlebet dhateng panggenanipun Ki Lurah dipun lenggahaken.

       “Mangga, mangga Paman Bau” Nyai Lurah nunten paring wangsulan jalaran Ki Lurah boten paring tanggapan menapa-menapa.

       “Matur nuwun Nyi Lurah” Ki Bau Tengah wicanten kalih nyepengi dawegan ijem ingkang sampun dipun pacaki sepetipun “nyuwun pangapunten menawi sowan kula radi randhat, awit nembe kemawon jejampi kangge Ki Lurah saged kula panggihaken ing pategilan celak margi pekarangan kula”.

       “Jampi kangge Ki Lurah, Paman Bau?” Nyai Lurah ketingal gumun, boten nginten menawi Ki Bau Tengah jebul kesah pados jampi kangge Ki Lurah “menapa menika Paman Bau?”.

       “Dhawuhipun angger Puranta kala wau, kula kadhawuhan pados dawegan ijem ingkang sajanjang namung isi setunggal kapurih ngunjukaken dhateng Ki Lurah. Lha menika wujudipun dawegan kala wau, samangke mangga kaparenga Nyai Lurah ngunjukaken toyaning dawegan menika dhateng Ki Lurah” wangsulanipun Ki Bau Tengah kalihan nyaosaken dawegan ingkang dipun cepeng dhateng Nyai Lurah.

       “Inggih Paman Bau” wangsulanipun Nyai Lurah “nyuwun tulung ndika cepengi badan lan astanipun Ki Lurah murih boten nampel dawegan ingkang badhe kula unjukaken toyanipun”.

       Kasembadan Ki Lurah sampun ngunjuk toya dawegan kados ingkang kaparentahaken dening Puranta dhateng Ki Bebau Tengah. Waunipun Nyai Lurah lan Ki Bebau Tengah radi ngedhap manahipun, awit sasampunipun kaunjukan toyaning dawegan, Ki Lurah ngeremaken netranipun lajeng mapan sare ing amben. Sakujuring salira ngedalaken riwe ingkang kados toya banjir temah rasukan tuwin sinjang ingkang dipun agem teles kebes kados kacelup ing toya.

       Nyai Lurah kober mirsani praupaning Ki Bebau Tengah kalihan ngemu raos sujana. Ki Bebau tengah ingkang boten nginten menawi Ki Lurah badhe kados makaten, sakalangkung ing ajrihipun. Boten kraos rasukanipun ugi lajeng teles dening riwe asrep.

       “Ehm…em….” Dumadakan Ki Lurah Tambak Kapindho sampun lenggah malih, slaganipun sampun kados tiyang ingkang nglilir saking tilem, lajeng dhehem lan ngendika “ana ngendi aku iki?”.

       “Sokur bage sekethi jumurung Kyaine……” Nyai Lurah nyebut sokur lajeng matur caos wangsulan dhateng Ki Lurah “Kyaine sampun waluya jati jati temahan Nirmala, awit sampun kaunjukan jejampi piwucaling Dhimas Puranta ingkang dipun padosaken dening Paman Bebau Tengah”.

       “Dhimas Puranta?” Ki Lurah mundhut pirsa “menyang ngendi bocahe saiki? Ya gene aku digolekne jamu dening Ki Bebau Tengah? Aku kena apa?”.

       “Nyuwun pangapunten Ki Lurah” Ki Bau Tengah lajeng munjuk atur “estunipun boten wonten ingkang sumerep kajawi Angger Puranta lan tiyang ingkang nedya damel kisruhing Kalurahan Tambak mriki, Ki Lurah sampun kadhawahan Paser Angin ingkang sinurung mantram gaib saking tiyang sekti ingkang nedya damel kisruh ing Kalurahan Tambak mriki, katujunipun Angger Puranta pirsa, mila lajeng dhawuh dhumateng kula murih pados jejampi murih Ki Lurah lepas saking sawabing Paser Angin kala wau”.

       “Iya….iya Ki Bau” Ki Lurah paring wangsulan kalihan ngemut-emut menapa ingkang sampun kedadosan, lajeng dhawuhipun malih “aku kelingan, mau ing Pendhapa Kalurahan, aku nyrengeni Puranta awit miturut palapurane Paman Bebau Kidul lan Paman Jagabaya Bontot, sing nyidra Keris Kyai Pantek kuwi Puranta. Nanging mau Puranta nyelaki kabeh sing dadi pandakwaku lan ndadekne Paman Bebau Kidul nesu. Sabanjure aku banjur ora eling apa-apa. Aku mung kelingan bareng karo Paman Bebau Kidul mencolot nyedhaki Puranta, aku weruh cahya biru sing banget mbalerengi mripatku. Lan ana suwara sing mlebu ing kupingku mangkene : - Ki Lurah, salah siji saka ndika karo Puranta kudu lunga saka Kalurahan Tambak kene, yen ora, kabeh turune Ki Tambak Kapisan bakal tak tumpes kelor ora ana sing kari -. Bubar kuwi aku wis ora weruh lan ora krungu apa-apa maneh. Ngerti-ngerti wis ana kene.  Mula bareng ndika kandha yen aku ketaman Paser Angin sing sinurung mantram gaib lan  sing nuduhi jamu kanggo aku kuwi Puranta, aku banjur dadi sansaya bingung, endi sing kudu tak percaya?”.

 

Ana candhake