GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (14)

 14.

        Arja Gendhon mlengak krungu gunemane adhine sing kaya mangkono iku. Mau dheweke kober duwe rasa pangeman, merga ngira nek antarane Murtala karo Nita nduwe sesambungan rasa tresna. Banjur atine bali dadi lega sawise krungu tembunge Murtala sing ngandhakne nek antarane Murtala karo Nita kuwi mung kekancan lumrah. Lha kok saiki malah krungu dhewe nek Pak Sugiri karo sisihane wis sarujuk kepengin njodhokne Nita karo Murtala. Kathik ngonowa, ing atine adhine sing sugih mbrewu kuwi isih ana rasa samar yen nganti Murtala ora gelem nek dipek mantu. Arja Gendhon dadi gumun, ora ngerti karepe sedulure lanang sing adoh karo tetimbangane nalar sing waras kuwi.

        Dumadakan thukul panyakrabawa ala ing atine Arja Gendhon marang Murtala. Atake olehe Pak Sugiri duwe karep kepengin njodhokne anake wedok sing mung siji ndhil kuwi, merga Pak Sugiri lan kulawargane wis ketiban kemayan mantra pangasihan sing disawatake dening Murtala utawa sambatane ?. Pancen sanadyan wis jaman internet ngene, jenenge ngelmu alus bangsane Aji Pengasihan ngono kuwi isih akeh sing nggunakne lan isih ana bukti kemandene. Arja Gendhon dhewe tau ngalami, gara-gara ora sengaja tembunge gawe serike liyan, dheweke ketiban kemayan. Sanadyan wis duwe putu, dheweke tau kesandhung rasa gandrung, kedanan marang sawijining wong wadon tilas palanyahan sing umure ya wis ora nom maneh. Saking nemene anggone gandrung, nganti kaya wong ora duwe nalar ngana kae. Wis ora duwe isin, rasa wirange ya wis ilang, rumangsane ora ana wong wadon ayu sing nduweni ati sing resik kajaba Lamijah, tilas tandhak sing nyambi nyewakne ragane. Bojone dhewe sing gemati lan nduweni katresnan sing suci lan wis nglahirne anake nganti ping lima, neng mripate ora duwe rasa tresna marang dheweke babar pisan, satiba malange sarwa gawe seriking atine, sing katon mung cacad lan kekurangane. Jaman semana Arja Gendhon wis ora kena dikandhani, anggone kayungyun marang Lamijah ora bisa mundur merga pitutur, malah tau thukul rasa kepengin megat bojo janur ajure. Kamangka, Arja Gendhon kala-kala ya weruh nek satemene tresnane Lamijah ya mung lelamisan lan kerep ngremehne dheweke sing regane ora luwih saka barang sing didhelikne ing waliking tapih. Rahayune Arja Gendhon tumuli kepethuk wong pinter sing tanpa dingerteni wis aweh tamba marang jiwane, dayaning mantra Pengasihan sing ditibakne dening Lamijah disirnakne nganggo ngelmu panawane. Wekasan Arja Gendhon bali eling lan bali rukun maneh karo sisihane.

        Nek panyakrabawane marang Murtala iki bener, Arja Gendhon rumangsa ketiban kuwajiban kanggo nylametne sedulure lanang saanak bojone pisan.

        “Mengko dhisik Ri” kandhane Arja Gendhon sawise nggagas tembung sing diucapne adhine “anakmu kuwi mung siji, sinung rupa becik, sinung kapinteran kudune nek kowe arep nggolekne jodho kuwi rak ya nganggo wewaton bibit, bebet lan bobote ta Ri? Saora-orane nek kowe golek mantu ki ya oleha anake Pegawe Negeri apa priyayi, nek anake wong tani ya wong tani sing sawahe amba, nek anake wong bakul ya wong bakul sing ndrebala lan bocahe dhewe ya kudu wis cekel gawe sing cetha, sing wis duwe sumber pengasilan maton. Lha nek Nita arep mbok olehne Murtala, kuwi apa ya wis timbang? Murtala kae omahe sisih ngendi ta? Gajege warung angkringane kae wae nunut neng emper tokone wong ta? Banjur Murtala kae anake sapa?”.

        “Murtala kuwi bocah sing ditinggal mati bapake jaman Murtala isih cilik, Kang” wangsulane Sugiri sareh “biyen Bapake Murtala kae Tukang Kebon neng SD Inpres, dadi saiki Murtala urip karo Ibune sing saben sasi nampa pensiunan randha warisan saka bojone”.

        “Oalaah, mung anake Tukang Kebon sing wis mati?” Arja Gendhon takon, swarane keprungu nek ngremehne Murtala.

        “Bener Kang, lha ngapa ta ?” Sugiri genti takon, suwarane nuduhne ora senenging atine ditakono sedulure lanang ngono kuwi mau.

        “Ya ora ngapa-ngapa” wangsulane Arja Gendhon karo ngudhunke suwarane “mung arep takon, lha nek  olehmu kepengin ngepek mantu nganti mbok rewangi ora bisa turu isih mbok jalukne pandonga marang Simbok, jan-jane sing mbok purih saka bakul angkringan kuwi apane?”.

        “O alah kuwi ta Kang?” Sugiri wangsulan karo mesem “saiki aku tak genti takon”.

        “Iya, takon apa?”

        “Kepriye rasane atine Kang Arja, saupama pitakone sampean kuwi mau sing ngucapne Maratuwaku jaman aku nembung Ibune Nita biyen?  Utawa sing takon kuwi Besanmu, maratuwane Sigit sing Tokone samana gedhene lan prahotone wae ya pirang-pirang kae?”

        “Beda Ri” Arja Gendhon semaur karo suwara sing sareh “Suwargi Pak Soma Ngadiran wong tuwane Sriutami ya Ibune Nita, kae Ngelmu Kasepuhane kandel, paningaling batine kuwat, paribasan bisa weruh sadurunge winarah, ora kaya aku lan kowe sing bisa weruh sajeroning karah  he he he…….”.

        “Iya, kabeh ya padha ngerti sajeroning karah kuwi genah nek Pesi, senajan ya ora ketok” Sugiri nyelani rembuge Kakange karo ngguyu anyel “banjur bacute piye?”

        “Sawargi Pak Soma biyen tau kawetu marang aku” Arja Gendhon nutugne kandhane  “nek olehe nyarujuki lan nampa lamaranmu biyen merga miturut paningaling batine, kowe kuwi senajan anake wong ora duwe, nembung anake wong mung bandha kendel sangu wani, nanging kowe kuwi sinung pulung pangayoman, tegese kowe kuwi duwe watak wani tanggung jawab kanggo ngayomi anak bojo, pirasat Iman Supingimu nuduhne nek kowe kuwi duwe watak sregep, ora gampang mutung, sing adhakane gampang dadi wong sugih. Kowe ya duwe watak setya lan tresna asih marang kulawarga, ora kaya aku he he he”.

        “Kuwi rak ya mung saka othak-athike sawargi Bapak Maratuwa wae” Sugiri mangsuli kandhane Kakange “nyatane aku ya sik seneng Gambyongan, doyan main lan ngabotohan barang ngono kok”.

        “Bener, pancen kabeh mau mung saka tembung othak-athik sing dadine mathuk” kandhane Arja Gendhon maneh, “merga othak-athike sawargi Pak Soma dibarengi nganggo nggunakne paningal batin. Nek olehmu isih seneng Nayub, nyawer Tandhak, kala-kala ya ngombe banyu landa lan Totohan nek eneng pilihan, kuwi isih kalebu lumrah, minangka selingane wong urip. Olehmu nglakoni ngono kuwi mau isih ing sajroning petung kalumrahan wae. Tegese kabeh sing mbok lakoni kuwi mau ora nganti nglalekne tanggung jawabmu. Lha beda maneh karo lakone anakmu Sigit”.

        “Iya nek lakone Sigit piye?” Pak Sugiri takon.

        “Nek Pak Sasangka gelem dadi maratuwane Sigit dhek emben kae” Arja Gendhon kojah maneh “ora merga nyawang Sigit luwih-luwih aku, nanging nyawang awakmu sing gelem ora gelem dadi Pakne cilik Sigit”.

        “Pancen ya bener nek aku iki Pak cilike Sigit” Pak Sugiri nyelani rembug “nanging kok malah sing disawang aku, dudu sampean sing cetha nek Bapak-e Sigit?”

        “Merga Sasangka ngerti sapa aku? Lan sapa kowe?” wangsulane Arja Gendhon “lan Sasangka ngerti nek Sigit kuwi luwih nggugu awakmu tinimbang aku. Jalaran sing marahi Sigit njawa marang gaweyan, ngerti marang tanggung jawab, kuwi kowe. Dudu aku. Merga nyatane Sigit kuwi mbok openi, mbok wenehi gaweyan lan mbok percaya ngurusi kabeh urusanmu, ya sing urusan Truck, urusan Pasir urusan gabah lan liya-liyane. Lan nyatane pancen Sigit kena mbok percaya. Lha kuwi sing marahi Pak Sasangka percaya banjur kepencut marang watak jujur lan tanggung jawabe Sigit, malah kena diarani rada kebacut ngira nek Sigit kuwi melu andhil nggedhekne usahamu. Mula bareng klakon dadi mantune, Pak Sancaya banjur nembung awakmu Sigit dijaluk supaya ngrewangi dheweke ta?”.

        “Iya aku bisa nampa Kang” Pak Suraji banjur genti guneman “saiki aku tak genti sing kandha, ya gene aku kepengin njodhokne anakmu Nita karo Murtala”.

        “Iya coba kandhakna” Arja Gendhon aweh wangsulan “aku mau ya krungu saka Simbok, jarene kowe kandha muga-muga Murtala luwih nggugu marang awakmu tinimbang marang Pak Guru Harmaka, kuwi cethane piye? Merga aku kuwatir wong kaya Murtala ngana kae ketoke anteng nanging sok seneng nggunakne ngelmune wong kuna, sing bisa gawe kominge wong waras, kaya sing tak alami pas aku gendheng wedokan dhek emben kae”.

 

 

Ana candhake