SLENDHANG KUNING (046)

46.

Senadyan ing atine Sodik Salim ora ana rasa apa-apa marang Restu, nanging gandheng sithik-sithik Sodik ya ngerti nek mBayune uga Ibune kepengin njodhokne dheweke karo Restu, mula tekane Restu gelem ora gelem ya wis gawe kaget lan kuwatiring atine. Nanging rasa kuwi enggal-enggal dikipatne saka jero ati, kanthi ulat sing padhang Sodik gageyan nyedhaki sing lagi wae mudhn saka mobil. Sawuse salaman karo Kahar lan Ririen, genti nyalami Restu karo mbagekne tekane :

 

"Ngaturaken kasugengan sarawuhipun mBak Restu, mangga katuran pinarak mlebet".

 

"Matur nuwun Mas Sodik" wangsulane Restu sajak seneng atine .

 

"Sekedhap, Ibu kula aturane rumiyin" bubar muni ngono kuwi Sodik banjur ngalih arep ndhisiki mlebu omah, nggoleki ibune. Karo mlaku pikirane Sodik kober grenengan dhewe "ana sing teka ndhisiki wae kok mBak Restu ta? upama sing teka ki Bu Waginem genah neng ati iki krasa adhem he he he".

 

Rada suntara Sodik olehe nggoleki Ibune. Didelok neng kamare, Bu Kaji ora ana, Sodik bablas menyang pawon. Nanging sing ana malah mung Simpen karo Jumi, tanggane lagi arep korah-korah gelas lan piring sing lagi wae dienggo mangan para sinoman sing rewang tata tarup.

 

"Madosi sinten Mas?" Simpen takon

 

"Ibu neng ngendi Lik Simpen?" Sodik genti takon.

 

"Oh, Bu Kaji? nika teng teras wingking nembe sarwa raras kaliyan Bu Ustadz Mahfudzi kalih Bu Guru Waginem" wangsulane Simpen karo nudingi arah mburi omah.

 

"Sapa Lik?" sepisan maneh Sodik mlengak, krungu wangsulane Simpen sing keprungu rada aneh neng kupinge kuwi.

 

"Mas Sodik ki piye ta? wiwit esuk dienteni Bu Guru Waginem ora enggal nemoni, malah enak-enak melu nata kursi?" Simpen semaur karo ngguyu.

 

"Ah, sampean ki kok ya ana-ana wae lho?" wangsulane Sodik karo mesem "mosok Bu Waginem ngenteni aku?".

 

"enggih kok" Simpen ngguyu seneng "pokoke kula jan setuju sewu persen Mas, nek Bu Guru Waginem pindhah teng dalem mriki dados mantune Bu Kaji he he he".

 

Sodik wis ora kober wangsulan maneh, dhadhane krasa ana geter pater sing ora karuwan ngerti nek Waginem lagi jejagongan karo Ibune. Sodik jan getun banget, ya gene wiwit esuk babar pisan ora mlebu omah, jathuka rak ngerti nek jebule Waginem wis ana omahe. Nanging Sodik uga isih kelingan nek olehe nggoleki Ibune iki mau arep matur menawa Kahar saanak bojone wis teka nganthi "kancane" Bu Kaji sing jeneng Restu Arumdalu.

 

"Piye?" Bu Kaji mundhut pirsa sajak rada kejot "karo Nak Restu barang? Kok mbakyumu ki ora matur ibu lho? Ya wis, mbakyumu kon ngajak Nak Restu lungguhan neng kene pisan, ben tepungan karo Ustadzah, uga Nak Waginem".

 

"Inggih" wangsulane Sodik, banjur genti kandha marang Bu Mahfudzi lan Waginem "nyuwun pangapunten lho Ustadzah kalih Bu Waginem, saestu kula wau boten ngertos menawi Ustadzah kalih Bu Waginem rawuh inggriya mriki".

 

"Ora apa-apa Dhik" wangsulane Bu Mahfudzi karo mesem "aku ngerti kok nek Dhik Sodik lagi repot, Bu Waginem ya pirsa nek sing didolani lagi ketungkul nandangi gaweyan, rak ya ngono ta Bu Waginem?".

 

Krungu wangsulane Bu Mahfudzi ngono kuwi, Sodik lan Waginem padha-padha olehe mesem karo praupan rada mbrabak. Bu Kaji sing uga pirsa owah-owahan ing praupane Sodik lan Waginem ngono kuwi dadi sansaya pirsa nek tenane pancen atine putrane kakung kuwi wis kelet karo atine Waginem.

 

"Nuwun sewu kula tilar rumiyin Us, Bu Waginem...." kandhane Sodik sabanjure arep bali marani dhayohe sing lagi teka.

 

"Kok Bu lho? kepenak dirungokne nek nganggo Dhik wae, Dhik Sodik. Inggih ta Bu Kaji?" Bu Mahfudzi sengaja nggodha Sodik karo Waginem. Waginem sansaya mbrabak praupane. Sodik mung ngguyu karo mlaku ngalih.

 

"Inggih benjing emben mawon Us, nggantose Bu dados Dhik" Bu Kaji atur wangsulan karo mesem. Waginem dadi sansaya mundhak kaya jambu dersana praupane.

 

Jebul Kahar karo Restu wis lungguh neng ruwang tamu, sauntara Ririen karo anak-anake wis tekan kamare, nyelehne tas lan gawan sing digawa saka Bantul. Lan sing dadi luwih rada kaget atine Sodik jebul neng ruwang tamu kuwi, Kahar apa dene Restu lagi gayeng jagongan karo Ustadz Mahfudzi lan Khoirul Anam, KTU ing sekolahane. Sajake wong loro kuwi mau olehe teka kono pas Sodik memburi nggoleki Bu Kaji mau.

 

"Nyuwun pangapunten Tadz" kandhane Sodik karo nyalami tamu singlagi wae teka kuwi, Ustadz Mahfudzi karo Khoirul "boten ngertos menawi Ustadz rawuh, kula nggin nembe mawon panggih kalih Ustadzah ingkang jebul sampun rawuh wiwit wau kalih Dhik, eh..... Bu Waginem".

 

"Iya ta? lha Umine cah-cah saiki neng ngendi?" Ustadz Mahfudzi genti mundhut pirsa.

 

"Nembe kalih Ibu wonten teras wingking lenggahan teng klasa" wangsulane Sodik "sekedhap kula aturane mriki, tiyang wau Ibu boten pirsa menawi Ustadz sampun rawuh, lajeng Mas Kahar kalih Yu Rien ugi mBak Restu pun dhawuhi dhateng teras wingking nusul Ibu".

 

"Ya wis nek ngono, awake dhewe wae sung nusul Ibu mrana" Ustadz Mahfudzi paring wangsulan banjur karo jumeneng ngendika marang Kahar lan Restu "mangga dokter, mangga mBak".

 

Wong telu sing maune lungguh kuwi tumuli melu ngadeg, banjur mlaku bebarengan arep nemoni Bu Kaji neng teras mburi. Sodik mlebu ndhisiki nggoleki mbakyune arep dikandhani nek wong-wong wis neng teras mburi, lakune Sodik simpangan karo Seta lan Untara sing mlayu metu arep dolanan neng plataran.

 

"Lho Ustadz Mahfudzi barang wis rawuh ta?" pitakone Ririen nalika dikandhani Sodik kon nusul neng teras mburi.

 

"Lagi wae teka, nek Bu Fudzi wis wiwit mau esuk bareng karo Bu Waginem" wangsulane Sodik.

 

"Bu Waginem sapa?" Ririen sing durung ngerti Waginem takon.

 

"Guru SMA Al-Hasan kene" Sodik wangsulan banjur takon "lha mau mBak Restu sampean jak ta mBak?"

 

"He eh, wong dhek emben pas telpon kae Ibu ngendika nek wis kangen karo Restu" kandhane Ririen "awakmu kok ketoke kaget ngerti Restu tekan omah kene?".

 

"Ora, mung ora nyana wae wonge gelem dijak dolan mrene".

 

"Wonge malah seneng lho Dik" kandhane Ririen maneh "mau pas mlebu desa kene, alok nek hawane seger sesawangane katon endah, jarene, ketoke upama bisa dadi wong kene ngono wonge krasan".

 

"Ya sokur ta nek seneng" wangsulane Sodik "muga-muga mbesuk mBak Restu bisa oleh jodho wong sing omahe neng desa kene".

 

"Sapa kuwi Dik?" Ririen takon

 

"Ya embuh, wong neng kene iki bocah lanang sing umure sak pantaran karo mBak restu ya akeh" wangsulane Sodik adhem wae.

 

"Tak kira nek kowe he he he?".

 

"Nek aku ketoke kok ora!"

 

"Lha kok ngono? sebabe?".

 

"Uwis gak sah ngrembug kuwi, kae lho wis ditunggu Ibu neng teras mburi" wangsulane Sodik emoh nyauri pitakone mbakyune "aku mau ya kober diwarah ambek Lik Simpen, jarene Ibu mau sekesuk jagongan santai karo prawan ayu sing jarene Simpen cocog nek dadi mantune Ibu".

 

"Sapa maneh kuwi Dik?"

 

"Embuh, aku ora ngerti!" Sodik semaur karo mlaku ngalih "wong aku ya wegah neges-neges nyang Lik Simpen".

 

Ririen nututi, metu saka kamare arep sungkem ibune sing wis ngenteni neng teras mburi.

 

Jebul olehe padha jagongan neng Teras sisih mburi kuwi katon gumyak banget. Bu kaji sing durung tepung karo Khoirul ngira yen Khoirul kuwi kancane Restu saka Yogya.

 

"Kula Khoirul Bu Kaji" ature Khoirul nepungake awake "yogane Pak Ismail Tegalsari, sak niki dados andhahnipun Mas Sodik ing SMA Pondok".

 

"Oalaaah, Putrane Dhik Ismail Juragan Peternakan Sapi kuwi? tiwas tak kira kancane Nak Restu........" Bu Kaji ngendika karo manggut-manggut.

 

"Leres Bu Kaji" Ustadz Mahfudzi urun rembug "Dhik Khoirul niki mila awis-awis teng dalem, wiwit SMP ngantos SMA teng Pondok Solo, lajeng dhateng UIN Surabaya sak niki ngrencangi ngagengaken SMA Pondhok dados Kepala TU. Taksih legan nggih dereng nate kagungan pacar he he he.........".

 

"Ngaten nggih Tadz?" Bu Kaji atur wangsulan karo gumujeng renyah.

 

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (045)

45.

Bu Kaji kendel sedhela, palarapane katon dijengkerutne sajak menggalih marang apa sing lagi wae dingendikakne Bu Mahfudzi. Pancen bener, Bu Kaji nggagas mathuke Waginem kuwi dibudidaya murih bisa dolan menyang dalem kono, sokur bisa ana wektu sing rada longgar kareben Bu Kaji luwih pana jaba jerone Santrine Ustadz Mahfudzi sing jarene pinter nyindhen kuwi. Simpen karo Sampir sing lungguhe rada adoh, ora wani nrambul gunem, malah jan-jane ngono wong loro kuwi ya ngrasa ora pati kepenak lungguh sapajagongan karo para priyayi luhur, nanging gandheng dening bendarane durung didhawuhi ngalih kekarone ya ora wani menyat saka papane.

 

"Upami ngeten dos pundi Ustadzah?" sawuse rada suwe njengkerutne palarapane Bu Kaji banjur ngendika "benjing Sabtu niku rak tanggalipun abrit? sekolahan mesthinipun rak nggih libur? Niki upami lho, upami kula nyuwun tulung Ustadzah supados ndhawuhi Nak Waginem murih ngrencangi olah-olah kula nngaten pripun? Angkah kula, benjing Sabtu niku kula badhe syukuran nironi windon kula ingkang kaping wolu, umur kula niki jebul sampun sewidak sekawan lho  Us?".

 

"Ngaten nggih langkung sae Bu Kaji, mangke boten trimah Bu Waginem ingkang badhe ndherek rencang, kula ugi kepengin ndherek. Rak nggoih pareng ta Bu Kaji?" Bu Mahfudzi atur wangsulan karo nawakne baune nek arep melu rewang.

 

"Lha menawi Ustadzah ngersakaken makaten kula ingkang sakalangkung matur nuwun" Bu Kaji paring wangsulan karo sajak karenan penggalihe "nanging sedaya niki wau menawi saged sampun ngantos Sodik ngertos rumiyin Us, kersane larene boten mikir ingkang neka-neka".

 

"Lho Dhik Sodik menapa dereng pirsa menawi benjing Sabtu menika windonipun Bu Kaji?" Bu Mahfudzi mundhut pirsa.

 

"Sampun Ustadzah" Bu Kaji paring wangsulan "malah Ririen menapa ugi sampun ngertos, angkahipun benjing Sabtu menika Ririen kalih yoga-yogane nggih badhe tilik griya mriki, menawi Nak Kahar kantun ningali kawontenan rumiyin, menawi Tumah sakitipun saged dipun tilar inggih badhe ndherek wangsul semahe".

 

"Menawi makaten langkung kaleresan malih Bu Kaji" Bu Mahfudzi numpangi rembug "mengke malah mBak Ririen ugi saged pirsa kados menapa wujud saha slaganipun Bu Waginem pisan".

 

Bareng wis dirasa rampung kabeh sing dirembug, Ustadz Mahfudzi banjur pamitan. Ora terus kundur menyang Karangasri, nanging ngersakne arep ngendhangi Pondhok lan Sekolahan pisan.

 

Dina Sabtu esuk, neng daleme Bu Kaji katon reja banget, rejane wong sing padha rewang nyambut gawe. Kanggo nambahi renaning penggalihe ibune, Sodik mutusake yen mengko Syukuran Windone Bu Kaji bakal dileksanakne bubar sembahyang ngasar, kajaba ngundang tangga teparo uga ngundang kanca-kancane Sodik sak sekolahan, Kepala Sekolah, Guru lan Karyawan SMA ne. Manggone mengko neng plataran sing ditatani kursi sewan lan dipasangi terop kaya lumrahe wong nek duwe gawe ngana kae. Mula dina Sabtu esuk kuwi, akeh nom-noman sing padha rewang masang terop lan nata kursi. Kanggo nyugata para tamu, sarta kanggo caos brekatan sing diasta kundur, Sodik wis pesen marang tepungane sing kulina ngaldeni catering kanggo wong duwe gawe, yaiku marang Bu Dian Yusuf sing daleme Dumplengan. Redana kanggo kuwi wis dhek emben kae ditransfer dening dokter Kahar, Mase Ipe.

 

Merga repot olehe melu nata terop lan wira-wiri mrana - mrene, sarta matutne plataran sing dienggoni terop kuwi, Sodik ora ngerti nek wiwit esuk Waginem wis teka ndherekne Bu Mahfudzi nuhoni dhawuhe Bu Kaji sing mundhut tulung supaya Waginem ngrewangi olah-olah. Lan gandheng kabeh sing kudune diolah jebul wis dipesenke marang Bu Dian, sidane Waginem lan Bu Mahfudzi mung ngrewangi nata panganan adu wedang ing kerdhus-kerdhus cilik.

 

"Nyuwun pangapunten lho Us" ngendikane Bu Kaji marang Bu Mahfudzi lan Waginem sing lagi ngancani Simpen lan wong wadon siji maneh ngadhahi panganan menyang jero Kerdhus "Lha ngertos kula menawi sampun dipasrahne Bu Dian Dhumplengan niku rak nembe kala wingi pas kula badhe utusan Simpen blanja dhateng peken, lha si Thole niku waune nggih kendel mawon kok".

 

"Lha inggih langkung prayogi pesen kemawon Bu Kaji, langkung praktis" Bu Mahfudzi atur wangsulan .

 

"Lha kula piyambak rak inggih boten ngertos menawi badhe dipun damel ngaten menika?" Bu Kaji ngendika maneh "tiyang angkah kula niku namung climen, damel sekul buceng kalih golong, lajeng damel gudhangan ngaten kemawon rak sampun cekap? dados kula nggih boten kengkenan sinten-sinten, tiyang Ustadzah sampun kepareng badhe ngrencangi olah-olah kalih Nak Waginem, upami ngertos menawi kalih Thole didamel ngaten menika, kula rak boten badhe wantun ngaturi Ustadzah kalih Nak Waginem ndherek repot dhateng pawon".

 

"Boten dados menapa Bu Kaji" Bu Mahfudzi atur wangsulan karo mesem "malah estunipun kula langkung remen, kanthi makaten kula menapa dene Bu Waginem saged langkung kathah saged rerembagan kalih Bu Kaji, sanadyan namung mirungganan, nanging menapa ingkang dipun ngendikaken Bu Kaji menika kathah mentesipun".

 

"Oalah, Ustadzah menika kok saged mawon lho?" Bu Kaji wangsulan karo ngguyu. Satemene karo ngendikan wiwit mau, Bu Kaji ora kendhat anggone nyetitekne kahanane Waginem, ya wujude ya slaga lan solah bawane. Kabeh ora luput saka pamirsane Bu Kaji. Lan Bu Kaji ya banjur tuwuh rasa eram sarta mbenerake kabar sing tau ditampa ngenani Waginem kuwi kepiye?. Pirsa Waginem sing trampil tandang gawene, babar pisan ora katon kikuk lan kidhung ngadhepi gaweyan, mireng gunemane Waginem nalika omong-omongan karo Simpen lan kancane sing alus lan andhap asor ora digawe-gawe, ndadekne Bu Kaji kasengsem marang Bu Guru sing durung suwe mulang neng Sekolahan Pondhok kuwi. Luwih-luwih bareng Bu Kaji nyoba mancing ngajak ngendikan Waginem, sansaya suwe Bu Kaji sansaya sengsem penggalihe, jroning cipta ora ngluputake yen Sodik, putra kakunge kuwi duwe rasa tresna marang Waginem.

 

Rampung olehe nata lan madhahi panganan neng jero kerdhus, Bu Kaji ngajak Bu Mahfudzi lenggahan sarwa raras (santai... rust) ing teras mburi, kanthi nggelar klasa. Wong telu jagongan neng kono. Bu Kaji sansaya kepencut lan salut marang Waginem sing kanthi apa anane matur nyritakne lelakoning uripe lan kabeh kulawargane. Waginem sing lahire lan digedhekne ing papan sing kondhang ala jaman semanane, banjur kanthi taberi lan tansah nyuwun pitulungan marang Pangeran Waginem ora kendhat anggone berjuang bebarengan karo kanca-kancane, murih jagad ngerti yen sing ala kuwi bisa malih dadi becik lan kanyatane saiki wis akeh sing ngakoni, yen desa panggonane Waginem urip kuwi wis lumrah kaya papan-papan liyane malah kepara kena diarani satingkat luwih apik. Waginem uga crita akeh-akeh bab karawitan, gendhing-gendhing mligine sing klasik, kuwi racak-racak cakepane dijupuk saka pituture para pujangga jaman kuna sing ngemu pitutur luhur. Mula ing jagading karawitan, Waginem uga mbudidaya murih para seniman bisa nindakne pitutur luhur sing ana sajroning cakepaning gendhing-gendhinge, ora malah bubrah kaya jaman sing uwis-uwis. Lan kanyatan saiki meh kabeh waranggana lan pangrawit ing Prasaja Laras wis padha ngedohi laku maksiyat kabeh uga wis padha sregep ngibadah, merga kajaba gladhen karawitan warga Prasaja Laras ya kerep nggelar pengajian sing diisi dening Ustadz Mahfudzi.

 

Ngarepake manjing wektu dhuhur, sinoman-sinoman sing ngrewangi Sodik nata terop wis rampung. Kursi-kursi wis tumata rapi. Sauntara iku, Bu Dian Yusup sakancane uga wis padha teka sing banjur nata papan sing arep dienggo dhahar prasmanan mengko. Dhaharan brekatan sing mengko diasta kundur para tamu durung teka.

 

"Mengke antawis jam tiganan nembe dugi mriki Mas" kandhane Bu Dian marang Sodik sing kober nakokne "menawi disarengne sak niki mengke malah kirang sae".

 

"Inggih, matur nuwun" Sodik wangsulan.

 

Ya pas mbarengi Sodik omong-omongan karo Bu Dian kuwi mau, ana mobil teka sing banjur parkir neng sisihe tatanan kursi. Sodik ora pangling nek kuwi mobile dokter Kahar, kangmase ipe.  Nanging Sodik dadi rada mlenggong bareng weruh sapa sing mudhun saka mobil sing disetiri Mase Ipe kuwi. Dhisik dhewe, Seta karo Untara ponakane, banjur disusul Ririen, mbakyune. Lan sing keri dhewe metu saka mobil jebul ..... Restu Arumdalu, Bu Guru TK sing wis akrab banget karo Ibune.

 

 

ana candhake.

 

SLENDHANG KUNING (044)

44.

Ustadz Mahfudzi sak garwane pisan padha manthuk-manthuk semu mrengut, priyayi loro kuwi ora ngira babar pisan yen nganti tekan semono tumindake Munir marang sedulure dhewe. Wong loro kuwi banjur padha duwe dudutan merga Waginem ora gelem nimbangi tresnane, Munir banjur nekad gawe pitnah nyebar warta ngayawara sing isine ngala-ala marang Waginem lan wong sing dianggep cedhak karo Waginem. Nanging Ustadz Mahfudzi durung ngendika apa-apa kanggo nanggapi critane Bu Kaji, merga isih ngenteni critane Sampir sing diutus Bu Kaji golek sisik melik sing magepokan karo crita sing digawa Munir marang Bu Kaji.

 

"Wis Pir, saiki critakna apa sing wis mbok rungokne gegayutan karo olehku kongkonan wingi kae" sawuse rada sauntara padha meneng Bu Kaji banjur dhawuh marang rewange kuwi supaya ngaturake oleh-olehe "critakna apa anane, aja ana sing mbok tutupi, saupama Sodik wis tumindak kleru ya kandhakna, aja ndadak nganggo wedi barang, ben Ustadz ya mireng mengko upama Sodik kleru rak luwih gampang olehe mbenerake".

 

"Inggih Bu Kaji" Sampir atur wangsulan, sawuse nata lungguhe banjur wiwit crita "Waranggana ingkang dipun criyosaken Munir niku jebul taksih andhahane mBak Muji, Sindhen Karawitan kempalanipun Ibu-ibu PKK teng Karangasri mrika, ndelalah kala dalu niku sing kula purugi nggih griyane mBak Muji niku. Pas kula dugi mrika nyarengi wonten tamu Pak Carik kalih Bu Carik sing dados pangarepe karawitan napa namine kula boten apal, kalih tiyang sepuh sing dados tukang siter namine mBah Wan".

 

"Iya banjur kepiye ?" Bu Kaji nyelani rembug.

 

"Nggih niku, Munir nika pancen garangan edan tenan kok" Sampir wangsulan karo getem-getem "mosok meh saben wonten Sindhen anyaran teng mriku lajeng didobrili sareng mpun kenging lajeng diumbar ngoten mawon, nek enten sing ajeng boten trimah diweden-wedeni ajeng diukumne, dumeh piyambake niku criyose Pengacara. Lha sing boten keguh kalih dublukane Munir nggih klebet Waginem niku, piyambake boten nggabres kalih napa sing dikandhakne Munir. Niku sing criyos mBak Muji kalih mBah Wan".

 

"Lha jaremu ana Pak Carik karo Bu Carik barang?" Bu Kaji nyela takon.

 

"Enggih, Pak Carik criyos nek Waginem niku lare sing sae, Waranggana sing pinter, suwantene nggih sae, boten mata dhuwiten pancen nggih pengabdi seni saestu, mila nggih lajeng dados waranggana sing laris. Ning nggih niku nek kengken nembangne lagu sing radi lekoh sekedhik mawon piyambake mesthi boten purun. Wong croiyose Pak Carik, Waginem niku lare kuliyahan tur nggih dados lare masjidan, nek wonten wekdal longgar sok ngrencangi mulang ngaji lare-lare TPA napa, dados sepisan malih critane Munir nika cetha nek nggedabrus. Kula tumut anyel, nek panggih ajeng kula takoni nek neka-neka ajeng kula ungkal gerang pisan, kersane kapok" kandhane Sampir sing suwarane ketara nek ngemu rasa pegel marang Munir.

 

"Lha banjur sing ana sambung rapete karo Sodik?" Bu Kaji mundhut pirsa maneh.

 

"Lha nek niku radi kirang terang" Sampir atur wangsulan .

 

"Kurang terang piye?" Bu Kaji mburu pitakonan.

 

"mBak Muji kalih Pak Carik boten tepang lan boten ngertos sinten niku Mas Sodik, namung kemawon criyose mBak Muji, Waginem nate criyos menawi gadhah tepangan enggal tiyange sae, sopan, alus lan pinter namine Sodik. Lha criyose Waginem teng mBak Muji, Sodik niku, duka Sodik Mas Sodike piyambak duka Sodik sanes lho?".

 

"Iya banjur kepriye?" Bu Kaji mesem.

 

"Mas Sodik niku wiwitane tepang pas numpak bus saking Yogya, lajeng kepanggih malih pas Waginem ngurus SIM teng Polres, Mas Sodik nggih sami nembe ngurus SIM. Lajeng Mas Sodik diajak mampir teng griyane Waginem, teng mriku kepanggih Bedhes elek Munir sing kedanan kalih Waginem nanging boten direken. Nggih pas Mas Sodik mampir niku, Waginem nembe ngertos nek jebul Mas Sodik niku Guru, wong ngakene pas kepanggih riyin criyose namung tukang macul" kandhane Sampir nutugne olehe crita.

 

"Kuwi genah nek Sodik kene Pir, banjure piye?" Bu Kaji mundhut pirsa maneh.

 

"Criyose mBak Muji" Sampir nutugne olehe crita "ketingale Waginem nggih kepencut kalih Mas Sodik, nanging namung mandheg dugi manah thok. Kabar ingkang enggal, Waginem niku sakniki dados Guru teng Dunggalar mriki, duka teng pundi, criyose sing mbantu saged mlebet dados Guru niku nggih Mas Sodik pas Mas Sodik mampir teng griyane niku. Namung niku sing dingertosi mBak Muji kalih Pak Carik bab Mas Sodik. Ingkang cetha Munir nika empun damel pitnah dhateng Mas Sodik, kapan-kapan ajeng kula labrag!".

 

"Kira-kira upama Sodik wis kepencut karo Waginem kuwi ya memper wae Pir" Bu Kaji banjur ngendika "merga aku wae sing mung krungu crita sing mbok gawa ya melu kepencut lho karo Waginem kuwi, neng kene arang lho Waranggana kuwi sing bocah kuliyahan, luwih-luwih gelem dadi bocah masjidan barang, malah sok ngrewangi mulang TPA, kuwi genah nek bocah wedok sing pethingan tenan. Aku kok malah kepengin tepung karo waranggana sing jeneng Waginem kuwi".

 

"Nuwun sewu Bu Kaji" dumadakan Ustadz Mahfudzi nyela rembug "anggen kula matur ing ngajeng wau estunipun rak dereng rampung? Lajeng kasela kalih duginipun Kang Sampir niki wau?".

 

"Inggih Tadz" Bu Kaji atur wangsulan "nggih nyuwun pangapunten, inggih awit saking wontenipun wartos ingkang dipun beta dening ponakan kula si Munir niku wau napa, lajeng kula selak kepengin ngertos kalih critanipun Sampir".

 

"Lha samangke keparenga kula njangkepi critanipun Kang Sampir niku wau" Ustadz Mahfudzi ngendika maneh.

 

"Njangkepi kados pundi ta Tadz?" Bu Kaji katon nek durung pirsa karo sing dingendikakne tamune.

 

"Inggih njangkepi kabar ingkang magepokan kalih criyosipun Kang Sampir wau" Ustadz Mahfudzi wangsulan karo mesem "ingkang dipun sebat Kang Sampir Waranggana Waginem niku, nggih lare estri santri kula, ugi siswanipun Ustadzah Laila, ugi Guru SMA Al-Hasan ingkang kula aturaken ing ngajeng wau. Lan estunipun, kula ugi sampun manggihi tiyang sepuhipun Waginem saha Waginemipun piyambak, kula jajagi saupami Dhik Sodik kersa lan Bu Kaji marengaken, kados pundi upami Waginem dipun jodhokaken kalih Dhik Sodik. Lha wekdal kula jajagi ngaten menika, tiyang sepuhipun Waginem ingkang sampun Randha naminipun mBok Sadikem tuwin Waginem piyambak inggih ndherek mawon. Namung kekalihipun matur supados kula ngaturaken dhateng Bu Kaji bilih rumiyinipun mBok Sadikem niku nate dados tiyang nakal ingguh awit saking kawontenan, sareng dipun krama dening Bapakipun Waginem, ugi lajeng mertobat sak niki sregep ngibadah lan ndherek Majelis Taklim kula. Samangke keparenga kula matur, kadospundi menggah pamanggihipun Bu Kaji? Jalaran Dhik Sodik piyambak estunipun inggih sampun mambet manah kalih Bu Waginem, nanging dereng wantun matur dhateng Bu Kaji".

 

"Nuwun sewu Tadz" Bu Kaji sajak bingung olehe arep atur wangsulan "menapa anggenipun Ustadz pirsa menawi Sodik menika mambet manah kalih Waginem sampun dangu?".

 

"Inggih dereng patosa Bu Kaji" Ustadz Mahfudzi atur wangsulan "inggih pas ngendikanipun Bu Kaji tetirah dhateng dalemipun mBak Ririen nika, lajeng lewt sedinten Dhik Sodik dhawuh menawi badhe murugi Bu Kaji dhateng Yogya, ingkang lajeng ngendikanipun Takziyah dhateng Panggang Gunung Kidul nika".

 

"Ooooo pantes......!" Bu Kaji ngendika ditujokne marang Panjenengane dhewe .

 

"Pantes kados pundi Bu Kaji?" Ustadz Mahfudzi nyuwun pirsa.

 

"Bares mawon nggih Tadz, rikala menika kula kepengin sanget ngraketaken antawisipun Sodik kalih Restu, Guru TK tangginipun Ririen ingkang kula aturaken ing ngajeng wau. Ketingalipun Restu ugi sampun wonten tandha-tandha menawi purun menawi dipun jodholaken kalih Sodik, namung Sodikipun ingkang malah ketingalk asrep, kemawon, kula babar pisan boten ngertos menawi Sodik sampun tepang kalih Waginem niku".

 

"Inggih-inggih Bu Kaji, kula ngertos" Ustadz Mahfudzi ngendika alon.

 

"Nanging kula ingkang lajeng dados bingung piyambak Tadz? kados pundi niki saenipun?" Bu Kaji mundhut pirsa "bares mawon, kula kalih Restu niku sampun ngertos saestu bilih piyambakipun lare ingkang sae, nanging Sodik dereng ketingal purun menawi dipun jodhokne kalih Restu. Kosok wangsulipun, Waginem ngertos kula menawi Waginem menika lare ingkang sae rak inggih nembe saking Ustadz niki wau? kaimbuhan kalih criyos ingkang dipun beta si Sampir? nanging Sodik kados ingkang sampun Ustadz dhawuhaken wau bilih piyambkipun sampun mabet manah dhateng Waginem. Kula bingung Ustadz!".

 

"Ngaten kemawon Bu Kaji" Garwane Ustadz Mahfudzi genti sing ngendika "murih langkung sami cethanipun, kados pundi upami Bu Waginem dipun timbali dhateng dalem mriki? Inggih mawi pawadan menapa ngaten, mengke kula ingkang ngatur ingkang baken boten ndadosaken Bu Waginem mikir neka-neka lha kanthi makaten Bu Kaji saged tepang lan pirsa kados pundi Bu Waginem menika estunipun. Kados pundi?".

 

 

ana candhake. 

 

SLENDHANG KUNING (043)

43.

Munir sing dening Aman dianggep beja jalaran bakal bisa ngrabi Saropah, jebul malah ngrasakne sing kosok baline. Tumrap Munir, gelem neken kesaguhan arep ngrabeni Saropah kuwi dudu kanugrahan nanging kacilakan. Maune Munir nggagas ora arep netepi kesaguhan sing wis ditandha tangani neng ndhuwur meterei, nanging bareng kelingan sing dikandhakne Pak Ketua Keamanan Kampung sawise dheweke neken layang kesaguhan , Munir dadi mengkeret. Githoke mrinding.

 

"Sampean bisa wae sawise metu saka omah kene banjur ngglenes ora nggagas karo isine layang sing sampean tandha-tangani kuwi" kandhane Pak Ketua Keamanan Kampung wengi kae "aku ngerti nek sampean ki Lawyer sing endhag ngenggak-ngenggokne ukara ben bisa luput saka jiretan ukum, nanging sampean ya kudu ngerti nek kajaba ana KUHP ya ana sing diarani Hukum Adat, nek nganti sing dicakne nyang sampean hukum adat dening pemuda-pemuda kene, bakal luwih runyam dadine".

 

"Nggih Pak" wektu kuwi Munir mung bisa semaur alon.

 

Kajaba saka kuwi, Munir sing wis bengeb raine lan lara awake uga kudu tanggung jawab marang sing duwe mobil sing disewa. Ndadakne nganti pulih kaya maune. Munitr jan rumangsa cilaka mencit ngana kae. Ya pas Munir nggelak mobil sewan arep digawa menyang bengkel esuk kuwi, mobile simpangan karo Mobil Pajero Sport sing dhek emben ketemu ana ngarep omahe mBok Sadikem. Ustadz Mahfudzi sekalian garwa, arep sanja menyang daleme Bu Kaji Ali.

 

"Matur nuwun saestu lho Us kalih Ustadz" ngendikane Bu Kaji sawuse padha bage binage ngabarake keslametane dhewedhewe "saestu kula sampun kapang sanget kalih Ustadzah saha Ustadz, ning sabensaben badhe sowan mrika ki kok ya ana-ana  wae pepalange".

 

"Mila kedahipun ingkang nem ngeten niki ingkang sowan Bu Kaji" Bu Mahfudzi wangsulan karo mesem "nanging nggih sami, Abine niku ingkang radi kangelan nata wekdal".

 

"Inggih Us" Bu Kaji ngendika maneh "lha badhe pripun malih tiang Ustadz niku sampun dados gadhahane umat ingkang cacahipun inggih kathah, sami anggenipun mbetahaken Ustadz".

 

"Lha ndelalah enjing niki wau longgar, Bu Kaji" sing semaur genti Ustadz Mahfudzi "mila lajeng kula langaken sowan mriki niki wau".

 

"Inggih Ustadz" Bu Kaji paring wangsulan "ndelalah niki wau si Thole ngepasi mlebet dhateng sekolahan Pondhok, nggih nyuwun pangapunten si Sodik boten saged manggihi Ustadz".

 

"Boten dados menapa Bu Kaji" Ustadz Mahfudzi mesem semanak "mila kula seja anggen kula sowan mriki wau mligi badhe sowan Bu Kaji, malah menawi saged Dhik Sodik sampun ngantos pirsa rumiyin kok".

 

Penggalihe Bu Kaji dumadakan krasa nggragab, mireng ngendikane Ustadz Mahfudzi sing sajak nyala wadi kuwi. Nek olehe rawuh mrono sengaja nglimpekne Sodik lan mligi arep kepethuk Bu Kaji, genah nek ana apa-apa sing dadi wadine Sodik. Bu Kaji banjur emut maneh apa sing dicritakne Munir wingenanane, penggalihe dadi sansaya trataban. Pasuryane katon pucet, nuduhne nek lagi kejot penggalihe.

 

"Abine niku senengane kok damel kejot lho?" Bu Mahfudzi sing pirsa glagat ora kepenak ing pasuryane Bu Kaji, gage anggone ngendika "boten kok Bu Kaji, mila Abine niku sampun pirsa menawi dinten niki wau Dhik Sodik anceran mlebet, boten kok neja badhe nglimpekaken Dhik Sodik".

 

"Estunipun wonten menapa ta Tadz? Si Thole damel kalepatan menapa?" Bu Kaji genti matur marang Ustadz Mahfudzi.

 

"Tenan ta Bi?" Bu Mahfudzi nyaut rembug karo nyawang pasuryane kakunge "Bu Kaji dados kejot nginten ingkang boten-boten dhateng Dhik Sodik. Nggih sampun mangga diaturne menawi Dhik Sodik boten tumindak ingkang boten sae".

 

"Nyuwun pangapunten Bu Kaji" Ustadz Mahfudzi banjur ngendika sareh "Babar pisan Dhik Sodik boten tumindak menapa-menapa, saestu. Lha sowan kula niki wau, kajawi njampeni raos kapang dhateng Bu Kaji, ugi wonten sambetipun kalih dhawuhipun Bu Kaji dhateng kula kala rumiyin, bab madosaken calon ingkang cocog kalih Dhik Sodik. Alhamdulillah, calon menika sampun kepanggih, larenipun sregep, trampil, remen berjuang, pinter lan nyambut damelipun boten tebih saking mriki, tiang inggih ndherek mucal ing Sekolahan Pondhok, dados sasekolahan kalih Dhik Sodik".

 

"Dados Sodik sampun tepang kalih lare wau Ustadz? lha piyambakipun mucal menapa ing Sekolahan Pondhok niku Tadz?" Bu Kaji sajak kepencut karo sing lagi wae dingendikakne Ustadz Mahfudzi.

 

"Sampun tepang namung inggih dereng lami" wangsulane Ustadz Mahfudzi "menawi Mapel ingkang dipun cdepeng inggih jumbuh kalih ijazahipun Pendidikan Jurusan Bahasa Indonesia, nanging gandheng tiyange enthengan tur nggih samubarang sarwa saged, lajeng kapasrahan nyepeng dados Pelatih Pencak Silat kangge para siswi, ugi ken tumut mucal ing ketrampilan karawitan sekolah. Lare niku mila santri kula piyambak, rumiyin ugi nate dados siswanipun Ustadzah Laila putinipun Kyai Anam Ngarengan, dados kula saestu ngertos piyambak bilih lare niku klebet lare ingkang pethingan, jan cocog sanget menawi saged dados garwanipun Dhik Sodik".

 

Akeh-akeh olehe ngendika Ustadz Mahfudzi sing nyritakne kaluwihan lan kekurangane Waginem marang Bu Kaji. Nanging babar pisan durung ngandhakne jeneng Waginem marang Bu Kaji. Bu Kaji dhewe sawuse mireng apa sing dingendikakne Ustadz Mahfudzi banjur nggagas, saupama Sodik kapeksane ora gelem digandhengne karo Restu, sajake bakal luwih apik nek dijodhokne karo Guru anyaran sing ditawakne Ustadz Mahfudzi iki.

 

Anggone padha wawan pangandikan antarane Bu Kaji karo tamune kuwi kasigeg sedhela, saka njero omah Sampir metu arep ngladekne unjukan kanggo tamune bendarane, ditutne Simpen sing ndhisiki mlaku ana ngarepe.

 

"Lho kowe wis mulih ta Pir?"  Bu Kaji dumadakan mundhut pirsa marang Sampir.

 

"Sampun Bu Kaji, dhawuhipun Bu Kaji sampun kula lampahi, alhamdulillah sedaya sing dikandhakne Mas Munir kala wingenane nika boten leres sedaya, Mas Sodik boten kados sing diwadulne Munir" Sampir wangsulan ngiras ngaturake wohing dinuta.

 

"Ya wis, aja ngalih dhisik, lungguha kene , mengko critakna apa anane ben Ustadz Mahfudzi pirsa pisan" Bu Kaji banjur paring dhawuh marang Sampir lan Simpen "kowe ya melu neng kene pisan Pen".

 

Abdine Bu Kaji lanang wedok kuwi ya banjur mapan lungguh, rada adoh karo kursi sing dilenggahi Ustadz Mahfudzi lan garwane.

 

"Mangga Tadz, mangga Us dipun kedhapi sawontenipun" sawuse meneng sedhela Bu Kaji banjur ngacarani tamu-tamune supaya ngedhapi pasugatan sing lagi wae diaturake .

 

"Inggih Bu Kaji" wangsulane Ustadz Mahfudzi lan garwane meh bareng.

 

"Nyuwun pangapunten Ustadz" Bu Kaji banjur ngendika maneh "estunipun kula niki rak nembe mawon bingung carup kalih sedhih boten kantenan ta Tadz".

 

Ustadz Mahfudzi ora wangsulan mung netrane wae ora kedhep mirsani Bu Kaji karo sorot kebak tandha pitakon.

 

"Critanipun rak ngaten" Bu Kaji nutugne olehe ngendika "Ustadz taksih kemutan pulunan kula ingkang radi mbeling nika?".

"Sinten nggih Bu Kaji?" Ustadz Mahfudzi mbalik nyuwun pirsa.

 

"Munir nika lho Tadz......."

 

"O alaah, Dhik Munir ingkang rumiyin krama kalih Susiana?"

 

"Leres Ustadz".

 

"Inggih, wonten menapa kalih Dhik Munir Bu Kaji?" Ustadz Mahfudzi banjur nyuwun pirsa.

 

"Munir niku kala wingenane dolan mriki" Bu Kaji nggenahne critane "criyos kathah-kathah sing ndadosne kula boten eca nedha ugi boten angler tilem".

 

"Lha kok saged ngantos makaten menika, menapa no Bu Kaji ingkang dipun ngendikakaken Dhik Munir?" Bu Mahfudzi genti sing nyuwun pirsa.

 

Bu Kaji unjal napas rada dawa, banjur nyritakne apa sing diwadulake Munir marang panjenengane. Ora kliwatan, Bu Kaji ya dhawuh yen wis oleh rerigen lan pamrayoga saka Simpen, abdine. Olehe Bu Kaji wis telepon marang Ririen ngrembug critane Sodik sing digawa Munir ya dicritakne, Kabeh wis ora ana sing ditutup-tutupi, klebu anggone mbudidaya Bu Kaji lan Ririen arep njodhokne Sodik karo Restu lan kekuwatirane Bu Kaji yen nganti Sodik wis mambu ati marang wanita sing nyambut gawene dadi pesindhen, kamangka wiwit biyen Bu Kaji kuwi kepengin banget bisa duwe mantu sawijining Guru, mbuh guru TK, Guru SD, Guru apa wae, watone Guru. Merga Bu Kaji pirsa, adhakan sing wis, guru ngono pinter paring piwulang becik marang putra-putrane.

 

"Mila kula lajeng nggega rerigenipun Simpen" Bu Kaji mungkasi anggone paring crita "kula lajeng kengkenan Sampir, pados sisik melik magepokan kalih criyos ingkang dipun aturaken Munir kala wau. Samangke Sampir sampun wangsul, mbeta criyos ingkang leres. Mangke kersanipun criyos piyambak, kados pundi menggah leresipun kawontenan".

 

 

 

ana candhake, 

 

SLENDHANG KUNING (042)

42.

Sauntara Aman lagi katrem nggone aweh lapuran marang Pak RT, sing lagi dilapurne babar pisan ora nduga mana yen kabeh tumindake lagi dadi bahan rerembugan. Wektu kuwi Saropah wis nyepakne gelas gedhe isi es batu sing dijupuk saka kulkase. Ber wis dibukak lan diiling neng gelas, gelas siji kanggo wong loro genti nyecep. Lampune kamar wis disalini nganggo lampu sing ijo, kahanan sajroning kamar dadi remeng-remeng, katon asri luwih-luwih kanthi suwarane gendhing-gendhing katresnan sing nganyut-anyut sansaya  muwuhi kaendahaning kamar papane Munir lan Saropah padha nyuntak rasa kangen sing wis sawatara dina ngganjel neng jerone dhadhane dhewe-dhewe.

 

Sansaya suwe wong loro seje jinis kuwi sansaya adoh keseret dening lalining ati. Lali yen apa sing ditindakne wengi kuwi ora pantes ditindakne, jalaran kekarone durung kaiket talining paugeran bebrayan. Kekarone durung dinikahne kanthi sah ing ngarepe wali lan seksi. Weruh kahanane Saropah sing wis ora kasasapan sandhangan, ndadekne Munir lali marang sapa wae, klebu wis lali marang Waginem lan wanita liyane. Samono uga Saropah, uga wis lali marang Aman lan priya liyane. Lan sing luwih nemen laline, wong loro kuwi uga lali yen cendhela kamar sing mau di bukak Munir merga arep ngrokok olehe nutup durung rapet lan durung bali dikancing.

 

Wong loro dhudha karo randha sing durung padha nikahan maneh kuwi wis ora eling yen dunya kuwi duweke wong akeh, rumangsane wis mung wong loro kuwi dhewe sing nduweni. Saking sengseme nindakne ulah asmara wis lali purwa duksina, ana suwara ora pati dirungokne ana rerupan wis ora pati diwaspadakne, ketutup rasa sing wis bener-bener kobong dening genining nafsu.

 

"Braaak........!!!" wong loro kuwi lagi kaget bareng cendhela kamare digebrak saka njaba kanthi kasar, lan saka cendhela sing menga kuwi njudhul wong loro sing anguk-anguk ngingeti apa sing wis ditindakne, Pak RT karo Pak Ketua Keamanan.

 

"Tulung Bu Saropah, klambi sampean ndang diagem !!" Pak RT dhawuh kanthi suwara alus nanging ngemu wibawa "gek lawang omah kae tulung dibukakne, akeh sedulur sing teka mrene arep kepethuk sampean".

 

Saropah karo Munir pucet, banjur padha byayakan nutupi ragane sing wis padha ora kesasapan awer-awer apa-apa.

 

"Uwis gak sah panik, sampean wong loro tak tunggu neng ngarep lawang ngarep" Pak Ketua Keamanan Kampung genti sing omong. Basane rada sereng, ora kaya carane omong Pak RT mau. Bubar muni ngono kuwi, Pak RT karo Pak Ketua Keamanan Kampung banjur padha ngalih, ninggalne Munir karo Saropah sing karo klamben atine dheg-dhegan ora karuwan.

 

Jebul Pak RT karo Pak Ketua Keamanan mau ora dhewe, neng ngarep lawang omahe Saropah wis akeh sinoman sing padha ngenteni karo praupan kebak kanepson.  

 

"Larene boten purun medal ta Pak RT?" salah sijine sinoman takon marang Pak RT.

 

"Lawange didhubrag saking njaba mawon Pak" kancane genti nyauti.

 

"Mobile wae disurung ngadoh njur diobong, ben kapok!" ana suwara liyane sing usul "dumeh wong sugih banjur arep sakepenake gawe rereged neng kampunge uwong!".

 

"Sabar.......!" Pak Ketua Keamanan sing semaur "aja seneng gawe rusak, sing nekad mengko mungsuhe malah karo aku. Saiki padha rungokna Pak RT ben ngendika!".

 

"Nggih" digetak Pak Ketua Keamanan para nom-noman kuwi kabeh mengkeret, banjur bebarengan semaur "nggih".

 

"Bu Ropah karo tamune sedhela maneh arep nemoni awake dhewe neng ruwang tamun, mengko tak jaluk aja melu mlebu kabeh, cukup siji apa loro sing melu aku karo Pak Ketua Keamanan, nakoni wonge. Ngerti?" Pak RT genti sing aweh prentah marang sinoman.

 

"Nggih" sepisan maneh bocah-bocah nom kuwi wangsulan bareng.

 

"Ngentosi teng teras mriki rak nggih angsal ta Pak?" salah siji saka nom-noman kuwi takon,

 

"Oleh!" sing mangsuli Pak Ketua Keamanan Kampung "nanging aja gawe kisruh!".

 

"Siap Komandhan, delapan nam" wangsulane sing takon mau karo mesem.

 

Pak Ketua Keamanan karo Pak RT wis ora semaur maneh, merga saka kono katon lampu ruwang tamune Saropah wis diuripne, banjur Saropah mbukakne lawang kanggo wong-wong sing padha teka ora merga diundang kuwi. Munir karo ndhingkluk lan praupan pucet ngetutne neng mburine.

 

"Mangga katuran mlebet Pak RT" kandhane Saropah karo mbukakne lawang.

 

Durung wae Pak RT semaur, dumadakan ana sinoman loro sing mbrosot ndhisiki mlebu omah, karo sing sijine mbengok banter :

 

"Iki ta menus sing arep gawe reged kampunge dhewe iki?".

 

Ora ngenteni pitakone diwangsuli, nom-noman kuwi sing siji wis ngobahne kepelane di pupuhne menyang raine Munir. Sakala Munir glayaran memburi arep tiba, sadurunge tiba, nom-noman sijine ngobahne sikile, wetenge Munir disadhuk sakayange. Ora bisa diendhani, Munir glangsaran neng jogan karo sambat ngaruara. Praupane sing wis bengeb kena kepelan ditutupi nganggo epek-epeke. Tujune Pak Ketua Keamanan Kampung luwih trengginas, gageyan mlumpat mengarep, aweh pangayoman marang Munir sing arep diimbuhi gejohan sikil dening sinoman sing mau ngampleng raine.

 

"Mundur!" Pak Ketua Keamanan nggetak sinoman loro kuwi, sing digetak bali mengkeret banjur lon-lonan mundur bali menyang teras ngumpul karo kanca-kancane.

 

Munir ditulungi banjur dituntun lungguh neng kursi tamu. Saropah ngetutne karo mripate dleweran ngetokne luhe, nangis. Pak RT uga banjur melu mapan lungguh neng kursi tamu neng sisihe Pak Ketua Keamanan sing luwih dhisik lungguh. Sinoman ora ana sing melu mlebu, kabeh mung njrabing neng ngarep lawang karo praupan sajak ngigid-igid marang Munir.

 

"Sampean jenenge sapa lan daleme ngendi?" Munir sing isih ngrasakne njareme awak kuwi dumadakan ditakoni dening Pak RT.

 

"Niki  Lawyer kula,  Pak RT......." Saropah nyoba arep aweh wangsulan.

 

"Sampean durung wancine omong!" Pak RT rada nggetak mangsuli Saropah. Saropah banjur meneng karo ndhingkluk.

 

"Dadi sampean iku Pengacara?" Pak RT ngimbuhi pitakonan marang Munir.

 

"Nggih Pak" wangsulane Munir alon.

 

"Jenengmu sapa, omahmu ngendi?" Pak Ketua Keamanan Kampung mbaleni pitakone Pak RT sing durung diwangsuli "kene Katepene wae sampean tokne!".

 

Munir ngrogoh sak, dhompete ditokne. KTP ne didudut banjur dilungne menyang Pak Ketua Keamanan Kampung, karo omong :

 

"Nami kula Munir Pak, griya kula tebih wonten Ngawi mrika".

 

Pak Ketua Keamanan ngiling-ilingi KTP sing lagi wae ditampani. Pak RT banjur nutugne olehe guneman :

 

"Sampean Pengacara, mesthine ngerti nek tumindake arek loro mau wis nerak paugeran KUHP. Sadurunge aku takon sing magepokan karo tumindak sampean neng kampung kene, aku kepengin ngerti sampean trima karo tumindake arek loro marang sampean mau? Apa sampean arep lapur Kepolisian merga sampean wis dianiaya?".

 

Munir ora enggal bisa aweh wangsulan, Saropah banjur bisik-bisik neng cedhak kupinge :

 

"Wis Yang, gak sah athik lapur, engkuk urusane nek dadi dawa, malah tekan ngendi-endi engkuk".

 

"Iya" Munir wangsulan lirih karo manthuk.

 

"Piye sedulur Munir?" Pak RT negesne njaluk wangsulane Munir "tumindake arek loro mau mandheg tekan semene apa dibacutne menyang Polisi?".

 

"Kula sampun trimah dumugi samanten mawon Pak RT" Munir wangsulan alon isih karo ndhingkluk ora wani nyawang sing ngajak omongan.

 

"Sing mandheg mung tekan semene iku, cumak olehe arek loro wis ngantemi sampean iku mau lho ?" Pak Ketua Keamanan Kampung melu negesne "dadi gak ana hubungane ambek tumindak sampean sing nerak aturan kampung kene iki mau".

 

"Nggih Pak kula ngertos" wangsulane Munir panggah.

 

Sabanjure embuh kepiye olehe padha rembugan antarane Pak RT, Pak Ketua Keamanan Kampung karo Munir lan Saropah. Sing cetha kira-kira let sak jam saka kedadeyan kuwi, Munir budhal ninggalne omahe Saropah sawise nandha tangani layang salembar sing ditempeli metrei cukup. Sing isine layang antara liya nyebutake, kajaba Saropah kudu asok dhendha kasusilan wujud Paving Blok kanggo ndandani gang cilik sing ora adoh saka omahe, uga nyebutake yen sajroning wektu sing ora suwe, Munir kudu enggal ngurus olehe arep rabi karo Saropah kanthi sah.

 

Olehe metu saka omahe Saropah Munir sajak kesusu, nganti ora kober weruh yen mobil olehe ngrental kuwi ing bageyan mburi rada bonyok merga dikepruk watu dening Aman pas Munir lagi ditakoni dening Pak RT mau. Pak RT lan wong liyane ya banjur bali menyang omahe dhewe-dhewe, sing keri mung Aman karo Raji merga pancen nindakne kuwajiban dadi tukang njaga omahe Saropah, juragane. Mung wengi kuwi Aman kajaba ketok gela uga ketok cuwa atine, angen-angene olehe arep bisa ngrabi juragane sing wis randha kuwi jugar merga kesangguhane Munir olehe arep enggal ngurusi layang kanggo bisa nikah kanthi sah oleh Saropah.

 

ana candhake.