SENDHANG MUSTIKANING WARIH 8. (14)

014.

        Raden Mas Daksina lajeng nyaketi kapalipun ingkang kala wau dipun cancang lan dipun singidaken ing gegrumbulan watawis seket jangkah saking papanipun tiyang-tiyang ingkang sami kerengan menika. Kapal lajeng dipun tuntun nyaketi papanipun Nyai Palir. Nyai Palir ingkang nembe kasengsem ningali anggenipun perang tandhing ingkang jaler babar pisan boten sumerep menawi nembe dipun rindhik dening Raden Mas Daksina saking katebihan. Ngertos-ngertos sareng Raden Mas Daksina kantun watawis sedasa jangkah saking papanipun. Jalaran Raden Mas Daksina nyandhung pang garing ingkang malangi margi temah putung lan nuwuhaken suwanten ingkang radi banter, ndadosaken Nyai Palir noleh dhateng asalipun suwanten temah sumerep Raden Mas Daksina ingkang nyaketi papanipun kalihan nuntun kapal. Sakala Nyai Palir kaget, meh kemawon njerit. Rahayunipun Nyai Palir kemutan menawi ngantos piyambakipun njerit tartamtu badhe ngagetaken ingkang jaler ingkang nembe ngadhepi mengsah. Boten sengaja Nyai Palir ngebahaken tanganipun kangge nutupi tutukipun, lan mripatipun tanpa kedhep ngulati ingkang nembe dugi.

        “Aja kaget lan aja wedi Nyai…..” ngertos menawi dipun ulati Nyai Palir, Raden Mas Daksina lajeng wicanten alus, esemipun angrenggani lathi. Tangsul lising kapal ingkang kala wau dipun cepengi mawi tangan kering, dipun uculi. Kapal ingkang sampun lulut lan ambandara menika boten dipun cepengi malih.

        “Jengandika badhe menapa Den Mas?” kanthi mripat murup Nyai Palir pitaken dhateng Raden Mas Daksina.

        “Nek guneman aja banter-banter, wong ayu” suwantenipun Raden Mas Daksina panggah kapireng alus “mesakna marang Kang Palir, nek wonge kaget, kawigaten marang sing diadhepi bisa buyar, lan iku banget mbebayani”.

        Dipun emutaken makaten menika, Nyai Palir sansaya rapet anggenipun nutupi tutukipun mawi tangan. Lan Raden Mas Daksina inggih lajeng sansaya nyaket.

        “Ngene lho wong ayu” wicantenipun Raden Mas Daksina sasampunipun caket kalihan Nyai Palir “tak sawang saka kadohan, kahanane Kang Palir kae sansaya nguwatiri, semono uga karo kanca-kancane wong telu kae. Mula sadurunge kebacut ana kedadean rajatatu munggahe dadi rajapati, apa ora luwih becik yen sing padha kerengan kae dipisah?”.

        “Kersa jengandika kados pundi Denmas?” mireng wicantenipun Raden Mas Daksina makaten menika, Nyai Palir kraos ngungun, mila lajeng pitaken.

        “Aku ora kepengin ing papan kene ana rajatatu utawa rajapati, wong ayu” wangsulanipun Raden Mas Daksina kalihan mesem “nanging kuciwane aku ora bisa ngundurne sing lagi padha ngudang gegamane kae. Lan miturut pamawasku, ora ana sing bisa misah sing lagi padha kepengin gawe cilakane sing diadhepi kae, kajaba mung sliramu, wong ayu”.

        “Jengandika sampun ngajak gegujengan Denmas” wangsulanipun Nyai Palir, suwantenipun sampun boten atos kados wau “jengandika kemawon ingkang pria gagah prakosa, ngendika menawi boten kuwawi ngendheg ingkang sami pasulayan menika, menapa malih namung kula sak drajate tiang estri ingkang karubyung kabotan pinjung menika?”.

        “Aku ora guyon Tandur” Raden Mas Daksina wangsulan malih “sliramu mula bisa gawe paprangan sing tanpa guna iku bakal sirep padha sakala. Yen sliramu durung ngerti carane, aku saguh nuduhi”.

        “Inggih, kados pundi caranipun Denmas?”

        Raden Daksina sansaya nyaket lajeng suka wangsulan kalihan mesem :

        “Sliramu manut aku wae, saiki ayo ndherek aku kundur menyang Kasatriyan ing sacakete Pandepokan Gendirireng, ayo tak kanthi nitih jaran sing wis sumadya kae. Nanging sadurunge awake dhewe budhal, prayoga sliramu kandha marang Kang Palir yen katresnanmu marang dheweke wis entek tekan kene, sabanjure katresnanmu mung bakal mbok wenehake marang aku ………”

        “Cukup!” dumadakan Nyai Palir wangsulan radi seru lan mripatipun ketingal murup malih angulati dhateng Raden Mas Daksina “ora ana gunane aku basa marang ndika heh Raden Mas Daksina, menungsa sing ngakune duwe drajat luhur nanging lakumu luwih nggilani tinimbang lakune Iblis. Ora bakal aku nyidrani katresnanku marang Kakang Palir, luwung mati tinimbang aku ngladeni ndika, sing mung blegere wae menungsa nanging teku ndika luwih asor tinimbang kewan…..”

        “Sasenengmu anggonmu arep guneman,  Tandur” Raden Mas Daksina munggel rembagipun Nyai Palir “sing baku dina iki sliramu kudu ndherek aku kundur marang kasatriyan lan dadi garwa selirku. Sliramu wis ora bakal bisa budi maneh, ora bisa mlayu menyang ngendi-endi. Bisamu mung kari manut lan nurut marang sing dadi kersaku”.

        Kalihan wicanten Raden Mas Daksina sansaya majeng, tekadipun Nyai Palir badhe dipun ruket lan kabekta nunggang kapalipun. Nanging, dumadakan saking waliking kemben Nyai Palir ngedalaken patrem, ndadosaken Raden Mas Daksina kandheg anggenipun badhe angruket Nyai Palir.

        “Aja kaya mangkono kuwi wong ayu” Raden Mas Daksina wicanten alon “ora becik wong wadon seneng dolanan gaman landhep, ngertia Tandur, nek mung ngadhepi gaman kaya sing mbok cekel kuwi wae, aku ora bakal wedi. Apa maneh nek sing nyekel mung wadon ayu kaya kowe he he he….”.

        “Kaya sing tak kandhakne mau Daksina” Nyai Palir wangsulan kalihan nggeget untu “luwih becik aku mati tinimbang dadi papan panyuntaking napsu kewanmu, Patrem iki wis tak unus saka wrangkane, yen ora bisa ngendhegne polahmu luwih becik tak sudukne dhadhaku dhewe…..”.

        Rampung mungel makaten menika, Nyai Palir lajeng ngeremaken mripatipun. Lathinipun umak-umik nyebut asmanipun Ingkang Maha Agung, nyuwun pangaksami awit ngrumaosi badhe nindakaken prakawis ingkang dados pepacuhing agami, inggih menika nganyut tuwuh suduk salira. Sadaya menika kapeksa katindakaken labet ajrih menawi ngantos kabekta dening pria ingkang murang tata. Inggih kalodhangan menika ingkang lajeng dipun ginakaken dening Raden Mas Daksina. Tanganipun Nyai Palir ingkang nyepengi patrem kenging dipun saut. Ugel-ugel tanganipun Nyi Palir dipun gegem kenceng semu dipun cengkerem, temah patrem ingkang dipun cepeng dhawah ing siti. Raden Mas Daksina lajeng ngrangkul lan ngruket Nyai Palir, ingkang lajeng kroncalan awit bangga boten purun dipun ruket, nanging inggih tanpa pedah, jalaran kekiyatanipun Raden Mas Daksina mila tebih langkung rosa tinimbang Nyai Palir. Inggih awit tansah polah, ndadosaken sinjangipun Nyai Palir nyingkap. Raden Mas Daksina geter dhadhanipun, boten sranta Nyai Palir lajeng dipun bopong kalih dipun arasi, sanadyan tanganipun Nyai Palir lajeng nyakar saliranipun inggih boten dipun reken. Dangu-dangu kekiyatanipun Nyai Palir telas, lajeng semaput ing pondhonganipun Raden Mas Daksina.

        Raden Mas Daksina rumaos bingah, kalihan mesam-mesem Nyai Palir dipun beta nyaketi kapalipun. Nanging boten ngertos sangkan paraning bilahi, dumadakan Raden Mas Daksina kraos menawi saking wingking wonten tiyang ingkang njawil pundhakipun. Sakala Raden Mas Daksina noleh, kepengin mangertos sinten ingkang sampun njawil pundhakipun menika.  Inggih nalika noleh menika, dumadakan wonten kepelan ingkang nyamber uwangipun. Sakala Raden Mas Daksina rebah ing siti kalihan mbengok sambat sakit. Nyai Palir ugi lajeng mrucut saking pondhongan, dhawah ing siti ndadosaken emut saking anggenipun semaput. Kalih setengah ngesot Nyai Palir nebihi Raden Mas Daksina ingkang ugi nembe glenteran ing siti kalihan gereng-gereng, jebul saking tutukipun Raden Mas Daksina ngedalaken rah lan wonten untunipun ingkang ucul saking gusi, jalaran kenging gibengan ing uwangipun dening paraga ingkang wau njawil pundhakipun.

        “Ayo tangia leganing atiku” tiang ingkang nembe dugi lan nggibeng Raden Mas Daksina menika wicanten, kalihan tanganipun ngepel sukunipun siyaga pasang kuda-kuda “yen nyata lanang tenan, ayo adhepana aku, aja rumangsa wis peng-pengan dumeh kowe bisa ngalahake wanita”.

        Mireng sumbaripun tiyang ingkang nggibeng uwangipun ingkang ndadosaken rampal untunipun makaten menika, Raden Mas Daksina lajeng tangi. Ngadeg. Nanging jebul sirahipun taksih kraos mumet, pandulunipun klemun-klemun. Nggraita salebeting manah, badhe manggih kawirangan menawi wantun lumawan. Boten sranta lajeng mlumpat ing gigiring kapalipun, kapal dipun gebrag wantun, mlajar nilaraken papan mriku kalihan nyukani sasmita dhateng rowang-rowangipun murih mlajar sedaya.

        Kocapa Ki Jagabaya Tampeng tuwin para pendherekipun Raden Mas Daksina ingkang sampun kethetheran ngadhepi mengsahipun, dupi nampi sasmita saking pepundhenipun boten sranta ugi lajeng sami mencolot mundur, sedaya sami mlajar nilar mengsahipun, sami madosi kapalipun piyambak-piyambak ingkang kala wau dipun cancang lan dipun singidaken ing papan ingkang boten tebih saking mriku. Boten dangu kepireng suwantenipun tracaking kapal ingkang nebihi papan ingkang wau dados papan kerengan. Gothot, Wala lan Dana lajeng sami nyaketi Ki Palir ingkang taksih ngadeg ing papanipun.

 

Ana candhake