SENDHANG MISTIKANING WARIH 7 (110)

 

110.

        Sanaosa sampun mbudidaya mbingar-mbingaraken polatanipun, suprandene saking soroting mripatipun sampun nedahaken bilih Bebau Jangglengan menapa dene Bebau Grojoganngubal menika sami anggenipun nembe wonten prakawis ingkang ngreridhu manahipun. Pramila kula inggih lajeng nedahaken polatan ingkang limrah, liripun kados padatan menawi nuju kepanggih kanca utawi sanak sedherek ingkang kaleresan sanja ing dalemipun Bapa menika.

        “Kok njanur gunung, kadhingaren antawisipun Ki Pawana lan Ki Pahang saged sarimbit sareng-sareng dugi mriki?” wicanten kula sasampunipun bage binage sawatawis “niki wau kapinujon langkung margi mriki lajeng mampir? Menapa mila saking griya Ki Bau?”.

        “Inggih Adhi” ingkang wangsulan Ki Jangglengan rumiyin “mila sowan kula mriki wau inggih awit saking griya, cethanipun kula ngajak Ki Pahang sowan Adhi Pradapa, jalaran wonten pawartos ingkang wigati ingkang Ki Pahang langkung ngertos prakawis pawartos menika”.

        “Walah kula kok lajeng dheg-dhegan ta Kakang?” kula wangsulan kalihan mesem, jalaran samangke praupanipun tiyang kalih menika sampun ewah, ewah dados kados tiyang nembe bingung “gek pawartos menika pawartos babagan menapa? Menawi babagan ruwet rentenging tata reh parentahing Dhusun, kula kinten Kakang Pawana minangka sesulihing Bapa langkung pana kangge ngrampungaken prakawisipun, menawi babagan sanes liripun ingkang magepokan kalihan kula pun Pradapa salah satunggaling kawula ing Kepuh Agal, harak mesthinipun Kakang Pawana ingkang nimbali kula murih sowan, lajeng kapurba lan kawasesa murih saenipun, boten Kakang Pawana ingkang keraya-raya dugi mriki? Atur kula ingkang makaten menika boten kok kula boten remen karawuhan ndika kekalih, nanging namung dhapur murih boten ngundang kamerenipun warga sanes, ingkang mbok menawi kemawon lajeng tuwuh raos sujana dhateng kula menapa dene Kakang Pawana, sujana dhateng kula dumeh kula putranipun Ki Kepuh Agal, sujana dhateng Kakang Pawana sampun tumindak emban cindhe emban siladan”.

        “He he he” Ki Jangglengan gumujeng alon saderengipun suka wangsulan dhumateng kula “jane ngoten, kula miki rak ajeng nagih dhateng ndika ta Dhi? Mula kula sowan mriki, lha wong nagih kok ngundang sing ditagih? Niku mengke rak boten sae? Enggih nek sing ditagih gelem mara? Nek boten purun? Kula rak dados ora sida nagih ta?”.

        “Kakang Pawana badhe nagih kula?” kula radi kaget jalaran rumaos kula, kula boten nate gadhah petang kalihan Bebau Jangglengan menika “nagih babagan menapa? Menawi kula gadhah sambutan, lajeng kula nate nyambut menapa? mbok menawi kemawon kula sampun supe Kakang, nggih nyuwun pangapunten menawi kula sing lali”.

        “Ingkang kula tagih niku boten ing babagan utang silih kok Dhi?” Ki Jangglengan mesem “nanging prakawis kasagahan. nDika rak sampun sagah boten badhe negakne kula ta Gus?. Lha kesagahan niku sak niki kula tagih. Dinten menika kula radi kewetan kedah tumindak menapa, awit wontenipun kabar ingkang dipun beta dening Ki Pahang. Lha murih cethanipun ndika kula aturi ndangu Ki Pahang”.

        “Oalah, ngoten ta Kakang?” kula tumut mesem, lajeng gentos taken dhateng Ki Pahang “gek pawartos sing sanjange wigati niku kabar menapa ta Ki Grojoganngubal?” .

        “Criyose radi panjang Gus” wangsulanipun Ki Pahang “kabar ingkang kula criyosaken dhateng Ki Jangglengan niku, waune sing mbeta rak adhi kula Pahing, lha Pahing dipun criyosi Si Tanggon…….”

        “Walah kabar kok sambung sinambung kados tali layangan mawon lho Ki?” pitaken kula kalihan ngampet guyu “gek niku kabar pripun? Leres kenging dipitados menapa boten?”.

        “Lha niku sing ndadekne kula ewuh oya ing pambudi” Ki Pahang suka wangsulan “liripun nek ajeng percaya kabar niku ulet-uletan kados benang ruwet, nanging menawi boten pitados kula ajrih menawi pawartos menika leres lan saged mbebayani tumrap Dhusun Kepuh Agal”.

        “Lha pawartosipun piyambak menika menapa Ki Pahang?”

        “Tanggon menika rak tumut gladhen ing sanggaripun Kyai Daka ta Gus?”

        “Inggih leres Ki, Paman Tanggon mila sregep tumut gladhen ulah kanuragan ing sanggaripun Rama Kyai Daka, nanging sangertos kula dereng kawisuda dados siswa dados inggih sami kalihan kula, jejeripun nembe calon siswa” wangsulan kula ngleresaken wicantenipun Ki Pahang.

        “Nalika Tanggon ngepasi dugi dhateng Sanggar, Tanggon sumerep lan mireng menawi Kyai Daka lan Ki Lurah Danara sami rerembagan kalihan tiyang-tiyang ingkang sampun dados siswanipun Kyai Daka. Tanggon piyambak boten kenging tumut wicanten amargi dereng dados siswa nembe dados andhahanipun Ki Lurah Danara, nanging dipun keparengaken tumut mirengaken ing wingking, kempal kalihan para calon siswa sanesipun” Ki Bebau ing Grojoganngubal wiwit cariyos “pramila Tanggon inggih mangertos ingkang dados rembag”.

        “Lha ingkang dipun rembag babagan menapa Ki Bau?” kula selak boten sabar kepengin mangertos kabar wetah ingkang dipun bekta Ki Pahang menika.

        “Cekakipun Kyai Daka wekdal menika nembe duka ageng lan badhe males raos sakiting manahipun ingkang ndadosaken duka kala wau” Ki Pahang suka wangsulan.

        “Duka? Duka prakawis menapa lan sinten ingkang sampun kumawantun damel dukanipun Rama Kyai Daka menika Ki Bau?” kula pitaken malih.

        “Lha menika ingkang boten kepanggih nalar Gus”

        “Boten kepanggih nalar pripun Ki Bau?”

        “Menawi nitik ingkang dados jalaran, mesthinipun tuking duka menika dhateng Ki Kepuh Agal”  Ki Pahang suka wangsulan lan nglajengaken anggenipun cariyos “awit Kyai Daka rumaos dipun remehaken lan rumaos babar pisan boten dianggep minangka sesepuhing Kepuh Agal kanthi boten dipun rawuhaken ing parepatan ing pendhapa kala wingi sabibaring pamethaking layonipun Nyai Lurah…….”.

        “Mangke rumiyin Ki Bebau” kula kapeksa nyela rembag, awit radi muntab manah kula jalaran Bapa dipun anggep lepat “Rama Kyai Daka boten rawuh ing rembagan kala wingi niku, sing lepat Bapa nama Rama Kyai Daka?. Awit cetha anggenipun Bapa nabuh kenthongan kalurahan suwantenipun gumontang ngebeki saindenging Kepuh Agal, ketitik sedaya Bebau lan kathah Sapukawat lan Sesepuhing Dhusun gumrudug sami ndugeni dhawuh timbalan saking Bapa lumantar suwanten kenthongan menika. Menawi Rama Kyai Daka boten rawuh awit boten mireng suwantenipun Kenthongan, mesthinipun boten lajeng nglepataken Bapa……”.

        “Sekedhap ta Gus, sampun duka rumiyin lan sampun ndukani kula, kula niki namung criyos boten tumut nglepataken Ki Lurah” Ki Pahang nigas wicanten kula.

        Ki Pawana mesem, kula lajeng tumut mesem, lajeng wicanten malih :

        “Inggih sampun, mangga dilajeng anggenipun criyos, kula niki boten nesu lan boten nesoni ndika, namung radi kaget, merga Bapa kaanggep lepat”.

        “Estunipun criyose si Tanggon” Ki Pahang nglajengaken anggenipun cariyos “sampun wonten salah satunggaling siswa ingkang ugi dados sapukawating Dhusun matur dhateng Kyai Daka, bilih sedaya ingkang ndugeni parepatan ing pendhapa kala wingi menika inggih awit mireng suwantenipun Kenthongan ingkang anyulihi dhawuh timbalan saking dalem Kalurahan. Nanging Kyai Daka mboten saged nampi aturipun siswa menika, malah lajeng duka dugi pundi-pundi, Kyai Daka boten trimah menawi dipun samekaken kalihan sesepuh sanesipun klebet Ki Pawit, Ki Pamuji lan sanes-sanesipun. Menika jan lucu sanget, amargi Kyai Daka menika miturut kula, menawi katandhing kalihan Ki Pawit cetha menawi mapan ing ngandhapipun tebih, nanging Kyai Daka rumaos nggadhahi drajat langkung inggil kalihan Ki Pawit. Lan ingkang langkung lucu malih Gus, Ki Lurah Danara niku lho kok saged-sagede tumut ndukani siswa ingkang dados Sapukawat menika kala wau. Kamangka sedaya tiyang rak inggih sami sumerep lan mireng menawi Ki Lurah Danara inggih tumut dugi lan tumut wicanten ngedalaken pamanggihipun ing parepatan kala wingi niku”.

        “Lajeng criyosipun Rama Kyai Daka badhe males raos sakit manahipun? Menika kados pundi Ki criyosipun ?” kula nyelani pitaken.

        “Lha niku, gandheng Kyai Daka rumaos boten dipun jak rembagan, piyambakipun rumaos nggadhahi wewenang nampik menapa ingkang dipun tetepaken Ki Kepuh Agal ing parepatan kala wingi menika, mliginipun boten badhe purun ngakeni Ki Pawana ninangka Suhing para Bebau ing Kepuh Agal menika lan Kyai Daka ugi rumaos nggadhahi wenang marentahaken sedaya siswa lan calon siswanipun kangge ngemohi Ki Pawana minangka sesulihipun Ki Kepuh Agal sadangunipun Ki Lurah tindak nindakaken jejibahan winadi menika. Inggih taksih wonten setunggal malih, Ki Danara ugi tumut ngincim dhateng para siswa lan calon siswanipun Kyai Daka, menawi ngantos wantun mbangkang prentahipun Kyai Daka menika badhe kapatrapan pidana jumbuh kalihan paugeraning paguronipun”.

        “Lajeng Kakang Pawana minangka sesulihing Bapa minangka Lurah ing Kepuh Agal kadospundi manggihi kedadosan ingkang makaten menika?” kula lajeng gentos pitaken dhateng Ki Bebau Jangglengan.

        Ki Pawana unjal ambegan landhung lajeng wicanten suwantenipun kepireng las-lasan :

        “Inggih Adhi, kula sampun nggadhahi rantaman ingkang badhe kula aturaken Adhi Pradapa, mangke menawi wonten ingkang kirang pas, kula suwun Adhi Pradapa keparenga ngleresaken. Sepisan, kula badhe madosi lan ndangu dhateng Ki Pahing lan Ki Tanggon langkung rumiyin. Menawi mila kabar ingkang dipun cariyosaken Ki Grojoganngubal menika saestu, nembe kula badhe jumangkah. Kaping kalih, kula boten badhe maelu lekasipun Kyai Daka, jalaran wewahan jejibahan ingkang kasampiraken dhateng kula menika dhawuh saking Ki Kepuh Agal, dede saking Kyai Daka. Kula boten dipun akeni minangka sesulihipun Ki Lurah Kepuh Agal dening Kyai Daka inggih boten menapa-menapa,  awit antawisipun Pawana ingkang sampun kaparingan wewahan jejibahan dening Ki Lurah kalihan Kyai Daka menika mila boten wonten sambetipun ing reh tata perantahing Dhusun. Benten malih menawi kalihan Ki Bebau Sidamulya, piyambakipun menika Bebau kedah nurut dhateng parentahing paugeran minangka Bebau, menawi ngantos piyambakipun wantun nerjang paugeran lan nyidrani sesanggeman minangka Bebau, mangka kula wajib angemutaken. Manawi ngantos kula emutaken kanthi alus boten kenging, kula inggih badhe ngemutaken mawi kekiyataning kanuragan. Sanaosa Ki Danara menika Lurahing para siswanipun Kyai Daka, kula inggih boten badhe sulap, malah saupami Kyai Daka tumut cawe-cawe mbebela siswanipun, kula inggih boten badhe ajrih”. 

 

Ana candhake.