TEMBANG CEMPLANG (17)

 

dening: IMMIR

 

17.

Bubar nampa telepon saka Nita Yang Yem mbalik menyang pawon arep nerusne gaweyane. Naker beras inmg padaringan banjur diangkat menyang sumur arep dipususi. Pancen najan wis usum Magicom, nanging Bu Mandhor luwih seneng sega sing didang nganggo kayu neng pawon, lagi nek wis mateng diwadhahi neng Mejikom ben awet panase. Karo tandang gawe pikirane Yang Yem nglambrang tekan ngendi-endi kelingan jaman sing wis kawuri, sing tenane wis suwe olehe nglalekne. Jalaran lelakon sing wis nate kelakon kuwi luwih akeh sedhih lan susahe tinimbang seneng lan kepenake.

Ya lelakone Yang Yem sadurunge keplantrang nganti tekan Kedunggalar kono kuwi. Nalika samana durung ana sing jeneng Yang Yem, sing ana prawan ayu sing jeneng Srimurni, anake mBok Tukimah. Sri Murni sing nyambut gawe dadi batur utawa babu utawa buruh neng daleme Pak Arja Suradi juragan Mendhong sing sugihe ora karuwan. Nalika semana sing nyambut gawe melu Juragan Arja Suradi ya klebu akeh, tenaga lanange sing bageyan golek tenaga ngarit mendhong sing wis ditebas, ana loro jenenge Sarina karo Jalidin, loro-lorone isih legan kabeh. Banjur sing nyambut gawe neng omah lan ngurusi pawon ana loro Sini karo Dikem, telu Srimurni. Maune Srimurni teka omahe bendrane jam nem esuk, macak surup bali menyang omah, mengkono iku amarga mBok Tukimah sing mondhok neng pawone Pak Bayan Kusmin wis tuwa, nek bengi butuh kanca. Bareng mBok Tukimah wis mati, gek ya ora ninggal papan sing keneng dienggoni, Srimurni banjur melu manggon neng omahe Arja Suradi juragane.

Wektu kuwi umure Srimurni wis ana rolikuran tahun, dhasar duwe pakulitan resik, rambute dawa, rupane ayu, mula akeh wong lanang sing tenane padha seneng nglirak-nglirik marang dheweke.  Ora sethithik uga sing nyoba nyedhaki Srimurni, ngesir arep dijak urip bebarengan. Nanging Srimurni tansah kelingan welinge mbok-e sing manti-manti yen arep dirabi wong lanang aja gampangan, aja mung ndelok rupa lan kayane thok. Nanging uga kudu weruh sapa kulawargane, aja nganti wonge lanang gelem karo dheweke nanging kulawargane padha nampik.

"Ngertiya ya Sri" ngono welinge mBoke biyen "uripmu sing ngrekasa kaya saiki iki ngono kuwi sakjane sing dosa aku karo jenate Pakmu, Kowe bocah sing ora weruh dosane nanging sing paling suwe nanggung ukumane".

"Simbok ki jane ngomong apa ta mBok?" Srimurni nyauri omongane simboke "pancen awake dhewe ki ditekdirne dadi wong mlarat ya dilakoni ngono wae lah, ora usah nggetuni barang sing wis keliwat".

"Aku iki ora nggetuni barang sing wis kebacut, mung arep ngandhani kowe, mbesuk aja nganti mbaleni lelakone mBokmu karo Pakmu sing wekasane nurunke kasangsaran marang anak ngene iki" mBok Tukimah ngandhani anake.

"Iya mBok, dongakna wae marang Sing Kuwasa supaya mbesuk aku oleh bojo sing apik tur sugih, dadi putu-putumu mbesuk ora urip ngrekasa kaya aku he he he" Srimurni wangsulan karo ngguyu.

"Kowe kuwi aja guyon, iki pitutur sing tenanan ngono" mBok Tukimah semaur rada sereng.

"Ya wis ndang diterusne, tak rungokne kene".

"Asline Pakmu ki rak Wonogiri ta Sri? olehe tekan Sragen kene iki merga mbara kerja dadi Tukang Becak, lha mBokmu iki asli Sragen kene. mBokmu iki biyen rak tledhek tayub, jamanisih nom ya laris tanggapan, ya kerep diparani lan dijak lunga wong lanang. nanging bareng wis tuwa, ya kuwi blas ora ana sing nanggap lan ya ora ana maneh sing gelem nyedhak. Barang-barang asile mbokmu dadi tledhek kabeh entek dienggo mangan. Keri dhewe kari nisa sethithik tak ngge pawitan bakul wedang neng cedhak Pabrik Gula kono".

"O dadi simbok ki biyen bar dadi tandhak banjur ngalih dadi Bakul Wedang?" Srimurni nyelani crita.

"Iya, ning kuwi mbokmu wis tuwa umure wis seketan. Lha Pakmu sing jenenge asli Kemis kuwi, saben dina tukune wedang ya neng warunge mBokmu. Bocahe isih nom tur ya bagus. Wiwitane ya dadi sanakan lumrah wae, nanging suwe-suwe tuwuh rasa tresna ing atine Bapakmu marang mBokmu iki, dadi bapakmu kuwi wong lanang isih nom bagus pisan lan isih rosa ngrabi mBokmu tilas tledhek sing wis tuwek".

"Nanging Bapak rak cinta ta mBok?" Srimurni nyelani takon maneh.

"Ya tresna, wong nyatane ora ngajak mbokmu senengan thok, nanging malah ngajak rabi sah neng Naiban. Maune, Pakmu karo aku ya mondhok neng Sragen kene, tarah ya arep tuku omah lemah durung duwe dhuwit. Nanging bareng kowe umur telung lapan, bapakmu keneng lara, embuh jenenge sing cetha sikile sing kiwa kerep ora kena dienggo ngadeg, wis digawa neng nggone Dhukun pirang-pirang, ya dipijetne ya disuwukne, nanging panggah ora mari" mBok Tukimah meneng leren anggone crita, sajake atine nmgrasakne susah bareng critane tekan nggon kono kuwi.

"Teruse piye mBok?" Srimurni takon, merga simboke wis rada suwe ora omong.

"Terus Bapakmu ngajak mbokmu iki bali menyang Wonogiri, jarene Pakmu biyen mBahmu ya kuwi wong tuwane pakmu neng kana ya ninggali sawah karo tegal lan omah. Jarene, kuwi sing ngopeni adhine Pakmu wedok sing jeneng Marti".

"Oh Lik Marti bojone Lik Nardi?" Srimurni nyela takon maneh.

"Iya, neng Wonogiri Pakmu karo mBokmu ya dadi saomah karo Likmu Nardi lan Marti kuwi. Merga omah kuwi omah tinggalane mBahmu. Jebul mBokmu Cilik kuwi ora seneng karo mbokmu. Nalika Pakmu omong ngajak rembugan bab tinggalane mBahmu ya sawahe ya tegale, mBokmu cilik kuwi ndakwa mbokmu sing ora-ora, jarene sing ngokok-ojoki Pakmu supaya ngajak mbagi warisan kuwi mBokmu iki. Ora mung mBokmu cilik sing muni-muni ngono kuwi, Pakmu cilik Nardi kae ya melu-melu ngrumpyung. Nanging Pakmu ngengkel njaluk bageyan tinggalane wong tuwane. Dadi padu rada rame, nanging wekasane ditengahi karo Modin Sudir. pakmu ya ora diluputne, mBokmu cilik ya ora disalahne, mung wae Modin Sudir mrayogakne supaya anggone mbagi warisan ngenteni nek Pakmu wis rada waras larane".

"Lha warisane Bapak kuwi terus entek dienggo mertamba ngono pa piye mBok?" Srimurni takon.

"Ngge mretamba piye? wong sadurunge warisane didum pakmu kesusu dipundhut karo sing kuwasa, dadi warisane ora sida didum. Durung nganti pitung dinane Pakmu, mBokmu wis diunek-unekne mBokmu Cilik Marti, ora mung didakwa mbujuki Pakmu, nanging wis diarani sing marahi Pakmu lara ngono kuwi merga ngrabi mbokmu sing tilas tledhek tuwek iki. saking ora kuwat ngempet rasane ati, dina sesuke mBokmu pamitan bali nyang Sragen lan omong ora arep melu cawe-cawe bab warisane wong sing wis mati".

"Banjur Simbok bali nyang Sragen nerusne Bakul Wedang maneh?" Srimurni takon maneh.

"Iya, merga simbokmu iki ya butuh urip, ya butuh nggedhekne kowe. Kowe ngerti dhewe ta? olehe mBokmu leren bakulan wedang kuwi sawise kok penging, merga kowe wis payu buruh melu Juragan Arja Suradi, buruh mepe karo ngelusi mendhong, sing suwe-suwe kowe dikon melu ngurusi gaweyan pawon barang kuwi?".

"Iya mBok, aku kelingan kabeh" wangsulane Srimurni.

"Mula kuwi nDhuk, gandheng kowe saiki wis gedhe, aja niru lelakone wong tuwamu sing ngene iki. Saupama ana wong lanang sing nakokne kowe lan ngajak urip bebojowan, kowe kudu sing ngati-ati. Endahing katresnan kuwi sok gedhe pitukone".

"Iya mBok".

 

ana candhake

TEMBANG CEMPLANG (16)

 

dening: IMMIR

 

16.

Esuk uthuk-uthuk Yang Ti wis teka neng omahe juragane, ya banjur tandang gawe resik-resik omah lan pekarangan banjur nyegat bakul blanja sing ider, pancen Yang Yem arang blanja menyang pasar merga kabeh kabutuhan pawon saiki wis cukup tuku menyang bakul ideran ngono kuwi. Wingi Bu mandhor karo ngelungne dhuwit blanja kanggo mangan dina iki  ngomong yen kepengin mangan lawuh pindhang gerih dimasak brengkes klapa, karo kepengin Kecipir disayur asem karo kecambah kedhele, karo sambel trasi. Panganan sing prasaja nanging kebak gizi tur regane ora larang.

"Kebeneran Yu" kandhane mBak Yuni bakul blanja ideran kuwi nalika Yang Yem njupuk kecipir sing diwadhahi kanthong plastik telung adhah karo gremengan nek juragane kon masakne sayur asem "iki kecipire nom-nom, isih seger-seger lagi teka saka gunung".

"Karo njaluk capar kedhele rong plastik mBak" Yang Yem ora nyauri kandhane mBak Yun malah nembung kecambah.

"Beres, apa maneh?" bakule semaur karo njupukne sing dijaluk Yang Yem.

"Pindhang Gerih, rong besek, lombok rawit campur karo lombok tampar sak plastik" wangsulane Yang Yem.

"Gerihe sisik aku ora nggawa, salem ya Yu? nek dibrengkes rak luwih enak?"

"Regane rak luwih larang no mBak?" Yang Yem mangsuli karo takon.

"Weleh mung kacek seket repis wae kok, tur maneh iki saleme gedhi-gedhi lho" mBak Yun nggenahne rega dagangane.

"Ya wis, saleme telu nek ngono" wangsulane Yang Yem "mengko ben karo ngge lawuh sorean, wong Bu Mandhor kuwi senengane lawuh turahan ngge mangan awan, klapane rong wawar wae mBak".

"Nggih, sampean milih dhewe teng ngandhap niku" kandhane mBakyun karo nudingi klapa sing wis oncekan ora ana bathoke, klapa siji disigar dadi papat "Tempene iya apa ora Yu? aku mau nggawa dagangane mBah Gemi Pojok, Tempe buntelan godhong plasa, sejinah mung patang ewu thok".

"Iya yen ngono, sejinah wae".

Kabeh blanja sing dituku diwadhahi tompo olehe nggawa saka omah, banjur diangkat digawa bali, karo batine Yang Yem ngomong dhewe dhuwit kanggo blanja dina iki turah rada akeh, adate turahan ngono kuwi nek mung sethithik karo Bu Mandhor banjur diwenehne Yang Yem, nanging iki mau turahe ana rolas ewu, dadi kira-kira ya ora dilungne dheweke.

Lagi wae tompo wadhah blanja diselehne neng amben babragan, Bu Mandhor saka omah celuk-celuk. Yang Yem gageyan ngadeg, mlaku marani panggonane Bu Mandhor sing lungguh neng kursi cedhak cendhela.

"Iki Lho, telpon saka Nita" Bu Mandhor ngulungne ha pe ne. Yang Yem ora semaur, hape ditampani banjur dicedhakne kupinge karo kandha :

"Iya Dhik Nita, iki aku yang Yem".

"Iya, piye kabare Yu? Sehat ta?" wangsulane Nita saka njero telpon.

"Iya Dhik, kamdulillah diparingi seger kuwarasan, Dhik Nita karo Mase rak ya sehat ta?"

"Oleh pandongamu Yu, kabeh waras. Anu Yu, aku arep omong bab Mur" kandhane Nita sabanjure.

"Iya, Mur geneya Dhik? apa lara? apa disrengeni Majikane? Nek anu ki ya kandhanana ta Dhik, ben ora kerep diuring-uring bendarane, kandhanana pancen wong ngawula bendara kuwi kudu sing manut miturut apa sing dadi prentahe majikan ora keneng mbantah".

"Ha...ha...ha... Ora kok Yu, Mur sehat, malah saiki wis katon ayu kaya jaman nom-nomane Mak-e he he he" liwat telepon Nita gumuyu renyah.

"Weleeeeh, Dhik Nita ki kok ya bisa wae lho? kaya ngerti jaman prawanku wae ? he he he".

"Ya ngerti wae ta Yu, wong tuwekane wae isih ketok ayu tur semok ngono kok, mendah ayune jaman nom-nomane, ya pa ra?"

"He he he " Yang Yem wangsulan "Lha Yem , eh Mur kena apa Dhik?".

"Ora kena apa-apa, aku mung arep ngomongi nek Mur saiki wis gedhe, wis pantes upama didadekne manten. Wingenane pas aku metu karo Majikanku sing anyar, kepethuk Mur ndherekne Bu Kardiman neng Mall. Bu Kardiman kuwi sayang banget lho marang Mur, Yu".

"Iya sokur ta Dhik, nek olehmu mulangi Mur nyambut gawe bisa dilakoni kanthi becik, aku mung bisa matur nuwun thok nyang Dhik Nita" wangsulane Yang Yem nylondhohi rembug.

"Ngene ya Yu?" Nita suwarane keprungu serius "pas aku ketemu Mur neng Mall kuwi, aku rak karo Koh Wie barang? Koh Wie kuwi adhine Majikanku wedok".

"Oo Dhik Nita ki saiki nyambut gawene karo Wong Tiong Hwa?".

"Iya Yu, aku saiki melu Cina, lha piye? wong aku ya kepengin pengasilanku mundhak? Ngene Yu, Koh Wie kuwi bareng weruh Mur, sajake mambu ati".

"Mambu ati piye Dhik?" Yang Yem takon.

"Mambu ati kuwi seneng ngono lho Yu, seneng antarane wong lanang menyang wong wedok, mudheng ta Yu?" Nita nggenahne tembunge.

"Ya, ya , aku mudheng terus piye?" Yang Ti mangsuli.

"Lha saiki aku arep takon, Piye nek manut sampean mathuk apa ora nek Kok Wie kuwi seneng karo anak sampean?" Nita nari Yang Yem.

"Mengko dhisik ta, sing dikarepne Dhik Nita ki piye? Nek mung seneng ngono wae ra ya lumrah ta Dhik? wong antarane Yem karo sapakuwi mau adhine Bosse Dhik Nita ya ora kerep ketemu wae?".

"Ora ngono Yu, Koh Wie kuwi wis omong nyang aku nek kepengin ngepek Mur, ngono lho Yu, piye?" Nita bali nanting Yang Yem.

"Lha nek kuwi aku sing durung bisa mutusi saiki Dhik" wangsulane Yung Yem alon nanging cetha "merga, sepisan sing nglakoni rak dudu aku? nanging Mur, Pindho sing lumrah Wong Tiong Hwa kuwi duwe agama utawa kapitayan sing beda karo awake dhewe, kamangka wong omah-omah kuwi nek agama utawa kapitayane beda Pak Naib  ora bisa ngijabne, iya ta? genah anake Pak Gita kae sing wis daden rembug karo Indra anake Koh Liem sidane ya batal ngono kok? kae merga ya beda agama lan ora ana sing ngalah salah siji. Lha aku dhewe, najan agamaku ki ora cetha, jarene Islam ning selawase ya ora tau sembahyang, ora tau pasa, nanging aku ya gemang nek kon ngalih agama lan aku ya ora bakal lila nek nganti anakku ngalih agama".

"O, ngono nya Yu?" Nita takon karo suwara sing sajak cuwa.

"Iya Dhik, ya sepurane  Dhik Nita wae sing gedhe".

"Ora apa-apa Yu, jan-jane ki ngene, critaku mau durung rampung. Koh Wie kuwi ya wis ngomong marang mBakyune bab olehe seneng marang Mur, jebule mBakyune ora sarujuk nek nganti Koh Wie nikah resmi karo wong Jawa. Banjur Koh Wie nggagas, piye saupama hubungane karo Mur mengko nikahe di bawah tangan wae, cara jawane upama nek nikah siri ngana kae lho Yu?  Jarene nek mung manut kudu ngucapne sahadat ben bisa nikah siri wae Koh Wie ya gelem. Anu Lho Yu, jenenge Koh Wie kuwi sugihe ora mekakat, luwih sugih Koh Wie timbang Majikanku, dadi saupama Mur gelem dipek Koh Wie uripe mesthi dadi luwih kepenak, ora kaya saiki sing mung nampa recehan saka juragan sing olehe nampa direwangi adus kringet saben dina".

"Aku durung bisa wangsulan Dhik" Yung Yem rumangsa sansaya bingung krungu omongane Nita liwat telpon ngono kuwi mau "saiki ngene wae......".

"Piye Yu?"

"Iki rak wis Rejeb? ora suwe maneh Riyaya, suk riyaya Mur tak kongkone bali, merga sasuwene iki durung tau njupuk prei riyayan. mengko tak rembuge perkara iki karo Mur. Sokur bage nek Dhik Nita suk Riyaya iki ya bisa bali nyang Dunggalar".

"Ya wis nek ngono Yu, muga-muga aku bisa bali".

 

ana candhake.

TEMBANG CEMPLANG (15)

 

dening: IMMIR

 

15.

Bu Narti mesem atine krasa seneng, nek ndelok slagane, Sujud sajak wiwit kepencut karo Mur sing dhek awan wis didadekne pilihane. Nanging, nek panemune Bu Kardiman mau awan bener, lire Sujud bisa uga wurung ni bakne katresnane sawuse nyumurupi yen Mur kuwi dudu bocah sekolahan. Lan iki sing ndadekne Bu Narti rada kuwatir. Nanging sawuse digagas rada dawa maneh, saupama Sujud ora sida kepencut karo Mur, ya ora apa-apa wong Mur dhewe ya durung ditari dening Bu Kardiman.Lan minangka jejering wong tuwa Bu Narti ya wis mbudidaya murih becike anak, nanging nek sing direkak-rekakne ora bisa nampa arep kepiye maneh?.

"Ibuk kok malah kendel kaliyan mesam-mesem piyambak ta?" Sujud omong kaya ditujokne marang awake dhewe. Bu Narti nggragap, banjur semaur :

"Bocah sing kuwi jenenge Murjiyati, Nang asline saka Kedunggalar Ngawi".

"Lho kok tebih sanget Buk?" Sujud takon.

"Iya, Ibu ya wis rada ngerti marang sipat lan tekune Murjiyati kuwi, bocahe ngerti unggah-ungguh, sregep tumandang gawe, ora wegahan, temen lan prasaja, lugu pisan nganti sedina durung karuwan ndelok ha pe ne genep ping pindho" Bu Narti nggenahne mungguh sipat-sipate Mur "Awakmu mau mesthine weruh dhewe lan bisa maca saka anggone nyandhang nganggo sing sarwa prasaja nanging sopan sarta pantes, kepenak disawang karo mripat".

"Menawi makaten Murjiyati niku klebet lare estri ingkang langka inggih Bu?" Sujud takon karo mesem "bejane mbesuk sing bisa mengku dadi bojone".

"Maune Ibu duwe gagasan kepengin nyedhakne antarane Mur karo awakmu, mbok menawa bisa dadi jodho, nanging......." Bu Narti ora mbacurne tembunge.

"Nanging punapa Bu?" Sujud takon sajak cuwa.

"Karo Bulikmu ora oleh" wangsulane Bu Narti nganggo kudhung jenenge Bu Kardiman.

"Bulik Kardiman? Kok saged? Napa kaliyan Bulik badhe dipun pundhut mantu piyambak? Dhik Doni rak inggih sampun meh rampung kuliyahe?" Sujud takon, neng atine ana rasa ora kepenak.

"Ora" wangsulane Bu Narti "ora ana sambung rapete karo kulawargane Bulikmu. Olehe Bulikmu menging Ibu iku awit jare mesakne awakmu, Nang".

Sujud mlenggong, neng ati jrasa gumun. Mesakne? mesakne sing kepiye? apa Bu Kardiman isih ngira nek dheweke durungilang rasa sedhihe merga ditinggal dening sawargi Vera?.

"Kok mesakaken ta Buk? Mesakaken pripun?" Sujud takon.

"Amarga Mur kuwi duwe kekurangan.........".

"Kekirangan Buk?" Sujud nugel rembug "harak inggih limrah sedaya tiyang tamtu nggadhahi kekirangan lan kelangkungan piyambak-piyambak. Sokur-sokur menawi saged dipun bantu murih kekiranganipun punika saged suda. Rak makaten ta Buk?".

"Nanging jarene Bulikmu, kekurangane Mur iki klebu kekurangan sing prinsip. mBokmenawa nek awakmu wis weruh ya bakal mundur alon-alon" Bu Narti wangsulan alon.

"Senaosa makaten, rak inggih langkung prayogi menawi kula dipun tedahi ing pundi kekiranganipun Mur punika? sinten ngertos sanaosa prinsip nanging saged dipun dandosi?. Pripun menawi makaten Buk?".

"Ibu ya duwe pikiran kaya awakmu kuwi Nang" wangsulane Bu Narti sabar "nanging Bulikmu ketoke ya kukuh karo panemune".

"Lha kekiranganipun Mur punika manggen dhateng pundi? sauger boten cengkah kaliyan paugeraning nagari kula kinten taksih saged dipun dandosi".

"Ngene ya Nang" Bu Narti wangsulan sareh "nek didelok saka solah bawa lan lagak lageyane, kekurangane Mur kuwi jane ya ora katon, merga satemene kekurangan mau wis suwe didandani lan terus didandani dening Mur dhewe  lan ya awit pambiyantune Bulikmu. Ngertiya ya Nang, Mur kae bocah sing kurang oleh kabegjan, dheweke ora bisa nutugne sekolah kaya kanca-kancane, lagi kelas lima SD arep munggah kelas nem sekolahe medhot merga ditinggal golek sandhang pangan ngrewangi wong tuwane".

"Ooooo alaaah niku ta Buk?" Sujud mlenggong, nanging pikirane dadi padhang.

"Iya, jarene Bulikmu nek awakmu dicedhakne karo Mur, mesakne awakmu. Ingatase awakmu kuwi Sarjana, putrane wong kinurmat lha kok mung arep digathukne karo bocah buta hurup, anake wong ndesa sing mlarat, tur mung sak drajate abdi pisan".

"Inggih Buk" Sujud alon - alon wangsulan "mila limrah lan boten kenging dipun lepataken lelandhesanipun Bulik ingkang makaten kala wau. Nanging, menggahipun Sujud kekiranganipun Mur ingkang makaten kalawau sanes kekirangan, nanging barang ingkang limrah. Kula asring kepanggih kaliyan Tiyang Tani ingkang kasil anggenipun makarya, temah saged makaryakaken Insinyur Pertanian napa, kamangka Tiyang kala wau sekolahipun namung dugi Kelas Sekawan, nanging sakniki sampun boten wonten ingkang nginten, lha tiyang sampun minggah kaji ping kalih, lajeng anggenipun Umroh inggih sampun wongsal-wangsul lan klebet donatur tetap ing kegiatan-kegiatan sosial. Lha mriki nggih wonten, Pak Samin ingkang dalemipun Gang Mawar mriku niku, rumiyin namung Bakul Bakso surungan, sak niki restoran baksonipun ageng kados makaten, taksih mbantu bakul-bakul alit watawis seketan tiyang ingkang saben dinten ider kaliyan nyurung grobag bakso. Pak Samin nika namung dugi kelas setunggal SMP lho Buk sekolahipun".

Bu Narti mung manthuk-manthuk, apa sing dikandhakne Sujud kuwi nyata lan bener. Banjur Bu Narti uga banjur kelingan jaman pak Sakun isih tau crita yen Pengusaha sing dadi rekanan bisnis kantore Pak Sakun neng Dinas pekerjaan Umum, kuwi bisane tanda tangan mung garis thok merga ora pati bisa nulis, wong sekolahe ya mung tekan kelas telu, nanging bisa kasil nggone nyambut gawe ing Jasa Angkut lan Dol Tinuku Material Bangunan, malah banjur bisa menehi gaweyan Sarjana Ekonomi lan tamatan SMK pirang-pirang  sing dikongkon ngurusi kantore .

"Iya, iya kuwi sing kok kandhakne kuwi bener kabeh, Nang" kandhane Bu Narti sabanjure.

"Lha salajengipun kados pundi Buk?" Sujud takon.

"Salajenge piye? Awakmu gelem upama dikon ngrabi Mur?" Bu Narti takon karo mesem.

"Inggih sak boten-botenipun kula kepengin langkung mangertos kapribadenipun Murjiyati punika, menawi sajakipun cocog saged dipun lajengaken ing tataran candhakipun".

"Ya nek mangkono, Ibuk tak telepon Bulikmu, sadurunge Bulikmu ngomongi Mur ing babagan iki, nek awakmu dhong rada longgar bisa dolan menyang omahe Bulikmu kana. Banjur nek Bulikmu rada longgar tak kongkone ngancani Ibuk kerep dolan menyang panggoinanmu karo ngajak Mur. Kamthi mangkono awakmu bisa maca lan ngulat-ulati kapribadene Mur. Piye yen mangkono?"

Sujud ngguyu atine seneng, krasa kaya oleh pepadhang sing nyunari sanubarine.

"Sujud namung ndherek ingkang dados kersanipun Ibuk" wangsulane Sujud, diterusne nyendhok sega neng piringe sing wis rada suwe ora dicandhak. Bengi kuwi sing dhek mau anggone Sujud mangan mung niyat arep nglegakne atine Ibune, malih dadi beda rasane panganan sing neng piringe krasa luwih enak, olehe mangan Sujud dadi tanduk kaping pindho.

Sauntara kuwi neng Dunggalar, Mak yem lagi wae diceluk Bu Mandhor diwarah yen Nita nek sesuk-esuk arep telepon maneh lan kepengin ngajak omong-omongan karo Yang Yem.

"Sesuk nek Nita sawayah-wayah telepon awakmu tak celuk Mak" kandhane Bu Mandhor.

"Inggih Bu, sajake Dhik Nita badhe ngabari napa nggih?" Yang Yem takon "kula kok radi kuwatir mengke gek enek apa ta apa karo Si Yem, eh si Mur?".

"Aku ya ora ngerti" wangsulane Bu Mandhor "ning jarene Nita mau ana kabar gembira ngono".

"Nggih Buk?"

 

ana candhake.

TEMBANG CEMPLANG (14)

 

dening: IMMIR

 

14.

Olehe mulih saka kuburane bapakne Sujud wis bubar surup, karo Ibune wis ditatakne mangan, mula ya banjur mangan. Dhewekan wae, merga Bu Narti ora tau mangan sore kuwi sabubare surup, jarene wong kuna-kuna mangan sabubare surup kuwi marakne neng awak dadi kelemon. Sujud ya wis apal karo klageyane ibune sing ngono kuwi, mula ya ora omong apa-apa. Najan saktemene Sujud wektu kuwi ora krasa luwe, nanging kanggo nglegani ibune sing wis natakne mangan, ya banjur lungguh imbuh sega banjur wiwit mangan.

Bu Narti nyedhak banjur mapan lungguh neng kursi ngancani cedhak meja ngarepe Sujud.

"Lha nek neng omah manganmu masak dhewe apa tuku Nang?" Bu Narti miwiti ngajak omong.

"Nggih boten mesthi Bu" wangsulane Sujud "sok masak piyambak, sok tumbas dhateng wande".

"Welinge suwargi Bapakmu biyen, jare kekerepen mangan neng warung kuwi ora becik lho Nang" Bu Narti ngandhani .

"Inggih Buk, Sujud inggih taksih kemutan welingipun Bapak ingkang punika" wangsulane Sujud mbenerne kandhane Ibune "nanging, kados pundi malih? tiyang nggih asring boten wonten wekdal kangge masak piyambak,bidahl sadernge srengenge njudhul lajeng bakda serap nembe dugi griya, ngaten punika asring kelampahan".

Bu Narti manggut-manggut, rumangsa bisa nampa lan ngerti sing dadi karepotane Sujud ing saben dinane. Banjur wangsulane :

"Iya pancen ngopeni tanduran sayur neng kebonan kuwi ya kerep mbutuhne wektu ngono kuwi".

"Inggih Buk"

"Mulane ta Nang, ben ana sing ngolahne panganan, awakmu kuwi aja banjur kesuwen urip ijen ngono kuwi. Ndang golek sisihan sing bisa dijak mikir kabutuhane urip".

Sujud meneng suwe ora semaur, malah olehe mangan sansaya telap-telep, kaya ora nggatekne sing diomongne Bu Narti.

"Piye Nang? apa neng angen-angenmu kuwi nganti saiki durung ana gegambaran kanggo wiwit omah-omah maneh? Ibu ora maido rasane atimu sing angel nglalekne sawargi Vera, nanging awakmu ya kudu eling lho Nang, Vera kuwi wis tentrem neng alam kana, lan awakmu ya kudu wiwit mikir nek duwe kuwajiban kudu nyambung turun  barang, merga anake lanang suwargi Bapakmu kuwi ya mung awakmu thok, dadi sanajan mBakyumu si Rani kae wis duwe anak, nanging miturut garis lajer, anake rani kae anake Han, sing luwih wenang ndhaku nek anak-anake Rani kae turune ya Pak Dib, merga Han kuwi rak anak lanange pak Dib" bareng wis sauntara Sujud ora wangsulan Bu Narti nerusne pituture.

"Inggih Buk" Sujud wangsulan " jane ngaten nggih boten kok amargi boten saged nyupekaken Vera anggen kula dereng emah-emah malih punika" .

"Lha ngapa? Thik nganti suwe temen ora enggal golek sesulihe Vera?".

"Pripun nggih Buk?" Sujud wangsulan karo mesem "kawontenanipun sampun benten, rumiyin kula purun kalih Vera nika rak amargi kula ngertos menawi Vera punika larenipun prasaja, nggadhahi sipat temen boten ajrih rekaos lan saged bekti dhateng tiyang sepuh? Benten kaliyan sak niki Buk, kula milang-miling ngantos dugi padhusunan punika angel manggihaken lare estri ingkang nggadhahi sipat kados Vera rumiyin, menawi ta wonten  sajake kok kula boten klebet ing petanganipun lare wau".

Bu Narti ngguyu alon krungu wangsulane Sujud ngono kuwi, banjur omong :

"Dadi nek kira-kira ana sing gelem awakmu sing emoh? lan upama ana sing awakmu gelem sing kana sing emoh ngono pa piye?"

"Kenging diwastani makaten Buk" wangsulane Sujud karo mesem "dados upami wonten ingkang purun lan kula cocog ngaten mesthi sampun kula ajak sowan Ibuk murih ibuk paringi biji, cocog punapa botenipun".

Bu Narti manthuk-manthuk karo mesem, jroning atine rumangsa mongkog dene nganti saiki Sujud isih ngugemi yen Ibune isih kudu ditareni ing bab golek jodho.

"Ibu iki sak jane ya melu mikir lho Nang, mikir supaya awakmu iku enggal oleh bojo maneh. Nanging ya kuwi, meh padha karo sing kok aturne mau, angel golek sing sipat-sipate ngono kuwi mau. Lan maneh, Ibu rak ya kudu mung milih sing awakmu gelem, sanajan miturut Ibu ana bocah sing wis memenuhi sarat, nanging yen awakmu ora gelem rak ya ora bakal klakon, wong sing arep nglakoni kuwi awakmu. Iya apa ora?".

"Mila leres makaten Buk" wangsulane Sujud "Lha punapa Ibuk sampun nate kepanggih lare ingkang sajakipun purun kaliyan kula?".

Bu Narti mesem, kelingan karo apa sing mentas dirembug karo Bu Kardiman mau awan. Bu Narti wis manteb karo panemune nek Mur, nadyan mung drajate sak Batur utawa Abdi nanging sajake bisa dadi srana luwih becike panguripane Sujud saupama bisa dadi bojone Sujud. Nanging Sujud kira-kira gelem apa ora ? Ngelingi nek Mur kuwi mung Pembantu tur ....... ora sekolah.

"Upami wonten kirangipun sakedhik-sakedhik, kinten-kinten kula nggih saged nampi kok Buk" kandhane Sujud maneh nyambung pitakone "sauger miturut Ibuk sampun cocog kaliyan kula".

"Nek eneke, ki ya enek sak jane Nang" wangsulane Bu Narti karo mesem "nanging bocahe ya durung tak tari, wong aku ya durung takon marang awakmu, nanging nek ndelok sipat lan pakulinane bocahe kira-kira gelem".

Sujud ketok bingar, sajak kepencut karo kandhane Ibune kuwalon kuwi.

"Lare pundi Buk? Randha punapa prawan? sinten namine?" pitakone sabanjure.

"Mengko dhisik ta" Bu Narti wangsulan karo mesem "dhek awan ki lagi wae tak rembug karo Bulik Kar, nanging Bulik Kar isih durung satus persen nyetujoni panemune Ibuk".

"Dados Bulik Kardiman nggih sampun sumerep lare niku?" Sujud semaur karo takon "lha mesthinipun wonten ingkang dereng nocogi tumrap Bulik Kar kaliyan kawontenanipun lare punika? punapa punika Buk?".

"Bener, pancen bocah kuwi luwih cedhak karo Bulikmu tinimbang karo Ibu" wangsulane Bu Narti "nek perkara sipat, sregep, temen, ngerti unggah-ungguh lan gathekan ing samubarang gawe, kuwi Bulikmu wis ngakoni, bab rupa Ibuk karo Bulikmu ya wis sarujuk, upama dadi bojomu bocah kae rupane ya ora ngisin-isini".

Sujud ngguyu, kandhane :

"Wah, mesthi larene ayu nggih Buk?. Pancen rupa ayu niku asring damel kepencute tiyang jaler kok".

"Iya, bocahe ayu".

"Eh, nuwun sewu Buk" dumadakan Sujud takon "ingkang sareng kaliyan Bulik mriki wau sinten ta? kula kok dereng nate tepang? napa sedherekipun Bulik nggih?".

"Sing endi? sing lanang apa sing wedok?" Bu Narti genti takon, sanajan satemene ya wis ngerti sing dikarepake Sujud.

"Menawi ingkang jaler rak Andhik sopiripun Bulik rumiyin nika? Kula taksih kemutan niku Bu, ingkang estri? Nuwun sewu lho Buk, sak brebetan kok radi mirip kaliyan sawargi Dhik Vera.......".

"Oh, iya...iya....." Bu Narti genti sing kaya wong kaget lagi kelingan barang sing suwe dielingt-eling "sedina utuh aku mau ngangen-angen, bocah kuwi kaya mirip karo wong sing cedhak karo aku, nanging aku lali sapa wonge. Bareng awakmu nyebut jeneng Vera, ibu lagi kelingan. Iya pancen mirip banget bocah kuwi karo sawargi. mung kaceke pakulitane luwih kuning".

"Inggih Buk" Sujud nyauti "lare ingkang sareng Bulik niku wau sinten ?"

 

ana candhake.

TEMBANG CEMPLANG (13)

 

dening: IMMIR

 

13.

Lagi wae mobil sing disetiri Andik arep metu saka plataran omahe Bu Narti, saka ngarep ana mobil Pikup menggok mlebu. Andhik mandheg, ngenteni mobil pikup iku mlebu tekan latar dhisik.Nanging mobil Pikup kuwi malah mandheg, sing nyetiri mudhun saka mobil, banjur mlaku nyedhaki mobile Andhik. Sopire wong lanang sing nganggo topi, nutupi rambute sing rada dawa, sandhangane ketok prasaja, kaya lumrahe sandhangane wong saka desa.  Bu Kardiman mbukak lawang mobil banjur mudhun, Mur lan Andhik uga banjur melu mudhun ngetutne bendarane.

"Bulik......? punapa sampun badhe kundur?" sopir Pikup kuwi luwih dhisik nglorohi karo ngethungne tangane ngajak salaman. Sawuse salame ditampani wong kuwi banjur ngambung tangane Bu Kardiman sajak kurmat banget. Bubar kuwi banjur nyalami Andhik lan Mur.

"Sujud ta?" wangsulane Bu Kardiman karo nguwasi wong kuwi.

"Inggih Bulik? punapa Bulik sampun badhe kondur dhateng Jakarta?" sepisan maneh Sujud takon.

"Iya, wong Bulik mau ngeneni awakmu wiwit esuk ora teka-teka, ya Bulik banjur arep bali" wangsulane Bu Kardiman.

"Nyuwun pangapunten Bulik" Sujud njaluk ngapura "murugaken wau nembe repot sanget, ngurusi damelan dhateng tegilan, dados sonten nembe saged sowan Ibu lan nyekar dhateng pasareyanipun Bapak".

"Ngendikane Ibumu mau saiki sliramu alih profesi ta?" Bu Kardiman takon.

"Inggih Bulik, kula nyobi kepengin mandhiri sinau dados tiyang tani dhateng tegilan ing Leuwiliang mrika" Sujud wangsulan "sampun radi dangu kok".

"Ya wis kapan-kapan Bulik ya kepengin dolan ndelok Kebun sayurmu kok, ya nek ana wektu longgar sliramu dolan ngendhangi Bulik ya? saiki Bulik tak pamit dhisik".

"Inggih Bulik, matur nuwun kula tengga rawuhipun Bulik teng dhusun, nggih menawi Bulik kundur sak niki pangabekti kula kemawon ingkang ndherekaken" wangsulane Sujud karo mesem.

Bu Kardiman bali munggah neng mobil, Andhik karo Mur ya banjur ngetutne munggah. Sujud bali menyang mobile maneh banjur dilakokne mlebu plataran.

Kaya padatan, ketemu Ibune  Sujud ya banjur sujud, sungkem ndhoprok neng jogan karo tangane ngapurancang ngadhep Ibune sing lungguh neng kursi.  Ya sing mangkono kuwi sing marahi Bu Narti sansaya wuwuh sih katresnane marang bocah kuwi, katresnane biyung marang anake, sanadyan anak sing ora olehe nglahirake dhewe. Bu Narti ngongkon Sujud supaya lungguh neng kursi, banjur kandha :

"Iki mau Bulikmu sedina lho nang neng omah kene, jane wonge ya kangen karo ponakane sing bagus iki".

"Inggih Buk" Sujud wangsulan "wau Sujud kepanggih Bulik dhateng ngajengan. Sak niki, Sujud nyuwun pangestu badhe sowan dhateng pasareyanipun Bapak rumiyin nggih Buk?".

"Oh, arep nyekar dhisik ta?" Bu Narti mangsuli "iya sing ngati-ati, sing dibutuhne Bapakmu saiki mung kari dongane putra-putrane Nang".

"Injih Buk, kepareng Sujud bidhal rumiyin"

"Iya, Ibu wingi sore wis saka kana kok".

Sujud banjur ngadeg, mlaku metu arep menyang kuburane Bapak-e.

Sauntara kuwi, lakune mobil sing disetiri Andhik wis rada adoh ninggalne Gunung Putri, karo mlaku Andhik matur takon marang Bu Kardiman :

"Nika wau napa Mas Sujud ta Buk? Kula kok radi pangling. Sak niki benten kaliyan rumiyin".

"Iya" wangsulane Bu Kardiman "iya saiki mundhak dadi rada ireng, sajake kakehan keneng sunare srengenge, wong Sujud kae saiki dadi wong tani neng Leuwiliang kana, nandur sayuran jarene".

"Inggih ta Buk? layak........".

"Layak piye? nyandhang nganggone saiki dadi kaya wong ndesa ngono ya?" Bu Kardiman mesem.

"Inggih, ketingal. nuwun sewu... boten radi  kopen".

"Lha iya genah ta nDhik, wong Sujud ki saiki ora ana maneh sing ngurusi saben dinane".

"Lha garwanipun?" Andhik takon.

"Genah nek Vera wis ora ana ngono lho? kowe pa lali? genah biyen ya dijak nglayat ngono kok?".

"Inggih Buk, kula emut, kajeng kula, napa sasampunipun ditilar seda mbak Vera nika dereng krama malih?"

"Durung, sajake lagi kasengsem ngurusi gaweyane sing anyar iki, dadi klendran olehe mikir bojo maneh".

"Mesakaken nggih Buk-e? Mesthi Budhe Narti inggih prihatos pirsa kawontenanipun Mas Sujud ingkang kados makaten punika" Mur nyela melu nrambul gunem.

"Ya pancen mesakne banget Mur" wangsulane Bu Kardiman "ing ngatase Sarjana, saiki penampilane kok kaya ngana kae mau, ketok luwih tuwa tinimbang umure sing asli".

"Lha Mas Sujud punika yuswanipun pinten ta Buk-e?" Mur takon.

"Bocah kae umure lagi wolulikuran, ning rak wis ketok tuwek ngono ta?".

"Jane nggih boten Buk" Mur aweh panemu "ingkang murugaken ketingal radi sepuh niku, nika lho rikmanipun gondrong tur boten dipun atur, lajeng rawis kaliyan jenggot ingkang ugi boten dipun urus. mangke menawi sampun kober paras rikmanipun dipun potong lajeng jenggot brengosipun dipun kerok rak ketingal timur malih".

"Lha sing arep ngongkon Sujud cukur sapa? sing gelem ngelikne ben gelem ngresiki jenggot karo brengose ya sapa?" Bu Kardiman kandha karo ngguyu.

"Nggih garwanipun ta Buk-e"

"Dikandhani nek Sujud ki durung duwe bojo maneh sak ploke ditinggal Vera, kok kowe ki malah ngomong nggih garwane?".

"Ingkang kula kajengaken, mangke menawi Mas Sujud sampun krama malih, ngoten lho Buk-e".

"O, ngono ta?" Bu Kardiman mesem.

"Inggih, Buk-e mawon enggal matur Budhe Narti supados kersa nuturi Mas Sujud, kersanipun enggal krama malih".

"Mau Budhe Narti ya wis ngendikan nyang aku, nek jare arep nuturi ngono kuwi. Nanging wong kahanane Sujud ki kaya ngana kae, apa kira-kira ya ana wong wedok sing gelem dipek? luwih-luwih Budhe Narti kuwi ya gampang-gampang angel, durung karuwan sing dadi pihane Sujud bisa ditampa karo Budhe Narti" Bu Kardiman kandharada dawa. menang-meneng sajroning atine, wiwit nocogi karo sing diomongne mBakyune Ipe dhek awan mau. Nanging, Bu Kardiman ya durung wani mblakakne apa sing wis disepakati antarane dheweke karo Bu Narti mau awan, ing rembugan neng jero mobil iki. Ngono kuwi merga kajaba ora kepenak rembugan wigati kok karo mlaku, kaping pindho Bu Kardiman kepengin olehe rembugan ora dingerteni dening wong sing ora ana sambung rapete karo prakara iki.

Mur ora omong maneh, ngrumangsani durung pati ngerti ing babagan ngono kuwi, Malah Andhik sing banjur nyauti :

"Pancen sedaya punika menawi dereng  panggih jodhone nggih radi angel nggih Buk?"

"Bener, wong terkadhang sing diangen-angen kuwi karo sing kudu dilakoni mlesete sok rada adoh barang" wangsulane Bu Kardiman.

"Upaminipun pripun Buk?" Andhik takon karo mesem.

"Ya upamane Budhe Narti karo Sujud padha-padha saiki kepengin oleh randha sing durung duwe anak, wong Sujud ya durung duwe momongan. Ndelalah, bisa uga dumadakan Sujud kepethuk Randha sing wis duwe anak loro banjur Sujud kepencut, ya bisa wae. Ya ra?".

"Andhik ngguyu krungu wangsulane Bu Kardiman sing mangkono iku mau.

"Nanging kosokwangsulipun inggih saged lho Buk-e?" Mur melu amul rembug maneh.

"Kosok baline piye?" Bu Kardiman takon.

"Saged ugi malah Mas Sujud kepanggih prawan ayu taksih nem, ingkang purun dados garwanipun".

"Iya kuwi ya bisa wae, Mur. Wong jodho kuwi sejatine wewenange Sing Ngecet Lombok, dadi abang apa dadi ijo ngana kae". Bu Kardiman wangsulan mbenerake apa sing diucapne Mur.

Ana candhake.

TEMBANG CEMPLANG (12)

 

dening: IMMIR

 

12.

Bubar mbisiki Bu Kardiman, Bu Narti ketok sumringah . Bu Kardiman ketok rada owah polatane , sajak ora pati mathuk karo sing dadi karepe mBakyune. Nanging Bu Kardiman nganti sauntara ora omong apa-apa, ndadekne Bu Narti malih dadi rada gumun, mula ya banjur nakoni adhine ipe kuwi :

"Mathuk ta Dhik? Kuwi miturut pamawasku lho?".

Bu Kardiman rada domblang-domblong, mula banjur wangsulan :

"Pripun nggih mBakyu? nek kersane mBakyu makaten kala wau napa nggih boten mesakaken Sujud?"

"Merga aku mesakne kuwi mau Dhik, banjur aku duwe pikiran sing mangkono iku mau" wangsulane Bu Narti "Lha piye ta?".

"Ngaten nggih mBakyu" Bu Kardiman nyawang pernahe lawang, bareng sing dikuwatirne teka sawayah-wayah durung katon, banjur nerusne ngomong alon sajak ngati-ati  "sedaya niku rak nggih kedah timbang  ta mBakyu? Lha wong Sujud niku lare pinter, sarjana ingkang wawasanipun wiyar, turun utawi trahipun kulawarga kinurmat, mesthinipun menawi dipun padosaken jodho inggih ingkang satimbang, bibit, bobot lan bebetipun ta mBakyu? Boten kok nuwun sewu, waton lare estri ngaten kemawon".

"Olehku milihne kuwi ya ora waton milih lho Dhik?" wangsulane Bu Narti "saiki pilihanku kuwi mau kurange manggon neng ngendi?  coba karo sampean pirsani anakmu si Sujud kuwi kahanane wektu iki, wong-wong sing diweruhi Sujud kuwi wong tani utun sing uripe ora kopen merga ora ana sing ngurusi".

"Nuwun sewu nggih mBakyu" Bu Kardiman ngomongne panemune "Menawi sampun ngertos kanthi wetah sinten lare ingkang dipun kersakaken mBakyu kala wau, kula kinten kok anak kula Sujud kathah boten purunipun".

"Kok sampean duwe panemu mengkono? nganggo dhasar apa?" Bu Narti nugel rembug.

"Rumiyin Sujud sampun nate gadhah semah, sanadyan bab rupa boten kaot kathah kaliyan ingkang dados pilihanipun mBakyu punika nanging babagan kawruh harak inggih langkung inggil sanget kaliyan ingkang punika. Rumiyin Vera lulusan SMA , lha nek lare sing niki? namung dugi kelas gangsal SD lho mBakyu" Bu Kardiman njlentrehne pawadane.

"Mengko dhisik Dhik" Bu Narti genti aweh pawadan kanggo nguwatne panemune "ora ateges ngremehne bocah weton sekolahan lho ya ? Jareku nadyan ora sekolah pisan, waton wis ngerti tulis, bisa maca kanthi lancar kuwi tumrape Ibu Rumah Tangga wis cukup, lire kanggo ngayahi kuwajiban dadi Ibu Rumah Tangga ora kudu pinter ing babagan Matematika sing njlimet, Bahasa Inggris sing bisa cas-cis-cus, Biologi utawa IPA liyane nanging cukup siji ngerti ing kuwajibane. Dene perkara ana kurange mengko dadi kuwajibane sing lanang supaya mulang muruk. Karo maneh jenenge kawruh sing ana sambung rapete karo kuwajibane wong omah-omah kuwi sing akeh ora diwulangake ing sekolahan lho Dhik, nanging kawruh sing ditampa awit ombyaking kahanan. Iya apa ora?".

Bu Kardiman meneng sedhela, pancen sing dadi dhasar utawa pawadan lan pancatane Bu Narti kuwi ora kabeh salah, nanging ya ana benere. Nanging sabodho-bodhone wong urip mesthi ngerti nek lulusan SMA kuwi tetep dudu tandhinge yen dijejerne karo sing ora duwe ijasah babar pisan, sanadyan ora buta hurup. Arep ngomong ngono, nanging Bu Kardiman wedi yen nganti gawe gelane mBakyune. Mula banjur meneng lan durung semaur kanggo mbenerake utawa nampa sing dadi pawadane Bu Narti sing ngono kuwi mau. Bu Narti ya ora omong apa-apa maneh, ngenteni wangsulan saka adhine ipe.

Nalika wong loro kuwi padha meneng-menengan, saka ngarep keprungu suwarane Kanthi lagi omong-omongan karo Mur, sajake olehe omong-omongan karo mlaku.

"Ngaturi pirsa Budhe" Mur sing tekane bareng karo Kanthi kuwi banjur lungguh neng jogan sacedhake Bu Narti lungguh neng kursi. Kanthi ya melu lungguh njejeri Mur.

"Iya piye? wis rampung ta?" Bu Narti wangsulan karo takon.

"Sampun Budhe" wangsulane Mur sopan banget "para adhik-adhik panti sami ngaturaken panuwun dhteng Budhe lan ndherek ndedonga mugi-mugi Pakdhe Sakun kaparingan barakah dening Gusti Allah dipun suda dosa lan kalepatanipun lan dipun wewahi ganjaranipun".

"Amiin" Bu Narti nyauti karo muni amiin.

"Lajeng niki wau kaliyan Bu Enggar kula diparingi Kwitansi supados dipun aturaken Budhe" kandhane Mur karo ngulungake kwitansi.

"Apa? Kuitansi?" Bu Narti nampani sing diulungne Mur karo takon.

"Inggih" Mur wangsulan "estunipun kula wau injih sampun matur bilih Budhe Narti boten ngersakaken kuitansi, nanging ngendikanipun Bu Enggar punika wajib kangge sarat tertibipun administrasi, kula wau injih kadhawuhan supados parap neken dhateng buku, inggih sasaged-saged kula lajeng kula parap".

"Iya-iya" Bu Narti manthu-manthuk banjur pitakon maneh "dadi mau sing matur menyang Bu Enggar Mur? dudu Kanthi?".

"Nyuwun pangapunten Buk-e" Kanthi sing wangsulan "kula radi ajrih wong kula boten pati saged basa krama inggil kados mBak Mur, mila kula lajeng nedhi tulung teng mBak Mur, kersane boten nglelingsemi".

"Iya, iya ora dadi apa" wangsulane Bu Narti "mula kowe kuwi kudu sregep ngelingt-eling nek dhong tak warahi basa ngana kae".

"Injih Buk-e, anu lho wau mBak Mur kalih Bu Enggar dikinten taksih pulunane Ibuk-e lho" Kanthi genti crita.

"He? Piye?" Bu Narti takon karo mesem.

"Injih Budhe" Mur genti sing nerangne "Bu Enggar namung ndangu punapa Mur pulunanipun Budhe ngaten, lajeng kula matur bilih kula punika abdinipun Buk-e, rayinipun Budhe. Bu Enggar inggih namung gumujeng lan boten njabel basanipun".

"Iya, sak jane upama mau kok wangsuli inggih kula ponakane Budhe Narti ngono ya ora apa-apa kok" Bu Narti wangsulan karo ngguyu sajak seneng.

"Lhah Budhe niku kok, niku rak nami goroh? mengke dosa kula rak tumpuk undhung" wangsulane Mur.

"Lha kok tumpuk undhung?"

"Lha inggih, sepisan dosa dhateng Gusti Allah, ping kalih dosa dhateng Bu Enggar amargi kula sampun wani ngapusi, ping tiga kula dosa dhateng Budhe Narti, awit sampun wantun ngaken bilih kula pulunanipun, ping sekawan dosa dhateng Buk-e awit sampun nerjang piwucalipun Buk-e supados kula boten goroh".

Bu Narti ngguyu seneng krungu wangsulane Mur sing ngono kuwi mau.

"Ya wis, mau jajane wis padha dimaem apa durung? kana ndang padha dimaem, mau tak selehne neng kenap cedhak lemari makan" Bu Narti banjur wangsulan.

"matur nuwun Budhe" Mur karo Kanthi manthuk banjur lon-lonan padha mundur.

Sapungkure bocah loro kuwi Bu Narti banjur genti nyawang Bu Kardiman karo kandha :

"Arang lho dhik jaman saiki bocah sing unggah-ungguhe komplit kaya bocah sing dadi pihanku kuwi mau".

Bu Kardiman ora semaur mung manthuk karo mesem. Bu Narti mbacutne kandhane "malah ora arang bocah weton sekolahan , SMA pisan ta sing nek omong nganggo basa krama dadi kuwalik-walik".

"Inggih mBakyu, sakniki ngatren kemawon mangke utawi benjing punapa mBakyu enggal ndangu lan naros Sujud ing prakawis punika, menawi Sujud mathuk nembe kula badhe nyobi nari lare ingkang dipun pilih mBakyu punika".

"Iya Dhik, aku ya mathuk nek ngono kuwi" wangsulane Bu Narti sajak kalegan atine.

Kira-kira jam papat sore, olehe ngganti olie Andhik wis bali saka anggone ngganti olie. Bu Kardiman banjur pamitan arep bali menyang Jakarta.

 

ana candhake.

TEMBANG CEMPLANG (11)

 

dening: IMMIR

 

11.

Bu Kardiman mesthi wae eling. wong pancen tenane ngono Sujud kuwi isih kepetung ponakane dhewe. Biyen Sujud kuwi ya kerep dolan menyang omahe Bu Kardiman. Bocah kuwi bektine marang Bu Narti ngluwihi bektine Rani marang Ibune. Ya lumrah wong Sujud kuwi ora tau kelingan rupane ibune dhewe, wiwit cilik sing dingerteni ibune kuwi ya Bu Sunarti kuwi. Rampung kuliah Sujud banjur ketampa nyambut gawe neng Perusahaan Properti blanjane lumayan gedhe, mula ora aneh sadurunge omah-omah wis bisa duwe omah lan kendaraan dhewe. Pak Sakun lan Bu Narti sansaya tresna marang Sujud. Budhal nggebyur neng jagading bebrayan, Pak Sakun lan Bu Narti ora nggawani apa-apa merga Sujud nyata wis opor bebek, bisa ngentas awak dhewek.

Nanging lakuning urip sok beda karo kersane sing gawe urip. Oleh rong tahun omah-omah Vera sisihane Sujud katimbalan marak ing ngarsaning Gusti luwih dhisik, seda konduran bareng lan jabang bayi sing dilahirne. Bubar lelakon kuwi Bu Kardiman ora pati krungu kepriye lelakone Sujud sabanjure, lagi iki mau dumadakan mBakyune Ipe nakoni dheweke, apa isih kelingan karo ponakane kuwi.

"Lha wonten napa ta mBakyu kalih anak kula Sujud?" Bu Kardiman takon.

"Saiki mung dadi pikiran wae kok Dhik, jan mesakne banget" wangsulane Bu Narti sawise unjal ambegan dawa.

"Mesakne kados pundi ta mBakyu? Napa sakit napa pripun?".

Bu Sunarti bola-bali unjal ambegan landhung, sawise meneng sauntara banjur wiwit kandha :

"Saiki iki Sujud wis ora manggon neng Kota Wisata Cibubur maneh, Dhik!"

"Lha griyane sing nika?" Bu Kardiman nyela takon.

"Omahe kae dikontrakne. Maune sadurunge arep ngontrakne omahe bocahe ki ya matur Masmu karo aku, nek kanggo nglalekne kenangan karo Vera kanggo sauntara arep ninggalne omah kuwi. Aku karo Masmu ya mathuk wae, wong tak kira arep bali manggon neng omah kene maneh. E jebule pangiraku luput, Sujud malah tuku omah karo sawah neng Leuwiliang kana. Banjur metu saka anggone nyambut gawe, ngalih gaweyan dadi Tani sayuran. Sampean rak ya ngerti dhewe, wiwit cilik bocah kae ora tau kenal sing jenenge nyambut gawe abot kaya wong tani ngono kuwi. Saiki Sujud ki awake dadi ireng, thik kuru pisan. Pa gak mesakne nek ngono kuwi ?".

"Menawi prakawis kulit dados cemeng amargi asring kenging sunaring surya niku boten dados napa mBakyu, badanipun dados ketingal kera punika awit gajihipun sampun luluh kenging panasing raga, dados kula kinten malah dados lan sehatipun pun Sujud" wangsulane Bu Kardiman nerangake adhedhasar ngelmuning kasarasan.

"Iya Dhik" Bu Narti nyauti rembug "tak kira apa sing sampean kandhakne kuwi mau ya ana benere. Nanging ora mung kuwi sing marakne aku mikirake si Sujud kuwi".

"Punapa malih punika mBakyu?" Bu Kardiman takon.

"Nek mung mergta kuru karo ireng ngono wae ora sepirowa Dhik" Bu Narti wangtsulan " kahanan penampilane si Sujud kuwi saiki ketok nek ora diopeni, rambute kerep diingu dawa ora diurus, nyandhang nganggone ya mung sak kecandhake. Wis jan ora ngatonake nek bocah kuwi biyen ketok resik, nyandhang nganggo sarwa patut. Klambine ketok nek ora tau mambu penatu. Pokoke jan ketok melas ngana kae lho Dhik".

"Lha mBakyu punapa boten paring pitutur, murih Sujud boten ngulinakaken gesang ngaten punika?"

"Jane ya wis tak kandhani akeh-akeh, ning ya ora tau digabres blas. Iki aku nemu pikiran anyar Dhik kanggo murih becike ponakanmu si Sujud kuwi" .

"Penggalihan enggal kados pundi ta mBakyu?" Bu Kardiman takon karo njengkerutne bathuke mratandhani yen durung mudheng karo sing dikarepne Bu Narti.

Bu Narti noleh nyawang lawang, banjur mbalik nyawang Bu Kardiman karo nerusne kandhane :

"Ngene lho Dhik, aku saiki rak ya wis ngrumangsani nek wis tuwa. Kamangka Masmu ya wis ora eneng, sansaya tuwa mengkone aku rak ya mbutuhake kanca sing nocogi ati ta Dhik?".

"Inggih lha lajeng?"

"Tan wurunga mbesuke aku rak ya genti melu anak, sanajan Sujud kuwi anak sing ora olehku nglahirne dhewe, ewa semono rumangsaku atiku iki luwih cedhak menyang Sujud tinimbang marang anakku dhewe si Rani. Nanging gandheng kahanane Sujud kaya mangkono iku mau, kaya-kaya mokal mbesuke kena tak eloni. Lha wong ngopeni awake dhewe wae ora bisa mosok arep ngopeni ibune sing wis tuwa ? Ya pa ra?".

"Inggih" Bu Kardiman semaur karo mesem.

"Mulane saiki aku mikir kepengin golek sing bisa lan gelem ngopeni Sujud, cekake ngono aku duwe dudutan yen wektu iki Sujud mbutuhne bojo sing bisa ngopeni" Bu Narti kandha sajak manteb.

"Lha mBakyu badhe pados mantu ? Lha Sujud sampun ditari napa dereng? sampun purun emah-emah malih napa dereng? rak nggih ngaten ta mBakyu?" Bu Kardiman semaur semu takon.

"Ya durung ta Dhik" wangsulane Bu Sunarti "olehku nari piye? wong calone wae lagi ketemu neng angen-angen iki mau kok. Nek perkara Sujud wis niyat omah-omah maneh apa durung, kuwi gampang mengko dikandhani sing becik. Ngandhani Sujud kuwi ora pati angel kok, wong bocah kae kuwi bpcah sing duwe pikiran lantip".

"Lha mBakyu napa kemutan menawi wonten lare estri ingkang kinten-kinten cocog kaliyan Sujud? Mesthine larene dereng dipun dangu ta mBakyu? gek enggal didangu mawon, cocog saestu menapa boten kaliyan Sujud" Bu Kardiman aweh rerigen.

"Ora Dhik, aku ora tau kepethuk luwih-luwih srawung karo bocah wadon sing miturutku cocog upama dadi sisihane Sigid. Mesthi wae bocahe ya durung tak tari, cocog apa ora nek dadi sisihane Sujud. Merga mengko sing arep tak kongkon nakoni lan ngrimuk atine bocah kuwi, ora ana liya sampean dhewe".

"Lho kok kula ta mBakyu?" Bu Kardiman njomblak "kados pundi niku genahe?".

Bu Narti gumuyu alon, banjur kandhane :

"Ngene lho Dhik, kanggo kabecikane Sujud, bocah wadon sing mengkone dadei sisihane kuwi kudu duwe sipat jujur, doyan ing gawe, trampil, gathekan lan ora seneng aleman. Kamangka golek bocah wedok sing nduweni sipat ngono kuwi saiki iki angel, sansaya maneh bareng usum Ha Pe Android ngene iki. Ya apa ora ?"

"Ketingale nggih ngaten punika mBakyu" wangsulane Bu Kardiman karo mesem.

"Nanging, sing diarani angel digoleki kuwi ora ateges ora ana wujude. Dadi bocah wadon sing mangkono mau sak temene ya akeh, mung wae kena diarani mung wong beja sing bisa nemokne. Lha Sampean kuwi miturut pamawasku salah sijine wong sing beja kuwi mau. Amarga sampean wis bisa nemokne bocah wadon lan nggulawenthah sing saiki bocah wadon kuwi dadi kaya sing tak omongne mau. Pirsa ?".

"Boten" wangsulane Bu Kardiman karo gedheg "kula boten paham kalih ingkang mBakyu dhawuhne niku wau. Malah kula dados mumet amargi bingung kaliyan pangandikanipun mBakyu ingkang makaten punika".

"Mengko dhisik ta, aja kesusu mumet" Bu Narti mesem amba "sampean nyedhak mrene tak bisiki".

Bu Kardiman manut banjur nyedhak, kupinge dicedhakne menyang Bu Sunarti. Siap dibisiki.

 

 

ana candhake.