SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (92)

 

92.

        Anyarengi kendeling anggenipun gumujeng, dumadakan Raden Gunendra ngadeg, lajeng mlampah nyaketi peranganing sanggar sisih kanan, ingkang ing mriku mapan plangkaning manekawarni dedamel pirantining perang, kados dene  Keris, Pedhang, Clurit, tumbak, bindhi lan sanes-sanesipun. Ing sangandhaping plangkan dedamel ugi wonten sela ageng-ageng watawis saklapa ingkang dereng srumbatan, watawis cacah wonten gangsal welas. Gandheng kula boten mangertos menapa kajengipun Raden Gunendra nyaketi papaning dedamel menika, kula inggih namung kendel kalihan nguwasi saking papan kula linggih. Makaten ugi Rama Kyai Daka lan Ki Danara ugi boten kedhep anggenipun ningali dhateng Raden Gunendra.

        Dumadakan Raden Gunendra mbungkukaken badanipun, kanthi entheng mendhet salah satunggaling sela ingkang agengipun saklapa dereng srumbatan menika. Kalihan wangsul ngadeg malih lan mondhong sela kala wau, Raden Gunendra ningali papan anggen kula linggih kalihan Rama Kyai Daka saha Ki Danara.

        “Watu sing ana sanggar iki apik-apik lan anteb, watu saka ngendi iki Kyai Daka?” Raden Gunendra pitaken dhateng Rama Kyai Daka.

        “Mila sela-sela menika anggen kula milih lan milahi saking Lepen Sumberlanang, Raden” wangsulanipun Rama Kyai Daka nerangaken asaling sela “kula kinten sela-sela menika rumiyin asalipun saking wutahaning Redi Lawu nalika watuk, lajeng gumlundhung nurut ilining lepen Sumberlanang, ketitik saking warninipun ingkang cemeng nggales lan bobotipun ugi radi awrat saha boten gampil benthet ketatap sela sanesipun”.

        “Pancen bener apa sing dadi pangiramu Kyai, watu-watu iki kabeh saka wutahaning Gunung Mahendra, kajaba watu-watu iki padhet, uga nduweni watak atos semu ulet, serate muntir temah ora gampang pecah” Raden Gunendra wicanten malih “saiki padha sawangen watu sing tak pondhong iki arep tak enggo nuduhne kekuwatan sing tembene bakal tak turunake marang Pradapa, kuwi yen Pradapa gelem”.

        Rama Kyai Daka boten wangsulan, kula piyambak senadyan nami kula dipun sebat badhe kaparingan kekiyatan dening Raden Gunendra, nanging kula milih boten kumecap menapa-menapa, ngentosi samudayanipun langkung cetha langkung rumiyin. Namung panyawang kula boten kedhep ningali dhateng samobah mosikipun Raden Gunendra, makaten ugi ingkang dipun tindakaken Rama Kyai Daka saha Ki Lurah Danara.

        Raden Gunendra lajeng ngandhapaken sela ingkang dipun pondhong, dipun seleh wonten joganing sanggar, lajeng piyambakipun linggih jengkeng madhep dhateng sela menika. Ketingal menawi Raden Gunendra ngampet ambegan, ngeremaken mripatipun, tanganipun ingkang kanan dipun kepelaken, ketingalipun nembe ngempalaken kekiyatan. Wasana sela ing ngajengipun dipun jotos saking nginggil, nuwuhaken suwanten jumedhor kados suwantening gludhug, sanggar dados horeg. Lan ing mriku ketingal wonten keluk ingkang ngembuleng peteng, nembe sareng sampun sawatawis keluk cemeng lajeng ical mbaka sakedhik katut sumiliring angin ingkang nrabas ing sela-selaning gedheg sanggar.  Ing panyawang kula, sela ageng kala wau lajeng ambles mangandhap watawis tigang nyari, tumanem dhateng jogan.

        “Danara coba nyaketa mrene!” kalihan wangsul ngadeg malih sarwi malang kerik, Raden Gunendra prentah dhateng Ki Danara murih nyaket. Raden Gunendra piyambak ketingak kados nembe rampung nyambut damel awrat, sarandhuning badanipun ngedalaken kringet ingkang kathah.

        “Sendika” wangsulanipun Ki Danara ingkang lajeng mlampah dhodhok, nyaketi papanipun Raden Gunendra.

        “Saiki coba grayahana watu kuwi kaya apa wujude?” sareng lampahipun Ki Danara sampun caket, Raden Gunendra lajeng prentah malih.

        Ki Danara lajeng nggrayang sela ingkang nembe kemawon kapupuh mawi kepelanipun Raden Gunendra kala wau. Kados tiyang boten pitados dhateng panyawangipun, sasampunipun nggrayahi sela kala wau, Ki Danara mlengak kalihan ningali Raden Gunendra.

        Raden Gunendra gumujeng lirih, lajeng wicanten suka prentah dhateng Ki Danara malih:

        “Saiki ngadega, lan samparen watu kuwi nganggo sikilmu!”

        Tanpa nyuwanten menapa-menapa, Ki Danara lajeng nindakaken prentahipun Raden Gunendra. Boten namung  Ki Lurah Danara kemawon, sanadyan kula menapa dene Rama Kyai Daka sakalangkung eram. Sela kala wau jebul sampun sumyur dados sawalang-walang awit kapupuh dening Raden Gunendra mawi kepelan tanganipun. Sumerep kula tetiga sami eram kaworan ngungun, Raden Gunendra boten ngucap menapa-menapa, kajawi namung mesem sajak marem sampun damel cingakipun tiyang.

        “Saiki, genti mjupuka gegaman ing plangkan sacedhakmu kuwi Danara!” dereng ical raos cingakipun, dening Raden Gunendra Ki Danara kaprentah malih “pilihen sing paling ampuh, kena tumbak, pedhang utawa liyane sasenengmu watone sing paling becik”.

        Ki Danara lajeng mendhet tumbak ingkang ketingal kukuh lan sae. Lajeng wangsul ngadhep dhateng Raden Gunendra badhe ngulungaken tumbak ingkang nembe dipun pendhet kala wau.

        “Saiki siyagaa!” wicantenipun Raden Gunendra malih “tamakna tumbak kuwi marang aku, bisa mbok pilih prenah weteng, prenah dhadha, prenah lambung sing ngarah marang jejantung!”.

        Ki Danara ketingal pucet, boten mangertos kalihan kersanipun Raden Gunendra.

        “Kowe krungu dhawuhku mau apa ora Danara he?” radi nyentak Raden Gunendra nakeni Ki Danara.

        “Kersanipun Raden ?” Ki Danara ketingal taksih dereng mudheng.

        “Tumbak kuwi tamakna marang aku!” kalih suwanten semu srengen Raden Gunendra mangsuli prentahipun “kaya nek kowe numbak mungsuhmu utawa kaya nek kowe numbak celeng sing ngganggu gawe tanduranmu kae, ngerti?”.

        “Nanging kula ajrih Raden” wangsulanipun Ki Danara kalihan suwanten ndharodhog.

        “Piye?” Raden Gunendra mencereng “kowe wedi nek aku mati? Kowe wani ngremehne aku? Apa kowe milih tumbak kuwi tak enggo nyudhet wadhukmu utawa nyigar dhadhamu kanggo ngetokne jantungmu he?”.

        “Nyuwun pangapunten Raden” Ki Danara sansaya ketingal ajrih “babar pisan kula boten wantun ngremehaken jengandika Raden, dhawuh jengandika badhe kula lampahi”.

        “Bagus!” Raden Gunendra wangsulan kalihan gumujeng “saiki tata-tataa, sing tenanan nggonmu namakne tumbak neng tanganmu, aja tidha-tidha nggonmu namakne tumbakmu, rapalen kabeh japa mantramu, yen kowe bisa gawe buciking kulitku merga tumbakmu, timangan mas sing saiki tak agem bakal tak paringake kowe minangka ganjaran. Nanging yen nggonmu namakne tumbak mung ethok-ethokan, ora tenanan, aja sambat yen gegermu bakal tak sabeti nganggo landheyane tumbakmu nganti entek!”.

        Raden Gunendra lajeng malang kadhak, tanganipun dipun angge malang kerik, dhadhanipun dipun bikak wiyar, siyaga nampeni panumbakipun Ki Lurah Danara. Ki Danara ugi lajeng ngagaraken tumbakipun, ingkang dipun arah kaprenah dhadhanipun Raden Gunendra. Lan katingal kanthi kekiyatan wetah, tumbak katamakaken pas ngengingi dhadhanipun Raden Gunendra.

        “Clang!” kados suwantening gangsa centhe ketabuh kaseron dening niyaga nalika pucuking tumbak dhumawah ing dhadhanipun Raden Gunendra.  Ki Danara sakalangkung eram. Raden Gunendra kapireng namung gumujeng kemawon kados boten ngraosaken menapa-menapa.

        “Ayo aja mung ping pisan!” Raden Gunendra suka parentah dhateng Ki Danara “dibolan-baleni lan pilihen perangan ngendi saka ragaku sing kira-kira pasah mbok tamani tumbakmu!”.

        Ki Danara kados tiyang kemropok manahipun, tumbak dipun tamakaken malih dhateng Raden Gunendra, wongsal-wangsul lan saontan-santun papan, dhadha, padharan, lambung sedaya sampun dipun tamani. Malah tumbak ugi katamakaken ing walikat. Parandene Raden Gunendra boten menapa-menapa. Wekasanipun tumbakipun Ki Danara malah dados putung nalika dhumawah ing lempengipun Raden Gunendra.

        “Sewu nyadhong deduka Gusti” Ki Danara lajeng ndheprok ing ngarsanipun Raden Gunendra.

        “Ha ha ha ha…….” Raden Gunendra gumujeng ngakak “kowe ora luput Danara, malah aku sing nedha nrima, kowe wis nindakne dhawuhku kanthi becik. Ayo saiki bali lungguh neng kana maneh, nutugne nggone jagongan sing durung rampung”.

        Raden Gunendra lajeng wangsul mapan linggih ing papanipun sakawit. Ki Danara ugi lajeng ndherek lan ngenggeni papanipun wau.

        “Pradapa” sasampunipun lenggah, Raden Gunendra lajeng wicanten dhateng kula.

        “Nuwun inggih Raden” kula wangsulan kalihan kurmat.

        “Saiki rungokna aku arep blaka marang kowe” Raden Gunendra lajeng nutugaken anggenipun wicanten “tenane sadurunge kowe ditimbali gurumu Kyai Daka mrene mau, antarane aku karo Danara apa dene Kyai Daka wis ana rembug sing durung rampung. Kowe ngerti apa kira-kira sing dadi rembug?”.

        “Babar pisan kula boten ngertos Raden” wangsulan kula menapa wontenipun “lan kula kinten boten prayogi menawi kula nrambul rembag ingkang dede prakawis kula, menapa malih ingkang kagungan rembag jengandika Raden Gunendra kalihan Rama Kyai Daka ingkang kalebet pepundhen kula”.

        “Maune pancen ya ngono, kowe ora arep diajak rembugan perkara iki, nanging sawuse Kyai Daka kandha nek arep nurunake Aji Bledheg Saleksa marang kowe, sarta Kyai Daka uga nyritakne nggonmu taberi lan olehmu banget gathekan nampa piwulang kanuragan, aku banjur kepengin weruh kahananmu sawutuhe. Mula kowe banjur ditimbali mlebu ing jero sanggar winadi iki” Raden Gunendra nyauti wangsulan kula “lan sawuse aku ngaweruhi jiwa ragamu, aku mutusake kowe kudu melu ngerti ing prakara sing lagi dadi rembug antarane aku, Danara lan Kyai Daka”.

        “Inggih Raden” kula namung saged wangsulan makaten.

        “Dene sing dadi rembug kuwi ya iku ngenani pepenginane Danara sing diaturake marang aku, ya iku anggone kepengin ngesuhi lan dadi pangarepe para Bebau ing Kepuh Agal kene” Raden Gunendra mblakaken pepenginanipun Ki Lurah Danara, andadosaken radi kageting manah kula.

        “Menapa Ki Lurah Danara ngersakaken saged ngendhih Palenggahanipun Bapa Lurah ing Kepuh Agal mriki Raden?” boten sranta kula lajeng taken, awit pamanggih kula pepenginan dados suh lan pangajengipun para Bebau ing Kepuh Agal menika sami kemawon kepengin dados Lurah ing Kepuh Agal.

        “He he he…..” Raden Gunendra gumujeng lirih lajeng wicanten “aja kaduk ati kesusu kleru nggonmu nampa sing dadi pepenginane Danara iki mau, Pradapa”.

 

Ana candhake.