SLENDHANG KUNING (035)

35.

Munir pancen wis ora bisa ngunggahi maneh tembunge Waginem sing wis migunakne tembung asil istikhoroh ngono kuwi mau. Merga nek wis tekan kono kuwi, dieyela kaya ngapa wae, asile panggah ora bisa ngowahi sing dadi putusane sing jarene putusan sing wis pinal. Wengi kuwi Munir rumangsa kasoran rembug lan upama ditutugne olehe ngajak guneman mBok Sadikem utawa Waginem, tan wurunga malah ora ana bathine tumrap Munir. Mula Munir ya banjur pamitan, senadyan atine pegel campur anyel nanging praupane digawe lumrah wae, merga Munir isih duwe pengarep-arep bisa nelukne Waginem nganggo cara liyane. Waginem dhewe nalika dipamiti Munir, olehe wangsulan ya ora beda karo padatan, sanajan neng atine ana rasa seneng nek Munir enggal lunga saka omahe.

 

Salungane Munir ninggal omahe, mBok Sadikem ora enggal-enggal ngalih saka palungguhane ing ruwang tamu kuwi. Waginem sawuse nutup lan ngunci lawange ya banjur mbalik nyedhaki simboke maneh.

 

"Ketoke karepe Munir kuwi mau ya enek apike lho Nem" kandhane mBok Sadikem sawise Waginem bali mapan lungguh neng kursine "merga arepa kaya ngapa wae, nek neng Ngawi kene iki, sak maju-majune sekolahan partikulir kuwi ya kadohan nek ditandhingne karo sekolah negeri lan jenenge ngabdi neng sekolahan partikulir kuwi ya beda banget nek ditandhing karo ngabdi neng sekolahan sing negeri".

 

"Nek bab kuwi pancen bener mBok" Waginem semaur sabar "nanging aku sing ora bisa ngandel karo omonge Mas Munir kae, luwih-luwih  bareng aku krungu karo sing dingendikakne Ustadazh garwane Ustadz Mahfudzi mau, mesthi wae aku ora kepengin dadi kurban kaya pacare Mas Sodik sing biyen".

 

"Ya wis nek pancen ngono" wekasane mBok Sadikem ya mbenerne panemune anake wedok "ora liwat olehmu ngabdi neng sekolahane Pak Ustadz Karmudi kuwi ya kudu sing ikhlas lahir batin, merga ya mung kanthi sangu rasa ikhlas kuwi sing bisa nuntun lakuning menungsa marang kanugrahaning Gusti Allah".

 

"Iya mBok, pandongane simbok wae sing tansah tak suwun" wangsulane Waginem.

 

"Lha nek miturut angen-angenmu, olehe Pak Ustadz Karmudi arep ngajak rembugan Sodik karo Ibune mengko akeh kasile apa ora Nem?" mBok Sadikem ngalihne rembugan, ngajak ngrembug perkara liya.

 

"Aku ora wani ngangen-angen bab kuwi mBok" wangsulane Waginem alon "upama Mas Sodik karo Ibune kersa nggugu sing arep didhawuhne Ustadz Mahfudzi ya sokur alhamdulillah, dene nek ora ya ora apa-apa, wong kabeh-kabeh ki mung wujud pambudidayane manungsa, sing ora bisa ngungkuli purbaning Kawasa".

 

"Dadi upama kowe ora sida karo Sodik ngono kowe ora cuwa?" mBok Sadikem takon sing semune nanting atine anake wedok.

 

"Nek rasa cuwa kuwi ketoke ya ana ta mBok?" Waginem semaur "senajan rasa cuwa kuwi kudune ora ana, jeneh wong sasuwene iki pancen aku dudu apa-apane Mas Sodik kejaba mung kanca lumrah, sanajan sak jane ngono ya .........".

 

"Ya seneng upama ora mung dadi kanca lumrah nanging dadi kanca urip ?" mBok Sadikem nyela tembunge Waginem sing sengaja ora ditutugne.

 

Waginem wis ora semaur maneh, malah banjur ngukudi gelas tilas kanggo nyuguhi Munir mau, arep dikorahi ing mburi. Mbok Sadikem ya banjur ngadeg, ngalih arep menyang kamare, leren.

 

Sauntara kuwi, Munir sing atine isih krasa anyel merga durung klakon bisa nelukne atine Waginem, malah dheweke nemoni kasoran rembug, karo nyetir mobil olehe nyewa kuwi pikirane mubeng seser, ngulat-ulati cara sing kira-kira bisa digunakne kanggo mujudne pepenginane. Nalika mripate weruh tas plastik isi Sate lonthong sing mau lali ora diwenehne mBok Sadikem, Munir mundhak anyel marang Waginem kenya ayu sing jebul ora kaya kenya-kenya waranggana liyane. Kaca mobile dibukak, Lonthong Sate sing olehe tuku nganggo dhuwit kuwi, diuncalne metu, mbuh menyang ngendi tibane.

 

"Rasakna kowe Nem" grenenge Munir sajroning atine "saiki kowe bisa ngucap sing aku kudu meneng ora kuwawa ngungkuli, nanging embuh wektune kowe bakal ngalami nasib kaya sate lonthong kuwi mau. Apa rumangsane ngono aku kepengin ngrabi dheweke? Ora, aku ora kepengin ngrabi Waginem, aku mung kepengin mbuktekne nek aku wong lanang sing bisa nelukne atine wong wedok sing kaya Waginem kuwi wae".

 

Gandheng wektune isih durung pati wengi, Munir ya ora kesusu selak bali. Mobil sing disetiri digelak menyang papan sing kerep dienggo seneng-seneng, papane wong sing kapeksa dodolan tresna merga rumangsa ora kuwat ngadhepi cobaning urip neng ngalam dunya.

 

Meh bareng wektune, Bu Kaji Ali uga lagi ngajak Sodik sing kabeneran ora repot, rerembugan mirunggan karo nglaras arume kopi.

 

"Aku dhek emben pas neng Yogya sing keri dhewe kae lho Le,  jan ngrasakne seneng ora kaya padatane" ngendikane Bu Kaji marang Sodik sing wis lungguh neng kursi cedhake ibune.

"Lha menapa wonten ingkang benten kalih padatane?" Sodik semaur "lire sikepipun Yu Rien utawi Mas Kahar langkung sae dhateng Ibu?".

 

"Ya ora jane" Bu Kaji paring wangsulan "nek sikepe mBakyumu utawa bojone ki ya ora tau beda, wong wiwit biyen ya tansah ora tau gawe cuwane Ibu".

 

"Lha napa sing ndadosne benten?" Sodik matur maneh.

 

"Iki kira-kira lho ya?" Bu Kaji ngendika rada banter.

 

"Nggih napa Bu sing kira-kira niku?" Sodik mesem.

 

"Kira-kira merga neng kana Ibu rak oleh tepungan anyar, sing wonge becik, pinter, sopan lan bisa ngladeni kanthi becik nek Ibu ngersakne ngajak jagongan dheweke".

 

"Sinten menika Bu? Kakung menapa Estri? atake Ibu nembe kapilut ing raos asmara?" Sodik matur karo setengah guyon.

 

"Kowe kuwi kok malah ngawur" Bu Kaji wangsulan suwarane ora nuduhne yen ora karenan merga tembunge putrane "ibumu iki wis tuwa, kok arep mbok padhakne isih nom wae, isiha nom biyen sapungkure Bapakmu, ibu wis ora tau nemoni wong lanang sing bisa gawe sengseme ibu, ora merga apa-apa kajaba pancen tresnane Ibu ki wis entek disuntak kanggo sawargi Bapakmu lan turahane Ibu sokne menyang kowe karo mBakyumu".

 

"Inggih Bu" wangsulane Sodik wis ora karo guyon "kula nggih ngertos lan saged ngraosaken bilih ingkang didhawuhne Ibu niku wau mila leres".

 

"Iya" Bu Kaji nutugne ngendikane "kae lho, Restu kowe ngerti Restu ta?".

 

"Nggih ngertos lah Bu" Sodik wangsulan karo rada ngguyu "Restu putrane Bu Hasanah Pak Jayadi ingkang kala wingenane sareng-sareng takziyah dhateng Panggang nika ta? Restu kenging menapa Bu?".

 

"Ora keneng apa-apa" Bu Kaji wangsulan karo mesem "sing ibu kersakne oleh tepungan anyar ki ya Restu kae bocahe. Ibu ki kerep jagongan karo Restu lan Ibu rumangsa cocog karo dheweke, merga omong saomong sarwa nengsemake, jembar tebaning wawasan, ora kaduk olehe seneng umuk malah kepara pintere dialingi, nanging tembung sing metu saka lesane kabeh sarwa gawe senenging atine Ibu lan kira-kira wong liyane Ibu ya duwe panemu sing padha".

 

"Lha inggih limrah ta Bu?" Sodik atur wangsulan "Restu nika rak inggih putranipun tiyang kinurmat, bapak lan ibunipun Guru sedaya, wiwit alit tansah digegulang ing reh kautaman, menapa malih Restu nika rak inggih tiyang ingkang pinter, tiyang inggih lulusan Perguruan Tinggi ingkang kondhang ing Yogya. Dados inggih sampun pas menawi Restu nggadhahi kelangkungan kados ingkang Ibu dhawuhaken menika kala wau, jeneh wis sarjana kathik wiwit cilik digulawenthah dening wong tuwane sing kakung putri guru kabeh, dadose nggih dados tiyang sae. Mila kula nggih sok-sok gadhah gagasan benjing menawi pikantuk jodho ngaten, kepengin saged jodho ingkang nyambut damelipun dados Guru, murih anak-anak kula benjing saged dados lare ingkang shaleh solehah".

 

"Ibu ya seneng kok saupama Ibu kagungan mantu wedok ki Guru ngono" Bu Kaji ngegongi apa sing dikandhakne Sodik.

 

"Inggih ta Bu?" Sodik ngguyu lirih "nggih mugi-mugi mawon boten dangu malih Ibu kaparingan mantu Bu Guru".

 

"Aamiin" Bu Kaji wangsulan ngamini kandhane Sodik "kowe ngerti ta Le? Restu kae nyambut gawene ya Guru lho?".

 

"Dheg!" Sodik wiwit nyandhak karo sing dikersakne Ibune. Ana sethithik rasa samar sing mampir ing atine. Samar yen Ibune ngersakne Sodik gelema mujudne idham-idhamane, ngaturne mantu marang Ibune sawijining Guru, sing ora liya Restu sing wektu iki nyambut gawene ya dadi Guru, Guru TK.

 

Nggagas ngono kuwi, ndadekne Sodik banjur meneng, ora enggal guneman, nanggapi pangandikane Ibune sing lagi ngersakne ngajak jejagongan.

 

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (034)

34.

Sawuse ganep anggone nata ukara ing angen-angene, Munir banjur njejegne olehe lungguh lan kanthi praupan sing katon sumringah, Munir wiwit guneman ngecakne rancangan sing wis tinata ing sajroning atine kuwi. Rancangan supaya Waginem munggahe marang mBok Sadikem ora kebacut-bacut seneng atine merga Waginem wis tinampa panglamare ing sekolahan papan mulange Sodik Salim kuwi.

 

"Pancen sansaya suwe, Sekolahane Mas Sodik kuwi sansaya wiwit gelem obah ngintir marang ombyaking jaman, karepe ngono ya murih ora kagiles dening rodhaning kahanan sing sansaya seser mubenge. Nanging nek miturut pamawas lan panyawangku minangka wong ndelok, tegese ndelok kuwi mung kendel alok merga kanthi cetha bisa weruh kakurangane sing disawang, beda karo sing nglakoni sing adhakane mung weruh kaundhakane moh nyawang kakurangane, olehe obah sekolahan sing cedhak omahku kae kajaba mung sipate rog-rog asem ya wis rada kasep" kandhane Munir karo ulat sing panggah sumeh.

 

"Rog-rog asem lan rada kasep piye Mas?" Waginem sing satemene wis aras-arasen ngrungokne kojahe Munir, nyelani rembug.

 

"Tegese rog-rog asem kuwi ya ngana kae, ora ajeg olehe obah, istilah ora konsisten nek weruh sekolahan liya sing maju lagi grayah-grayah arep nerokne, nanging ya kuwi mau wis kasep. Arepa mburu playune sekolahan liyane sing wis apal marang dalan sing kudu diliwati, panggah wae sekolahane Mas Sodik kae ya keponthal-ponthal sansaya adoh olehe ketinggal neng mburi, nek dipeksa olehe nekad arep nututi playune sing wis adoh neng ngarepe ya tiwas pedhot napase" kandhane Munir sabanjure.

 

"Ya mangga Mas, kuwi miturut panyawang lan pamawas panjenengan" Waginem wangsulan suwarane digawe sareh murih ora gawe gelene dhayohe, sanadyan satemene atine Waginem ora bisa narimakne karo pambijine Munir marang sekolahan sing lagi wae arep didadekne papan kanggo ngabdi kuwi "mbok menawa pancen ya ana benere, nanging pamawas lan pambijine panjenengan marang sekolahan kuwi ya durung karuwan kabeh bener, merga olehe panjenengan mirsani rak mung saka kadohan tur ya ora njinggleng lire ya mung kadhang kala wae anggone panjenengan mirsani, dadi ya ora mokal nek ana owah-owahan mbuh sing sipate becik utawa kurang prayoga sing luput saka pamirsane panjenengan. Padha wae karo aku, sanadyan lagi weruh nanging aku uga sithik akeh ya bisa aweh pambiji marang sekolahan ndesa kuwi, mesthi wae ora kabeh nampa biji becik, ya isih akeh sing kudu didandani, ya merga kagawa saka niyat lan asiling pambijiku marang sekolahan ndesa kuwi, aku wis mantep tenan olehku arep ngabdekne ragaku, tenaga lan pikiranku marang Gusti Allah lumantar sekolahan ndesa kuwi. Ora ateges aku gumedhe, sanadyan mung saklungsu kabisan sing tak duweni, kenaa kanggo udhu murih ing tembe mburine sekolahan ndesa kuwi bisa luwih maju, kuwi panjangkaku muga-muga bisa kasembadan".

 

"Apik banget sing dadi gegayuhanmu Dhik" Munir mesem lambene ngucapne pangalembana, nanging beda karo sing nyuwara ing jero batine "nanging nek jareku kok eman".

 

"Eman piye Mas?" Waginem takon.

 

"Ngibarate wong dandan-dandan" kandhane Munir aweh wangsulan "nek sing didandani kuwi dhasare ngono kahanane becik, gegayuhan lan panjangkane Slirane kuwi bakal kanthi gampang bisa kasembadan, nanging nek sing didandani kuwi barang sing wis amoh, sanadyan sing ndandani kuwi tukang sing pinter pisan ya tiwas tuwas, iya apa ora ?".

 

"Amoh lan orane sekolahan kae, sing ngerti dudu wong adoh Mas" Waginem wiwit rada dhuwur suwarane "karo maneh, minangka wong anyar aku ya kepengin ngerti kahanan sing satemene, karo maneh aku iki ya dudu tukang utawa tenaga ahli, aku mung saderma kepengin melu ngabdi kasil utawa orane kuwi dudu wewenangku, merga aku mung kasampiran kuwajiban ngecakne lan nularake kawruh sing wis tau tak tampa, dene asile bakal kepiye, kuwi mung Gusti Allah sing wenang nemtokne. Guruku nate dhawuh lan wis tak dadekne paugeman, guru kuwi mung wajib mulangake kawruh murih sing diwulang bisa weruh, dene menawa Gusti Allah ngersakne liya sing ora jumbuh karo sing diangkah dening guru mau, kuwi dudu lupute guru. Guru mung bisa mulang ora bisa gawe pinter, bisane mung mbudidaya murih murid bisa pinter..........".

 

"Nuwun sewu nggih Gus" mBok Sadikem sing wiwit mau mung meneng ethok-ethok ora bisa melu nyaut karo sing lagi padha dirembug, dumadakan melu guneman "menawi kula mirengne wiwit wau, ingkang dipun rembag si Nem kalih panjenengan niki, kenging dipun sanepakaken kados tiyang mastani raosing sambel ing layah".

 

"Ngaten nggih Mak?" Munir sing durung mudheng sing dikarepne mBok Sadikem semaur seneng, ngira menawa bakal aweh panemu sing tundhone bakal mbenerake panemune.

 

"Inggih" mBok Sadikem nutiugne gunem "namung emanipun, ingkang dipun raosaken Nem kalih ingkang panjenengan raosaken benten, jalaran ingkang sami dipun raosaken namung bumbunipun dede sambelipun. Menawi ingkang dipun raosaken menika sami-sami sambelipun, tartamtu boten badhe wonten benten ing pamanggih, awit wiwit kula dereng lahir ngantos benjing balung kula telas, raosing sambel menika pedhes, menika sedaya tiyang mesthi badhe ngleresaken. Benten menawi ingkang dipun raosaken menika bumbunipun sambel ingkang dumados saking bawang,brambang, trasi, gendhis lan sanesipun. Kamangka ingkang dipun raosaken Nem niku gendhise lan ingkang panjenengan raosaken menika trasinipun, mangka salaminipun inggih boten badhe panggih ing pamanggih, menapa boten makaten Gus?".

 

Munir sing babar pisan ora ngira yen jebul mBok Sadikem wong bodho sing ora tau ngerti sekolahan kuwi bisa ngucapne tembung sing sanadyan mung ngrembug sak sambel nanging duwe teba sing jembare kagila-gila, sapandurat mung  bisa meneng. Munir ya wis krasa nek kanthi guneman mangkono kuwi, mBok Sadikem nuduhake yen dheweke ora seneng krungu olehe Munir lan Waginem ngrembug sing magepokan karo sekolahan sing wis nampa panglamare Waginem kuwi.  Munir ya banjur duwe dudutan, yen ora ana gunane ngrembug lan nuduhne marang Waginem nek sekolahan sing arep didadekne papan ngabdi kuwi dudu sekolahan sing bisa aweh janji panguripan sing luwih becik.

 

"Leres sanget menika Mak" kandhane Munir sabanjure "estunipun kula inggih boten remen kok ngrembag prakawis sekolahan ingkang mapanipun caket kalih griya kula niku. Namung kemawon kula namung nggadahi pepenginan murih lampahing pagesangan menika saged adil".

 

"Adil piye Mas?" sadurunge Mak Sadikem semaur Waginem ndhisiki takon.

 

"Ngeten lho Mak kajeng kula niku" sanajan sing takon kuwi Waginem nanging wangsulane Munir ditujokne marang mBok Sadikem sing uga bisa dirungokne dening Waginem "liripun adil menika, mapanaken barang ing papan ingkang trep. Kados upaminipun, sinten kemawon tartamtu rumaos eman menawi sumerep sandhangan utawi ageman ingkang wujudipun Clana, Rasukan, Jas, Dhasi lan Sepatu menika dipun agem dening tiyang ingkang nembe nindakaken padamelanipun ing sabin, mluku, nggaru, macul lan ndhaut upaminipun. Inggih makaten menapa boten Mak?".

 

"Lha nggih sampun cetha ta Gus?" Mak Sadikem wangsulan karo mesem "jeneh menika cetha dede sandhangane kadang tani nalika nyambut damel kok, nggih tiyang ingkang makaten menika mbok menawi kemawon badhe dipun wastani kirang beres nalaripun".

 

"Pamanggihipun Mak menika estu sampun leres" Munir mesem amba "adilipun busana kala wau inggih ingkang ngagem mesthinipun priyantun kantoran, menawi agemanipunpriyantun kantoran diagem tiyang tani ing sabin menika boten adil, sanaosa inggih boten lepat awit boten nerak pepacuh utawi paugeran ingkang wonten. Lha samangke, kula sumerep bilih Dhik Waginem menika, piyantun ingkang punjul ing apapak, liripun lare ingkang pinter, trampil, gathekan, menapa-menapa sarwa saged, mesthinipun murih adilipun, Dhik Waginem menika kedahe rak nggih mucal utawi nyambut damel ing Sekolahan ingkang cetha nggadhahi biji ingkang sae, boten namung sekolahan sak-sake ngaten menika. Menawi sekolahan-sekolahan Negeri ing ing salebeting kitha Ngawi menika sampun cetha bilih bobotipun tartamtu inggil lan sae, benten kalih sekolahan ingkang nembe umur dereng dangu kathik namung sekolahan swasta ingkang yayasanipun yayasan lokal. Lha kajeng kula sowan kula mriki wau, kula badhe nutugaken atur kula kala emben nika, inggih menika Dhik Waginem badhe kula dherekaken sowan dhateng Kepala Sekolah Negeri ingkang kula tepangi, saperlu nglebetaken lamaran ing sekolahan negeri wau. Lan kula saged njamin, Dhik Waginem mesthi badhe dipun tampi, awit kajawi dhasaripun Dhik Waginem menika pinter, kula ugi gadhah sesambetan ingkang sae kalih kepala sekolahipun. Pripun pamanggihipun Mak ngengingi lekas lan ancas kula niki?".

 

"Piye Nem? Kowe wis krungu ta karo sing dingendikakne Gus Munir iki mau?" mBok Sadikem malah genti nakoni anake wedok.

 

"Ngene ya Mas Munir" Waginem wiwit guneman maneh "aku matur nuwun banget marang Mas Munir sing wis menggalihake aku lan kersa nedya mbantu aku, nanging kanthi tulus aku matur marang Mas Munir nek aku wis kadhung mantep arep ngabdi marang sekolahan sing ana ndesa kae. Ora merga aku ora percaya marang panjenengan, nanging tenane ngono putusan iki tak jupuk awit saka wohing anggonku wis nindakne sembahyang istikhoroh kaya sing tau tak aturne panjenengan biyen kae. Dadi rembugan bab anggonku arep golek papan kanggo ngabdekne ngelmu sing wis tak tampa iki, becike disigeg nganti samene wae".

 

Munir wis ora bisa semaur maneh, wengi kuwi dheweke kapeksa ngakoni yen Waginem pancen angel ditelukne. Munir banjur kepengin enggal pamitan wae, dheweke ora kepengin cuwaning atine disuntak neng omah kono, merga bisa nuwuhake kapitunan sing luwih gedhe. Tratab. Munir kelingan nek mau gawan sing arep dingge oleh-oleh marang mBok Sadiken lali, isih keri ing mobil. Lan saupama saiki dijupuk banjur dipasrahne, cetha nek wis ora patut, malah kira-kira wis anyep lan nyecek ora karuwan...... wong sate lonthong olehe tuku nggone Cak Nardi sore mau.

 

 

ana candhake.

 

33.

Sapungkure Ustadz Mahfudzi, gageyan mBok Sadikem karo Waginem mbalik arep mlebu omah maneh, nanging dadi kandheg bareng ngerti ana mobi liyane sing nyedhaki panggonane ngadeg. Mobil kuwi malah banjur mandheg lan lampune dipateni, disusul sing numpaki mbukak lawange banjur mudhun, banjur mlaku nyedhaki wong loro sing isih kanthi panyawang kebak pitakonan nguwasi wong sing lagi teka kuwi.

 

"Kula nuwun" Munir alok sapa aruh luwih dhisik dibanjurne karo pitakon minangka abang-abanging lambe "ketingale menas wonten tamu saking tebih nggih Mak?".

 

"Oalaah panjenengan ta Gus?" mBok Sadikem wangsulan nuduhne nek lagi ngerti marang sapa sing lagoi teka kuwi "kula wastani sinten? Boten kok, anu Bu Ustadz Pak Karmudi sing daleme Perumahan ler mriku niku lho".

 

"Simbok ki kok?" Waginem nyendhu simboke, nanging nganggo suwara sing karo ngguyu "nyebut asmane wong sakepenake lho?. Bu Ustadz utawa Ustadzah ngono wae wis cukup kok, malah nganggo tambahan Pak barang? Gek asmane Ustadz kae Ustadz Mahfudzi ya mBok? ora Karmudi".

 

"Arep piye maneh? sirku mau ya arep muni ngono kuwi, nanging wong apalku ki nek ngaturi Pak Ustadz kae ki Pak Karmudi, marahi wis kadhung kulina " mBok Sadikem mangsuli panyendhune anake wedok, banjur ditutugne ngomongi dhayohe, diajak mlebu omah "mangga Gus, mlebet mosok jagongan kok neng pinggir ratan".

 

Karo muni ngono kuwi mBok Sadikem malik adhepe banjur mlaku mlebu omah, mbalik bali lungguh neng kursi sing dilungguhi nalika jagongan karo Ustadz Mahfudzi lan Nyonyahe mau. Waginem uga ngetutne simboke. Munir ya banjur jumangkah melou mlebu omah, lawange isih dibukak kabeh.

 

"Layak mau tak goleki neng kana ora ana, jebul lagi ana tamu ta?" karo mapan lungguh Munir takon, suwarane alon kaya ditujokne marang awake dhewe, nanging suwarane keprungu kanthi cetha ing kupinge wong sandhinge.

 

"Sing digoleki sapa Mas?" Waginem sing ngerti sing dikarepne Munir mbalik genti takon "neng ngendi leh nggoleki?".

 

"Sapa maneh?" Munir wangsulan karo mesem amba, wangsulane beda karo sing dilakoni "ya slirane ta Dhik, mau aku rak njujug nggon gladhen, kok slirane neng kana ora ana, aku ya banjur bablas mrene".

 

"Ora sida rapat ta?" Waginem mbalik takon maneh, satemene Waginem ya wis ngerti nek Munir wis dora lan ora bares marang dheweke.

 

"Aku ora ana acara rapat ki?" Munir sing ora ngerti sing dikarepne Waginem dadi salah tampa olehe wangsulan "Lha sing ngandhani Dhik Wag, nek aku rapat sapa?".

 

"Ora ngono Mas sing tak karepne" Waginem lagi nggenahne pitakone "mau aku jane ya wis tata-tata arep budhal gladhen, lha iki apa? slendhangku ya wis tak cawisne".

 

Waginem nuduhne Slendhang Sutra sing rupane Kuning pawewehe simboke sing jarene slendhang kuwi biyen olehe nukokne sawargi Bapakne nalika sepisanan bapak lan simboke awor dadi sak omah sawise mulih saka ijaban neng Naiban kulon Aloon-aloon Ngawi biyen.

 

"Lha banjur ?" Munir nutugne olehe takon.

 

"Banjur aku ditelepon Bu Carik, mBak Muji ya telpon pisan, wong loro kuwi ngabari nek olehe gladhen kanggo kanca-kanca Waranggana leren dhisik, merga panggonane gladhen dienggo Rapat, sosialisasi pengisian lowongan Perangkat Desa. dadi aku ya ora sida mangkat, ndelalah Ustadz Mahfudzi karo garwane rawuh mrene iki mau" Waginem aweh wangsulan lan kanthi mangkono nuduhake yen dheweke wis ngerti nek sing dikandhakne Munir mau cetha yen dora.

 

"O, iyaaa" Munir gageyan molahne ukara, gawe pawadan liya "mau pancen akeh wong-wong sing lagi teka, lha kanca-kanca Prasaja Laras akeh sing lagi lungguhan neng lincak cedhak lawangan kae, pas aku nakokne slirane, wong-wong wangsulan nek slirane ora teka, dadi aku ya bablas mrene".

 

Waginem wis ora nutugne olehe ngrembug bab kuwi, malah karo ngringkesi gelas sing mau kanggo nyuguh Ustadz lan Ustadzah Mahfudzi, arep digawa mlebu omah, Waginem kandha marang Munir :

 

"Sekecakne dhisik ya Mas? Kopi kagem panjenengan tak jupuke dhisik".

 

Lan ora ngenteni wangsulan, Waginem ya banjur mlaku mlebu menyang omah mburi bablas menyang pawon, arep ngracikne kopi kanggo dhayohe sing satemene tekane mrono wis ora gawe kepenaking atine, nanging gandheng ngajeni dhayoh kuwi klebu kuwajibaning agama mula Waginem ya kudu klawan legawa nampa tekane Munir sing lagi merdhayoh.

 

"Lha kok kadhingaren Ustadz Mahfudzi rawuh mriki ta Mak? napa wau wonten pengaosan teng mriki?"  sapungkure Waginem mlebu omah, Munir ngajak guneman mBok Sadikem sing isih lungguh neng kursine.

 

"Boten kok Gus" wangsulane mBok Sadikem "mriki niki pengajian kangge tiyang-tiyang estri  namung dinten Jumuah siang mawon, niku wau Pak Karmudi kalih garwane rak ngajak mucuki rembagan kalih si Gendhuk, pripun upami Gendhuk niku nek kapurih ndherek mbantu ngiyati latihan karawitan ing sekolahane, tiyang anggene nglebetne lamaran gendhuk kala emben nika sampun dipun tampi, wiwit benjing Senin menika sampun kajiban tumut mucal".

 

mBok Sadikem sengaja mung ngandhakne apa sing didhawuhne Ustadz Mahfudzi dhisik dhewe pas lagi teka mau, sadurunge ngrembug olehe kagungan gagasan kepengin njodhokne Waginem karo Sodik Salim. Dadi wangsulane mBok Sadikem iki mau ora kena diarani nek wis ora bares utawa dora.

 

Sanajan Munir ya wis krungu nek Waginem wis ketampa lan dadi Guru neng Sekolahan cedhak omahe, nanging krungu wangsulane mBok Sadikem ngono kuwi mau wis ndadekne Munir sansaya cuwa sajroning atine. Sadurunge Munir nanggapi  wangsulane mBok Sadikem, Waginem wis teka karo nggawa kopi neng gelas sak lepeke, banjur diladekne ing ngarepe dhayohe.

 

"Diunjuk Mas" kandhane Waginem ngacarani dhayohe.

 

"Dadi slirane ki wis manteb nggabung neng sekolahane Mas Sodik ta Dhik?" ora mangsuli nggone ngacarani Waginem, Munir malah takon bab anggone Waginem sing wis ketampa neng SMA Al-Hasan.

 

"Alhamdulillah wis Mas" wangsulane Waginem karo mesem, nuduhne marang Munir nek dheweke pancen wis sreg ngabdekne tenaga lan kabisane ing sekolahan sing diarani Munir sekolahan ndesa kae.

 

"Lha neng kana slirane mung bageyan pirang jam pelajaran? apa slirane ya kesampiran Mapel liyane Bahasa barang?" pitakone Munir semu ngremehne.

 

"Ora Mas, dhawuhe Pak Wakasek Urusan Kurikulum, tenaga guru sing mulang neng SMA ndesa kuwi kudu linier karo jurusan kuliahe, kejaba nek kapeksa banget. Dadi nek jurusanku ki Bahasa ya mung wenang mulang Bahasa, kajaba nek pelajaran sing sipate ekstra kurikuler waton duwe ketrampilan lan kabisan bab kuwi bisa-bisa wae. Kaya aku upamane, gandheng pelatih SH Terate  sing wadon neng sekolahan kuwi durung ana, gek ngepasi aku ya wis dadi Warga lan kulina melu nglatih, aku banjur oleh tambahan jejibahan melu nglatih ekstra kurikuler Pencak Silat SH Terate neng sekolahan kono, mligine kanggo siswa putri. Lan iki mau dening Ustadz Mahfudzi  aku ya didhawuhi nek Ustadz wis ngendika marang Pak Kepala yen aku iki uga duwe kabisan ing babagan ulah suwara minangka Waranggana karawitan, mula ngendikane Ustadz Mahfudzi mau jare Pak Kepala arep nambahi jejibahan marang aku supaya melu nguwati Karawitane SMA Al-Hasan sing ndesa kuwi" Waginem akeh-akeh olehe aweh wangsulan marang pitakone Munir sing keprungu rada sepa marang jam pelajaran sing dipercayakne marang Waginem. Malah gandheng Waginem ya wis rada suwe rumangsa melu gela nek Munir ngarani SMA panggonane mulang Sodik Salim kuwi jare Sekolahan ndesa, mula kanthi sengaja Waginem nyebut sekolah ndesa bola-bali neng ngarepe Munir, nanging beda rasa. Olehe Waginem nyebut sekolahan ndesa sinartan ukara nanging, lire sanadyan ndesa ora kalah karo sing jarene sekolahan kutha, malah kepara bisa ngluwihi ing babagan pendidikan lan pamulangan, kanthi mangkono sarana semu lan samudana Waginem aweh tutur marang Munir murih ora nutug-nutugne anggone dhemen ngremehake sekolahan sing ngayom ing Yayasan sing dipangarsani Ustadz Mahfudzi kuwi.

 

Atine Munir dadi sansaya cuwa lan gela, rancangan sing wis ditata mlathing jebul mleset. Olehe mara menyang omahe mBok Sadikem diangkah ora kepethuk Waginem dhisik, merga mbarengi pas Waginem gladhen karawitan, jebul ora klakon. Anggone gladhen Waginem mbarengi prei. Kapindho sing nambahi cuwane Munir, olehe krungu critane Waginem sing sajak wis manteb lan rumangsa mongkog bisa ketampa anggone nglamar neng Sekolahan papane Sodik mulang kuwi. Malah Waginem wis ngerti lan weruh dhewe jebul sekolahan kuwi kahanane beda adoh karo sing dicritakne Munir marang Waginem uga mBok Sadikem sadurunhe iki, kepara adoh luwih maju lan luwih apik maneh mungguh biji lan kualitase.

 

Nanging, dudu Munir yen mung merga krungu critane Waginem sing ngono kuwi mau banjur pasrah lan rumangsa kalah. Munir panggah ora nuduhne utawa ngakoni  olehe wis kalah sajangkah ing mburine dening Waginem. Malah banjur nata ukara arep ngecakne pambudidaya murih Waginem bisa teluk ing sangisore dlamakane.

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (032)

 

32.

mBok Sadikem karo Waginem genti nyawang marang Bu Mahfudzi karo panyawang sing kebak tandha pitakon. Wong loro simbok lan anak kuwi durung pati mudheng karo apa sing dikandhakne dhayohe ngenani kahanane Sodik Salim. Mung Waginem duwe pangira-ira yen ta Sodik Salim iku mbok menawa tau ngalami lelakon sing ndadekne atine putung, nanging kok sing dikandhakne Bu Mahfudzi kuwi mau kok merga saka trekahe sedulure dhewe, sing keri iki sing Waginem durung mudheng. Bu Mahfudzi sing uga banjur bisa maca apa sing dumadakan liwat ing angen-angene Waginem apa dene mBok Sadikem merga tembung sing lagi wae dikandhakne, ora kepengin ngumbar wong loro sing dijak guneman kuwi kesuwen nggone ora mudheng.

 

"Criyosipun niku rumiyin rak makaten ta Bu" Bu Mahfudzi nutugne rembuge "Dhik Sodik niku jaman siyen nggih sami kados limrahe lare nem, sampun gadhah kenya ingkang dados woding manahipun, lan kenya wau ugi sanget anggenipun tresna dhateng Dhik Sodik. Niku wiwit jaman Dhik Sodik taksih Kuliyah, nanging gandheng naminipun jodho menika wonten astanipun Gusti Allah, lare kalih ingkang sami tresnanipun menika kala wau jebul sanes jodhonipun. Lumantar sedherek misanan utawi nak dherekipun Dhik Sodik, kula kirang cetha, katresnanipun lare kalih kala wau dados bubar. Awit sedherekipun Dhik Sodik kala wau ugi kepengin ngarah lan methik sekar ingkang dipun sengker dening Dhik Sodik, malah kedadosan kenya ingkang dados pepujanipun Dhik Sodik kala wau dipun cidra asmara dening sedherekipun kasebat, temah dados lan ngandhegipun".

 

"Astaghfirullah" tanpa sengaja Waginem maca istighfar nyelani critane Bu Mahfudzi.  

 

"Ora mung tekan semono wae mBak sing ndadekne Dhik Sodik bingget atine" kandhane Bu Mahfudzi nyaut olehe istighfar Waginem "sedulure Dhik Sodik kuwi jebul olehe tresna mung nuruti karepe hawa nafsu thok. Ora nganti setahun saka olehe ijaban, wis padha pisahan. Ya kuwi let sepasar sawise kenya kuwi nglahirake lan anake ora gelem ngenger, sedulure Dhik Sodik kuwi banjur bali menyang daleme wong tuwane, bojone ditinggal ngleyar ora diurusi maneh. Lan sawise padha pisahan bocahe wadon banjur minggat saka omah nganti saiki ora karuwan parane, merga ya ora sambang ora layang maneh, kira-kira ya merga saking ora kuwat ngempet wirang".

 

"Mesakaken sanget" Waginem guneman alon.

 

"Lha sedherekipun Gus Sodik niku sak niki pripun Bu Ustadz?" mBok Sadikem sing uga kasengsem ngrungokne crita kuwi melu takon.

 

"Sak niki inggih dereng emah-emah malih" wangsulane Bu Mahfudzi banjur nutugne olehe kandha "tiang menawi criyosipun tiyang-tiyang ingkang boten remen, sedhereke Dhik Sodik niku klebet garangan cluthak, remenanipun inggih pados mangsan kanthi margi ingkang boten leres, remen ngresahi tiyang estri ingkang gampil dipun rungrum mawi tembung manis".

 

"Amit-amit jabang bayiiiik" mBok Sadikem nyebut "lha kalih Gus Sodik tiyang wau nggih lajeng satron no Bu?".

 

"Boten Bu" wangsulane Bu Mahfudzi "sesambetanipun tiyang kalih niku inggih boten ewah, namung kemawon mesthinipun inggih boten tulus dumugining manah malih".

 

mBok Sadikem lan Waginem padha meneng, ing angen-angene padha olehe nggagas isen-isening donya sing jebul maneka warna. Ora neng kana ora neng kene, nek jenenge wong lanang cluthak utawa wong wadon nrucak, kuwi neng ngendi-endi ana, klebu neng desane Sodik sing cedhak pesantren lan kondhang minangka papane para wong sing taat nggone ngibadah. Kanthi anane crita ngono kuwi, kudune menungsa gelem jujur anggone mbiji kahanan sawijining papan. Ala lan becike menungsa kuwi ora gumantung merga panggonane, nanging kandel lan tipising iman. Ora mesthi dumeh wong sing omahe ing panggonan tilas gudhange para palanyahan kaya sing dienggoni kuwi mesthi nek wong sing bejad lan durung karuwan nek wong sing manggon neng cedhak pesantren kuwi mesthi wong becik.

 

"Lha sedhereke Gus Sodik ingkang nuwun sewu, garangan cluthak niku nyambut damelipun menapa Bu Ustadzah?" mBok Sadikem takon maneh.

 

"Menawi rumiyin pas kula taksih manggen teng Kedunggalar nika, nyambut damele nggih boten cetha, sok ngaken dados wartawan, sok ngaken dados aktivis LSM malah kantun-kantun nika ngaken dados lawyer napa pengacara ngoten Bu. Nanging nggih namung ngakenipun mawon, ngaken wartawan niku nggih wartawan tivi napa wartawan Radio napa wartawan Koran nggih boten wonten ingkang ngertos, ngaken aktivis LSM niku nggih LSM napa boten cetha, ngaken Pengacara nggih dereng nate wonten kabar iyambakipun menika beracara teng Pengadilan" Bu Mahfudzi wangsulan "menawi sak niki duka, kula boten ngertos tiyang nggih sampun radi dangu boten sumerep".

 

Krungu sing dikandhakne Bu Mahfudzi sing keri dhewe kuwi, Waginem dumadakan banjur kelingan sanakane sing ketoke rada memper karo sedulure Sodik Salim kuwi. Gek, atake, mengko, wong kuwi?.

 

"Huh.......!" ora krasa Waginem ngetokne suwara rada banter, kanggo ngilangne rasa sing ora kepenak ing angen-angene.

 

"Ora sah menggalih bab kuwi mBak" Bu Mahfudzi mesem marang Waginem "wong kuwi omahe Kedunggalar kana kok, adoh saka kene. Sing baku, ya nyuwun pandongane wae, muga-muga olehe mbudidaya Bapake nyedhaki atine Dhik Sodik bisa kasil. Merga tenan, aku karo Bapake ki kepengin banget saka mBak Waginem karo Dhik Sodik mengko bisa nurunake bibit-bibit unggul kanggo kabecikane wong akeh".

 

"Inggih Ustadzah" Waginem wangsulan, nanging gandheng neng atine isih ana ganjelan sing mau kober nuwuhake dheweke ngetoke suwara sing ora cetha, mula ya banjur takon maneh "nuwun  sewu Ustadzah, sedherekipun Mas Sodik menika menapa asmanipun Munir?".

 

"Lho mBak Waginem kok malah wis pirsa? Bener, jenenge Munir Kamadi" Bu Mahfudzi ketara nek kaget. Lan sikep kaget lan pitakone Bu Mahfudzi kuwi ndadekne genti mBok Sadikem sing luwih kaget maneh.

 

"Dados jebule tiyang niku  Bu Ustadz?" pitakon ngono kuwi mencolot ngono wae saka tutuke mBok Sadikem.

 

"Bu Sadikem ugi sampun tepang kalih sedhereke Dhik Sodik niku?" Bu Mahfudzi dadi sansaya gumun.

 

"Alhamdulillaaaaaaah....... Gusti isih ngayomi awakmu nDhuk, Nem" ora mangsuli pitakone Bu Mahfudzi, mBok Sadikem malah ngandhani anake wedok "meh wae, mbokmu iki kepilut karo tembunge garangan cluthak, tujune kowe isih kukuh atimu, kuwat imanmu ndhuk...ndhuk".

 

"Wis mBok, kuwi ora sah diomong wae, ora becik, sing baku saiki Simbok wis ngerti sapa sejatine wong kuwi" Waginem mangsuli kandhane simboke.

 

"Kula kok malah sing dados bingung ta Bu?" Bu Mahfudzi plenggang-plenggong, sauntara kakunge mung meneng ngrungokne sing lagi padha dirembug karo lungguh sendhen kursine.

 

"Genahe kepriye ta mBak Waginem?" Bu Mahfudzi mbaleni pitakone marang Waginem.

 

"Criyosipun rak makaten ta Ustadzah" Waginem guneman alon nanging cukup cetha kanggo dirungokne "kanca Tukang Shoting kalih Tukang Sound ing Prasaja Laras menika rak gadhah tepangan ingkang ugi asring niliki menawi Prasaja Laras nuju manggung utawi gladhen, naminipun Munir".

 

"O ngono, banjur?".

 

"Lha tiyangipun ketingal kenging kawastanan nengsemaken, nanging ugi kathah ingkang sumerep bilih piyambakipun menika nggadhahi karemenan ingkang sok nyingkur piwucal kasusilan miwah agami, klebet mBak Muji, Waranggana senior kula ingkang asring ngandhani kula lan kanca-kanca murih ngatos-atos menawi srawung kalih Mas Munir niku" kandhane Waginem nutugne critane.

 

"Ngono? banjure?"

 

"Nuwun sewu, Ustadzah" Waginem guneman maneh "saderengipun kula tepang kalih Mas Sodik, ketingalipun Mas Munir langkung rumiyin wonten manah dhateng kula, lumantar  mBah Rawan, Tukang Siter Prasaja Laras piyambakipun titip weling dhateng kula. Gandheng kula sakedhik-sakedhik ugi ngertos lelampahanipun Mas Munir ing laladan mriki, ugi saking criyosipun mBak Muji, weling ingkang lumantar mBah Rawan kala wau inggih boten kula gatekne babar pisan. Ngantos Mas Munir dolan teng griya niki piyambak, lha pas niku kepanggih kalih Mas Sodik ingkang ugi mampir mriki sasampunipun sareng-sareng kalih kula ngenyaraken SIM dhateng Polres. Inggih ing wekdal niku kula lajeng diparingi ngertos menawi Mas Munir kalih Mas Sodik menika jebul taksih wonten sambetipun sedherek, nanging Mas Sodik babar pisan boten nate criyos bab Mas Munir ingkang kados dipun dhawuhaken Ustadzah wau........".

 

"Malah kosok balen Bu Ustadz" mBok Sadikem numpangi rembug, medhot critane Waginem, kandha marang Bu Mahfudzi.

 

"Kosok balen kados pundi Bu?" Bu Mahfudzi genti takon.

 

"Menawi Gus Sodik boten nyriyosaken cacad lan cirinipun sedhereke niku, nanging nek sing namine Munir niku criyos kathah-kathah dhateng kula, ingkang sak niki kula ngertos menawi criyosipun menika kala wau, criyos goroh ingkang boten leres, ngemu pitnah dhateng Gus Sodik" kandhane mBok Sadikem aweh wangsulan, banjur nyritakne olehe Munir wis teka lan ngajak jagongan dheweke ing warunge nalika Waginem lunga menyang Kedunggalar arep nglebokne lamaran menyang SMA Al-Hasan dhek emben kae.

 

Bu Mahfudzi karo kakunge olehe ngrungokne critane mBok Sadikem nganti kasengsem, nanging gandheng anggone merdhayoh neng kono wis rada suwe lan niyate mertamu uga wis kaleksanan, wong loro lanang wadon kuwi ya banjur pamitan bali. mBok Sadikem lan Waginem olehe nguntabne kundure Ustadz Mahfudzi sekalihan garwa nganti tekan ngarep omah, wong loro kuwi lagi mlebu omah maneh sawuse mobil sing disetiri Ustadz Mahfudzi kleser-kleser ninggalne papan kono.

 

Munir sing wis rada sauntara ngenteni ing sabranging ratan, bareng ngerti nek dhayohe mBok Sadikem wis bali, banjur tata-tata arep ngelih anggone markir mobil rentalane, Munir kepengin enggal bisa ketemu karo mBok Sadikem.

 

 

ana candhake.

SLENDHANG KUNING (031)

31.

Rada sauntara Munir meneng lungguh neng mburi setir mobile sing wis mandheg ing pinggiring ratan pering kanan ing ngarepe omahe mBok Sadikem, karo nguwasi sapa sing lagi merdhayoh ing omahe mBokne Waginem kuwi. Nek ndelok mobil Pajero Sport sing diparkir neng pinggir ratan pering kiwa kuwi, genah nek sing dadi dhayoh ing omah prasaja kuwi paling ora klebu wong sing kena diarani wong duwe. Cetha nek dudu kanca-kancane Waginem ing paguyuban karawitan Prasaja Laras, Munir wis ngerti anggota pakumpulan karawitan Prasaja Laras, sing duwe mobil keneng dietung lan mobile paling apik ya mung Avanza, nanging sing teka iki nggawa Pajero Sport, weton keri dhewe. Sapa? Munir bingung anggone golek wangsulan awit pitakonan sing ngribeti ing angen-angene.

 

"Kok nggagas wong sing ora ana sambung rapete karo aku? butuh mlebu ya ndang mlebu ngono wae rak ya wis?" ana suwara ing angen-angene supaya ora sah nggatek marang sapa sing ana jero omahe mBok Sadikem "lha wong ya padha dhayohe wae lho? Malah nek ndang mlebu, bisa uga sing merdhayoh banjur duwe rasa pekewuh banjur tumuli pamitan, nek dienteni neng kene rak ya ora ngerti banjur katrem olehe padha jagongan, krasan ora bali-bali".

 

"Mengko dhisik, aja kesusu mlebu" batin ing sisihe aweh tetimbangan "nek aku mlebu, kamangka dhayoh kuwi lagi rembugan sing tumrape mBok Sadikem klebu rembug sing wigati, bisa-bisa mBok Sadikem banjur rumangsa keganggu merga tekaku, lan wis sak mesthine nek mBokne Waginem banjur gela lan kecuwan atine, nek wis kecuwan merga aku, bisa angel wong kuwi gelem percaya marang aku. Ya coba dienteni sedhela, mengko rak dhayohe mBok Sadikem kuwi enggal bali".

 

Kanthi tetimbanganing nalar sing keri dhewe iki, Munir banjur milih nyendhekne gegere menyang jok mobile, karo mripate bola-bali nguwasi sing lagi jagongan neng jero omah, sing suwarane babar pisan ora bisa dirungokne saka kono. Dumadakan hape sing ana sak klambine muni, ana panggilan mlebu. Tangane ngrogoh sak, arep nndelok sapa sing kepengin ngajak rembugan karo dheweke liwat hape kuwi. Nanging, lambene Munir sakala dadki mrengut bareng ngersti sapa sing telepon. Jebul Siti Saropah, mula Munir milih ngumbar hape kuwi muni nganti sak menenge dhewe, telepone wong wadon sing kabeh katresnane wis disuntak marang Munir kuwi diumbar ora diwangsuli. Munir pancen seneng marang Siti Saropah, nanging wujuding senenge Munir marang Siti Saropah beda karo wujud katresnane Siti Saropah marang Munir.

 

Bareng hapene wis ora nyuwara maneh, tangane Munir genti ngowahi setelan Hape ne, saluran selulare diendheg. Dadi wis ora bisa nampa pesen sing dikirim lumantar aplikasi sing liwat internet, nanging isih bisa maca pesen-pesen sing kebacut mlebu lan sing kirim pesen ora bakal ngerti nek pesene wis diwaca. Kaya sing dikira ing angen-angene Munir sadurunge ngendhegne internet ing hapene mau, Siti Saropah wis kirim pesen pirang-pirang, kabeh mung diwaca satleraman lan ora mlebu tekan dhasaring atine, nanging bareng pesen keri dhewe diwaca Munir rada njenggirat, awit mungguhe Munir karepe Siti Saropah sing dikandhakne ing pesen mau klebu gawat, mbenayani tumrap Munir.

 

"Ya ya ya Masku" ngono unine pesen saka Siti Saropah sing keri dhewe kuwi "adhik ngerti yen Masku wektu iki lagi repot banget, uga sayah merga nindakne gaweyan sing abot, Masku mbutuhne istirahat lan lelipur. Aja kuwatir Masku, adhik ora bakal negalne Masku, mbuh sesuk mbuh sesuke, adhik mesthi teka nyang Ngawi, nyuntak rasa kangen sing mlumpuk neng jero ati lan nambani rasa kangene masku marang sing ditresnani".

 

Mesthi wae Munir ora kepengin Siti Saropah teka nemoni dheweke, luwih-luwih ing kahanan sing kaya ngene iki. Bisa mbubrahne taningan sing wis ditata tenan. Luwih-luwih Munir uga ngerti nek tenane Siti Saropah mengko mesthi banjur nakokne, kapan Munir klakon nampa panikahe Siti Saropah ing ngarepe Kyai Penghulu?. Lan sing kuwi sing banget disiriki Munir. Munir pancen seneng karo Siti Saropah lan luwih seneng nalika ing sambikalaning wektu sing sela diajak seneng-seneng dening Siti Saropah, nanging Munir babar pisan ora duwe pepenginan bisa resmi dadi bojone Siti Saropah, merga kajaba Siti Saropah kuwi wis randha jan-jane ngono rupa lan wanguning ragane ora pati dadi bisa nggugah ati lanange Munir, kajaba yen kepepet ora ana liyane. Munir bakal gelem nglakoni kaya sing wis kerep ditindakne sasuwene tepung lan akrap karo Siti Saropah sing tau dikandhani nek Munir tresna lahir trusing batin marang dheweke.

 

Sawise rada sauntara olehe nata tembung ing pikirane, Munir banjur wiwit nulis wangsulan marang Siti Saropah :

 

"Ya sepurane tenan ya Dhik, Mas pancen lagi repot lan sayah njaba njero. Mas pancen mbutuhne panyengkuyung saka adhik, supaya olehe Mas ngrampungne perkarane wong-wong sing mbutuhake jejeging adil iki bisa enggal rampung. Nanging nek wektu-wektu iki, adhik aja tindak nyang Ngawi dhisik, merga sajroning sepasar iki prakteke Mas neng Pengadilan njaba ne Ngawi kabeh. Mengko wae nek wis rada longgar, Mas mesthi teka menyang Jombang, merga bares wae, rasa kangen marang Adhik ing jeroning ati iki sansaya ngrembaka ngebaki atine Mas. I Love You Fuullllllllll".

 

Jaringan internet ing hapene bali diuripne banjur pesen kuwi tumuli dikirimne. Pesen wis kakirim, lagi centhang siji, tegese durung mlebu ing hapene Siti Saropah, mbok menawa wae Siti Saropah lagi nglereni hapene. Munir wis krasa rada lega, banjur bali sendhen ing jog mobile, karo batine ora leren nggone ngresula, ya gene tamune mBok Sadikem ora bali-bali.

Temene ngono sing mertamu ing omahe mBok Sadikem kuwi ya wis rampung sing dadi sedyane, nanging gandheng mBok Sadikem rumangsa kuwahyon katekan wong sing dibutuhne sembuir lan pituture, ndadekne mBok Sadikem rumangsa kabotan yen tamune enggal-enggal bali, merga mBok Sadikem isih mbutuhne wangsulan saka perkara sing ditakokne.

 

"Nggih nyuwun pangapunten lho Bu Ustadz, nek teng Majlis ngoten nika kula niki ajeg kentekan wektu lho nek ajeng nyuwun pirsa dhateng Ustadz niku, kawon kalih kanca-kanca sing ugi nangkletne masalahe" kandhane mBok Sadikem marang Bu Mahfudzi sing wiwit bar Maghrib mau diajak kakunge sanja ing omahe mBok Sadikem. Ustadz Mahfudzi kuwi pancen nek nandangi gaweyan ora seneng ngulur wektu, kesaguhan marang Sodik Salim sing arep nemoni Waginem lan wong tuwane saperlu golek sisik melik, isih ana kalodhangan kanggo Sodik Salim kanggo nibakne rasa tresnane marang Waginem apa ora, sore kuwi wis ditindakne.

 

"mBoten napa-nama Bu" Bu Mahfudzi wangsulan karo mesem seneng "malah kula remen Bu Sadikem kersa mundhut pirsa bab agami dhateng Bapake ngaten menika, lan insya'allah wangsulanipun Bapake lare-lare langkung saged ditampi Bu Sadikem kanthi sae".

 

"Matur nuwun sanget lho Bu Ustadz lan Pak Ustadz" mBok Sadikem ngaturne panuwune. Sauntara kuwi Waginem sing lungguh ing sisihe Simboke, sing wis salin busana Waranggana, nadyan panggah nutupi sirah lan dhadhane nganggo kerudhung sing gedhe, nanging ora sida budhal gladhen merga dikabari nek gladhen bengi kuwi leren, papane gladhen digunakne kanggo rapat, mung tumungkul karo ngrungokne. Atine krasa seneng sing angel dicritakne.

 

"Kula inggih matur nuwun Bu" sing ngendika genti Ustadz Mahfudzi "pitaken ingkang kula aturaken dhateng Bu Sadikem wau ugi sampun kaparingan wangsulan kanthi sae. Sepisan malih, sedaya niku wau sanes kersane sinten-sinten lho Bu. Dhik Sodik Salim ugi dereng kula aturi pirsa saderenge, lha sak niki kula sampun ngertos saupami mBak Waginem menika kajodhokaken kalih Dhik Sodik ketingalipun cocog lan Bu Sadikem sarta mBak Waginem ugi lila lan legawa, benjing gentos kula badhe nangkleti Dhik Sodik saha Bu Kaji tiyang sepuhipun Dhik Sodik".

 

"Inggih Pak Ustadz" mBok Sadikem wangsulan alon, sajroning atine rumangsa mongkog dene jebul Ustadz Mahfudzi kuwi uga migatekne banget marang dina mburine Waginem sing jarene mau wis dianggep kaya putrane dhewe. Mbok Sadikem duwe kapitayan, mesthine Sodik Salim kae ya ora adoh kaceke yen ditandhing karo dheweke ing babagan iki, ya kuwi bakal mung manut klawan senenging ati merga wis luwih dhisik percaya marang apa sing dingendikakne Ustadz sing wis kebukten ngalim lan luhur kawicaksanane kuwi.

 

"Nggih mugi-mugi mawon Dhik Sodik kersa nggega lan nuruti pepenginan kula makaten kala wau Bu" Ustadz Mahfudzi ngendika maneh, sing dingendikakne kaya - kaya aweh wangsulan sing lagi diangen-angen mBok Sadikem  "awit inggih namine pala krami niku nggih ngoten nika, yen gampang luwih gampang yen angel angel kelangkung, lan ambak-ambak Dhik Sodik nika ketingale alus lan kalem nanging sok nggadhahi manah ingkang kaken napa".

 

"Ngaten Mawon Bi....." dumadakan Bu Mahfudzi sing nigas tembunge kakunge "saderenge manggihi Dhik Sodik, Abi matur dhateng Bu Kaji rumiyin, mengke kangge ngandhani Dhik Sodik Abi kalih Bu Kaji saged sesarengan".

 

"Ngono ya becik" Ustadz Mahfudzi paring wangsulan marang garwane.

 

"Rak ngaten ta Bu Sadikem kalih mBak Waginem" Bu Mahfudzi genti nggenahne marang sing duwe omah "Dhik Sodik Salim nika, nate kapedhotan ing sih awit trekahing sedherekipun piyambak, mila inggih limrah menawi dumugi sapriki ketinga menawi ing penggalihipun taksih nyimpen raos njarem lan sok angel menawi diajak rembagan babagan jejodhowan".

 

 

ana candhake.