SLENDHANG KUNING (042)

42.

Sauntara Aman lagi katrem nggone aweh lapuran marang Pak RT, sing lagi dilapurne babar pisan ora nduga mana yen kabeh tumindake lagi dadi bahan rerembugan. Wektu kuwi Saropah wis nyepakne gelas gedhe isi es batu sing dijupuk saka kulkase. Ber wis dibukak lan diiling neng gelas, gelas siji kanggo wong loro genti nyecep. Lampune kamar wis disalini nganggo lampu sing ijo, kahanan sajroning kamar dadi remeng-remeng, katon asri luwih-luwih kanthi suwarane gendhing-gendhing katresnan sing nganyut-anyut sansaya  muwuhi kaendahaning kamar papane Munir lan Saropah padha nyuntak rasa kangen sing wis sawatara dina ngganjel neng jerone dhadhane dhewe-dhewe.

 

Sansaya suwe wong loro seje jinis kuwi sansaya adoh keseret dening lalining ati. Lali yen apa sing ditindakne wengi kuwi ora pantes ditindakne, jalaran kekarone durung kaiket talining paugeran bebrayan. Kekarone durung dinikahne kanthi sah ing ngarepe wali lan seksi. Weruh kahanane Saropah sing wis ora kasasapan sandhangan, ndadekne Munir lali marang sapa wae, klebu wis lali marang Waginem lan wanita liyane. Samono uga Saropah, uga wis lali marang Aman lan priya liyane. Lan sing luwih nemen laline, wong loro kuwi uga lali yen cendhela kamar sing mau di bukak Munir merga arep ngrokok olehe nutup durung rapet lan durung bali dikancing.

 

Wong loro dhudha karo randha sing durung padha nikahan maneh kuwi wis ora eling yen dunya kuwi duweke wong akeh, rumangsane wis mung wong loro kuwi dhewe sing nduweni. Saking sengseme nindakne ulah asmara wis lali purwa duksina, ana suwara ora pati dirungokne ana rerupan wis ora pati diwaspadakne, ketutup rasa sing wis bener-bener kobong dening genining nafsu.

 

"Braaak........!!!" wong loro kuwi lagi kaget bareng cendhela kamare digebrak saka njaba kanthi kasar, lan saka cendhela sing menga kuwi njudhul wong loro sing anguk-anguk ngingeti apa sing wis ditindakne, Pak RT karo Pak Ketua Keamanan.

 

"Tulung Bu Saropah, klambi sampean ndang diagem !!" Pak RT dhawuh kanthi suwara alus nanging ngemu wibawa "gek lawang omah kae tulung dibukakne, akeh sedulur sing teka mrene arep kepethuk sampean".

 

Saropah karo Munir pucet, banjur padha byayakan nutupi ragane sing wis padha ora kesasapan awer-awer apa-apa.

 

"Uwis gak sah panik, sampean wong loro tak tunggu neng ngarep lawang ngarep" Pak Ketua Keamanan Kampung genti sing omong. Basane rada sereng, ora kaya carane omong Pak RT mau. Bubar muni ngono kuwi, Pak RT karo Pak Ketua Keamanan Kampung banjur padha ngalih, ninggalne Munir karo Saropah sing karo klamben atine dheg-dhegan ora karuwan.

 

Jebul Pak RT karo Pak Ketua Keamanan mau ora dhewe, neng ngarep lawang omahe Saropah wis akeh sinoman sing padha ngenteni karo praupan kebak kanepson.  

 

"Larene boten purun medal ta Pak RT?" salah sijine sinoman takon marang Pak RT.

 

"Lawange didhubrag saking njaba mawon Pak" kancane genti nyauti.

 

"Mobile wae disurung ngadoh njur diobong, ben kapok!" ana suwara liyane sing usul "dumeh wong sugih banjur arep sakepenake gawe rereged neng kampunge uwong!".

 

"Sabar.......!" Pak Ketua Keamanan sing semaur "aja seneng gawe rusak, sing nekad mengko mungsuhe malah karo aku. Saiki padha rungokna Pak RT ben ngendika!".

 

"Nggih" digetak Pak Ketua Keamanan para nom-noman kuwi kabeh mengkeret, banjur bebarengan semaur "nggih".

 

"Bu Ropah karo tamune sedhela maneh arep nemoni awake dhewe neng ruwang tamun, mengko tak jaluk aja melu mlebu kabeh, cukup siji apa loro sing melu aku karo Pak Ketua Keamanan, nakoni wonge. Ngerti?" Pak RT genti sing aweh prentah marang sinoman.

 

"Nggih" sepisan maneh bocah-bocah nom kuwi wangsulan bareng.

 

"Ngentosi teng teras mriki rak nggih angsal ta Pak?" salah siji saka nom-noman kuwi takon,

 

"Oleh!" sing mangsuli Pak Ketua Keamanan Kampung "nanging aja gawe kisruh!".

 

"Siap Komandhan, delapan nam" wangsulane sing takon mau karo mesem.

 

Pak Ketua Keamanan karo Pak RT wis ora semaur maneh, merga saka kono katon lampu ruwang tamune Saropah wis diuripne, banjur Saropah mbukakne lawang kanggo wong-wong sing padha teka ora merga diundang kuwi. Munir karo ndhingkluk lan praupan pucet ngetutne neng mburine.

 

"Mangga katuran mlebet Pak RT" kandhane Saropah karo mbukakne lawang.

 

Durung wae Pak RT semaur, dumadakan ana sinoman loro sing mbrosot ndhisiki mlebu omah, karo sing sijine mbengok banter :

 

"Iki ta menus sing arep gawe reged kampunge dhewe iki?".

 

Ora ngenteni pitakone diwangsuli, nom-noman kuwi sing siji wis ngobahne kepelane di pupuhne menyang raine Munir. Sakala Munir glayaran memburi arep tiba, sadurunge tiba, nom-noman sijine ngobahne sikile, wetenge Munir disadhuk sakayange. Ora bisa diendhani, Munir glangsaran neng jogan karo sambat ngaruara. Praupane sing wis bengeb kena kepelan ditutupi nganggo epek-epeke. Tujune Pak Ketua Keamanan Kampung luwih trengginas, gageyan mlumpat mengarep, aweh pangayoman marang Munir sing arep diimbuhi gejohan sikil dening sinoman sing mau ngampleng raine.

 

"Mundur!" Pak Ketua Keamanan nggetak sinoman loro kuwi, sing digetak bali mengkeret banjur lon-lonan mundur bali menyang teras ngumpul karo kanca-kancane.

 

Munir ditulungi banjur dituntun lungguh neng kursi tamu. Saropah ngetutne karo mripate dleweran ngetokne luhe, nangis. Pak RT uga banjur melu mapan lungguh neng kursi tamu neng sisihe Pak Ketua Keamanan sing luwih dhisik lungguh. Sinoman ora ana sing melu mlebu, kabeh mung njrabing neng ngarep lawang karo praupan sajak ngigid-igid marang Munir.

 

"Sampean jenenge sapa lan daleme ngendi?" Munir sing isih ngrasakne njareme awak kuwi dumadakan ditakoni dening Pak RT.

 

"Niki  Lawyer kula,  Pak RT......." Saropah nyoba arep aweh wangsulan.

 

"Sampean durung wancine omong!" Pak RT rada nggetak mangsuli Saropah. Saropah banjur meneng karo ndhingkluk.

 

"Dadi sampean iku Pengacara?" Pak RT ngimbuhi pitakonan marang Munir.

 

"Nggih Pak" wangsulane Munir alon.

 

"Jenengmu sapa, omahmu ngendi?" Pak Ketua Keamanan Kampung mbaleni pitakone Pak RT sing durung diwangsuli "kene Katepene wae sampean tokne!".

 

Munir ngrogoh sak, dhompete ditokne. KTP ne didudut banjur dilungne menyang Pak Ketua Keamanan Kampung, karo omong :

 

"Nami kula Munir Pak, griya kula tebih wonten Ngawi mrika".

 

Pak Ketua Keamanan ngiling-ilingi KTP sing lagi wae ditampani. Pak RT banjur nutugne olehe guneman :

 

"Sampean Pengacara, mesthine ngerti nek tumindake arek loro mau wis nerak paugeran KUHP. Sadurunge aku takon sing magepokan karo tumindak sampean neng kampung kene, aku kepengin ngerti sampean trima karo tumindake arek loro marang sampean mau? Apa sampean arep lapur Kepolisian merga sampean wis dianiaya?".

 

Munir ora enggal bisa aweh wangsulan, Saropah banjur bisik-bisik neng cedhak kupinge :

 

"Wis Yang, gak sah athik lapur, engkuk urusane nek dadi dawa, malah tekan ngendi-endi engkuk".

 

"Iya" Munir wangsulan lirih karo manthuk.

 

"Piye sedulur Munir?" Pak RT negesne njaluk wangsulane Munir "tumindake arek loro mau mandheg tekan semene apa dibacutne menyang Polisi?".

 

"Kula sampun trimah dumugi samanten mawon Pak RT" Munir wangsulan alon isih karo ndhingkluk ora wani nyawang sing ngajak omongan.

 

"Sing mandheg mung tekan semene iku, cumak olehe arek loro wis ngantemi sampean iku mau lho ?" Pak Ketua Keamanan Kampung melu negesne "dadi gak ana hubungane ambek tumindak sampean sing nerak aturan kampung kene iki mau".

 

"Nggih Pak kula ngertos" wangsulane Munir panggah.

 

Sabanjure embuh kepiye olehe padha rembugan antarane Pak RT, Pak Ketua Keamanan Kampung karo Munir lan Saropah. Sing cetha kira-kira let sak jam saka kedadeyan kuwi, Munir budhal ninggalne omahe Saropah sawise nandha tangani layang salembar sing ditempeli metrei cukup. Sing isine layang antara liya nyebutake, kajaba Saropah kudu asok dhendha kasusilan wujud Paving Blok kanggo ndandani gang cilik sing ora adoh saka omahe, uga nyebutake yen sajroning wektu sing ora suwe, Munir kudu enggal ngurus olehe arep rabi karo Saropah kanthi sah.

 

Olehe metu saka omahe Saropah Munir sajak kesusu, nganti ora kober weruh yen mobil olehe ngrental kuwi ing bageyan mburi rada bonyok merga dikepruk watu dening Aman pas Munir lagi ditakoni dening Pak RT mau. Pak RT lan wong liyane ya banjur bali menyang omahe dhewe-dhewe, sing keri mung Aman karo Raji merga pancen nindakne kuwajiban dadi tukang njaga omahe Saropah, juragane. Mung wengi kuwi Aman kajaba ketok gela uga ketok cuwa atine, angen-angene olehe arep bisa ngrabi juragane sing wis randha kuwi jugar merga kesangguhane Munir olehe arep enggal ngurusi layang kanggo bisa nikah kanthi sah oleh Saropah.

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (041)

41.

Bubar reresik awak neng kamar mandhi pribadine Saropah lan salin sandhangan sing resik, kaya neng omahe dhewe ngana kae, Munir banjur mapan lungguh neng sofa sing ana jero kamar sing jembar kuwi. AC sing isih urip dipateni, ganti mbukak cendhela, Munir wiwit udut nyumet rokoke. Ora suwe Siti Saropah bali mlebu kamare karo nggawa kopi komplit sak lalapane disuguhne neng ngarepe Munir, kopi sing kanggo awake dhewe ya wis digawa pisan. Saropah ya banjur nusul lungguh njejeri wong sing wis dadi woding atine kuwi.

"Diunjuk yang mumpung isih anget" kandhane Saropah ngacarani .

Munir mesem, tangane diangkat lengene diselehne pundhake Saropah, ngrangkul.

"Kangen sayang......" kandhane ing sela-selaning eseme.

"Adhik luwih kangen maneh Mas....." Saropah wangsulan karo mesem ngujiwat.  Munir tanggap, lungguhe diinger Saropah diruket karo diarasi kebak nafsu. Rada sawatara wong loro kuwi padha kekep-kekepan kaya lumrahe wong sing wis dadi bojone.

 

"Ayo golek maem dhisik Mas" kandhane Saropah sawuse ngendhoni pangrukete "jane aku mau ya wis masak, nanging aku kepengin bengi iki Masku dhahar sate wedhus sing ora pati mateng banget, neng nggone Pak Man kidul Bang Jo kana kae".

 

"Saiki?" Munir mangsuli karo takon.

 

"Lha iya no, mumpung isih durung wengi nemen" Saropah wangsulan diterusne karo kandha "aku ya kepengin maem pepes iwak mas sing bakule jejer nggone Pak Man kae".

 

Wong loro banjur metu bareng, Munir nggandheng Saropah kenceng banget. Sadalan-dalan karo nyekeli setir nganggi tangan sesisih, Munir ngrangkul Saropah sing sirahe dilendhetne neng pundhake Munir. Ora mung ngrangkul nanging ya karo nggrathil tekan ngendi-endi, Saropah meneng atine malah seneng.

Rampung olehe padha mangan, ya banjur bali. Saropah kober njaluk Ber rong botol marang bakule.

 

"Ketoke sing neng oma wis entek" kandhane Saropah nalika Munir ngingeti Saropah namapani ber sing diwadhahi kresek putih.

 

"Lha sing neng omah ora dibungkusne ?" Munir takon.

 

"Omahe dhewe wengi iki suwung Mas, mBok Sumbruk mau pamit arep turu nggone anake wedok, wong putune dipitoni" wangsulane Saropah "aku mau ya titip sumbangan kok".

 

Munir mesem karo manthuk-manthuk, wong loro banjur mangkat bali menyang omahe Saropah sing gedhe tur jembar.  Tekan plawangan ngarep, Munir arep mudhun karepe arep mbukak lawang regol sing mau ditutup, nanging wurung. Aman karo Radi, wong lanang loro tukang jaga omahe Saropah jebul wis teka lan bareng ngerti nek ana mobil arep mlebu pekarangan banjur daya-daya nyedhaki ndelok sapa sing lagi teka kuwi.

 

"Lho sampean mau wis teka ta?" Saropah mbukak kaca mobile karo anguk-anguk nakoni wong loro kuwi.

 

"Uw... sampun Buk, nembe mawon" sing semaur Aman karo mesem "kula kinten sinten, lha wong nomere Plat AE kok".

 

"He eh, mobile Pak Lawyer kok" wangsulane Saropah karo ditutugne prentah "ndang dibukak lawange!".

 

"Nggih" Aman wangsulan karo nyurung lawang regol.

 

"Oh, iya mBok Sumbruk gak neng omah, turu nggone anake" kandhane Saropah maneh "mengko nek butuh ngopi sampean pesen nggone angkringane Bendhol wae".

 

Karo muni ngono kuwi Saropah ngulungake dhuwit atisan ewon salembar. Radi sing nampani dhuwite rada mlenggong, ora kulinane juragane kuwi blaba karo dhuwit, Wong adate nek dhong mBok Sumbruk ora bisa nggawekne kopi ngana kae paling akeh kanggo tuku kopi neng angkringan sing neng trotoar ngarep omah kuwi, ya mung sepuluh ewu, kuwi kanggo wong loro. Kok wengi iki dilungi atusan ewon, mula Radi ya ora gage-gage nampani, malah nyawang semu gumun marang juragane.

 

"Lagi bar oleh rejeki rada akeh Pak Radi" Saropah sing tanggap karo plenggang-plenggonge Radi gage guneman karo mesem "ben bisa sak rokoke pisan".

 

"Matur nuwun Gan" Radi nampani dhuwit atusan kuwi karo ngaturne panuwun.

 

Saropah aba menyang Munir supaya mobile diparkir mepet garasi wae, ben nek udan ora kodanan.

 

"Sajake juragane bar oleh bathi akeh Mus" bareng disawang Juragane wis mlebu omah karo tamune lan lawange wis ditutup, Radi ngomongi Aman karo ngethungne dhuwit atusan ewon sing durung kober dilebokne sake.

"Kancane Juragane mau sapa ta Kul?" ora mangsuli kandhane kancane Aman malah genti takon karo suwara sing sajak ngemu sujana.

 

"Ketoke mau kaya Pak Munir, Pengacara kancane Bosse sing omahe Ngawi ngono lho" wangsulane Radi sing ora ngerti ya gene kancane sajak ora seneng marang tamune juragane "plate mobil genah nek AE ngono lho?".

 

"Lha kok lawange terus ditutup malah lampu ngarep ya dipateni pisan, apa Munir arep nginep kene?" Aman takon maneh, suwarane sansaya keprungu nuduhne ora seneng atine.

 

Radi ora wangsulan, merga Radi senajan saben dina awor karo Aman nanging Radi ora ngerti nek satemene antarane Aman karo Saropah kuwi duwe sesambungan sing klebu wadi. Pancen sasuwene ditinggal mati sing lanang, kajaba duwe sesambungan tresna karo Munir, Saropah ya wis bola-bali kongkonan Aman ora mung supaya njaga omahe, nanging ya dikongkon nambani ngelake atine, ngancani nalika rasa sepi lagi angranuhi atine Randha sing durung duwe anak kuwi. Mula ya ora aneh nek banjur neng atine Aman tuwuh rasa gela meruhi Saropah nglebokne wong lanang liya menyang jero omahe. Pancen wiwitane jenenge Aman sing dhasare jaka sing wis rada kasep merga ora wani rabi kuwi nduweni pengarep-arep bisa dadi urip dadi bojone juragane, dadi ora mung nuruti panyurunge hawa nepsu, mula bareng ngerti nek Juragane jebul uga duwe sambung tresna karo Munir, atine dadi sansaya murup. Rasa tresna sing maune wis thukul ing atine sakala ilang, malah salin dadi rasa gething mburu sengit.

 

"Menungsa ngono kuwi ora keneng dijarne sasenenge dhewe........." karo mapan lungguh neng cedhake Radi, Aman grenengan ijen.

 

"Ya wis ben neh Mus" Radi mangsuli grenengane Aman "wong ya wis padha gedhe tuwane wae, lho. Awake dhewe iki oleh pangan sawaregan ya merga nyambut gawe neng nggone Bose iki. Nek nganti awake dhewe macem-macem, bisa uga awake dhewe banjur dilereni ora diwenehi gaweyan rak sida kapiran?".

 

"Ya kari carane ta Cul" wangsulane Aman karo rada sereng "awake dhewe bisa sedhakep awe-awe, ketoke ora ngerti apa-apa, nanging bajingan sing seneng gawe maksiyat neng kampunge dhewe kae kudu diwenehi pelajaran ben ngerti tata".

 

"Carane piye?" Radi takon sajak bingung "aku kok malah dheg-dhegan dhewe ta Mus? aku samar awake dhewe dikatutne dosane dening Bose, piye?".

 

"Aja samar" Aman wangsulan karo semu ngguyu "bakune awake dhewe mligine kowe slamet ngono wae, saiki entenana neng kene sedhela aku tak metu golek kopi nang nggone Bendhol kono dhisik".

 

Aman ngadeg arep mlaku menyang ratan.

 

"Iki lho dhuwite nek arep golek kopi" kandhane Radi karo ngelungne dhuwit olehe meneni Saropah mau.

 

"Kanthongana dhisik, nganggo dhuwitku wae" wangsulane Aman karo mesem "aku mau ya bar oleh rejeki rada akeh kok, oleh binat merga nyuwuk bayi sing nangis ora meneng-meneng. Wis, entenana kene aja nyang ngendi-endi karo gudhang mburi kae colokana dhisik, wong awake dhewe iki jaga, ora lagi cangkrukan".

 

Radi sansaya gumun ngrasakne lelakon bengi kuwi, mau juragane thukul lomane aweh dhuwit ngge tuku kopi nganti satus ewu. Saiki malah Aman barang melu-melu kandha nek bar oleh rejeki, banjur olehe arep nggolekne kopi ora gelem nganggo dhuwit pawehe juragane. Nanging Radi wegah ndedawa olehe bingung lan gumun. Dhuwit sing arep dilungne Aman mau bali dilebokne sak banjur sentolope dicandhak, pekarangan sing dijaga kuwi dicoloki tepung.

 

Aman jebul mung mampir sedhela neng angkringane Bendhol, pesen kopi kon madhahi teko, karo gorengan sacukupe. Rampung pesen banjur ditinggal, nerusne lakune olehe arep golek cara kanggo menehi pelajaran marang Munir sing dianggep wis gawe regede kampunge. Lakune Aman wis tekan omahe pak RT aweh palapuran nek wengi kuwi Saropah nglebokne wong lanang saka kutha liya menyang jero omahe. Olehe matur Aman marang Pak RT dikompliti pisan mungguh dosane Saropah lan Munir sing wis wani nampa tamu lan nginep neng omahe tanpa luwih dhisik cecala lan lapuran marang Pak Ketua RT sarta Ketua Keamanan Kampung. Kaping pindhone antarane Munir sing wong lanang lan Saropah sing wis randha, kumpul dadi saomah ing wektu bengi ngono kuwi genah nek bakal tumindak maksiyat sing bisa gawe regede kampung kono, jalaran wong loro kuwi cetha wong liya braya sing durung nikahan neng KUA. Wong loro kuwi pantes yen ta kudu ditibani paukuman sing jumbuh karo paugeraning kampung kono.

 

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (040)

40.

Sidane kanthi pawanti-wanti aja nganti kadenangan sapa wae, Sampir sida budhal ngayahi wajib nindakne dhawuhe bendarane, mesthi wae iya kanthi sesidheman. Ana sethithithik rasa lega ing penggalihe Bu Kaji, nanging rasa kuwatir lan samar panggah durung bisa ilang. Pancen crita sing digawa Munir kuwi banget nabet ing sajroning penggalih. Nanging Bu Kaji iya tetep eling karo sing dikandhakne Simpen, Bu Kaji wis niyat ora arep ndangu Sodik luwih dhisik, sadurunge Sampir bali kanthi nggawa warta sing  cetha.

 

Kegawa saka anane perang batin ing sajroning penggalihe kuwi, kang wujud percaya utawa ora marang critane Munir, Bu Kaji banjur nekad telepon putrane sing mbarep, nyritakne crita saka Munir kuwi marang Ririen, ngiras pantes kanggo nyuntak rasa sing nyengkal ing jerone dhadha. Bu Kaji uga nyritakne apa sing wis ditindakne sawuse oleh pamrayoga saka Simpen, rewange.

 

"Dados Ibu sampun utusan Kang Sampir kados ingkang dados eguhipun Yu Simpen?" liwat telepon kuwi Ririen matur nyuwun pirsa marang Ibune.

 

"Iya, Sampir njaluk wektu telung dina kanggo nanjihake bener lan orane kabar sing dikandhakne Munir marang Ibu kuwi. Lha piye nek manut panemumu?" Bu Kaji paring wangsulan ditututi rembug mundhut rerigen marang putrane.

 

"Kula mastani ingkang dipun dhawuhaken Ibu dhateng Kang Sampir niku saestu sampun leres Bu" wangsulane Ririen "awit kula piyambak bares mawon, babar pisan boten wonten raos pitados dhateng sedaya ingkang dipun kojahaken Munir. Malah kula gadhah panginten radi kosok wangsul kalih ingkang dipun aturaken Munir dhateng Ibu menika wau".

 

"Kosok balen piye?" Bu Kaji durung mudheng karo sing dikarepne Ririen.

 

"Ingkang kosok wangsul menika bab Waranggana ingkang criyosipun Munir sampun nibakaken guna dhesthi dhateng Sodik niku Bu" Ririen nyethakne tembung sing dikarepake "saged ugi lare estri ingkang nyambut damel dados Pesindhen niku, lare ingkang sae utawi sak boten-botenipun sanes Waranggana ingkang purun nyambi dodolan katresnan kados limrahipun Waranggana ingkang anggenipun dados Pesindhen namung damel tutup kemawon".

 

"Iya kuwi aku ya bisa nampa" Bu Kaji medhot ature Ririen "merga jaman saiki iki beda karo jaman Ibu isih nom biyen, nek biyen akeh waranggana sing dadi wadon murahan merga ya saka kahanan lan cupeting kaweruhe, nek saiki rak wis beda banget, akeh waranggana sing sarjana, ana sing lulus S2 malah sing wis dhoktor ya akeh. Lha kae Sindhen Kesi mantune Haji Sukron Suwanda kae? Kae saiki ya wis meh doktor, padha karo kakunge sing uga dhalang kondhang sing uga dadi Dhosen neng ISI....".

 

"Lho Ibu kok malah pirsa kathah? malah kula dereng patos ngertos bab menika...." Ririen genti nrambul gunem nugel ngendilkane Ibune.

 

"Lha dhek emben pas Milad Pesantren Al-Hasan kae rak ya nanggap wayang ta? Dhalange Doktor Cahya Kuntadi, putrane Mubaligh kondhang weton Blitar sing asmane Ki Haji Sukron Suwanda, lha Pesindhen Kesi kuwi garwane Pak Dhalang Cahya Kuntadi kuwi" Bu Kaji paring wangsulan marang putrane.

 

"Inggih Bu" Ririen nutugne ature "kula gadhah panginten nek Sodik mila tepang kalih Waranggana niku, lha si Munir kula kinten ingkang estunipun kapencut kalih Waranggana niku nanging boten kasembadan, mbok menawi inggih jalaran Waranggana niku kajawi sanes lare nakal, ugi sampun ngertos kalih teku saha kelakuwane Munir".

 

"Iya, iya sing keri dhewe kuwi mau  klebu nalar" ngendikane Bu Kaji mbenerne pangirane Ririen "lha sambung rapete karo adhimu Sodik apa?".

 

"Kinten-kinten, gandheng Sodik ugi tepang sae kalih waranggana niku, Munir nggadhahi panginten menawi anggenipun si Waranggana boten nglanggati katresnanipun Munir, jalaran waranggana wau kepencut kalih Sodik. Pramila Munir lajeng wadul dhateng Ibu, nyebar pitnah bilih waranggana ingkang dipun kinten nggadhahi sambeting katresnan kalih Sodik. Kajengipun Munir, murih Ibu ndukani Sodik" Ririen nyethakne mungguh sing dadi pangirane.

 

"Iya, iya kuwi pancen tinemu ing nalar tenan" Bu Kaji paring wangsulan "nanging saiki aku malah sansaya kuwatir merga pangiramu kuwi".

 

"Kuwatos kados pundi Bu?" genti Ririen sing nyuwun pirsa, merga durung mudheng karo sing dingendikakne ibune.

 

"Ibu kuwatir aja-aja adhimu Sodik ora mung tepung karo Waginem kuwi? nanging malah pancen wis mambu ati merga Sodik ngerti nek Waginem kuwi dudu waranggana sing nakal?" Bu Kaji nggenahne apa sing dikuwatirake mau.

 

"Lha menawi ngaten saestu rak inggih limrah ta Bu? wau Ibu sampun ngendika waranggana ingkang sarjana nggih kathah kados Sindhen Kesi garwane dhalang sing Dosen ISI niku wau?" Ririen atur wangsulan.

 

"Iyane ki iya" Bu Kaji ngendika maneh "nanging apa ya klakon no aku banjur duwe mantu Pesindhen ki?".

 

"Pesindhen menika rak inggih namung panggaotan kangge pados sanguning gesang ta Bu? menapa awonipun?" Ririen genti mbalekne ukarane Ibune sing mau kober ngalembana Sindhen Kesi bojone Ki Cahya Kuntadi.

 

"Nanging Ibu ki pengine duwe mantu Guru" Bu Kaji paring wangsulan "gek kuwi ya wis eneng wonge, ya Restu kae karepku ki bisoa dadi jodhone adhimu Sodik".

 

Ririen rada kaget krungu ngendikane ibune sing liwat telepon kuwi. Pancen Ririen karo Bu Kaji kaya sing wis dicritakne dhek emben kae, kekarone wis padha mathuke saupama Sodik bisa dijodhokne karo Restu. Mula bareng Bu Kaji ngendika nek nguwatirake Sodik sing aja-aja wis kesandhung tresna marang Waranggana lan Bu Kaji mbaleni ngendikane olehe kepengin duwe mantu Bu Guru, Ririen banjur rumangsa kangelan olehe arep atur wangsulan.

 

"Ibu iki kajaba wis ngerti sapa Restu kae, pancen wiwit biyen mula Ibu ki kepengin Sodik kuwi bisoa duwe bojo Guru Rien, mbuh guru apa wae, lha ndelalah si Restu kae kabeneran rak ya guru TK ta?" Bu Kaji ngendika maneh.

 

"Ngaten mawon Bu" wekasan Ririien nemu akal kanggo atur wangsulan "bab Sodik sampun nggadhahi sesambetan katresnan kalih si Waginem Waranggana niku wau rak nembe wonten panginten-inten?".

 

"Pancen iya" Bu Kaji mbenerake kandhane Ririen.

 

"Sak niki panginten niku wau sampun dipenggalih nemen-nemen, Ibu ngrantos mawon kabar ingkang badhe dipun beta dening Kang Sampir rumiyin mawon, menika murih cethaning perkawis. Harak inggih makaten ta Bu saenipun?" Ririen ngaturne panemune.

 

"Iya, iya bener banget kuwi ndhuk" Bu Kaji mbenerake maneh apa sing dadi panemune putrane "iki mau mung jalaran ngira-ngira barang sing ora cetha banjur ngambra-ambra tekan ngendi-endi".

 

"Lha inggih" Ririen wangsulan karo ngguyu "sak niki Ibu sampun menggalih ingkang boten-boten, murugaken boten sae kedadosanipun. Mangke kemawon menawi sampun wonten kabar ingkang langkung cetha, nembe dipenggalih murih saenipun kados pundi".

 

Sawise rada suwe olehe rembugan lumantar telepon kuwi, Bu kaji banjur mungkasi olehe ngendikan. Nadyan rasa sumelang ya panggah durung ilang, nanging sajroning penggalihe wis krasa rada padhang. Wektu kuwi wancine wis nyedhaki wayah sembahyang Isyak, Sodik wiwit Maghrib durung bali saka Masjid, pancen wis dadi pakulinan Sodik kuwi nek ora ana perlu sing penting, bubar maghriban ora tau mulih dhisik. Nanging milih leren neng Masjid sinambi omong-omongan karo nom-noman liyane sing magepokan karo murih Masjide sansaya reja, jamaahe luwih temata, ya temata ngibadahe ya temata panguripan saben dinane. Adate rembugan ngono kuwi lagi dirampungne sawuse manjing wektu ngisak.

 

Kang bareng karo Sodik rerembugan karo kanca-kancane neng Masjid, beda maneh karo sing lagi ditindakne dening sedulur misanane ya iku Munir. Wengi kuwi, sawuse atine Munir krasa seneng merga wis madulake Sodik marang Bu Kaji, saiki wis tekan Jombang arep nemoni wanita sing wis wola-wali aweh pambiyantu marang dheweke. Wengi kuwi Munir kepengin gawe senenge Siti Saropah sing tenane lagi kedanan marang kebagusane.

 

Tekane Munir ing omahe Siti Saropah dipapag nganggo esem seneng, lagi wae Munir njangkahne sikile ngliwati lawang omahe, Siti Saropah wis gita-gita mapag. Munir dirangkul keket banjur dikekep-kekep. Munir tanggap, nganti rada sawatara suwene, tangene digunakne kanggo ngelus-elus rambute wong wadon sing lagi kobong dening genine asmara kuwi.

 

Ora suwe Munir banjur lungguh neng kursi ruang tamu, Saropah lungguh ing jejere.

 

"Masku siram dhisik wae ya? ben seger maneh?" Saropah nawani adus kekasihe.

 

"Iya yang, pancen iki mau saka nggone Klean banjur bablas mrene kok, dadi ya durung kober adus, wong ora mampir omah" wangsulane Munir karo mesem.

 

"Durung adus wae baguse wis kaya ngono kok" Saropah guneman maneh, banjur karo ngadeg nutugne omonge "ayo siram neng kamar mandhine dhewe wae, sing ana banyune panas".

 

Tangane Munir dicandhak, dituntun mlebu kamare Saropah sing neng kono ana kamar mandhi pribadine. Kaya gudel kineluhan, Munir mung manut ngetutne lakune wong wadon sing umure luwih tuwa tinimbang dheweke kuwi.

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (039)

 

39.

Dipamiti pulunane, Bu Kaji mung semaur alon "ya". Penggalihe klambrangan tekan ngendi-endi, kepethuk saleksa rasa sing sarwa beda sing kabeh ngreridhu aweh panggodha. Ana rasa bingung, rasa sedhih, rasa lingsem, rasa gumun, rasa anyel campur dadi siji. Saglugut pinara sewu ora tau ana ing angen-angene Bu Kaji mampir yen putra sing dinama-dama bisa dadi pepeadhanging kulawarga kuwi bakal kesandhung lelakon kaya sing lagi wae dicritakne tamune sing uga pulunane dhewe. Satemene Bu Kaji ya wis pirsa, sanadyan Munir kuwi isih kapernah pulunan, nanging kanggo mercaya apa sing dikandhakne wis kangelan. Nanging warta sing digawa Munir iki mau nyata yen beda, sing ndadekne Bu Kaji luwih akeh percayane tinimbang orane. Amarga Munir sing wis ngakoni nek uripe kebacut bubrah kuwi bisa kanthi gamblang nyritakne sapa wanita sing wis mbudidaya njiret atine Sodik sing lamun Sodik klakon bisa kajiret bakal kelangan sakabehane, ora mung bandha donya nanging klebu kahormatane.

 

Saka kadohan lamat-lamat keprungu tembang sesidheman yasane Ki Haji Sukron Suwanda, lagu iki nirokne sambate priyagung luhur sing kajiret talining asmara awit kagiwang gincanging alise waranggana, temah jiwa ragane rumangsa kinurung, kahurmatane mamrung, rubuh ing ngisor pinjung. Ah, apa klakon Sodik sing nadyan isih nom nanging wis kajen kineringan dening wong sepirang-pirang iki mengko bakal nemahi lelakon kaya sing dicritakne ing gendhing sesidheman iki?.

 

Njati nom, Bu Kaji lenggah dhelog-dhelog ijen, pasuryane katon yen lagi peteng kaya kesaput mendhung. Socane manther mengarep, mirsani papan sing ora cetha lan ora cetha apa sing katon ing pamirsane. Simpen, sing wiwit Munir teka mau tenane ya melu nguping saka waliking gebyog, rumangsa mesakne marang bendarane sing banjur malih slaga kaya mangkono kuwi wiwit mau ora ngalih saka palenggahane ing pendhapa, kamangka tamune wis rada sauntara olehe bali. Alon-alon lan kanthi ngati-ati, batur sing rumangsa wis akeh nampa kabecikan saka bendarane kuwi nyedhak, mapan lungguh ing kursi sing mau dilungguhi Munir. Bu Kaji babar pisan ora ngrewes, penggalihe lagi katrem nuruti pambidhunge rasa, temah ora migatekne apa sing ana kanan lan keringe.

 

"Nyuwun pangapunten Bu Kaji" alon Simpen wiwit matur "keparenga kula badhe matur.......".

 

"Heh......" Bu Kaji nuduhne yen lagi kejot penggalihe merga tekane Simpen ing sandhinge "iya ana apa Pen?"

 

"Nuwun sewu, kok Bu Kaji ketingal sakalangkung ing sungkawa sareng karawuhan sowanipun Mas Munir niki wau, sampun dipun penggalih sanget-sanget Bu Kaji, sadaya tiyang sampun ngertos sinten sejatosipun Mas Munir niku, dados menapa aturipun dhateng Bu Kaji boten sah dipun gagas nemen-nemen, mesthi kathah doranipun, cepak pitnahipun saha tebih saking leresipun, menawi  Bu Kaji pitados ingkang dipun aturaken Mas Munir tiwas murugaken boten sae kedadosanipun" Simpen wiwit matur, Simpen nyata Batur sing nyoba ngecakne minangka embat-embataning tutur. Atur pamrayoga marang Bendarane murih ora kebacut-bacut anggone nandhang sungkawa.

 

"Iya Pen" Bu Kaji paring wangsulan "aku ya wis ngerti bab kuwi, nanging nek tak limbang-limbang apa sing dicritakne Munir mau kuwi katone akeh benere tinimbang lupute lhi Pen".

 

"Mangke rumiyin Bu Kaji" Simpen matur maneh "mila sacleraman sok kados pinanggih ing nalar menapa ingkang dipun aturaken Mas Munir dhateng Bu Kaji kala wau, nanging kula kinten langkung prayogi menawi Bu Kaji mendelaken rumiyin menapa ingkang dipun aturaken Mas Munir kala wau".

 

"Mendelaken piye ta Pen? Aku kok malah bingung krungu kandhamu iki?"

 

"Makaten nggih Bu Kaji" Simpen nggenahne apa sing diaturne "kula upamekaken suwanten kendhang, criyosipun Mas Munir menika kala wau namung suwanten saking sesisih, dereng jangkep. Suwanten menawi namung saking sesisih menika adhakanipun inggih boten ndadosaken sekecanipun ingkang mireng, benten kalih menawi kendhang menika dipun keplak saking kalih sisih, saking kiwa inggih saking tengen, tartamtu suwantenipun lajeng radi benten. Niku mawon, nggih sok dereng kraos jangkep menawi namung suwanten kendhang thok, kepireng ing kuping inggih kraos dereng cetha, kendhang menika ngiringi gendhing menapa. Saged cetha malih menawi wonten suwanten sanesipun, duka niku suwanten saron menapa suwanten gender, sansaya jangkep ingkang nyuwanten sansaya saged dipun pirengaken kanthi leres suwanten ingkang sanyatanipun, harak inggih makaten ta Bu Kaji?".

 

"Bener kuwi Pen" Bu Kaji paring wangsulan "nanging, bares wae aku bingung yen nggagas karo sing dikandhakne Munir ngenani Sodik Salim iku mau, kowe mesthine ya melu ngrungokne ta? Apa sing dikandhakne Munir mau?".

 

"Inggih sanajan boten jangkep, awit kula sambi wira-wiri, kula nggih wonten ingkang mirengne Bu Kaji" Simpen ora selak yen dheweke ya melu nguping apa sing dadi rembugan antarane Bu Kaji karo dhayohe mau "mila sareng kula sumerep Bu Kaji ketingal kesangeten anggenipun menggalih critane Mas Munir, kula lajeng mantun-mantunaken matur ngoten niku wau".

 

"Lha ya?" Bu Kaji ngendika maneh "banjur prayogane aku iki kudu piye ya Pen?"

 

"Nuwun sewu nggih Bu Kaji" Simpen matur ngati-ati "miturut pamanggih kula, aturipun Mas Munir wau kathah-kathah asipat pawadulan, liripun madul dhateng Bu Kaji. Ingkang dipun wadulaken Mas Sodik. Lan adhakan ingkang sampun, tiyang wadul menika mesthi wonten ingkang dipun purih. Lha menapa ingkang dipun purih dening Mas Munir niku wau kula ingkang boten saged matur, murih kasaenan menapa murih bathinipun piyambak?. Kathah-kathah tiyang nampi wadulan menika sok lajeng tuwuh raos nesu utawi duka dhateng ingkang dipun wadulaken, lha purihan riyin piyambak saking Mas Munir, inggih menika supados Bu Kaji lajeng duka dhateng Mas Sodik, kamangka duka leres duka lepat tiyang ingkang dipun dukani menika inggih boten badhe remen manahipun, klebet Mas Sodik. Menawi ngantos saestu Bu Kaji ndukani Mas Sodik, Mas Sodik mesthi boten remen penggalihipun. mBok menawi kemawon yen nyatane Mas Sodik leres kados ingkang dipun criyosaken Mas Munir kala wau, gandheng dipun dukani dening Bu Kaji, anggenipun nampi dukanipun Bu Kaji inggih mawi manah ingkang boten remen. Sansaya malih menawi ingkang dipun criyosaken Mas Munir wau lepat, Mas Sodik ugi sansaya anggenipun boten remen. Dadosipun sadaya inggih lajeng boten sae kedadosanipun".

 

Akeh-akeh simpen atur pamrayoga marang bendarane, Bu Kaji sajak bisa nampa apa sing dikandhakne dening bature kuwi.

 

"Banjur becike aku banjur piye Pen?" Bu Kaji mundhut pamrayoga maneh.

 

"Langkung prayogi nggih dimendelne mawon kados sing kula aturne wau" wangsulane Simpen.

 

"Karepmu apa sing dikandhakne Munir mau ora tak gagas blas ngono wae?" Bu Kaji mundhut pirsa karo suwara rada dhuwur.

 

"Nggih boten ngoten ta Bu Kaji" Simpen matur karo mesem "kajeng kula niku, Bu Kaji kedah mireng suwanten saking lintune Mas Munir ing prakawis menika, dados saged pinanggih menapa critanipun Mas Munir wau sedaya leres, menapa wonten ingkang leres nanging ugi wonten ingkang damel-damel, menapa sedaya malah lepat".

 

"Apa aku kudu nakoni Sodik?" Bu Kaji mundhut pirsa.

 

"Sampun ndangu Mas Sodik rumiyin"

 

"Lha piye?"

 

"Ngeten mawon" Simpen ngaturake cara kanggo ngadhepi perkara kuwi "Bu Kaji rak mpun pirsa sinten Tiang nggen kula niku ta, lire saderenge ndherek Bu Kaji mriki?".

 

"Sapa? Sampir apa piye? Ngapa karo Sampir?" Bu Kaji mundhut pirsa maneh.

 

"Tiang Nggen kula niku, riyin rak kondhang tukang nggambyong, tukang tayub, tukang nglurugu ledhek dugi pundi-pundi ta Bu Kaji? Malah dugi sapriki nggih taksih, namung mawon bab mendem kalih bab ngremeni Ledhek ing njawining panggung niku mpun mantun. Dugi sepriki, tepangane Pakne lare-lare niku ing jagading tayub, gambyong lan ledhek taksih kathah, inggih Ledhek sing nyambi dados tiyang nakal nggih Ledhek sing mligi Ledhek ingkang ngabdi ing seni, meh sedaya sa ngawi niku Tiang nggen kula tepang sedaya" Simpen nyoba nyritakne sapa bojone.

 

"Iya banjur karepmu?" Bu Kaji wiwit kesengsem karo sing dikandhakne bature kuwi.

 

"Mangke Bu Kaji nimbali Sampir mawon, Sampir kadhawuhana pados sisik melik sinten Warannggana ingkang nami sinten wau?" Simpen mandheg sedhela, matur takon.

 

"Waginem omahe cedhak tilas Pasar Kewan, Karangasri " Bu Kaji paring wangsulan.

 

"nGgih Waginem lajeng antawisipun Munir kalih Waginem menika gadhah sesambetan pripun? Sinten mawon sing klebet ingkang kedanan dhateng Waginem. Kula pitados, boten ngantos sapeken Pakne Lare-lare mesthi mpun angsal wangsulan, lan wangsulanipun Sampir mengke saged dipun agem Bu Kaji kangge nimbangi criyosipun Mas Munir niku wau".

 

"Ooo, ya-iya" Bu Kaji mesem, rumangsa cocog karo krenahe Simpen "ya wis, yen mangkono, mengko bar luhur bojomu ajaken nemoni aku ya?".

 

"Inggih Bu Kaji".

 

 

ana candhake.