GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (04)

 

Dening : IMMIR

04.

        Marsini lagi krasa yen sasuwene bali saka kutha kuwi, Murtala mung meneng neng omah, ora tau metu menyang Masjid. Kamangka sadurunge lunga biyen Murtala kuwi awan bengi kerep olehe ana masjid tinimbang olehe ana omah. Uga nek biyen saben esuk mulih saka subuhan Murtala ajeg olehe nderes Al-Qur’an kira-kira ngentekne wektu setengah jam, sak jege bali saka kutha iki, ing omah kono blas ora tau keprungu suwarane Murtala ngaji. mBok Randha sing umure wis wiwit tuwa kuwi unjal ambegan landhung. Ing atine tuwuh rasa panuwun marang Pangeran, jebul pangirane marang anake lanang luput. Olehe kerep njetung lan thenger-thenger Murtala ora merga bingung nggagas olehe nganggur sing butuh gaweyan, nanging merga lagi dielingne Pangeran lumantar suwaraning nuranine.

        “O ngono ta jebule, Mur?” sawuse rada suwe Murtala mungkasi wangsulane, Marsini banjur guneman sareh “nek ngono kowe kudu muji sukur marang Gustu Allah, kuwi tegese kowe wis dielingne lan didhawuhi supaya ndandani lakumu sing wis rada singlar saka piwucal-E. Saiki ngene wae, kowe kudu tumuli sowan marang Pak Kyai Zamzuri karo Pak Ustadz Nur, asok kaluputan lan nyuwun pangapura. Aku percaya kowe mengko mesthi tumuli dituturi dening Pak Kyai apa dene Ustadz Nur, merga priyayi loro kae klebu unusaning titah sing luhur bebudene, tresna asih marang sapepadhaning urip, dhemen tetulung marang sok sapawa sing mbutuhake. Ora mung bisa ngendika, ceramah sing dhakik-dhakik thok, nanging sing didhawuhne uga ditindakne. Wong sak Tegalsari kene iki kabeh wis padha apal, merga ora arang Bu Nyai Zamzuri karo Bu Ustadz Nur kae ora arang ngrogoh kanthong, cucul dhuwit kanggo ngenthengake sesanggane wong sing lagi kecingkrangan uripe, ora mbedak-mbedakne wong, waton pantes ditulung ya banjur ditulung lan sing baku babar pisan ora ngarep-arep piwales kajaba saka sing Kuwasa. Ketitik olehe tetulung kerep karo meneng-menengan, ora diwarak-warakne. Ya ora kaya wong sing lomane pendhak nek arep ana Pilihan ngana kae”.

        “Inggih Bu” Murtala mung wangsulan cekak.

        Gragap…..!!!.

        Marsini kaget, ceret gedhe sing ditumpangne kompor wis nyuwara mbengung nandhakne nek banyu sing digodhog wis umub. Gage wae gelas sing wis dicawisne diiseni racikan gula karo kopi, nggawekne wedang anak lanang. mBarengi Marsini arep ngeterne kopine Murtala menyang kamare, Murtala metu saka kamar mandi sing ana sisih kiwane Pawon. Keprungu suwarane Murtala guneman rada banter, sajake ana wong sing lagi teka :

        “Wonten Bulik, Bulik mlebet mawon Ibu wau ketingale tesih teng pawon”.

        Wedang ora sida diterne menyang kamare Murtala, diselehne neng meja Pawon. Marsini banjur mlaku nyedhaki lawang, kepengin ngerti sapa sing esuk-esuk wis teka nggoleki dheweke kuwi.

        “Lha esuk-esuk wis tekan kene iki mau kowe saka omah apa saka ngendi ta Mar?” bareng wis tekan ngarep lawang, Marsini banjur nakoni dhayohe. Jebul sing teka adhine Marsini dhewe, ibune Dikin. Jenenge Maryati, undang-ndangane “Mar” nek Marsini undang-undangane  “Sini”.

        “Biasa Yu, saka ngejogne dagangan nang warung-warung, wong saiki sing pesen tambah-tambah dadi esuk-esuk kudu wis wiwit ider” wangsulane Maryati.

        “Kene lungguh amben kene” Marsini ngajak adhine lungguh neng amben pawon “ya kabeneran ta Mar nek sing njaluk dijogi daganganmu tambah akeh, aja lali sing gedhe rasa sukure marang Gusti Allah”.

        “Iya Yu” wangsulane Maryati karo mapan lungguh “aku ki ya sukur tenan lan matur nuwun banget marang Sing Kuwasa. Pitulungan sing diparingne aku jan ora karuwan akehe. Wiwit Pakne Dikin tiba njur dadi setruk kae, kaya-kaya wis entek pengarep-arepku bisa urip lumrah kancane. Lha wong sing dijagakne kanggo urip ya olehe ngojek Pakne Dikin thok. Bareng wonge ora bisa obah ngana kae rak aku ya dadi bingung tenan ta Yu?. Mangan wae upama ora mbok cadhongi beras saka kene, dhek emben aku ya ora bisa adang. Ketambahan bareng Dikin lulus saka Sanawi*) ora bisa nutugne sekolahe banjur dadi bocah kaya ngana kae. Senengane klayaban ora ulih-ulihan, nek mulih mesthi karo mendem. Saking puteging atiku, meh wae Farida arep tak kon metu saka sekolahe pisan, banjur sampean srengeni kae………”

        “Lha iya mesthi wae tak srengeni” Marsini nyela tembuge adhine “bocah wayahe sekolah lagi kelas lima kok arep dikon metu, apa ora mesakne?”.

        “Iya Yu” wangsulane Maryati karo nutugne guneme “andilalah banjur oleh pitulungane Pangeran. Rekasane uripku dingerteni kanca-kanca jaman neng SMP biyen. Mas Triyanto, mBak Wiwiek karo kanca-kanca liyane mara nang nggonku, makili kanca-kanca liyane menehne bantuan asile urunan kanca-kanca sakelas kabeh marang aku. Banjur tak enggo eber-eber bakulan kaya sing saiki tak ider-iderne iki. Wiwit kuwi aku rada bisa ambegan. Banjur Si Dikin bareng dikandhani Mase kae ya banjur manut, gelem mareni olehe seneng klayaban karo mendem-mendeman, malah banjur gelem melu nyambut gawe ngrewangi mase kae. Jan ya alhamdulillah tenan Yu…..”.

        “Iya kanca-kanca sekolahmu biyen pancen apik-apik, duwe rasa setia kawan sing gedhe, mula uripe ya sansaya makmur” Marsini ngegongi critane adhine “Mas Triyanto ki rak putrane Pak Lurah Tapa kae ta? Lha nek mBak Wiwiek kae rak banjur rabi karo Mas Pono Pegawe Pusri kae ta? Saiki padha neng ngendi?”.

        “Iya Yu, Mas Triyanto saiki dadi wong Sidoarjo, putrane lanang-lanang loro. Sing siji kuliah nyang Jerman sing siji isih neng ITS Surabaya” Maryati mangsuli pitakone mbakyune “nek mBak Wiwiek kae saiki neng Nganjuk, dadi Guru apa Kepala Sekolah ngono lho, mbuh SD embuh SMP aku ora pati jelas, putrane ya wis padha dadi kabeh, ana sing dadi Polisi barang. Wis arep budhal Kaji, nek olehe Umroh wis dhek emben”.

        “Iya, pancen wong ki nek gelem tumindak becik karo Gusti Allah uripe sarwa dicukupi kok” kandhane Marsini sabanjure “lha saiki olehmu mrene mau mung mampir apa ana gawe sing liyane ?”.

        “Iya, mau aku kepethuk banjur diwelingi Bu Ning”.

        “Bu Ning Sapa?”.

        “Bu Ning Nyonyahe Pak Naib Huda kae lho?” wangsulane Maryati.

        “Iya diwelingi apa? Kanggo aku apa kanggo sapa?”

        “Kanggo sampean karo Mas Mur” wangsulane Maryati “jare dhek emben sampean matur nyang Bu Ning nek saben dina ajeg tuku pitik kampung ? Lha iki mau Bu Ning dhawuh nek oleh bageyan asil pitike sing digadhuh tanggane, dhara-dhara ana telu karo lancure loro. Lha nek sampean gelem nuku, mengko sore sampean didhawuhi marani nang daleme Bu Ning kana, ngendikane Bu Ning sampean arep ditelpon nanging ora pirsa nomer ha-pe sampean”.

        “Lha wong aku ora duwe hape kok, arep ditelpon?” Marsini wangsulan karo ngguyu “iya mengko sore tak paranane”.

        “Karo anu Yu” Maryati guneman maneh “omongna Mas Mur, kon ngandhani Dikin. Nek diparingi dhuwit Mas Mur ngana kae kon nyelengi, aja dienggo nuruti senenge dhewe. Mosok Farida bocah lagi kelas nem wae ditukokne HP sing keneng dienggo macem-macem? Pancen Dikin ki nek karo adhine sayang banget, adhine dimanja, nanging rak ya aja banget-banget ngono kuwi ta Yu? Wong pas jaman covid kae Farida ki ya wis tak tukokne Hape sing wis keneng dienggo sekolah?”.

        “Ya mengko Murtala tak kandhanane” wangsulane Marsini karo mesem “apa bocahe tak celuke mrene banjur mbok omongi dhewe, saiki paling bocahe isih nderes neng kamare”.

        “Ora Yu, meling sampean wae” Maryati guneman maneh “karo aku arep omong siji maneh Yu”.

        “Omong apa?” Marsini takon.

        Maryati ora enggal aweh wangsulan, mung lambene wae mesam-mesem sajak piye ngono?.

 

 

Ana candhake