GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (06)

 

Dening : IMMIR

06.

          Maryati mlenggong, pangirane mrucut. Maryati ora tau ngerti nek biyen-biyen mBakyune kuwi tau dilamar wong lanang nganti kaping telu, nanging dening Marsini ora ana sing ditampa. Pancen Marsini ora tau crita marang sapa wae, klebu marang kulawargane yen tau ora gelem diajak omah-omah maneh dening wong lanang. Pangirane Maryati, mbakyune kuwi bakal seneng oleh kabar nek Pak Har  kepengin ngajak omah-omah. Merga tata gelar, Pak Har kuwi klebu dhudha sing sembada, sanadyan wis purna anggone dadi PNS nanging isih katon njenthara. Putrane loro wis dadi wong kabeh, sing siji dadi Polisi sing sijine dadi Pegawe Bank. Dhasar priyayi, daleme Pak Har ketok gedhe lan menthereng, manggon neng pekarangan sing jembar rinengga mawa tanduran kekembangan manekawarna. Mobil ana, Sepedha Motor ana, sepedha pancal sing saben dina dienggo sarana olag raga ya ana. Dadi miturut petungane Maryati, saupama gelem dadi bojone Pak Har, kuwi bisa njunjung drajad tenan. Nanging jebulane Marsini wangsulan sing bakune ora gelem nampa anggone tawa. Mula tumrap Maryati sikepe Marsini iki kena diarani aneh.

        “Ngene lho Mar” bareng Maryati njegreg kaya wong getun merga ana barange sing ilang, Marsini banjur ngandhani adhine “kowe kuwi aja banget-banget nggonmu mikir bab iki, sebab Pak Harmaka kae ki priyayine sembada lan ora kurang apa-apa, dadi sanadyan anggone duwe kersa arep ngepek aku ora kasembadan, panjenengane ora tuna. Malah kepara bathi, jalaran wurung oleh aku, ora mokal banjur oleh Warandha sing luwih nom, luwih ayu lan luwih samubarange. Wong patuta ngono, Pak Har kae upama kepengin ngrabi prawan ya ora kangelan, Dadi kowe gak sah susah ngono kuwi”.

        “Iya Yu” wangsulane Maryati “nanging anggone Yu Sini kandha nek Pak Har karo sampean kuwi dudu jodhone, mesthine rak ya ana pawadan sing maton ta Yu? Mbok menawa wae isih bisa diwiradati”.

        “Ya mesthi wae ana Mar” panyaute Marsini “nanging nek diwiradati cetha nek wis gak bisa, iki gandhengane karo suwaraning batinku dhewe, nalika sawargi Kakangmu diangkat arep digawa menyang kuburan, aku kandha neng jero ati, nek kanggoku mung Kakanganmu kae wong lanang sing pisanan lan pungkasan sing ngiseni atiku. Lan kanyatane pancen mangkono, sanadyan nganti saiki, rolas tahun ditinggal Kakanganmu, nanging katresnanku marang Bapakne Murtala panggah ora suda. Mula anggonku kandha nek antarane aku karo Pak Harmaka dudu jodhone kuwi, aja nuwuhake pandakwa nek aku wis wani nampik marang kersane Pak Har. Kuwi ora bener. Kowe ya aja ngarani nek aku iki wong ora ngerti nek dimesakne wong, mosok diwelasi lan arep dikepenakne uripe dening wong sing wis mapan kok ora gelem. Karo maneh Mar, iki mung kanggo kowe wae, bares wae aku wedi nek nganti kelangan anak!”.

        “Kelangan anak piye Yu?” Maryati takon “wong ngendikane Pak Har, Mas Mur ki wis dijak omong-omongan Pak Har, jarene Mas Mur malah seneng nek Ibune gelem krama maneh, ngono ki Yu?”.

        “Perkarane ora mung sepele ngono kuwi Mar” Marsini wangsulan karo mesem “sing tak arani kelangan anak kuwi ora kok Murtala banjur ilang utawa pedhot sesambungane karo aku ngono, ora. Nanging, iki ana sambung rapete karo lelakon sing durung suwe tak alami”.

        “Lelakon apa maneh kuwi Yu? Sajake kok nyalawadi temen?” Maryati nyela rembug.

        “Sik aku tak takon marang kowe!”

        “Takon apa Yu?”

        “Kepiye rasane atimu, nuwun sewu lho ya? Nalika jaman Dikin dadi bocah sing ora gelem salat, seneng klayaban, tukaran lan mendem-mendeman kae?” Marsini ngandhakne pitakone.

        “Oraa tak wangsuli Yu Sini mesthi ya wis ngerti, nek nalika kuwi sirahku kaya pecah, utekku koplak, dhadhaku sesak, atiku susah, sedhih, gela, cuwa, nesu carub dadi siji, Pokoke ora genah ngana kae neh. Ya aku matur nuwun banget marang Mas Mur sing wis gelem nuntun adhine bali menyang dalan sing bener kaya sing saiki iki” wangsulane Maryati.

        “Lhaaa, ya rasa ngono kuwi lelakon sing tak alami” Marsini guneman maneh karo mesem “kowe kelingan jaman Murtala setahun lulus saka SMA sing banjur katut ombyake kanca-kancane, melu putrane Pak Kamituwa Sukina kae?”.

        “Iya,  jare padha nyambut gawe nyang Pabrik Sepatu apa sandhal kae ta Yu?”

        “Bener” Marsini nutugne kojahe “sak jane, kae aku rak ora pati lila. Nanging gandheng Murtala ngotot gek kabeh pawadane ya ninemu ing nalar, wekasane aku ngalah, Murtala tak idini melu lunga menyang Kutha sing rumangsane kutha kuwi panggonan dhuwit gedhe lan amba. Ora lidok, teka Kutha jebul sing diangen-angen Murtala lan uga kanca-kancane rak ora padha karo kanyatan sing sabenere. Sing digantha-gantha kerja neng Pabrik bisa ndandani panguripane, nanging kanyatane akeh sing malah njaluk kiriman saka omah. Wekasan padha kena PHK kae. Lha jebul, kajaba lelakon ngrekasane urip neng Kutha, Murtala sing rina wengi tak kudang lan gegadhang bisa niru lekase Bapake ing babagan kawruh agama, merga kabentus dening kanyatan wekasan kena diarani Mrucut saka embanan luput saka kudangan ngana kae. Murtala sing maune sregep ngibadah lan ngaji malih ora kober maneh, merga kegubel karepotan mikir olehe arep nyambut gawe. Jarene Murtala dhewe, uripe dadi kemrungsung, ora bisa tentrem, arang olehe sukur kakehan olehe ngangah-angah. Dadi olehe kena PHK lan bali menyang Desa kae, ya ana hikmahe. Murtala bisa bali nurut dalan kaya sing tak kudangake.  Kabeh mau bareng tak gagas-gagas, sing luput ya aku. Minangka wong tuwa aku wis negakne anak manggon adoh karo wong tuwa, kamangka durung wancine. Mula sanadyan saiki katone olehe nyambut gawe Murtala wis rada mlaku thimik-thimik, nanging kaya sing dirasakne lan dikandhakne Murtala dhewe, dheweke durung wani diculne mlaku dhewe, isih mbutuhne gelakan saka mburi. Lan kanggo bisa ucul dhewe, kuwi ya mbutuhne wektu sing rada suwe”.

        “Ooo jebul ngono ta Yu critane?” kandhane Maryati sawise Marsini rampung critane “bareng tak gothak-gathukne karo kapitayane Pak Har olehe kepengin omah-omah karo sampean kuwi ya ana benere”.

        “Ana benere piye? Lha Pak Har duwe kapitayan apa? Kok aneh-aneh wae omonganmu saiki?” Marsini nakoni adhine.

        “Critane rak ngene ta Yu?”

        “Iya piye?”

        “Pak Har kuwi jan-jane rak wis suwe olehe kepengin bisa dadi Lurah neng Desane dhewe kene iki? Merga rumangsa nek akeh kanca lan jembar pasrawungane” Maryati miwiti crita maneh “malah jaman isih dines biyen pepenginan kuwi wis ana, banjur karo kanca-kancane diwenehi rerigen supaya olehe maju nyalon Lurah mbesuk ngenteni nek wis pensiun wae, kaya sing dicakne sawargi mBah Lurah Sutris kae, bar dadi Camat banjur dadi Lurah. Lha bareng saiki wis pensiyun tenan, niyat kuwi arep diayati, kabeneran setahun maneh rak wis wayahe Pilihan Lurah?”.

        “Ya apik ta?” Marsini nyela rembug “banjur apa sambunge karo olehe ngersakne ngrabi aku?”.

        “Kuwi ngene” Maryati nutugne kandhane “kajaba sregep tirakat nindakne laku prihatin lan ngapiki sarta nambahi olehe srawung, Pak Har kuwi rak ya duwe Kiyai sing kesdik paningale, bisa mirsani wewadining alam gaib….”.

        “Kyai apa Dhukun ?” Marsini nyelani rembuge adhine “merga nek cara nggone dhewe kene, sing diarani Kyai kuwi wong ngalim sing dhemen mulang ngaji para santri utawa dhemen paring pitutur sing becik adhedhasar wulanganing agama, nek Dhukun kuwi kaya sing mbok kandhakne mau bisa ngaweruhi wewadining ngalam gaib lan duwe kasekten sing sok ora tinemu ing nalar ngana kae…..”.

        “Embuh Yu, pokoke olehe crita Pak Har menyang Pak-e Dikin, sing uga tak rungokne, jarene Kiyai ngono, embuh nek Kyai sing nyambi dadi Dhukun, aku ya gak ngerti” Maryati mangsuli kandhane mBakyune.

 

Ana candhake.