SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (074)

 

74.

Krungu wangsulane Prajurit marang kancane sing keri dhewe ngono kuwi aku dadi ora sranta. Daya-daya aku mlayu nurut arah asale prajurit sing mundur mau. Kira-kira oleh telung pembalang, aku weruh Siwa Tambaksegara wiwit ngetokne aji jaya kawijayan simpenane kanggo ngadhepi mungsuhe. Kanggo sauntara aku ora arep melu cawe-cawe dhisik aku kepengin weruh kaya apa kadibyane Ratu Gunungireng sing jarene prajurit mau kadigdayane wis mundhak matikel-tikel karo kadigdayan sadurunge.

 

Jebul apa sing dikandhakne prajurit mau pancen dhasar kepara nyata, ngadhepi jurus-jurus mbebayani sing dicakne Siwa Tambaksegara, katon yen Sunaratapa ora gigrig babar pisan. Malah semu nyepelekne. Merga kabeh serangane Siwa Tambaksegara bisa diendhani kanthi gampang, malah nek kapinujon kudu ditangkis, tempuking kekuwatane wong loro kuwi katon isih adoh luwih unggul kekuwatane Ratu Gunungireng katimbang kekuwatane Siwa Patih.

 

Sansaya suwe tandange Siwa Patih katon sansaya kendho, kegawa saka umur sing wis wiwit tuwa. Kang mangkono kuwi mau beda banget karo kahanane Prabu Sunaratata sing sansaya suwe katon sansaya mundhak seger. Nganti ana kedadeyan kaya-kaya Siwa Patih mung dienggo dolanan dening Ratu ing Gunungireng kuwi. Wasana pungkasane Prabu Sunaratapa ketok wis ora sabar maneh, wangune kepengin enggal mungkasi anggone perang tandhing.

 

“Heh Patih Tambaksegara” Prabu Sunaratapa guneman sawise katon rampung nggone ngetrepne aji jaya kawijayane “wiwit mau kowe wis tak kandhani yen mung kowe wae nglengkara bisa madhani kadigdayanku. Nanging kowe wong tuwa sing ora kena dikandhani nganggo ukara sing becik, tak kon bali lan ngajak ratu gustimu kowe malah ngeyel. Saiki rasakna aji piyandelku, sing arep ngobong ragamu dadi awu lan ngirimne sukmamu menyang dhasaring neraka!”.

 

Rampung muni ngono katon saka epek-epek tangane Prabu Sunaratapa metu geni sing rupane biru. Sansaya suwe genine katon sansaya gedhe, banjur kanthi mripat sing mencereng Sunaratapa nyedhaki papane Siwa Patih sing wis ngadege ora pati bisa jejeg, nanging bawane prajurit sing setya marang bangsa lan negarane, Siwa Patih katon ora arep mlayu ngedohi mungsuhe. Aji jaya kawijayane Prabu Sunaratapa arep ditampani kanthi dhadha kang mungal.

 

Mesthi wae, aku ora bakal ngumbar Siwa Patih dadi bebantening perang gugur ing madyaning rana ketiban ajine Sunaratapa. Kanthi ngecakne aji Panyirep Agni, aku kebat mlumpat ngadhang lakune Prabu Sunaratapa. Lan kanthi ati kang teteg, aji Panyirep Agni tak sawatne marang geni sing warnane biru, sing mulat-mulat disurung tangane Sunaratapa kuwi. Sunaratapa sing ora ngira yen aku arep melu nrambul perang, dadi kaget. Luwih kaget maneh bareng ngerti yen geni sing disurung arep kanggo ngobong mungsuhe kuwi mau dumadakan malik arah, ora sida maju ngobong ragane Siwa Patih Tambaksegara, nanging malah mbalik tumuju marang Prabu Sunaratapa dhewe.Karo gedandaban ngendhani, Ratu Gunungireng kuwi daya-daya ngrucat ngelmune.

 

“Boten nyana lan boten nginten menawi jebul jengandika ingkang rawuh mriki Sang Kusuma Dewi” kandhane Prabu Sunaratapa karo mesem marang aku, babar pisan ora ngatonake kagete maneh “nyuwun pangapunten menawi anggen kula badhe radi ngasari Gusti Patih menika kala wau boten dados sarjuning penggalih jengandika”.

 

“Boten dados menapa Sang Prabu” wangsulanku uga karo mesem sanadyan atiku panase ngungkuli genine mawa sambi “namung kula rumaos ngeman menawi wonten tiyang ingkang mentas meguru enggal anggenipun badhe nyobi ngelmunipun namung badhe katamakaken dhateng tiyang sepuh ingkang sampun katelasan tenaga. mBok inggih menawi nyata perwira dipun padosaken tandhing ingkang satimbang”.

 

“Sepisan malih kula nyuwun pangapunten Sang Kusuma Dewi” tak wangsuli karo ukara kang mangkono kuwi mau, ketara yen praupane Prabu Sunaratapa mbrabak, nuduhne yen rumangsa isin, mula banjur guneman “saupami Patih Tambaksegara menika boten murang tata malah kumawantun badhe ngendharat kula kasowanaken dhateng Setambul minangka pasakitan, kula kinten kula boten badhe wantun kalihan Patih Tambaksegara menika”.

 

“Dados Sang Prabu boten narimahaken awit badhe dipun kendharat dening Siwa Patih?” aku takon karo mesem ngece “menapa ndika boten ngrumaosi anggenipun Wa Tambaksegara gadhah lekas ingkang makaten inggih awit saking trekah ndika ingkang sampun nindakaken lampah degsura dhateng Kanjeng Rama Prabu lan nagari Setambul?”.

 

“Nuwun sewu Kusuma Dewi” Sunaratapa wangsulan karo nggeget untu mratandhani yen lagi ngempet kanepson “menawi kula kaanggep sampun tumindak degsura dhateng Prabu Kusalatantra menika nami kirang pas, malah boten leres babar pisan. Jalaran kula boten nate wantun nantang perang nagari Setambul, dene menawi anggen kula sampun pinten-pinten pasewakan boten ndugeni menika kula kinten sampun pas. Jalaran kula menika drajatipun sami kalihan Sang Prabu Kusalatantra, inggih menika sami-sami anggenipun kapitados ngesuhi lan ngayomi kawula ing nagarinipun. Sang Prabu Kusalatantra ngayomi lan ngesuhi kawula ing Setambul dene kula ngayomi lan ngesuhi kawula ing Gunungireng mriki. Kula mila ngakeni bilih sawargi Kanjeng Rama Prabu Saimanga mila dados telukanipun ingkang Rama, nanging menika rak Kanjeng Rama? Dede Sunaratapa! Awit Sunaratapa ngrumaosi bilih mbudidaya murih wewah raharjaning kawula ing Gunungireng menika langkung baken katimbang saben sewulan mbucal wekdal saha tenaga namung badhe ndherek seba ngadhep dhateng Raja ingkang dereng kantenan kasektenipun estu saged ngayomi kula miwah kawula ing Gunungireng mriki”.

 

“Dados Sang Prabu sampun kagungan lekas badhe wani kalih Kanjeng Rama Prabu Kusalatantra?” aku takon suwaraku wiwit keprungu sereng.

 

“Borong anggenipun badhe mastani Kusuma Dewi” wangsulane Prabu Sunaratapa uga kanthi suwara sing atos “kula boten nate gadhah lekas badhe wantun dhateng Sang Prabu Kusalatantra, nanging kula ugi boten purun malih kabawah dening sok sintena kemawon kalebet kabawah dening Raja ing Setambul. Sok sintena ingkang nedya ngganggu kamardikan kula, badhe kula adhepi ngantos tumetesing rah ingkang pungkasan”.

 

“Manawi makaten ndika kedah kula rodhapeksa murih saged kula sowanaken ing ngarsaning Kanjeng Rama, Sang Prabu” kandhaku karo tata-tata pasang kuda-kuda.

 

“Suwawi mangga kula ladosi Sang Kusuma Dewi” wangsulane Sunaratapa uga banjur nata adage siyaga ngadhepi aku.

 

Ora suwe ing papan kono wis dadi rame. Ramene anggonku perang tandhing karo Prabu Sunaratapa sing tak anggep wis mrang tata kuwi. Saiki aku bisa mbuktekne yen kandhane prajurit mau pancen bener tenan. Tandange Prabu Sunaratapa nyata ngedab-edabi, jurus-juruse sarwa mbebayani. Aji jaya kawijayane kabeh katon nggegirisi. Nanging aku durung rumangsa kabotan ngadhepi Ratu sing lagi wae meguru anyaran kuwi. Kabeh jurus lan aji jaya kawijayan sing dipamerne bisa tak adhepi kanthi becik, sanadyan ya kala-kala kudu ngetokne tenaga sing luwih gedhe.

 

Sansaya katon yen Prabu Sunaratapa sansaya kethetheran nggone ngadhepi tandangku. Wis wola-wali anggone tiba glangsaran, awak lan sandhangane wis reged ketemplekan lebuning lemah sing campur karo kringete. Ing praupane wis ketok neng pating brenjol kena kepelan tanganku, malah lambene sing kandel semu nggandhul kuwi ya wis pecah, mbuh mau keliwatan tungkaku embuh merga kena kamplengane tanganku. Nanging Ratu Gunungireng kuwi durung ana tandha-tandha gelem ngakoni yen wis kasoran yuda mungsuh aku. Isih panggah ngeyel, arep mbales laraning ragane. Dumadakan Sunaratapa mencolot memburi rada ngedohi nalika aku ndheseg aweh serangan.

 

“nDika kenging gembira Kusuma Dewi, awit sampun saged wongsal-wangsul nyakiti raga kula” karo nggereng nuduhne nesune Sunaratapa guneman “nanging kula boten badhe purun kawon kalihan jengandika Kusuma Dewi, jalaran kula mapan ngukuhi bebener”.

 

“nDika ngendika boten purun kawon menika inggih mangga kemawon Sang Prabu” wangsulanku karo ngece “ingkang baken menawi ndika boten tumuli pasrah bongkokan dhateng kula, mangka badhe siyos kelampahan wonten Ratu ingkang badhe kula larak lan kula seret saking Gunungireng mriki ngantos dumugi ing Setambul ngadhep Kanjeng Rama, sawatawis para prajurit badhe ngiringi sangking wingking kalihan surak-surak awit sumerep polah lan mireng sambat ndika lan ing sadawaning margi ndika badhe dados tontonanipun tiyang-tiyang ing padhukuhan ingkang dipun langkungi”.

 

“Sampun kesesa rumaos mimpang Kusuma Dewi” Prabu Sunaratapa wangsulan kanthi santak, banjur katon tangane ndudut pedhang saka wrangkane sing cumanthel ing sabuk lempenge. Pedhang kuwi katon yen dudu sabaene pedhang, nalika wis ucul saka wrangkane katon yen pedhang kuwi mencorot ngetokne cahya sing rupane biru mbalerengi. Bares wae sajroning atiku ana rasa nratab, nanging ya ora suwe, merga sanadyan pedhang kuwi pedhang pusaka duwe perbawa lan kekuwatan gaib, nanging aku uga wis dudu bocah cilik maneh. Kira-kira telung prapate ngelmu lan aji jaya kawijayane Kanjeng Rama Prabu wis ditularake marang aku. Kajaba saka iku aku uga wis diparingi ngampil pusaka piyandele Kanjeng Ibu sing uga wujud pedhang sing wilahe telung nyari nanging tipis landhepe kagila-gila, gagange pedhang digawe saka gadhinge gajah sing mati ngurag, winangun kaya sirahe naga, kang digawe kanggo mripate naga wujud Mutiara nanging wis ilang siji, mula pedhang pusaka ampilan saka Kanjeng Ibu  iku diarani Pedhang Naga Mripat Siji. Weruh yen Sunaratapa wis nggegem gagang pedhange, aku ya banjur nglolos Kyai Naga Mripat Siji saka wrangkane.

 

“Ha ha ha……” weruh aku uga nglolos pedhang pusaka Sunaratapa gumuyu ngakak, banjur kandhane “jengandika ugi badhe mandi Sabet Kyai Naga Mripat Siji, Kusuma Dewi? Kula ngertos menawi Sabet menika mila Sabet Pusaka agemanipun Kanjeng Ratu Tantrimaleki, nanging jengandika kedah pirsa menawi sabet ingkang kula cepeng menika dede sabet damelan pandhe utawi empu limrah, nanging sabet menika cinipta mawi sabda dening Dewaning Naga saking Seganten Wetan, nenggih Pukulun Bathara Nagabiru, dados menawi namung pusaka agemanipun Kanjeng Ratu Tantrimaleki ingkang jengandika asta menika boten badhe unggul manawi katempukaken kalihan sabet ingkang kula beta menika. Awit saking menika, menawi jengandika Kusuma Dewi kenging kula emutaken, prayogi jengandika kundur kemawon dhateng Setambul, kawurungna anggen jengandika badhe ngendharat kula”.

 

Aku pancen tau krungu dedongengan saka kanjeng Ibu yen Dewa sing mangwasani Samodra Wetan sing jejuluk Sang Hyang Nagabiru kuwi nate yasa gegaman kaya sing dikandhakne Sunaratapa ngono kuwi mau. Nanging, gandheng aku iki eling yen putrane Kanjeng Rama Prabu Kusalatantra, mula tembunge Sunaratapa sing tata gelar ngeman marang kaslametanku kuwi, tak tampa kaya dene pangina marang aku. Aku wis dianggep gampang wedi krungu sesumbare mungsuh. Mula tekadku, embuh bakal apa sing bakal dumadi, Sunaratapa arep tak adhepi. Sokur-sokur yen aku bisa gawe cilakane Ratu Gunungireng sing mbalela iki lan bisa nduweni Pedhang sing saiki digegem neng tangane kuwi, mesthi aku bakal klakon dadi wong sing ora ana sing ngalahake.

 

“Cekap sampun kekathan ginem ingkang tanpa gina Sang Prabu, badhea kados menapa kedadosanipun kula kedah saged ngendharat jengandika lan nyowanaken ing Setambul minangka Pasakitan” wasana aku wangsulan karo tata-tata arep nibakne pusaka Kyai Naga Mripat Siji marang Prabu Sunaratapa.

 

 

Ana candhake