GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (02)

 

Dening : IMMIR

02.

        Tekan omah barang-barang sing ana jero grobag rombonge diudhunke kabeh. Dagangan sing isih turah disisihne. Ora akeh mung gorengan watara limang iris, karo ayame turah telung tengkel, wujud endhas kabeh. Wingi sore olehe nyembeleh ayam ana pitu, dadi ya prasasat wis entek. Sega sing neng jero termos ya kari sethithik. Nek endhog asine pancen ya isih ana sepuluhan, nanging endhog kuwi isih bisa didol mengko bengi.

        “Lawuhe kari endhas, gawanen mulih Dhik, ben kena dienggo lawuh sarapan adhikmu” kandhane Murtala marang Dikin.

        “Ya, tak nggawa siji ya Mas?” wangsulane Dikin semu takon .

        “Ya digawa kabeh wae, karo gorengane kuwi isih apa wae? Nek gelem ya gawanen pisan” Murtala ngongkon maneh.

        “Lha pa gak dijupuk Lik Ginah ta Mas?” Dikin takon maneh “gajege sing turah kari tempe titipan saka Lik Ginah nek tahune isi wis entek”.

        “Ya mengko Lik Ginah tak warahe nek dagangan titipane payu kabeh ngono wae” wangsulane Murtala sing dibacutne ngongkon Dikin supaya enggal bali “wis iki tak urusane dhewe, awakmu ndang bali wae, adhikmu selak budhal sekolah mengko”.

        “Ya wis nek ngono Mas, tak balik dhisik, matur nuwun” wangsulane Dikin karo nyangking turahan dagangan sing diwenehake dheweke kuwi. Omahe Dikin pancen ya ora adoh saka omahe Murtala, kira-kira ya mung satusan meter.

        Murtala ya banjur nutugne olehe nandangi gaweyane. Barang-barang sing reged banjur digawa menyang sumur dikorahi kabeh nganti resik. Sega sing isih turah dielih neng wadhah anyar, merga termose ya prelu dikumbah. Rampung korah-korah lagi mlebu omah, liwat pawon. Bu Marsini, Ibune sing lagi nggodhog banyu neng Pawon, weruh nek anake lanang mlebu, banjur takon :

        “Wis mbok korahi kabeh ta Mur ? kok sega turahane wis mbok wadhahi cething kuwi?”

        “Sampun Bu” wangsulane Murtala “sekule kantun sakedhik, cekap nek kangge sarapan tiyang kalih".

        “Iya, mau ya wis tak tiliki” panyaute Marsini “Ibu ki rak wis omong ta Mur? Nek tekan omah kuwi ndang leren, ngombe-ngombe wedang apa piye, mengko regetane ben dikorahi Ibu. Kok mbok tandangi dhewe kabeh, njur ibumu iki kon nyambut gawe apa ?”.

        “Lha Ibu sak niki nembe napa?” Murtala genti takon karo mesem.

        “Genah lagi nggodhog banyu arep nggawekne wedang kowe ngono lho?!?”.

        “Lha nggih empun, Ibu nyambut damel ndamelne wedang kula, sakedhap malih masak ndamelaken maem kula, niku rak nggih empun nyambut gawe ta Bu?” .

        “Kowe kuwi jan ora nyimpang karo suwargi bapakmu kok Mur…Mur…..”.

        Murtala wis ora semaur maneh, merga wis mlebu omah, golek salin arep adus. Bu Marsini ya banjur ora gumenan apa-apa maneh, nutugne olehe ngracik gula karo kopi kanggo gawe wedange anake lanang. Sajroning atine Bu Marsini ana rasa matur nuwun marang Pangeran dene diparingi anak sing tansah mbangun turut, ora nakal senadyan wis ora diemong bapakne. Biyen garwane Bu Marsini, ya Bapake Murtala (asline jenenge Murtadla gandheng ilat jawa dadi Murtala), kuwi asmane Pak Kojin (asline Khozin), nyambut gawene dadi PNS, Pesuruh ngrangkep dadi Tukang Kebon utawa Penjaga SD Inpres. Nanging olehe nyambut gawe ora tutug, nalika pangkate lagi wae mundhak menyang Juru utawa golongan I C, kecandhak lelara sing wekasan dadi lan patine. Ninggal bojo lan anak siji, umur rolas  tahun ya Murtala kuwi.

        Iya awit saka rasa bekti lan tresnane marang Kakung, sanadyan kepetung durung pati tuwa, nanging Bu Marsini niyat sajroning atine ora arep omah-omah maneh. Mula sanadyan satemene ya ana wong lanang sing nakokne lan arep ngepek bojo, nanging Bu Marsini panggah ora gelem. Tekade wis gilig, katresnane arep disuntak marang anak tinggalane kakunge sing mung siji kuwi. Kanthi pawitan pengasilan minangka pensiunan randha, saka kakunge sing mung golongan siji ce lan akehe ora sepiroa, Bu Marsini duwe gegayuhan muga-muga anake bisa dadi wong pinter, bisa sekolah sing rada dhuwur kareben ora bodho kaya dheweke. Bu Marsini duwe kapitayan, wong kuwi nek duwe kapinteran mesthi uga pinter golek sandhang pangan. Lan nek wis pinter golek sandhang pangan mesthi migunani tumrap awake dhewe saora-orane ora arep ngrusuhi wong liyane. Mula sanadyan kanthi rada ngrekasa, Murtala lulus SD ya banjur dikongkon nerusne menyang SMP nganti lulus lan nutugne maneh menyang SMA. Bareng wis lulus SMA,  Murtala banjur melu-melu kancane golek gaweyan neng kutha dadi Buruh Pabrik. Kanggo nyenengne wong tuwane, asil olehe nyambut gawe disisihne, dicelengi lan saben sasi dikirimne marang Ibune. Kanggo nyukupi kabutuhan uripe, Murtala niat nganti nglinting usus paribasane, Nanging Murtala saben wulan mesthi kirim kabar marang Ibune nek uripe neng kutha wis kepenak. Nanging Bu Marsini krasa nek ana sing ora bares karo anake lanang sing mung siji kuwi. Merga Mardi, anake tanggane sing olehe nyambut gawe tunggal sapabrik karo Murtala lan luwih dhisik mlebune neng pabrik kono, aja maneh kok kirim dhuwit marang wong tuwane, malah sok-sok isih njaluk kiriman saka omah jerene kanggo nyambung uripe. Sing ngono kuwi ora mung Mardi dhewe, nanging bocah-bocah liyane ya ngono. Mula dening Bu Marsini kabeh kiriman saka Murtala ora digunakne, malah dicelengi dititipne neng BRI.

        Bareng wis oleh patang tahun anggone kerja neng Kutha, Murtala bali menyang ndesa maneh. Ora mung Murtala dhewe, nanging kabeh sing nyambut gawene tunggal sapabrik karo Murtala. Kabeh kena PHK merga Pabrik sing dieloni bangkrut, buruh lan karyawane akeh sing padha dilereni olehe nyambut gawe.

        “Wis ta Mur” kandhane Bu Marsini bareng wis sawatara dina Murtala bali neng omah lan kerep wae Bu Marsini weruh nek anake lanang lungguh thenger-thenger katon nek pikirane nglangut tekan ngendi-endi “ora sah mikir arep lunga saka omah golek gaweyan nyang kutha. Kowe oraa kandha, Ibu iki wis ngerti nek sak jane nyambutmu gawe neng kutha kuwi dhek emben ya ora kepenak. Upama mbok ngge urip lumrah kaya bocah-bocah liyane kae, kowe mesthi ya isih kurang. Nanging gandheng kowe kuwi kepengin gawe senenge Ibu, banjur mbok rewangi urip kesrakat, dhuwitmu mbok kirimne mulih. Iya apa ora?”.

        “Boten kok Bu” wangsulane Murtala karo mesem, nutupi nggrantese atine “arta sing kula kintun wangsul nika, arta turahan sak empune kula ngge gesang, menawi kula cepeng piyambak ajrih menawi kula kenging godha, arta telas tanpa tanja”.

        “Wis ta Mur” Bu Marsini guneman maneh “kowe ora sah ndadak kumbi kanggo nyenengne atine Ibu,  Ibu ki wis weruh kabeh critane bocah-bocah sing nyambut gawe neng kutha awor kowe kae. Malah saiki, nek kowe isih mikir arep lunga maneh menyang kutha, ibu sing malih ora lila. Ibu neng omah dhewe ngene iki rumangsa sepi, pikiran nglangut menyang ngendi-endi. Mula Ibu njaluk, sak nyambut-nyambut gawene kowe aja ninggalne omah. Ya nyambut gawe sakecandhake wae, wong kuwi janji gelem obah mesthi ya bisa mamah. Karo maneh, upama neng ndesa kowe akeh nganggure, kowe ya ora prelu kuwatir, ora-ora nek nganti kowe ora bisa mangan, arepa kaya apa Sawargi Bapakmu kuwi isih ninggali pangan kanggo kowe lan Ibu………..”.

 

Ana candhake