SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (130)

 

130.

        Sarampungipun sesuci, kula kober kendel sakedhap, wonten gegambaran ingkang mampir ing angen-angen, menggah kekiyatanipun Kyai Daka lan Lurah Danara ingkang kasiyagakaken kangge ngrebat Dhusun Kepuh Agal saking panguwaos ingkang sah. Kamangka kula ugi ngertos menawi Dhusun Kepuh Agal menika mila boten gadhah kekiyatan kangge perang, boten gadhah prajurit ingkang kenging dipun andelaken menawi ngadhepi mengsah. Mila wonten sinoman-sinoman ingkang dados sapukawating dhusun ingkang kajibah ngreksa katentremaning Dhusun, nanging meh sepalih para sinoman sapukawating dhusun menika anggenipun sinau ulah kanuragan inggih dhateng Kyai Daka, dados menawi kamengsahaken kalihan para andhahanipun Lurah Danara saged dipun pesthekaken menawi boten badhe wantun. Wekasan patog puteging manah lajeng nuntun kula manjing Sanggar Pasembahyangan ingkang caket kalihan pasareyanipun Bapa.

        Salebeting ndedonga lan nyenyuwun dhateng Gusti, linandhesan raos pasrah kula nyuwun mugi katedahna margi ingkang sae kangge murih slametipun Dhusun Kepuh Agal lan para kawulanipun. Sok makatena, wonten suwanten ing salebeting manah ingkang maiben lekas kula ingkang makaten menika. Suwanten ingkang ngujuk-ujuki murih masrahaken tata reh parentahing Dhusun  Kepuh Agal dhateng Kyai Daka kanthi prajanjen kula panggah saged gesang sekeca. Dene Ki Pawit, Ki Pawana lan sanes-sanesipun menika boten sah dipun gagas, prakawis pagesanganipun kawula dipuna umbar kemawon. Nanging, suwanten ingkang makaten menika nunten wonten ingkang nindhihi, menawi kula  nggega pangujuk-ujuk kala wau, dereng kantenan kula saged gesang sekeca nanging sampun mesthi bilih badhe manggih kanisthan, gesang kula badhe tanpa gina lan tanpa aji babar pisan, Bapa lan Biyung ing alam tentrem mesthi badhe muwun keranta-ranta, awit kula sampun mrucut saking embanan, luput saking kudangan. Lan malih tumrap tiyang ingkang angestu dhateng Gusti, kedah tansah emut bilih sedaya ingkang badhe dumados menika boten badhe dumados kajawi menawi sampun kakersakaken dening Gusti, tumrap titah ingkang angestu, mbudidaya lan ndedonga menika kuwajiban lan boten badhe wonten inanipun. Pasrah menika namung dhateng Gusti, pasrah dhateng mengsah menika sami kemawon ndhedher wiji kacintrakan ingkang boten badhe wonten telasipun.

        Wasana sansaya mantheng anggen kula masrahaken lelampahan menika dhumateng Gusti. Lan ing salebeting layap-liyep ing aluyut, lamat-lamat katingal wewayanganipun Eyang Nyai Pandhanwangi, anyaketi papan kula, kalihan ngendika :

        “Wis bener apa sing mbok tindakne kuwi Wayah, awit kabeh mobah mosiking jagad iki kabeh winengku ing pangwasaNe. Dene tekaku mrene iki mung arep aweh weruh marang sliramu, yen pacoban sing tak kandhakne marang sliramu nalika samana, iki wis meh teka. Lan sliramu wis krungu dhewe yen Kyai Daka nduweni kekuwatan sing nggegirisi. Mula sliramu aja nganti lali, yen Kyai Pantek ora bisa mbok kukuhi, kundurna wae marang sing kagungan kanthi cara nglarung pusaka kuwi menyang telenging Sendhang Ngiyom”.

        “Inggih Eyang, dhawuhipun Eyang badhe kula estokaken lan nyuwun pangestu mugi-mugi kula kiyat ngadhepi pacoben ingkang badhe kula sandhang mangke” wangsulan kula lajeng nyuwun pitedah, menapa ingkang kedah kula lampahi murih Paman Tanggon sakancanipun saged lepas saking bebaya ingkang badhe katindakaken dening andhahanipun Lurah Danara.

        “Aja cilik atimu Pradapa” wangsulanipun Nyai Pandhanwangi ingkang lajeng paring pitedah “sanadyan akeh balane, sekti lan digdaya srayane, nanging Kyai Daka lan andhahane ora bakal bisa nyabrangi Kali Gebyog. Jagad ing sakulone Kali Gebyog ora bisa nampa marang watak angkarane Kyai Daka, Danara lan wong-wong sing padha dadi andhahane. Mula murih padha slamet, kanggo sauntara wektu kandhanana wong-wong ing Kepuh Agal sing rumangsa diincim dening Danara sabalane supaya ngungsi lan umpetan ing sakulone Kali Gebyog”.

        Anyarengi rampunging dhawuh pitedahipun Nyai Pandhanwangi, kepireng suwantenipun jago kluruk ingkang sesautan saking salebeting kandhangipun. Dinten sampun ngancik wanci gagat rahina. Kula tumuli mungkasi anggen kula nindakaken lampah sembahyang. Lan nalika langit sisih wetan wiwit ketingal abrit, kula lajeng sesuci malih badhe nglampahi kuwajiban sembahyang wanci enjing.

        Nanging sepinten kageting manah kula, nembe kemawon kula rampung nindakaken sembahyang subuh, dereng ngantos medal saking sanggar pasembahyangan, sampun dipun susul Ki Pawana lan Bebau Grojoganngubal. Kekalihipun ketingal nembe bingung.

        “Iki kok padha mruput nggoleki aku, ana apa Kakang Pawana?” pitaken kula dhateng Ki Pawana.

        “Atur katiwasan Gus” wangsulanipun Ki Pawana “nembe kemawon griyanipun Tanggon lan Pahing kalebetan durjana aneh ingkang wujudipun nggegirisi, rahayunipun kala dalu menika Tanggon lan Pahing, ngepasi boten wonten griya”.

        “Ana durjana aneh lan nggegirisi mlebu omahe Paman Tanggon lan Paman Pahing ?” kula pitaken nyethakaken wangsulanipun Ki Pawana “aneh lan nggegirisi kepiye Kakang? Lan Paman Tanggon karo Paman Pahing kok ora ana omah kuwi menyang ngendi?”.

        “Miturut criyosipun simbokipun Tanggon ingkang setengah girap-girap dugi ing griya kula” Ki Pawana suka wangsulan “sasireping suwanten rijalollah, wonten suwantenipun tiyang estri ingkang alok kula nuwun lan ndhodhog griyanipun. Biyange Tanggon lajeng mbikak kori badhe manggihi tiyang ingkang alok kula nuwun kala wau. Nanging sepinten kagetipun Biyang Tanggon sareng sumerep tiyang ingkang kala wau suwantenipun kados tiyang estri, jebul wewujudanipun ageng inggil kados raseksa, praupanipun dipun tutup topeng, cacahipun tiga, sedaya sami mbeta pedhang ingkang sampun dipun liga. Sumerep kori dipun bikak lan Biyang Tanggon medal, Tiyang tiga ingkang apangawak raseksa lan ngangge topeng kala wau lajeng nggereng kados suwantenipun macan. Biyange Tanggon sakala ngoplok lajeng njerit awit ajrih, lajeng semaput boten emut menapa-menapa. Ngertos-ngertos sampun dipun tulungi dening Ki Kliwik sedherekipun jaler ingkang griyanipun wingkingipun griyanipun Biyang Tanggon. Ki Kliwik mila mireng suwanten panjeritipun Biyang Tanggon, lajeng murugi lan sareng dumugi griyanipun Biyang Tanggon jebul sedulure wedok niku sampun ngglethak semaput ing ngajeng kori. Dening Ki Kliwik, Biyang Tanggon lajeng dipun teraken dhateng griya kula awit tansah girap-girap kamigilan kados tiyang kesurupan”.

        “Benten malih kalih sing teng griyane tiyang sepuh kula Gus” dereng ngantos kula mangsuli wicantenipun Ki Pawana, Ki Pahang sampun nrambul gunem “griyanipun tiyang sepuh kula nika, sak niki sing ngenggeni rak namung Pahing piyambak?  Lha kala wau saderengipun jago kluruk, kula mireng wonten suwanten Segawon jegog rame sanget, kula tiling-tilingaken jebul saking griyanipun tiyang sepuh kula. Boten dangu lajeng kepireng suwanten gumlodhag kados suwantenipun tiyang ngepruki bala pecah. Kula lajeng medal kanthi sikep gegaman, badhe murugi griyanipun tiyang sepuh kula. Nembe kemawon kula dumugi regol ngajeng, kanthi kabiyantu soroting rembulan tanggal setengah kula sumerep tiyang tiga ageng-ageng medal saking griya lajeng mlajar, sareng dumugi wit Ingas dhoyong ing pojok pekarangan tiyang tiga niku ical musna. Sareng kula tiliki salebeting griya sampun boten kanten-kantenan, kendhi, genthong sami pecah sedaya. Kula lajeng kelingan kalihan criyosipun Kesit kala dalu, mila kula lajeng dhateng panggenanipun Ki Jangglengan lan dening Ki Pawana kula dipun ajak mriki menika”.

        “Mengko dhisik ta” kula lajeng wangsulan “Paman Tanggon lan Paman Pahing saiki ana ngendi?”.

        “Tanggon kalihan Pahing, wiwit kala sonten ing griyanipun Bapa, Gus” wangsulanipun Ki Pawana “awit lare kalih niku katambah Tolu lan Pangkas, sami gladhen sinau ulah kanuragan dhateng adhi kula pun Panulad. Dados inggih boten wonten griyanipun piyambak. Lha saderengipun kula bidhal mriki wau, kula sampun kengkenan lare kula murih dhateng griyanipun Bapa ngabari adhi kula Panulad murih lare sekawan wau kacandheta ing mriku rumiyin lan sampun pisah-pisah, kanthi makaten kula kinten saged radi aman”.

        “Sokur ta yen Paman Tanggon lan Paman Pahing sing ditekani durjana aneh kuwi ing omahe kuwi ora ketemu karo sing nggoleki” kula lajeng wicanten, salebeting manah kula sampun nginten manawi bebau kalih menika badhe pados rerigen dhateng kula “sabanjure, saiki aku arep waleh marang Kakang Pawana apa dene marang Ki Grojoganngubal……”.

        “Waleh prakawis menapa Gus?” Ki Grojoganngubal pitaken.

        “Waleh yen lagi wae aku nampa sasmita gaib, magepokan karo kaslametane Paman Tanggon lan kanca-kancane” wangsulan kula. Bebau kalih menika ketingal lajeng mewahi anggenipun migatosaken dhateng kula.

        “Sasmita gaib iki tak tampa nalika aku nindakne laku panembah nyenyuwun marang Allah” kula nglajengaken anggen kula wicanten, “murih Paman Tanggon lan telu liyane kuwi padha kaparingan slamet, luput saka paekane wong sing ngarah cilakane. Lan nalika ngarepake jago kluruk mau, ing sanggar panembah aku karawuhan Eyang Pandhanwangi utawa Nyai Pandhanwangi……..”.

        “Inggih kula nate mireng asma menika, saking Bapa, Gus” Ki Pawana nrambul rembag kula “menawi boten klintu menika Putri saking alam gaib ingkang paring pitedah dhateng Bapa lan kanca-kancanipun nalika griya lan pekaranganipun telas katrajang laharing Redi Lawu, kangge nglajengaken gesangipun  Bapa lan kanca-kancanipun kadhawuhan ndherek Ki Sarkara mbabat wana lan yasa Dhusun Kepuh Agal menika lan criyosipun Bapa, Nyai Pandhanwangi menika ibunipun Ki Sarkara, inggih sawargi Ki Lurah Kepuh Agal”.

        “Bener Kakang” wangsulan kula salajengipun “dening Kanjeng Eyang Nyai Pandhanwangi, aku kadhawuhan supaya ngongkon Paman Tanggon sakancane, kanggo sawatara wektu murih umpetan ing alas sakulone Kali Gebyog. Mula aja kesuwen, warahen marang Paman Tanggon sakancane lan aja nganti ana sing ngerti, supaya Paman Tanggon nindakne dhawuh saka Kanjeng Eyang Nyai Pandhanwangi ngono kuwi mau”.

        “Matur nuwun Gus” Ki Pawana mesem remen lajeng wicanten “menawi makaten sak niki ugi kula badhe daya-daya manggihi Tanggon lan rencang-rencangipun supados bidhal nindakaken dhawuh saking jengandika Gus Pradapa menika”.

        “Iya Kakang, sing ngati-ati lan aja ngawistarani murih ora ana sing weruh wewadi iki”.

        Bebau Jangglengan lan Bebau Grojoganngubal lajeng nilaraken Sanggar Panembah, medal badhe dhateng griyanipun Wa Pawit.

 

 

Ana candhake.