SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (137)

137.

        Ki Pawit meneng sedhela, ora tumuli aweh wangsulan lan sawuse sepisan maneh ngombe banyu kendhi sing ana ngarepe, lagi guneman :

        “Kula kemutan kalihan dhawuhipun Nyai Pandhanwangi Gus. Dados kula ngertos menawi sedaya ingkang dipun ucapaken dening Kyai Daka menika boten leres. Mila inggih kula kendelaken kemawon. Kula boten wangsulan menapa-menapa, ngantos Kyai Daka lajeng guneman malih”.

        “Lha ingkang dipun kandhakaken Kyai Daka menapa malih Wa?” Pradapa mburu takon.

        “Inggih sami kalihan dhawuh ingkang kula tampi saking Nyai Pandhanwangi” wangsulane Ki Pawit karo rada mesem “piyambakipun wicanten malih, bilih sarat-sarat masrahaken palenggahan Lurah lan Bebau tuwin Sapukawat kala wau, wonten lirunipun inggih menika kula kedah saged mbeta wangsul Gus Pradapa saha masrahaken Dhuwung Kyai Pantek dhateng Kyai Daka”.

        “Nyata julig tenan sing jenenge Kyai Daka kuwi” tanpa sengaja Marga sing uga melu nyemak critane Ki Pawit guneman lirih.

        “Leres makaten Anakmas” Ki Pawit nyauti pangunandikane Marga “kula ngertos, mangke menawi kula saged masrahaken Gus Pradapa lan Kyai Pantek dhateng piyambakipun, boten sande Kyai Daka mesthi nyidrani ucapipun piyambak ingkang makaten menika. Kyai Pantek panggah badhe dipun kuwaosi, Gus Pradapa dipun damel cilaka lan anak kula saha para Bebau lan Sapulawat ingkang sakit menika inggih lajeng dipun umbar murih pejah piyambak. Dados Kyai Daka saandhahanipun saged nguwaosi Dhusun Kepuh Agal lan boten badhe wonten ingkang ngaru biru malih. Nanging jumbuh kalihan dhawuh saking Nyai Pandhanwangi, kula lajeng nyagahi badhe madosi Gus Pradapa lan Dhuwung Kyai Pantek. Dening Kyai Daka kula dipun sukani wekdal pitung dinten kedah sampun wangsul dhateng Kepuh Agal malih. Menika inggih kula sagahi”.

        “Lajeng samangke kados pundi Wa ?” Pradapa takon marang Ki Pawit, Jalaran miturut angen-angene Pradapa Ki Pawit kudu bisa nemokne siswane Ki Tanparupa luwih dhisik, awit siswane Ki Tanparupa ya sedulur tunggal guru karo Nyai Pandhanwangi kuwi sing nggawa tambane Pawana lan Para Bebau sarta para Sapukawat sing saiki ora bisa obah ana ing Pendhapa Kalurahan Kepuh Agal “menapa Wa Pawit tumunten badhe nglajengaken lampah, nglari papaning sedherekipun tunggal guru saking Eyang Pandhanwangi kala wau? Lan menawi sampun kepanggih menapa Kyai Daka mangke purun ngidini Wa Pawit namakaken jejampi saking Kanjeng Eyang siswanipun Ki Tanparupa kala wau? Kadospundi kalihan kesagahanipun Wa Pawit dhateng Kyai Daka magepokan kalihan anggenipun badhe masrahaken Kyai Pantek?”.

        Krungu pitakone Pradapa marang Ki Pawit mangkono iku, Panulad, Tanggon, Tolu, Pahing lan Pangkas padha nyawang praupane Ki Pawit klawan sunaring mripat nuduhake yen wong-wong kuwi uga kepengin ngerti wangsulan saka pitakone Pradapa. Sauntara Rangga karo Marga malah padha tumungkul nyawang lemah setengah ngeremake mripate.

        “Inggih Gus” Ki Pawit mesem banjur aweh wangsulan “mireng pandangunipun Gus Dapa makaten menika, kula lajeng kemutan kalihan dhawuhipun Sawargi ingkang Bapa, inggih Ki Kepuh Agal Kapisan ingkang asring dipun dhawuhaken dhateng kula lan para sedherek kula nalika wiwit mbabat wana, yasa Dhusun Kepuh Agal rumiyin, inggih menika, prakawis ingkang werit menika menawi anggenipun ngadhepi namung mawi lepasing nalar ingkang lamba, sok asring gadhog. Jalaran awit saking winatesing nalaripun manungsa asring manggihi lurung ingkang buntung, margi ingkang buntu, temah prakawis ingkang dipun adhepi boten saged dipun rampungaken. Menapa malih menawi kasarengan kalihan manah ingkang boten narimah dhateng purbaning Hyang Sukma temah wontenipun namung ngresula. Inggih awit saking menika, ngadhepi prakawis werit kados ingkang kedadosan ing wanci menika, sepisan kedah migunakaken weninging nalar, sucining manah, ngagengaken raos panarimah dhateng kudrating Gusti. Manah lan nalar kedah tansah eling, menawi Gusti menika pisan-pisan boten badhe damel kacilakan lan kasangsaraning titah, menawi ing kasunyatanipun wonten titah ingkang dhawah ing kacilakan lan kasangsaran menika estunipun inggih awit saking pokalipun piyambak. Kajawi menika titah ingkang nggayuh karahayon langgeng, kedah pitados bilih, ewah gingsiring kawontenan, mobah mosiking jagad saisinipun menika boten badhe saged kalampahan kajawi saking idi lan palilahing Gusti lan sadaya menika dumados awit saking sih kamirahaning Gusti dhumateng titah ingkang saged ngranggeh sih kamirahan kasebat, namung emanipun namung titah ingkang ngrumaosi kalenggahanipun minangka kawulaning Gusti ingkang saged ngranggeh kanugrahan lan sih kamirahaning Gusti kala wau. Lan mila sampun kaprah wiwit dhuk kina makina, titah menika kathah ingkang bodho lan boten purun pinter. Boten ngrumaosi menawi titah menika estunipun ringkih, nanging dhemen ngumbar watak kumalungkung rumaos menawi nggadhahi kasekten, boten wonten ingkang saged ngasoraken temah dhemen nguja angkara degsiya dhateng sesamining titah. Boten ngrumaosi bilih cubluk lan bodho, temah rumaos sampun pinter lan boten purun ngudi kapinteran malih jalaran rumaos sampun cekap, kamangka pangertosaning titah menika sakalangkung ing winatesipun, kapinteraning titah boten wonten sapraleksa-kethining ngelmi kagunganing Gusti ingkang boten wonten watesipun, inggih jalaran saking menika temah kathah tiyang pinter ingkang nampik bebener temah gesangipun keblinger. Inggih awit saking menika, kangge ngadhepi lelampahan ingkang adilipun kedah dipun lampahi menika, mangga Gus Dapa kula dherekaken lan Panulad sarta kowe Tanggon, Pahing, Tolu lan Pangkas ayo bareng-bareng karo aku, sami ngagengaken raos pasrah dhumateng Gusti Ingkang Maha Agung asarana mbudidaya kanthi sakuwaosipun murih lelampahan menika tumunten saged rampung kanthi rahayu, binerkahan dening Gusti Allah.  Menapa boten makaten ta Anakmas Rangga lan Anakmas Marga?”.

        Ora ngira nek ing pungkasane tembung jenenge arep disebut dening Ki Pawit, Rangga lan Marga dadi rada gragapan, angen-angen nggone arep nindakne kuwajiban “tapa ngrame” dhawuh saka Patih Mandaraka minangka sarana nemokne Sendhang Mustikaning Warih, magepokan karo lelakon ing Desa Kepuh Agal kuwi dadi ambyar. Nanging bawane bocah sing wis kulina methuki maneka warna lelakon, anggone rada gragapan ya ora ketara. Malah Rangga tumuli nyaut kandhane Ki Pawit karo wangsulan :

        “Mila makaten Kyai, sedaya ingkang ndika dhawuhaken menika kala wau boten wonten ingkang boten leres. Ing Jagad menika boten wonten sesanggan ingkang awrat menawi anggenipun nyangga boten piyambakan, kraos entheng menawi anggenipun ngangkat sinartan pitulunganing Allah. Prakawis ingkang angel dipun udhari, boten ateges boten kenging dipun rampungaken. Sadaya gumantung kados pundi cara anggenipun ngadhepi, menawi margi ingkang katempuh namung linandhesan kekajengan ingkang kasurung suwantening hawa napsu, tangeh sagedipun prakawis dipun rampungaken. Saupamia ketingalipun sampun rampung nanging panggah nisakaken cacat ingkang boten sae ing wanci-wanci salajengipun. Nanging menawi cara ingkang katempuh linandhesan tekad nindakaken dhawuhing Gusti inggih nglampahi kuwajibaning titah ingkang kedah memayu hayuning bawana, mangka sadaya badhe manggih kasenan ingkang anyaketi sampurna”.

        “Kados tanem tuwuh ingkang nandhang kasatan ing mangsa ketiga, kedadak kasiram jawah deres ing mangsa labuh raosing manah kula mireng dhawuh saking Wa Pawit saha Adhi Rangga ingkang makaten menika” kandhane Pradapa sawuse krungu wangsulan saka Ki Pawit lan wangsulane Rangga marang Ki Pawit “samangke prayoginipun kados pundi, lampah menapa ingkang kedah dipun lampahi murih tumunten saged kepanggih kalihan siswanipun Ki Tanparupa ingkang miturut dhawuhipun Eyang Pandhanwangi dhateng Wa Pawit, inggih sedherekipun tunggal guru menika ingkang ngasta jampi ingkang saged kangge ngusadani sakitipun Ki Lurah Kepuh Agal Kaping Kalih lan Para Bebau tuwin para Sapukawat Kepuh Agal. Salajengipun kula sakalangkung pitados, sanaosa dereng nate kepanggih kalihan priyantunipun, tumrap siswanipun Ki Tanparupa ingkang sampun langkung pana ing babagan lenggahipun Kawula lan Gusti, kasekten saha kadigdayaning sedherek-sedherekipun Kyai Daka menika boten wonten menapa-menapanipun”.

        “Inggih Gus” Ki Pawit wangsulan karo mesem “estunipun wiwit kula kepanggih kalihan Tanggon lan dipun kabari menawi Gus Dapa nandhang gerah malah kenging kawastanan meh dumugining seda awit kenging dedamel ingkang kabalangaken dening andhahanipun Kyai Daka, nanging tumunten saged waluya jati, salebeting wanci kirang saking setengah ari, awit kajampenan dening Anakmas Marga lan Anakmas Rangga kala wau, kula sampun rumaos ayem Gus, jalaran sampun angsal sisik melik ing pundi papan ingkang dipun lenggahi dening sedherek sapaguronipun Nyai Pandhanwangi menika”.

        “Cethanipun kados pundi Wa?” Pradapa takon.

        “Miturut naluri lelandhesan ngelmu pirasat Iman Supingi kula” Ki Pawit wangsulan karo esem sing sansaya amba “kawewahan criyos saking Tanggon, lan sasampunipun kula anjawat astanipun Anakmas Rangga lan Anakmas Marga, kula nggadhahi kapitayan bilih Anakmas kekalih menika menawi dede siswanipun Ki Tanparupa tartamtu wonten sambetipun kalihan Gurunipun Nyai Pandhanwangi. Awit saking menika, kula kinten langkung prayogi menawi awakipun piyambak menika nyuwun dhawuh saha nyuwun pitedah dhateng Anakmas Rangga lan Anakmas Marga magepokan kalihan wontenipun lelampahan ing Kepuh Agal menika sedaya, inggih sedaya, boten namung babagan kangge warasipun Lurah, para Bebau lan Sapukawat Kepuh Agal ingkang sami sakit menika kemawon”.

        “Inggih Wa” Pradapa wangsulan karo ulat sing sansaya katon padhang, banjur disambung tembung marang Rangga lan Marga “Adhi Rangga lan Adhi Marga, gandheng ndika kekalih ugi sampun midhanget ngendikanipun Wa Pawit, samangke kaparenga kula, nyuwun senjata pitulungan saha nyuwun pitedah dhateng Adhi kekalih, kados pundi murih Kepuh Agal ingkang prasasat kasaput pedhut mawa wisa menika tumunten saged wangsul padhang malih kados rumiyin-rumiyin. Sumangga Adhi kaparenga paring dhawuh dhateng kula lan Wa Pawit saha sedaya sedherek ingkang wonten mriki menika”.

        “Inggih Anakmas Rangga lan Anakmas Marga, suwawi katulungana Kepuh Agal ingkang nembe kasrambah pacoban saking Gusti Ingkang Maha Kawasa menika” Ki Pawit numpangi rembuge Pradapa.

        Kabeh mripat sing ana papan kono padha nyawang klawan sunar kang kebak pangarep-arep marang Rangga lan Marga.

        Marga nyawang sunaring srengenge sing tumiba ing lemah liwat sela-selane payon guwa sing digawe saka welitan alang-alang. Wektune wis awan, srengenge wis gumlewang mangulon. Ora tumuli aweh wangsulan marang Ki Pawit lan Pradapa, nanging Marga malah banjur ngajak wong sing ana kono kabeh, bebarengan nindakne kuwajibane kawula manembah marang Allah ing wanci luhur.

 

 

Ana candhake