SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (125).

125.

        Sampun sedasa dinten anggenipun Bapa seda, Dalem Kalurahan kraos langkung sepen. Para abdi lan para rewang ketingal taksih dereng ical raos sedhihipun, menapa malih kula ingkang samangke sampun lola. Saenipun para Bebau, Sapukawat, sinoman lan sesepuh ing Kepuh Agal saben dinten gentosan sami dugi dhateng Dalem Kalurahan ngajak jagongan kula, ingkang makaten sakedhik-sakedhik saged nglipur manah lan nyuda raos sedhih. Wonten sakedhik raos ngganjel ing manah kula, Ki Danara menapa dene Kyai Daka babar pisan boten katingal menapa malih tumut suka tembung bela sungkawa. Nanging badhe kula criyosaken dhateng Ki Pawana utawi Bebau sanesipun, kok rumaos kula kirang pantes. Dados inggih panggah kula endhem kemawon dados ganjelan salebeting manah kula piyambak. 

        Sonten menika ing pangangkah kula badhe dhateng griyanipun Ki Pawit, badhe kula aturi murih ngrantam upacara kepyakan inggih menika ngepyakaken Ki Pawana minangka Lurah enggal nggentosi Bapa. Ingkang makaten menika jalaran nalika kula ngengken Ki Pawana ingkang minangka sulihing Bapa ing reh parentah Kepuh Agal, murih tumunten ngempalaken sedaya Bebau, Sapukawat lan Sinoman lan Sesepuh Kepuh Agal saprelu kabiwarakaken sedaya dhawuh pungkasan saking Bapa, magepokan kalihan kalenggahaning Lurah ingkang sampun kapasrahaken dhateng piyambakipun, Ki Pawana taksih dereng saged suka wangsulan. Malah nalika kula kengken murih boyong dhateng Kalurahan ugi taksih semados kemawon.

        Nanging nembe kemawon kula rampung ngayahi jejibahan manembah ing wanci seraping surya lan badhe bidhal dhateng griyanipun Ki Pawit, ketingal Ki Pawit malah ndugeni Dalem Kalurahan. Ki Pawit bablas minggah dhateng Pendhapa lan mapan linggih ing mriku. Kula tumunten anyaketi kados padatan menawi wonten tamu utawi tiyang ingkang dumugi ing Pendhapa Dalem Kalurahan.

        “Kaleresan sanget Wa Pawit” wicanten kula sasampunipun mapan linggih ing sacaketipun Ki Pawit “estunipun kula wau badhe sowan Wa Pawit dhateng dalem, lha menika Wa Pawit malah sampun rawuh mriki dados inggih kaleresan sanget”.

        “Inggih ta Gus?” wangsulanipun Ki Pawit kalihan mesem “niki wau kula sampun semadosan kalihan Baune Pawana lan Ki Bau Grojoganngubal, sakedhap malih rak sami dugi”.

        “Sampun semadosan kalihan Kakang Pawana lan Ki Pahang Wa?” kula pitaken “sajakipun wonten prakawis ingkang badhe dipun rembag ing mriki?”.

        “Inggih Gus” Ki Pawit wangsulan lajeng pitaken dhateng kula “mosok Gus Dapa dereng ngraosaken?”.

        “Ngraosaken bab menapa Wa?” kula wangsul pitaken.

        “Ngengingi Bebau ing Sidamulya menika lho Gus” Ki Pawit wangsulan kanthi nyebat naminipun Ki Lurah Danara.

        “Estunipun boten namung Ki Danara ingkang dados angen-angenan kula Wa, malah Kyai Daka ugi kula gagas” wangsulan kula nyuntak ganjelaning manah “kala Biyung seda, Kyai Daka boten purun nglayat kanthi pawadan badanipun kirang sekeca. Samangke sareng Bapa seda, piyambakipun ugi boten purun atur pakurmatan. mBok menawi pawadanipun nalika nyarengi Bapa seda menika Kyai Daka lan Lurah Danara nuju boten ing griya. Sok makatena, mesthinipun menawi boten wonten pambeng ingkang sakalangkung wigatos, sasampunipun dugi griya harak inggih saged dugi mriki. Nanging kekalihipun babar pisan malah boten ngatingal lho Wa?”.

        “Miturut kabar ingkang kula tampi saking lare-lare” Wa Pawit lajeng wicanten malih “estunipun let sedinten saking sedanipun Ki Lurah kala samanten, Ki Danara lan Kyai Daka sampun wangsul saking anggenipun kekesahan. Malah kabaripun kanthi kadherekaken siswa-siswa lami ingkang suwaunipun mapan ing sanjawining Kepuh Agal mriki, watawis wonten selangkungan tiyang…..”.

        “Tiyang selangkung Wa?” kula nigas rembag kalihan pitakenan “kamangka saderengipun menika, ingkang criyosipun siswa-siswa saking sanjawining Kepuh Agal sampun dumugi watawis kalih dasa lajeng kadamelaken griya ing pekarangan sawingkinging Sanggar ?”.

        “Mila saking menika Gus” Wa Pawit mangsuli pitaken kula “awakipun piyambak kedah waspada, awit taksih kathah kabar sanes ingkang magepokan kalihan Kyai Daka lan Ki Danara menika. Mangke menawi Pawana kalihan Bebau Pahang sampun dugi kemawon dipun tutugaken anggenipun ngrembag bab menika”.

        “Kula nuwun, kula ingkang sowan Gus….” Dereng ngantos kula mangsuli wicantenipun Wa Pawit, dumadakan wonten tamu ingkang lajeng minggah pendhapa. Wa Pawit ketingal radi kaget, lajeng ngadeg ningali sinten ingkang nembe dugi menika.

        “Elho Kesit ta iki?” Ki Pawit pitaken dhateng ingkang nembe dugi “arep sowan Gus Pradapa apa nggoleki aku?”

        “Inggih Kyai” wangsulanipun ingkang nembe dugi kala wau, jebul nem-neman Kepuh Agal ingkang naminipun Kesit “nyuwun pangapunten, menapa Ki Bau boten wonten mriki Kyai?”.

        “Sapa? Baune Jangglengan ?”

        “Inggih”

        “Ana apa ta?” Ki Pawit pitaken malih.

        “Nyuwun pangapunten Kyai” Kesit atur wangsulan suwantenipun alon sanget nanging taksih saged dipun mirengaken “kula kalihan Pikat kala wau enjing kadhawuhan dening Ki Bau pados kabar, menawi sampun pikantuk kapurih ngaturaken nanging boten ing griyanipun Ki Bau, criyosipun kula kapurih nusul dhateng Dalem Kalurahan, makaten”.

        “Ooo ngono?” Ki Pawit lajeng pitaken malih “lha Pikat saiki ana ngendi?”

        “Taksih dhateng Regol kempal kalihan tiyang-tiyang ingkang sami rondha”

        “Pikat ajaken mrene pisan, kandhaa yen ditimbali Gus Pradapa, ngono ya?”

        “Inggih Kyai” wangsulanipun Kesit ingkang lajeng mandhap badhe madosi Pikat ing Regol ngajeng.

        “Ketingalipun badhe wonten kabar enggal malih Gus” kalihan wangsul mapan linggih ing papanipun wau, Ki Pawit wicanten dhateng kula.

        “Inggih Wa?” wangsulan kula cekak.

        “Inggih Pikat kalihan Kesit menika ingkang pinitados dening Baune Pawana kulak warta magepokan kalihan patrapipun Bebau Sidamulya ingkang ketingal aeng-aeng lan pantes dipun sujanani menika” Ki Pawit nyethakaken menggah jejibahanipun Kesit kalihan Pikat .

        “Inggih Wa, kula pitados kalihan kawicaksananipun Kakang Pawana ingkang mesthinipun samangke sampun wenang kasebat Ki Lurah Kepuh Agal Kapindho lan kedah nglenggahi Dalem Kalurahan menika” wangsulan kula ngiras ngemutaken Ki Pawit dhateng weling lan dhawuhipun Bapa.

        “Sabar Gus, mangke menawi kawontenan sampun radi padhang prakawis menika saged dipun rembag malih” wicantenipun Ki Pawit salajengipun “samangke ngrembag prakawis ingkang sanget nguwatiraken tumrap Kepuh Agal menika rumiyin. Nanging saenipun sampun wonten ing pendhapa menika, gampil katingalan saking njawi”.

        “Inggih Wa” wangsulan kula “menawi dhateng panirat wingking kados pundi Wa? Ing mrika papanipun radi katutupan”.

        “Inggih Gus, makaten kula kinten langkung prayogi” wangsulanipun Ki Pawit.

        “Kula nuwun Gus……” Kesit kalihan Pikat sampun dugi lan alok kula nuwun.

        “Kene, kene Paman Kesit lan Paman Pikat” wangsulan kula ngacarani Kesit lan Pikat.

        “Inggih Gus” tiyang kalih wau semaur sesarengan lajeng mapan linggih boten tebih saking Ki Pawit, lajeng Pikat nutugaken atur “kula sampun sawega nampi dhawuh saking Gus Pradapa”.

        “nDika wong loro tak kongkon neng pendhapa kene dhisik” kula lajeng suka prentah “mengko nek Ki Bebau Jangglengan lan Ki Bebau Grojoganngubal teka kene, padha dherekna nusul aku lan Ki Pawit ing Panirat mBuri ya?”.

        “Inggih Gus” tiyang kalih wangsulan sesarengan.

        “Mangga Wa, kula dherekaken dhateng Panirat wingking rumiyin” Ki Pawit lajeng kula ajak ngalih dhateng Panirat wingking.

        “Mangga Gus”

        Kalih mlampah dhateng Panirat wingking, kula kober mampir ngatag dhateng para rewang murih nyawisaken pasegahan kangge kanca melek kados padatan. Wedang kopi kalihan lalapan gendhis klapa kalihan gembili ingkang dipun godhog.

        “Kesit kalihan Pikat menika wiwit rumiyin entranipun ngaten rak dados siswanipun Panulad ta Gus” sasampunipun mapan linggih ing klasa ingkang kula gelar ing jogan panirat, Ki Pawit wiwit wicanten “lan anggenipun gladhen kanthi sesidheman, dados boten wonten ingkang mangertos menawi lare kalih menika sami sinau ulah kanuragan dhateng anak kula pun Panulad”.

        “Inggih ta Wa?” kula suka wangsulan, kalihan ing manah lajeng kemutan kasagahan kula dhateng Paman Tanggon ingkang dereng saged kula lampahi awit kasaru rawuhipun Bapa ingkang gerah lajeng seda menika “estunipun para nem-neman ingkang sampun boten krasan sinau kanuragan ing Sanggaripun Kyai Daka jalaran duginipun siswa-siswanipun Kyai Daka ingkang criyosipun candhala, criyos dhateng kula, gentos kepengin dipun wucal kanuragan dening Kakang Panulad, nanging dereng ngantos kula rembagan prakawis menika kalihan Kakang Pawana lan Kakang Panulad, kedadak Bapa rawuh kanthi kawontenan gerah temah dados lan sedanipun menika, temah lajeng dados klendran”.

        “Sami Gus” Ki Pawit wicanten malih “Panulad menapa dene Baune Pawana, malah ugi para Sapukawat sarta sedaya Bebau ing Kepuh Agal salintunipun Bebau Sidamulya, ugi ngrembag prakawis menika lan badhe manggihi Gus Pradapa saprelu nyuwun palilah badhe ngginakaken plataran Kalurahan kangge papan gladhen, andilalah lajeng Ki Lurah seda menika. Dados inggih dereng siyos, lha sareng sampun radi sawatawis saking sedanipun Ki Lurah malah lajeng wonten kabar enggal ingkang ketingalipun sanget nguwatiri menika”.

        “Inggih Wa, mugi-mugi kawontenan ingkang ketingalipun kados pedhut ing Kepuh Agal menika saged tumunten sirna, wangsul padhang malih” wangsulan kula.

        “Mugi-mugi makaten Gus” Ki Pawit mangsuli wicanten kula” lha anggenipun Baune Jangglengan kengkenan lare kalih kala wau mila sampun trep, jalaran Ki Bebau Sidamulya tuwin Kyai Daka dereng apal dhateng Kesit saha Pikat menika. Kekalihipun sowan dhateng Kyai Daka nembung badhe ndherek sinau ulah kanuragan ing sanggaripun Kyai Daka. Lajeng dening Kyai Daka kapasrahaken dhateng Ki Danara. Lajeng dening Ki Danara, Kesit lan Pikat badhe dipun cobi rumiyin, saestu menapa boten tekadipun sinau kanuragan menika. Dene wujudipun pacoben, Kesit lan Pikat kapasrahan padamelan ing griya ingkang dipun panggeni siswa-siswanipun Kyai Daka ingkang wonten ing pekarangan wingking sanggar menika. Ing mriku lare kalih kaparentah kajawi resik-resik ugi cecawis lan lelados tedhanipun tiyang-tiyang ingkang wonten mriku. Dados inggih kaleresan sanget”.

        “Nyuwun pangapunten Gus Dapa” dumadakan Ki Pawana lan Ki Pahang dugi  dipun tutaken Kesit lan Pikat “radi randhat anggen kula sowan jalaran wonten prakawis enggal”.

 

Ana candhake.