SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (030)

 

30.

       Ki Bebau Tengah dereng saged atur wangsulan dhateng Ki Tambak Kapindho, senadyan estunipun Bebau ingkang yuswanipun sampun sepalih umur menika langkung pitados dhateng Puranta, nanging badhe ngaturaken pamanggihipun rumaos ajrih menawi dipun lepataken dening Ki Lurah. Nyai Lurah ingkang ugi taksih wonten ing papan mriku, inggih namung kendel kemawon, awit sampun wongsal-wangsul piyambakipun mireng saking Bebau Kidul bilih wonten kekiyatan ingkang badhe njungkeng kawibawanipun Ki Lurah menika.

       “Sabanjure Ki Bau Tengah” Ki Lurah ngendika malih “yen mau ndika wis aweh kabar marang aku, aku ketiban Paser Angin kang sinurung mantram gaib sing dilepasne dening wong sing nedya gawe kisruh ing Kalurahan kene. Miturut Paman Bau sapa menungsane kuwi he?”.

       “Ingkang langkung mangertos menika namung Angger Puranta Ki Lurah” atur wangsulanipun Bebau Tengah.

       “Dadi ndika ora weruh dhewe?” Ki Lurah mundhut pirsa malih.

       “Leres Ki Lurah” atur wangsulanipun Bebau Tengah blaka.

       “Padha karo aku Ki Bau” Ki Lurah ngendika malih “aku ya ora ngerti dhewe, nek ana wong-wong sing nedya arep njungkeng kawibawanku minangka lurah ing Tambak kene. Nek ndika merga dikandhani Dhimas Puranta, lha yen aku merga diwaduli dening Ki Jagabaya Bontot lan Paman Bebau Kidul. Sedina sadurunge Keris Kyai Pantek ilang saka plangkan, Paman Bebau Kidul lan Ki Jagabaya Bontot nemoni aku karo nganthi gurune sing asmane Ki Lopara. Miturut Paman Bebau Kidul lan Ki Jagabaya Bontot, pusaka piyandele wong loro kuwi asung sasmita manawa Kalurahan Tambak arep geger, jalaran ana wong sing nyusun kekuwatan lan nedya ngrebut panguwasa saka tanganku. Aku weruh dhewe nalika keris sekti sing duweke Paman Bebau Kidul lan Ki Jagabaya Bontot kuwi ditakoni dening Ki Lopara, keris-keris mau padha aweh sasmita yen ana wong sing duwe sedya kaya sing diwadulake Paman bebau lan Ki Jagabaya Bontot mau, kanthi bisa ngadeg jejeg ing dhuwuring jubinan ukirane ana ing dhuwur. Banjur Ki Lopara nambahi maneh yen satemene sing duwe sedya ala kuwi mau, isih sedulurku dhewe. Mula sanadyan Ki Lopara ora nyebutne jeneng, aku banjur duwe gagasan yen sedulurku kuwi mung siji ya iku Dhimas Puranta”.

       “Nanging kanyatanipun ingkang paring dhawuh dhumateng kula murih madosaken jampi Ki Lurah menika malah Angger Puranta Ki Lurah?” Ki Bebau tengah munjuk atur “dede Ki Lopara, utawi Ki Bebau Kidul menapa dene Ki Jagabaya Bontot”.

       “Mula kuwi, aku ya dadi rada bingung dhewe ngrasakne lelakon iki” Ki Lurah paring wangsulan “lha saiki Dhimas Puranta, Paman Bebau Kidul lan Ki Jagabaya sarta para pamong lan Sapukawating Kalurahan padha menyang ngendi?”.

       Ki Bebau Tengah lajeng nyariyosaken, wiwit Ki Bebau Kidul ndugang Puranta lajeng Ki Sarana nantang Ki Bebau Kidul, ngantos Puranta utusan piyambakipun murih pados Dawegan Ijem ingkang sajanjang namung isi setunggal.

       “Dados mbok menawi kemawon taksih sami wonten ing Plataran Pendhapa Kalurahan, Ki Lurah” Ki Bebau Tengah mungkasi anggenipun cariyos lan matur mbok bilih kemawon titiyang kala wau taksih ing Plataran .

       “Elho dadi iki mau wong-wong padha kerengan dhewe-dhewe, Ki Bau?” Ki Lurah ketingal kejot penggalihipun midhanget aturipun Ki Bebau Tengah.

       “Kula kirang mangertos kanthi cetha Ki Lurah awit kula namung nggagas murih enggal saged kepanggih Dawegan Ijem ingkang sajanjang namung isi setunggal, namung kemawon saking katebihan kula wongsal-wangsul mireng suwanten keplok-keplok saha surak ingkang ambata rubuh saking Plataran Kalurahan” Ki Bebau Tengah matur jumbuh kalihan menapa ingkang dipun ngertosi.

       “Yen mangkono, aku kudu ngerti dhewe apa sing wis dumadi ing Plataran Kalurahan, sajake wong-wong kae wis tumindak sing dudu karepe dhewe, gawe gendra ana Plataran Kalurahan tanpa ana idi palilah saka aku, Lurah Tambak sing sejati” Ki Lurah ketingal radi duka, lajeng jumeneng nunten miyos menjawi badhe dhateng Plataran Pendhapa Kalurahan. Ki Bebau Tengah lajeng daya-daya nututi.

       Amangsuli cariyosipun Puranta ingkang nembe perang tandhing mengsah Ki Lopara. Saestu Puranta sampun nuruti pakenipun Ki Lopara ingkang nantang murih Purata purun gentos nyerang mawi jurusipun, boten namung endha utawi nangkis serangan saking Ki Lopara kemawon. Pranyata ngelmi kanuragan ingkang wonten ing angganipun Puranta boten nguciwani. Sanaosa dereng migunakeken kekiyatan ingkang wetah, ewa samanten saben-saben pangrangsanging Puranta dipun tangkis dening Ki Lopara, lajeng nuwuhaken suwanten ingkang banter. Papan ing sakanan keringipun kados ketrajang lindhu, horeg. Sampun watawis kalih dasa jurus anggenipun Puranta suka panyerang dhateng Ki Lopara, lan saben-saben jurus kapungkasan kanthi mencelatipun Ki Lopara gangsal ngantos pitung jangkah lajeng dhawah klumah golung koming ing nginggiling siti. Lan Puranta ugi kontal mundur watawis tigang jangkah, sanaosa boten ngantos dhawah, nanging panggah kuda-kudanipun ambyar, malah sok ngantos adegipun dados sempoyongan menapa.

       Ngancik jurus kaping selangkung kapetang saking anggenipun Puranta suka panyerang, Ki Lopara boten namung siyaga anangkis kemawon. Nanging malah tata-tata badhe gentos angrangsang malih.

       “Tak sabari jebul kowe ora njawa Puranta” Ki Lopara wicanten kados sima ingkang nggereng.

       “Nyuwun pangapunten Kyai” wangsulanipun Puranta kepireng sansaya tatag “inggih awit saking cetheking kawruh kula, temah boten mangertosi menapa ingkang Ki Lopara kersakaken”.

       “Aja kakehan cangkem!” Ki Lopara wangsulan kalihan nggetak “saiki tata-tataa kanggo manjing menyang dhasaring neraka!, kuwat nadhahi Jurus Upas Naga Biru, tak sembah dlamakanmu kowe Puranta”.

       Rampung wicanten makaten menika, Ki Lopara lajeng ngeremaken mripatipun. Sapandurat sampun dados biru sedaya saliranipun, ing tangan lan epek-epekipun ketingal kumendheng kukus keluk warni biru. Ki Lopara sampun nedya nglepasaken jurus pamungkasipun kangge nyirnakaken Puranta. Sakeplasan Puranta nggragap, nanging tumunten emut bilih dening tiyang sepuhipun nate kaparingan jurus sekti ingkang nami Aji Tawakalan. Aji ingkang namung kenging kaginakaken menawi nembe kepepet kemawon. Lan sedinten namung kenging ngecakaken aji menika kaping sepisan.

       Tiyang-tiyang ingkang ngepung kalangan sami ngampet ambegan, nalika sumerep kawontenanipun Ki Lopara ingkang sampun kawungkus pega warni biru lan Puranta ingkang dumadakan santun warni dados pethak memplak kados pethakipun salju ing pucaking wukir. Prabawanipun tiyang kalih menika sakalangkung ageng, temah kuwawa damel tiyang-tiyang ingkang ngepung sami mundur ngantos pinten-pinten jangkah.

       mBaka sakedhik Ki Lopara majeng nyaketi Puranta, samanten ugi ingkang dipun tindakaken Puranta. Nalika leting tiyang kalih menika kantun watawis setunggal dhepa. Kepireng Ki Lopara ngrapalaken mantram sekti ingkang kirang cetha menawi kapirengaken dening tiyang limrah. Puranta ugi lajeng angimbangi maos mantra piwucalipun Ki Tambak Kapisan inggih menika mantram Aji Tawakalan : - asalku saka Gusti lan mung marang Gusti aku bali, tan ana daya kekuwataning titah kang angungkuli pangwasaning Allah, aku ringkih lan apes mung Allah kang tan bisa kinalahake dening sok sapa wae – .

       Rampung anggenipun sami ngrapal mantram, Ki Lopara mencolot badhe namakaken epek-epekipun dhateng dhadhanipun Puranta. Puranta langkung prayitna, epek-epekipun Ki Lopara dipun papag mawi epek-epekipun ugi. Dumadakan srengenge kados surem, kawontenan dados peteng kados badhe jawah deres. Sakedhap-sakedhap ing sanginggilipun tiyang kalih kala wau, ketingal kilat warni biru lan warni pethak sami sesamberan lan nuwuhaken suwanten gumrebeg kados suwantenipun sindung riwut. Sansaya kekes manahipun tiyang-tiyang ingkang sami ningali, malah boten sakedhik tiyang-tiyang ingkang waunipun pados papan ing ngajeng piyambak, lajeng sami ndhesel mundur nebihi papan ingkang kangge perang tandhing Ki Lopara lan Puranta.

       Sareng sampun radi sawatawis dangu epek-epekipun Ki Lopara lan Puranta tempuk. Dumadakan wonten suwanten bledheg ingkang tanpa karumiyinan dening kilat, ndadosaken tiyang-tiyang sami gragapan kaget lan boten sranta sami nutupi kupingipun piyambak-piyambak.

Anyarengi suwanten bledheg kala wau, ketingal Puranta mencelat mumbul lajeng dhawah ing siti, dhawahipun jengkeng. Lajeng mutahaken rah seger saking tutuk warni abrit watawis sakemonan kathahipun. Praupanipun ketingal pucet, mratandhani menawi nembe nandhang tatu lebet. Puranta lajeng nindakaken lampah samadhi, epek-epekipun kekalih dipun tangkebaken dipun papanaken ing sangajenging dhadha. Alon-alonan Puranta nata wedaling napas. Sareng sampun sawatawis anggenipun asikep makaten menika, lon-lonan cahyanipun ingkang pucet pulih dados radi abrit malih. Nanging Puranta boten daya-daya ngadeg, namung mripatipun tansah waspada ngulati papanipun Ki Lopara.

Sauntawis menika, Ki Lopara ingkang ugi kontal mundur radi tebih, dhawahipun klumah. Saking tutukipun ngedalaken rah mateng warni cemeng kenthel radi kathah. Benten kalihan Puranta ingkang namung kendel lan boten nyuwanten menapa-menapa, Ki Lopara kalih ngathang-athang ing siti, mripatipun merem dhipet, nanging saking tutuk ngedalaken suwanten nggereng kados suwantenipun sima ingkang badhe nubruk mangsanipun.

Ki Bebau Kidul lan Ki Jagabaya Bontot ingkang sumerep gurunipun rebah kapidara kados makaten menika, lajeng sami daya-daya anyaketi ing pangangkah badhe atur usada dhateng Ki Lopara. Ki Jagabaya Bontot lajeng, ngangkat sirahipun Ki Lopara dipun pangku ing pupunipun. Ki Bebau Kidul lajeng ngedalaken  gembes bumbung isi toya, Ki Lopara badhe dipun unjuki toya. Kajawi menika Ki Bebau ugi lajeng ngrogoh kanthongan rasukan ingkang dipun engge gurunipun. Mendhet bumbung isi jampi arupi bunderan warni soklat agengipun sa wijining kates. Ki Bebau Kidul mendhet bunderan kala wau cacah tiga, lajeng kalebetaken ing tutuking gurunipun lan kasentor mawi toya.

Sasampunipun kaunjukan jampi warni soklat kala wau, ketingal Ki Lopara saged mbikak mripatipun, nanging praupanipun inggih taksih pucet sanget. Ki Lopara lajeng suka sasmita dhateng Ki Jagabaya Bontot bilih piyambakipun ngersakaken lenggah. Ki Jagabaya tanggap, kanthi alon-alonan Ki Lopara dipun lenggahaken, Ki Jagabaya Bontot lenggah ing wingkingipun, dhadhanipun dipun engge sendhen dening Ki Lopara.

Puranta ingkang sampun radi pulih tenaganipun, rumaos welas sumerep kawontenanipun Ki Lopara. Miturut petanganing nalaripun, tiyang sepuh ingkang kondhang sekti mandraguna menika badhe boten saged katulungan umuripun menawi boten tumuli dipun usadani, kanthi kapulihaken tenaganipun. Puranta lajeng ngadeg, nyaketi papanipun Ki Lopara lajeng mapan linggih, kanthi suwanten ingkang alus Puranta wicanten :

“Nuwun sewu Kyai, miturut panyawanging mripat kula, Ki Lopara mbetahaken pambiyantu hawa murni kangge nututi plajengipun tenaga ingkang badhe oncat. Mugi wonten dhanganing penggalih, kula badhe atur pambiyantu ngaturaken hawa murni dhateng salira jengandika Kyai Lopara”.

Ki Lopara boten semaur, malah mripatipun wangsul merem malih, wajanipun dipun gegetaken sajak ngampet raos sakit ing badanipun. Ki Jagabaya Bontot miwah Ki Bebau Kidul, ketingal sami pucet praupanipun, mracihnani menawi kekalihipun nembe ngampet raos kuwatos.

 

Ana candhake