JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (017)

 

17.

Dina kapisan sinau kelompok diwiwiti, sing disinau manut jadwal sing disusun dening Hartini lan Warsiyati, ya iku dina Senin sing disinau bebarengan Bahasa Inggris karo Ilmu Ukur, dina Rebo Ilmu Aljabar karo Ilmu Hayat lan dina Jumuah Ilmu Alam karo Pengetahuan Umum. Jebul bocah kelas loro A ora kabeh melu, saka bocah telung puluh sanga sing teka mung bocah wolulikur. Bocah saka kelas loro B ana sing melu siji, ya kuwi Tutik putrane Pak Firman Mantri Suntik lan saka Kelas loro C bocah papat, Sugik, Ninuk, Marsana karo Yuyun. Kelas loro D ora ana sing melu, merga racak-racak omahe adoh kabeh.

 

Pak Suwaji sing pirsa semangate bocah-bocah sing arep sinau bareng kuwi rumangsa rena penggalihe. Mula sadurunge sinau diwiwiti, Pak Suwaji plaur paring pitutur, ngiras pantes mbukak kegiatan sinau kelompok kuwi. Pancen sadurunge mau, Hartini kandha marang Sudimin nek arep matur marang Pak Suwaji, ngaturake panuwun lan nyuwun pangestu sarta nyuwun supaya Pak Suwaji kersa paring tutur sembur sadurunge sinau bareng diwiwiti.

 

“Para putra kabeh” dhawuh ngendikane Pak Suwaji marang sing padha arep sinau “Bapak rumangsa marem lan mongkog dene para putra sengkut nggone padha sekolah lan kepengin bisa sansaya pinter. Bapak mung bisa paring panyengkuyung kanthi donga marang Gusti Allah, muga-muga anggone para putra sinau kaparingan lancar. Kanthi sinau bareng-bareng ngene iki kena diibaratake kaya beras sing disosoh ana lumpang, putihe beras lan ucule katul, ora merga antebing alu sing kanggo nutu, nanging merga alu sing ditutokne kuwawa ndadekne beras padha beras padha gesrekan neng jero lumpang temah dadi lan putihe sarta padha ucul katule. Kanthi cara sinau bareng ngene iki, para putra bisa njaluk warah marang kanca siji lan sijine. Dadi sing bener kuwi nek njaluk warah utawa takon marang kancane babagan pelajaran sing durung dingerteni ya neng papan sing kaya iki, ora nek pas neng jero kelas, nek wis neng jero kelas, prayogane para putra nek durung mudheng olehe nyuwun pirsa ya marang Bapak utawa Ibu Guru sing lagi mucal, ora marang kancane”.

 

Sing padha lagi dituturi padha manthuk-manthuk lan katon padha migatekne apa sing dadi pangandikane Pak Suwaji kuwi. Ya ana siji loro sing katone meneng ngrungokne, nanging satemene mripate lagi lirak-lirik marang kancane. Kaya Ninuk salah sijine, anake wedok Pak Dalal sing ayu tur duwe pambegan tregal-tregel kaya Dewi Banuwati kuwi, sanadyan ora nyuwara apa-apa nanging apa sing didhawuhne Pak Suwaji babar pisan ora mampir ing angen-angene. Merga pikirane Ninuk mung tumuju marang Sudimin sing katon tumungkul nyawang jogan, karo nyemak apa sing didhawuhne Bapak sing didhereki kuwi. Angen-angene Ninuk, muga-muga Pak Suwaji enggala rampung olehe paring pitutur banjur ninggalne papan kono. Lan sanajan jam rampunge sinau wis ditetepne jam telu, nanging Ninuk panggah ngarep-arep enggala rampung. Dheweke mau saka omah nggawa panganan sing mirasa (jaman kuwi) mie goreng rong wungkus, sing arep dipangan lan sing sawungkus arep diwenehne Sudimin, ben bocah-bocah liyane weruh nek dheweke bisa mangan bareng karo Sudimin. Merga Ninuk ya ngerti nek kanca-kancane, mligine bocah-bocah wedok, uga padha sangu panganan saka omah, ana sing nggawa kacang goreng, kacang godhog, jagung lan sapiturite, sing arep dienggo samben nalikane padha sinau.

 

“Mengko nek bocah-bocah kuwi weruh nek Sudimin sengaja tak gawakne panganan saka omah, mesthi banjur padha mikir nek aku iki temen-temen wis dipacangne karo Sudimin wiwit cilik biyen, ben bocah-bocah padha minggir lan ngedohi Sudimin. Lan si Marsana kae ya ben leren olehe kepengin cedhak karo aku, wong senajan bocah kae ya bagus, nanging atiku wis kadhung katut digondhol Sudimin kok” ngono pikiran sing ana angen-angene Ninuk. Mula rumangsane Ninuk, olehe ngendikan Pak Suwaji krasa suwi banget.

 

Beda karo Hartini, sing senajan kala-kala sok panyawange mampir, utawa sengaja diampirne kanggo nglirik Sudimin, nanging apa sing didhawuhne Pak Suwaji isih akeh sing mampir mlebu ing angen-angene.  Lan beda maneh karo si Edi lan Yati, bocah loro sing lungguhe jejer kuwi usreg dhewe tanpa nyuwara. Mung tangane padha repot nulis ing kertas banjur disrogne neng ngarepe sing lungguh ing sisihe supaya diwaca. Bocah loro kuwi ya meh padha karo Ninuk sing ora pati ngrungokne apa sing didhawuhne Pak Suwaji. Warsidi karo Masirah sing lungguhe ora adoh karo papan lungguhe Yati lan Edi padha weruh, banjur bocah loro kuwi padha njedhirne lambene dhewe-dhewe karo setengah mesem.

 

Sinau bareng dina kuwi katon regeng lan gayeng. Luwih-luwih sawise Hartini nakokne carane nggarap soal Ilmu Ukur sing rumangsane ora bisa dirampungne nganggo nalare. Jebul meh kabeh bocah sing ana kono ora ana sing bisa aweh wangsulan kanthi gamblang marang piakone Hartini kuwi.

 

“Padha entenana sedhela kanca-kanca” dumadakan Sudimin ngadeg “mau olehku nata panggonan sinau iki jebul isih ana sing kurang, tak jupuke dhisik”.

 

Bubar muni ngono kuwi Sudimin banjur ngalih mlebu gudhang cilik ing sisihe emperan papan kanggo sinau kuwi. Baline wis nggawa papan tulis cilik karo kapur lan gosok sing digawe saka kapuk diwungkus pipihan, kaya bantal cilik. Pancen emperan mburi lan dhingklik-dhingklike sarta papan tulis sing saiki digawa Sudimin kuwi, biyen digunakne dening Pak Suwaji kanggo marahi tangga-tanggane sing kepengin bisa maca lan bisa nulis, jaman rame-ramene Gerakan PBH biyen. Dening Sudimin papan tulis cilik kuwi banjur didegne disendhekne cagak, kabeh sing ana kono bisa nyawang kanthi cetha.

 

“Soal sing ditakokne Hartini iki sakjane keneng diarani prasaja utawa sederhana” Sudimin nerokne Bu Sri Supingah nek wayah nerangne neng ngarep kelas ngana kae “kuwi sumbere ing pelajaran kelas siji biyen, ya kuwi dalil babagan garis loro sing sejajar banjur dipedhot dening garis lurus liya sing tumuli nuwuhake sudhut-sudhut sing gedhene padha. Rak isih padha apal karo wulangan bab iki ta?”.

 

“Iya aku isih kelingan Min, tulung tutugna piye bacute?” Hartini sing duwe pitakonan aweh wangsulan dhisik dhewe.

 

“Iya, Min tutugna ben aku mudheng” Soni sing bocahe lemu lan kerep ngantukan kuwi melu udhu rembug.

 

“Mengko dhisik Min” genti Sugik sing guneman “aku wis akeh sing lali karo pelajaran kelas siji biyen, tulung balenana saka wiwitan ben aku njawa”.

 

“Iya Min, aku ya kaya sing dikandhakne Soni kuwi” Warsidi melu omong .

 

“Iya, iya sing sabar kanca” wangsulane Sudimin karo mesem, banjur disambung nyethakne cara kanggo nggarap soal sing ditakokne Hartini kuwi mau saka dhasar-dhasare, karo dibarengi nulis lan nggambar ing papan tulis cilik sing digawa mau.

 

Beda karo nek lagi nampa wulangan saka Gurune, bareng sing aweh katrangan kuwi Sudimin, kancane sing padha kelas lorone. Rumangsane bocah-bocah kuwi katrangane Sudimin luwih gampang ditampa, lan bocah-bocah dadi mudheng karepe. Lan nalika Sudimin nyoba nggawe soal liya sing jinise padha karo soal kuwi, bocah-bocah kanthi gampang bisa ngrampungake kanthi bener. Bener apa sing lagi wae didhawuhne Pak Suwaji mau yen putihe beras sing disosoh neng lumpang kae ora mung merga ditutu karo alu wae, nanging uga merga berase akeh kancane.

 

“Hebat kowe Min, upama dadi guru ngono kowe luwih pinter tinimbang Bu Srisupingah, wong aku nek diterangne Bu Sri Supingah ngana kae, blas ora bisa nampa kok” Sugik sing tunggal sakelas jaman neng SD Pasopati biyen ngandhakne pangalembanane marang Sudimin.

 

“Kuwi merga kowe nek diwulang Bu Sri pikiranmu tekan ngendi-endi lan kowe luwih dhisik minder, nek aku sing nerangne upama kurang cetha kowe wani ngongkon mbaleni murih cethane” wangsulane Sudimin karo mesem.

 

“Iya nanging iki wis jam telu kurang seprapat” dumadakan Warsiyati guneman ngandhakne wektune wis entek kanggo sinau Ilmu Ukur “lha Bahasa Inggrise iki piye? Nek mung seprapat jam cetha nek kurang wektune”.

 

“Dina iki Bahasa Inggrise prei dhisik wae” Ninuk sing wiwit mau ngenteni rampunge sinau usul “suk emben wae, wektu kanggo Ilmu Ukur ditepati tenan ben ora kesuwen ngene iki”.

 

“Nek kudu gumantung marang wektu panggah kurang Nuk” Nita aweh panemu “merga pancen kanggo nggarap Ilmu Ukur kuwi mbutuhne wektu sing suwe, luwih-luwih nek ndadak nyethakne kaya iki mau”.

 

“Lha mathuke piye?” Hartini banjur nakoni kanca-kancane kabeh.

 

“Wektune ditambah!” Marsana sing genti usul “wiwite Jam Siji, rampunge jam papat”.

 

“Kesuwen” Ninuk sing wangsulan.

 

“Ngene wae” Sudimin genti sing guneman “aku sarujuk karo Marsana, wektune ditambahi. Nanging ya aja nganti kesuwen, mau Bapak paring dhawuh nek wektune prelu ditambah ya ditambah, upamane wiwite jam setengah loro banjur rampunge jam papat, tak kira kuwi wis luwih saka cukup. Piye?”

 

 

 

Ana candhake

 

PBH = Pemberantasan Buta Huruf.

 

 

 

JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (16)

 

16.

Jebul sing kepengin melu sinau kelompok ora mung mandheg tekan kanca sakelase Sudimin, utawa kelas loro A wae, bocah kelas liya sing omahe ora adoh karo sekolahan, siji loro ana sing nembung marang Hartini nek kepengin melu. Hartini ya ngolehi wae.

 

“Malah apik nek kancane sansaya akeh” wangsulane Hartini, nalika Sugi sing omahe kulon Pasar kuwi nembung nek arep melu sinau bareng kuwi “lha nek liyane awakmu ana sing arep melu ya oleh kok Gik”.

 

“Iya matur nuwun lho Har” wangsulane Sugi dibacutne karo takon nggenahne “wiwite suk Senin jam setengah loro ta?. Aku pengin banget bisa sinau Bahasa Inggris marang kanca-kanca, ben ora dadi sasaran garisan plastike Pak Wardiyanto sing kerenge kaya ngana kae”

 

“Iya, Senin jam setengah loro tekan jam telu” Hartini nyaut “padha, aku ya miris dhisik kok nek Pak Wardi kae mlebu kelas, wong teka-teka terus takon, sing ora bisa mangsuli kanthi bener banjur dihadhiahi nek gak disabet nganggo garisan ya banjur dijiwit lengene, bocah kelas loro A ki meh kabeh padha sambat merga meh kabeh rata oleh hadhiah, adate mung Sudimin kae sing slamet, wong bocahe ajeg nek bisa wangsulan kanthi bener”.

 

“Iya Sudimin kae pancen wiwit jaman neng SD ya wis kondhang nek pinter kok” Sugi nanggapi “pinter nanging ora ngawaki. Oh iya, manggone neng omahe Warsini wetan bengkel sepedha kono kuwi ta?”.

 

“Ora sida neng omahe Warsini Gik” Hartini wangsulan “ngalih neng nggone Sudimin, jarene Bapak sing didhereki Sudimin mrayogakne supaya manggon neng kana, neng emperan mburi sing jembar lan wis ana bangku-bangkune pisan”.

 

“Iya malah kebeneran nek ngono” Sugik semaur karo sajak seneng “sing didhereki Sudimin kae rak ya Guruku, Pak Suwaji Kepala Sekolah sing sabar lan kerep paring pitutur marang bocah-bocah yen sangune urip sing paling baku kuwi mung kapinteran. Aku tambah seneng neng olehe sinau bareng neng daleme Pak Suwaji”.

 

Sing rumangsa luwih seneng nek olehe sinau bareng kuwi neng daleme Pak Suwaji, ora mung Sugi dhewe. Hartini sing tenane duwe rasa tresna marang Sudimin luwih seneng maneh. Bocah-bocah liyane semono uga, luwih-luwih bocah-bocah wadon sing padha kepencut marang Sudimin.

 

Sing ndadekne Hartini rada trataban kuwi nalika Warsiyati kandha nek Ninuk, sing wingi lagi dirasani karo Masirah, uga nembung arep melu sinau bareng lan Warsiyati uga wis ngolehi. Maune Hartini karo Ninuk kuwi ya kekancan lumrah wae, malah kepara rada akrap merga Pak Dalal sing sawahe amba lan sapirang-pirang kuwi dadi kancane Pak Adi, bapake Hartini, sing Bakul Gabah. Saben panen gabahe Pak Dalal ajeg dituku Pak Adi sing banjur dikirim menyang Jombang. Nanging bareng dhek wingi Hartini krungu saka Masirah sing dicritani Karti jarene Ninuk kuwi neng ngendi-endi kerep kandha nek wis dijodhokne karo Sudimin, neng atine Hartini tuwuh rasa ora seneng marang Ninuk sing isih anake kancane wong tuwane kuwi.

 

Tenane ngono, maune Ninuk, putrane Pak Dalal sing sawahe gandheng galeng karo sawahe Pak Suwaji, kuwi ya babar pisan ora kepencut kepengin melu sinau kelompok sing digagas dening Hartini nerusne dhawuh rerigene Bu Sri Supingah, Guru Ilmu Ukur kuwi. Ya jalaran kajaba Ninuk ora tunggal sakelas karo bocah-bocah sing ngenekne sinau kelompok kuwi, Ninuk ya duwe panemu nek sinau kelompok kuwi mung nambahi kesele awak lan pikirane wae. Nambahi kesel merga mulih saka sekolah kuwi tenaga lan pikirane wis entek diperes neng jero kelas, wayahe mulih sekolah kuwi kudune dienggo leren neng omah, utawa dienggo ngedhemne piker kanthi dolan utawa dolanan. Pawadan liyane sing ndadekne Ninuk blas ora kepencut melu sinau kelompok kuwi, merga Ninuk duwe pangira sing kuwat, Pak Suwaji utawa Bu Suwaji mesthi ora ngeparengake Sudimin melu-melu sinau bareng ing wayah awan ngono kuwi. Jam-jam semono kuwi jam kanggo Sudimin nandangi gaweyan omah, gaweyane wong sing ngabdi utawa ndherek. Kamangka senenge Ninuk kuwi nek olehe sinau bisa cedhak karo Sudimin, jeneh nalika dheweke mlebu SMP biyen lan kebageyan mlebu ing Kelas C merga olehe ndhaftarne wis rada kasep, sawise ora ketampa neng SMP Negeri Ngawi, susahe ora karuwan. Ora bisa sakelas karo Sudimin sing oleh bagean mlebu ing Kelas A. Mula bareng krungu nek Sudimin melu, lan malah manggone sinau kelompok kuwi neng daleme Pak Suwaji pisan, Ninuk gage-gage wae olehe nemoni Warsiyati nembung supaya dililani melu sinau bareng.

 

“Iya, mengko tak kandhakne Ketua Kelase nek kowe arep melu nggabung neng sinau kelompok iki” wangsulane Warsiyati sawuse Ninuk taren nek arep melu.

 

“Lha Ketuane apa dudu kowe ta War?” Ninuk takon “lha mengko kira-kira dening Ketua Kelasmu aku dililani melu apa ora ya?”.

 

“Aku iki mung Sekretaris Nuk” wangsulane Warsiyati “Ketuane Sri Suhartini, bocah Bangunreja kae lho? Wis ngerti ta? Mesthine wonge ya malah seneng nek kowe arep melu nggabung wong kancane tambah”.

 

“Oalah mBak Tien sing dhuwur manis kae ta?” Ninuk semaur karo ngguyu “ya aku wis apal banget, wong Pak Adi, Bapake mBak Tien kae ki kancane Bapakku, saben wayah panen adole gabah Bapak mesthi menyang Pak Adi, Bapake mBak Tien kuwi”.

 

“Lha kowe omong dhewe marang wonge apa piye?” Warsiyati genti nari.

 

“Ora! omong nyang kowe wae rak ya wis cukup ta?!” wangsulane Ninuk “jane maune aku iki ra kora pati mikir nek arep melu ta War?”

 

“Lha kok banjur melu?” Warsiyati njengkerutne bathuke.

 

“Dening Bapakku aku didhawuhi melu” wangsulane Ninuk “Bapakku kuwi rak akrab banget karo Pak Suwaji? Gek Bapakku kuwi rak ya sayang nek karo Sudimin kae?. Bapakku mireng nek Sudimin kepengin melu sinau kelompok iki, nanging ketoke karo Bu Suwaji ora diparengne, kowe ngerti ta nek Sudimin melu sinau kelompok wayah awan ngono kuwi? Gaweyane minangka bocah sing ndherek rak dadi kowar kabeh?. Mula Bapakku banjur matur Pak Suwaji supaya Sudimin diparengne melu sinau kelompok iki. Lha ature Bapakku jebul didhahar dening Pak Suwaji malah banjur ngersakne supaya panggonane sinau neng emper mburi daleme. Mula bareng ature bapakku disetujoni Pak Suwaji, aku banjur didhawuhi Bapakku supaya melu iki, ngendikane Bapakku idhep-idhep aweh semangat marang Sudimin sing uripe mesakne, saiki prasasat wis lola, ora ketunggon wong tuwane sing melu transmigrasi nyang Sumatera”.

 

“Dadi olehmu arep melu sinau kelompok iki mung merga arep aweh semangat marang Sudimin?” Warsiyati sing sethithik akeh ya ngerti sapa Pak Dalal lan kepiye watak wantune anake wedok sing jeneng Ninuk iki, takon semune njajagi atine sing ditakoni.

 

“Maune ya ngono, nanging saiki beda” wangsulane Ninuk karo mesem.

 

“Beda piye?”

“Aku iki sak jane nek sinau banjur neng sandhingku ana wong liya, kuwi saka rumangsaku angel bisane mlebu neng utek” Ninuk nggenahne pawadane “nanging kuwi rak nek sinau meneng-menengan?, nek sinau kelompok ngene iki rak ora meneng-menengan ta? Dadi bisa kanggo tukar kaweruh, mula aku sing maune blas ora kepencut melu iki malih dadi kepengin melu, kareben mengko bijiku sansaya mundhak apik, kajaba saka kuwi srawungku karo kanca-kanca jaman sekolah neng SD Candhabirawa biyen, sing meh kabeh klebu kowe barang kuwi, mlebune neng SMP oleh bagean kelas A bali raket kaya jaman semana, sanajan bageanku  manggon neng kelas C”.

 

“Gajege Cah Candhabirawa sing saiki manggon neng Kelas loro C liyane kowe rak ya ana ta Nuk?” senajan satemene atine Warsiyati wiwit ora seneng krungu omongane Ninuk sing miturut Warsiyati akeh ngayawarane kuwi, nanging Warsiyati api-api ora krasa, malah banjur nimbangi critane Ninuk karo pitakonan.

 

“Sapa? Kelas Loro C ki sing saka Candhabirawa ya mung aku, eh karo Marsana, karo Yuyun, ya mung kuwi. Nek Heri kae rak saka SD Trisula?”.

 

“Iya, ya wis nek ngono aku mengko tak ndang ngomong marang Hartini, gek jenengmu ndang bisa tak cathet tak lebokne neng Buku Absen Sinau Kelompok iki” Warsiyati wekasan mungkasi rembuge.

 

Saungkure Ninuk, Warsiyati ngguyu dhewe. Ngguyu tekune Ninuk sing wasis micara sanadyan tenane akeh ngayawarane. Lan sing diguyu bakal didadekne bakalan crita karo Hartini sing arep diomongi nek Ninuk kepengin nggabung melu sinau kelompok rintisane.

 

 

Ana candhake.

JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (15)

 

15.

Pak Suwaji banget nyengkuyung apa sing ditarenke dening Sudimin, kanthi renaming penggalih Sudimin diparingi palilah melu belajar kelompok. Ora mung kuwi wae, nanging yen bocah-bocah kanca sakelase Sudimin mbutuhne panggonan kanggo sinau bareng-bareng ngono kuwi, Sudimin dikeparengake ngajak kanca-kancane sinau ing emperan mburi omah, papane jembar tur ya banar, wis ana bangku-bangku cilik sing bisa lan kepenak dienggo sinau, diskusi lan sapiturute.

 

“Bapak malah seneng Min, nek kowe sregep sinau kaya sing mbok aturne kuwi mau” dhawuh wangsulane Pak Suwaji nalika Sudimin matur taren nek kanca-kanca sakelase ngajak ngenekne sinau bebarengan “lha nek mbutuhne panggonan sing rada jembar, emper mburi kae bisa mbok resiki banjur bangku-bangkune kae ditata, kae penak banget nek dienggo sinau bareng modhel belajar kelompok ngono kuwi”.

 

“Inggih Bapak, matur nuwun sanget” Sudimin atur wangsulan “rancanganipun kanca-kanca manggenipun mangke saged gentosan ing griyanipun lare-lare, nanging kula kinten menawi manggenipun gumathok wonten dalem mriki kok langung prayogi, awit ing mriki rak sampun jangkep prabotipun  lan boten rame”.

 

“Mula saka kuwi, kowe bisa kandha marang kanca-kancamu perkara panggonan sing didhawuhne Bapak mau” Pak Suwaji ngendika maneh “manggon neng kene kuwi sarate mung siji, olehe sinau kudu sing tenanan lan ora oleh kakehan guyon lan dolanan”.

 

“Inggih Bapak”

 

“Merga Bapak pirsa nek bocah saumuranmu kuwi wis wayahe umur sing nek cara jawane diarani Brai Kethek, wiwit ana rasa seneng antarane bocah lanang marang bocah wadon lan suwalike. Ngono kuwi wis lumrah, wong pancen wis dadi kodrat jagad, nanging ya kudu ngati-ati lan aja nganti kebacut-bacut, bisa mbebayani” Pak Suwaji nutugne paring pitutur “lha kowe wis duwe sir-siran apa durung?”

 

Sudimin ora wangsulan malah ndhingkluk, praupane mbrabak abang, semu isin.

 

“Ora apa-apa, Bapak biyen jaman saumuranmu ya ngono kuwi” Pak Suwaji nutugne olehe ngendika karo mesem.

 

“Kula boten wantun Bapak” wangsulane Sudimin apa anane “menawi raos remen dhateng lare estri ngoten sakedhik-sakedhik ugi sampun wonten, nanging lajeng kula slemur murih boten kelajeng-lajeng, awit kula ngertos menawi menika dereng wancinipun, menawi kula langgati saged ugi ngrusuhi anggen kula sinau”.

 

“Ya wis, yen ngono kowe ya klebu bocah sing normal” Pak Suwaji ngendika maneh “sing mbok cakne kuwi wis bener, merga ora mokal nek satemene uga ana utawa kepara akeh bocah wadon kancamu sakelas sing saben dina srawung lan kepethuk kowe, sing kasengsem lan kepencut, kepengin cedhak karo kowe”.

 

“Ingkang menika kula boten ngertos, Bapak”

 

“Ya wis, ora apa-apa” pak Suwaji paring wangsulan “sing baku, Bapak lan Ibumu nyengkuyung nggonmu arep melu belajar kelompok kuwi lan Bapak uga marengake emper mburi kae dienggo panggonan sinau bebarengan kuwi”.

 

Dina candhake, pas wayah bocah sekolah ngaso, Sudimin ngandhakne marang Warsidi, kabeh apa sing didhawuhne Pak Suwaji marang dheweke babagan belajar kelompok sing arep dicakne kanca sakelase. Warsidi seneng banget. Ora sranta banjur nggoleki Hartini, Ketua Kelase lan ngandhakne kabar saka Sudimin kuwi.

 

“Wis beres Har” kandhane Warsidi marang Hartini sing wektu kuwi lagi bareng bocah-bocah liyane  antri jajan kolak neng kantine mBak Yah.

 

“Apane sing beres?” Sri Suhartini durung mudheng karo sing dikandhakne Warsidi, banjur ngalih saka panggonane antri rada ngadoh, Warsidi ngetutne.

 

“Sudimin” wangsulane Warsidi cekak, sawuse Hartini mandheg lan ngadeg rada adoh karo kanca-kancane.

 

“Sudimin ngapa?” Hartini njengkerutne bathuke.

 

“Sudimin wis taren marang Bapak Ibu sing didhereki lan uga wis dikeparengake melu belajar kelompok sing mbok rancang wingenane kae” Warsidi nyethakne apa sing dikarepne.

 

“Ya sokur alhamdulillah” Hartini wangsulan sajak seneng “mau aku kober kuwatir, samar nek Sudimin ora dililani dening Bapak Ibu sing didhereki kuwi, sida ora klakon ngenekne belajar kelompok tenan, wong akeh sing padha arep ora melu nek nganti Sudimin ora melu, jarene bocah-bocah ora ana magnet sing bisa dadi daya tarike. Lha nek ngono, aran wis beres tenan kabeh mesthi padha seneng”.

 

“Ora mung kuwi wae” Warsidi kandha maneh karo mesem.

 

“Apa maneh?” Hartini takon.

 

“Bapak sing didhereki Sudimin uga kagungan panggonan sinau bebarengan sing jembar komplit sak bangku-bangkune pisan, jarene Sudimin nek bocah-bocah gelem olehe belajar kelompok dikongkon manggon neng kono pisan”

 

“Lha kuwi sansaya kebeneran tenan” Hartini wangsulan, sing dibacutne karo kaya grenengan ijen “tiwas aku mau dheg-dheg sar, tak kira nek…….”.

 

“Mbok kira apa Har?” Warsidi takon karo mesem ngemu teges.

 

“Ora kok!” Hartini rada mbrabak, semu isin.

 

Warsidi ngguyu.

 

“Ya gene kowe ngguyu War?” Hartini menthelengi Warsidi.

 

“Ora kok!” Warsidi wangsulan karo ngguyu, banjur ngalih ninggalne Hartini.

 

Hartini ya banjur mbalik awor kanca-kancane sing isih padha ngadeg antri didoli kolak  Rewange mBak Yah. Sawise nampani kolake, Hartini ya banjur nusul linggih kanca-kancane ing dhingklik dawa.

 

“Warsidi mau omong apa mBak?” lagi wae arep nyendhok kolake, Hartini wis ditakoni Masirah sing wis luwih dhisik lungguh neng dhingklik kuwi.

 

“Anu” Hartini wangsulan karo mesem “Warsidi mau ngandhani nek Sudimin bisa melu belajar kelompok, Dhik Masirah ora prelu cemburu marang aku”.

 

“Sapa sing cemburu? Wong dudu apa-apane kok cemburu?” Masirah njedhirne lambene “ya sokur nek Sudimin bisa melu, dadi bocah-bocah sing mau wis kendho semangate, mesthi banjur bali semangat maneh”.

 

“Nek Dhik Masirah rak ora melu kendho semangate ta ?” Hartini mbeda Masirah maneh “Wong Warsidi wiwit pisanan kae ya ora tau nglokro, malah semangat banget, merga Dhik Masirah ya semangat” .

 

“Kowe kuwi lho mBak kok seneng temen nggandheng-nggandhengne aku karo Warsidi ta?” Masirah suwarne munggah “aku karo wong kae ki ora ana hubungan apa-apa, wong kok seneng men macok-macokne kancane, marahi dadi gossip wae”.

 

“Nanging jane kowe rak ya seneng ta nek tak pacokne karo Warsidi?” Hartini ngguyu nyekikik.

 

“Ya wis, sakarepmu lah” Masirah wangsulan nanging banjur males “janji ora dipacokne karo Sudimin wae aku ora apa-apa kok”.

 

“Lho nek dipacokne karo Sudimin ngapa Dhik?” nadyan karo rada nesu Hartini takon.

 

“Aku wedi nek kelangan kanca sing kerep njajakne aku” wangsulane Masirah karo mesem, pancingane wis mlebu, Hartini ketok rada nesu.

 

“Kok bisa ngono?”

 

“Iya nek aku dipacokne karo Sudimin, gek ndelalah Sudimin ya gelem karo aku, mesthi enek kancaku sing banjur nyatru aku, malah bisa-bisa banjur frustasi selawase uripe. Aku rak rugi dhewe ta?” Masirah saya manas-manasi .

 

“Kanca sing endi kuwi?”

 

“Sing saiki lagi omong-omongan karo aku banjur sedhela maneh arep mbayari kolakku” wangsulane Masirah karo terus nyendhoki kolake dipangan lan diombe.

 

“Kowe kuwi karo Warsidi ya padha wae Dhik” Hartini semaur, mripate seminar padhang nandhakne nek atine lagi seneng sanadyan api-api nesu, nanging tenane atine rumangsa seneng nek enek wong sing macokne dheweke karo Sudimin “seneng macokne aku karo Sudimin sing antarane aku karo dheweke ya ora tau omongan bab sing sipate pribadi”.

 

“Nanging aku ya ngerti kok, nek mBak Hartini ki jane seneng karo Cah pinter dhewe kae” wangsulane Masirah sawise kolake diulu “welingku ya sing ngati-ati mBak, saingane akeh tur abot-abot”.

 

“Walaaah…… aku ora nggagas bab kuwi” wangsulane Hartini sing uga banjur ngrahabi kolak sing ana mangkoke .

 

“Tenane lho mBak?” Masirah mesem ngece “nek kowe mengko ora enggal dhas-dhes, bisa kedhisikan Nita, Duwi, Narti, Lastri lan sing paling mbebayani kuwi Cah kelas C , kae lho sing omahe jarene wetan pasar, tumpakane Pit Jengki ijo sing ana spione…… “

 

“Oalaah, Ninuk ta?”

 

“Embuh aku rung ngerti jenenge kok, kae neh sing rambute diklabang loro kerep nganggo pita merah putih”

 

“Iya Ninuk, Ninuk pancen bocahe ayu ya rada kemayu pisan, Bapake Ninuk kuwi kancane Bapakku. Geneya karo Ninuk?” Hartini takon sajak tenanan.

 

“Sing crita mBak Karti putrane mBah Kuwat kulon kono kuwi, jarene neng ngendi-endi bocah sing tumpakane Pit jengki ijo kuwi pacare Sudimin, malah jarene antarane wong tuwane Sudimin karo wong tuwane bocah kuwi wis sepakat njodhokne bocah loro kuwi”.

 

Hartini ora wangsulan, malah banjur meneng rapet. Ora guneman apa-apa, kolak sing isih ana mangkoke ora sida dipangan. Malah banjur ngadeg, marani bakule, mbayari kolak sing ora dientekne kuwi karo kolak sing dipangan Masirah. Hartini ora ngerti bener lan orane crita sing digawa Masirah kuwi, kaya olehe ora ngerti nek satemene ana kuping loro sing melu nyemak lan ngrungokne apa sing dadi rembug antarane Hartini lan Masirah.  Kupinge sapa?.

 

 

Ana candhake.

 

JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (14)

 14.

Wektu kuwi Warsidi ya banjur rada bisa nyandhak karo apa sing dikandhakne Sudimin. Sasuwene iki Warsidi ora ngerti nek Sudimin kuwi mung bocah sing ndherek utawa ngenger marang wong liya, merga pancen omahe Warsidi kuwi seje desa karo Sudimin, lan tepunge karo Sudimin ya sawise mlebu neng SMP kono. Warsidi dhewe anake wong sing cukup neng Desa Begal poncot kidul saka Kecamatan Kedunggalar. Sing dingerteni Warsidi sasuwene iki, Sudimin kuwi bocah sing alus pambegane lan pinter dhewe neng kelase, ewa samono ora sombong. Ora mung Warsidi sing seneng cedhak karo Sudimin, nanging meh bocah sakelas padha seneng yen cecaketan karo bocah sing jebule mung bocah ndherek kuwi.

 

“Saiki genti omong liyane Min” kandhane Warsidi sawuse meneng sedhela.

 

“Iya arep omong apa?” Sudimin genti takon.

 

“Iki bocah-bocah arep ngecakne apa sing kerep didhawuhne Bu Srisupingah, Guru Ilmu Ukur kae” Warsidi aweh kabar “wis padha rembugan pas karo jajan neng kantine mBak Yah, dhek wingi pas ngaso. Aku barang ya melu, nanging kowe ora eneng……”.

 

“Pancen selawase sekolah kene iki, aku durung tau jajan neng kantine mBak Yah kok, ya lumrah wae nek aku ora eneng” wangsulane Sudimin sing banjur nutugne pitakone “lha sing dirembug bab sing endi? Merga sing didhawuhne Bu Srisupingah murih bocah-bocah luwih bisa gampang nggone sinau Ilmu Ukur ya akeh, ora mung siji thok”.

 

“Sing kae lho, supaya awake dhewe lan bocah-bocah padha ngenekne sinau bareng, ing sajabane wektu sekolah” Warsidi aweh wangsulan “bocah-bocah ya wis mathuk kabeh. Wiwit suk Senin arep diwiwiti, wektune sawise mulih saka sekolahan, sing omahe cedhak-cedhak kene bisa bali dhisik, mangan utawa salin klambi dhisik, lha sing omahe adoh kaya aku lan kanca liyane, bisa mangan lan leren neng warung utawa kantin dhisik”.

 

“Kuwi jane ngono ya apik banget War” wangsulane Sudimin “nanging aku durung karuwan nek bisa melu, luwih-luwih nek saben dina. Ora kok merga aku emoh, nanging ya merga saka kahananku sing beda karo kanca-kanca sing wis merdeka lan duwe wektu sing turah-turah”.

 

“Lha nek kowe gak bisa melu, banjur kepiye no Min?” Warsidi katon nglendheh suwarane “wong bocah-bocah kae wis padha sepakat, ing meh kabeh mata pelajaran kuwi sing paling pinter ya kowe lan mengkone sing dadi paran pitakonane bocah-bocah nek rumangsa kangelan olehe mikir, ya mung kowe”.

 

“Jane ya ora kudu mengkono” wangsulane Sudimin sareh “aku karo kanca-kanca kuwi jane ya padha wae, mung sok-sok aku luwih cepet bisa nampa kersane Guru sing nerangne ngana kae. Lha nek mung bab pitakonan, saupama aku ora ana rak ya bisa wae banjur padha dicathet, mengko nek wayah mlebu sekolah ngana kae disuwunke pirsa marang Guru sing kawogan. Upama kuwi pelajaran Al Jabar ya bisa wae disuwunke pirsa Pak Murdani, Ilmu Ukur marang Bu Srisupingah, Ilmu Hayat marang Pak Dalijan lan sateruse. Kanthi cara mangkono kuwi mau, mesthi Guru-gurune dhewe malah dadi luwih rena ing penggalihe, tur maneh olehe maringi katrangan mesthi luwih komplit lan luwih cetha”.

 

“Embuh Min” warsidi wangsulan semu anyel, nanging panggah karo mesem “nek omong karo kowe, kapan ta aku bisa menang?”

 

“Ya wis ngene wae” Sudimin wangsulan karo ngguyu “janji ora saben dina, utawa seminggu pisan apa pindho, aku tak nyoba taren matur marang Bapak lan Ibu. Adat sing uwis, nek kanggo urusan sekolahan ngene iki, Bapak karo Ibu ya malah nyengkuyung, nanging aku rak ya kudu matur dhisik ta? Ya ngene iki lho War, abote dadi abdi sing ndherek, apa-apa kudu sarwa taren, ben gak nampa duka”.

 

“Nah, nek ngono kuwi aku bisa nampa kanthi seneng Min” Warsidi katon seneng atine “Yati, Warsiyati, Hartini, Masirah karo bocah-bocah wadon liyane kae mesthi semangat banget nek kowe gelem melu neng sinau bareng utawa belajar kelompok iki”.

 

“Kok kowe nyebut jeneng-jenenge bocah-bocah wedok thok ta War?” Sudimin takon karo ngincangne alise “apa sing duwe karep ngecakne pituture Bu Sri Supingah kuwi mung bocah-bocah wedok kae thok?”.

 

“Ora kok ngono, bocah-bocah lanang klebu aku, ya kepengin ngecakne kuwi” Warsidi wangsulan sareh “nanging nek Cewek-cewek kae ki beda”.

 

“Bedane neng nggik endi?”

“Bedane, asline ngono meh kabeh cewek sakelas kae rak padha olehe kepengin cedhak lan dadi kanca sing istimewa karo kowe? Nanging jarene kowe kuwi pancen angker, arang sing wani kandha terus terang marang awakmu, mula kanthi anane belajar kelompok iki mengko rak keneng dienggo pawadan bisa ngraketne srawungmu karo bocah-bocah wedok kae. Lan mengko mesthi rada rame, merga kabeh kepengin dadi pacarmu, mesthi banjur padha saingan, nanging kowe aja kuwatir, aku percaya olehe saingan mesthi nganggo cara sing sehat”.

 

“Lha nek iki cetha nek kowe kuwi wis banget nggonmu ngawur War” Sudimin wangsulan karo mesem.

 

“Ngawur piye ta Min?” Warsidi ngeyel “sing tak omongne iki berdasarkan fakta, bocah-bocah kae kuwi tenan kasarane ngono padha gandrung karo kowe, ya ora maido wong kajaba kowe kuwi duwe rupa bagus, pakulitan resik, ora sombong kathik pinter pisan, dadi ya wis pas”.

 

“Aja ngawur tenan kowe War” Sudimin wangsulan “aku iki isih cilik, tatune sunat wae kasarane durung garing, kok arep mikir sing neka-neka? Karo maneh, upamaa patut mikirne ngono-ngono kuwi, aku ya ora arep wani mikir karo bocah-bocah wedok kanca sakelase dhewe kae, merga apa? Aku iki mung drajate bocah ndherek sing kastane sangisormu lan sangisore kanca-kanca liyane”.

 

“Cinta kuwi Buta Min” Warsidi ngguyu “ora mbedak-mbedakne drajat. Wis ta, percayaa karo aku”.

 

“Wegah” Sudimin wangsulan sengak “aku iki ya weruh War, kanca-kancane dhewe kae jane ya padha pacaran, Warsiyati kae pacarana karo Anwar, Lastri pacaran karo Jaka bocah SMPP sing biyen saka SMP Walikukun, Yong Kim kae sir-siran karo Cicie anake Koh Sing, terus Edi kae nguber-uber Yati, dadi wis entek kabeh wis duwe pacar dhewe-dhewe, kari kowe sing kabare pacarana karo Masirah sing omahe Wonokerto kae”.

 

Olehe padha rembugan antarane Sudimin karo Warsidi mandheg, merga saka Kantor mBak Kani aba marang salah sijine bocah sing ana cedhak gantungan wesi sinai sepur supaya wesi sinei kuwi dithuthuk kaping telu, minangka tandha yen wancine ngaso wis entek, bocah-bocah kudu bali mlebu menyang kelase dhewe-dhewe. nutugne nampa pelajaran.

 

nDelalah ing kelase Sudimin ngepasi Pelajaran Pendidikan Agama Islam, sing ngasta Pak Wahidin sing wektu kuwi durung rawuh, isih konferensi neng Depag Ngawi. mBak Rokhani TU Kantor mlebu kelas, ngandhani supaya bocah-bocah ngenteni sauntara.

 

“Nggih mBak” Hartini sing dadi Ketua Kelas aweh wangsulan marang mBak Rokhani “nek ngoten kalih ngrantos rawuhe Pak Wahidin, kula tak ngumumne keputusan rapat kelas dhateng kanca-kanca”.

 

“Iya nanging aja rame ya? Ben gak ngganggu kelas liyane!” mBak Rokhani aweh wangsulan.

 

Tanpa nyauri kandhane mBak Rokhani, Hartini maju neng ngarep banjur madhep marang kanca-kancane.

 

“Kanca-kanca kabeh” Hartini miwiti guneman “wiwit suk Senin ngarep kelase dhewe ngenekne Belajar Kelompok, wektune Jam setengah loro nganti jam telu awan, manggone neng omahe Warsini lan bisa pindhah-pindhah, seminggu njupuk dina Senin, Rebo karo Jumuah. Sing disinau mung pelajaran Ilmu Pasti karo Bahasa Inggris thok, cethane Aljabar, Ilmu Ukur, Ilmu Alam, Ilmu Hayat karo Bahasa Inggris. Tak jaluk kabeh aja ana sing ora melu kanthi pawadan sing digawe-gawe, merga iki kabutuhane awake dhewe. Piye kanca-kanca?”

 

“Setujuuuuuuu” bocah sekolah semaur bareng, kajaba mung Sudimin dhewe, sing banjur ngangkat tangane.

 

“Piye Min?” Hartini takon semu rada gumun, adate Sudimin kuwi seneng banget nyengkuyung kegiatan sing sipate positip, nanging iki kok malah ngangkat tangan “apa kowe duwe panemu liya?”.

 

“Ora” wangsulane Sudimin alon nanging cetha “aku mau jane ya wis dikandhani Warsidi nek arep ana sinau bareng utawa belajar kelompok iki. Aku ya nyengkuyung wong kuwi cetha nek apik, nanging gandheng kahananku sing beda karo kahananmu lan kanca-kanca liyane, aku kudu matur taren dhisik marang Bapak lan Ibu sing tak dhereki, nek Bapak lan Ibu ngeparengake, aku ya bisa melu. Nanging nek ora dikeparengake, ya kapeksa aku ora bisa melu”.

 

Kahanan kelas dadi umyeg, bocah-bocah padha alok saur manuk pating cruwet ora karuwan, sing wose nek Sudimin ora bisa melu belajar kelompok bocah liyane ya wegah melu.

 

“Kanca-kanca kabeh” wekasan Sudimin ngadeg njejeri Hartini sing bingung ngadhepi aloke kanca-kancane “aja padha salah tampa, merga aku durung wani mutusne nek bisa melu iki jalaran aku iki beda karo kowe kabeh, aku iki mung wong ndherek, dadi aku kudu taren dhisik marang sing tak dhereki. Adat sing uwis, Bapak karo Ibu kae nek aku matur kanggo kabecikan mesthi ngeparengake. Nanging aku durung wani mesthekne, mula tak jaluk padha gelema melu ndonga marang Gusti Allah, muga-muga nggonku taren marang Bapak lan Ibu mengko dikeparengake. Jelas?”.

 

 

Ana candhake.

 

 

 

 

 

 

JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (13)

 

13.

Diman Bandhat sida budhal transmigrasi. Sudimin ora melu. Sudimin milih keri ana Kedunggalar, merga kepengin nutugne sekolahe dhisik. Dadi paling cepet ya telung tahun maneh Sudimin bisa nusul wong tuwane menyang Sumatera, wong wektu kuwi Sudimin lagi kelas siji. Pak Suwaji apa dene Bu Suwaji tansah mbombong atine Sudimin, supaya sansaya sregep anggone sinau, merga arepa kaya apa sing jenenge pisah karo wong tuwa lan sedulur-sedulure iya panggah krasa abot neng ati. Krasa susah lan sepi. Sasuwene ndherek Pak Suwaji iki, ora ketang sepasar sepisan Sudimin mesthi merlokne bali menyang omah, ora ketang mung sak nyukan bisa pethuk karo wong tuwa lan adhi-adhine. Kajaba saka iku, dina-dina liyane kerep wae Sudimin kepethuk adhi-adhine utawa wong tuwane ing papan liyane.

 

“Telung tahun kuwi ora suwe kok Min” ngendikane Pak Suwaji ing sawijining dina “apa maneh nek dina-dinamu mbok isi kanggo sinau lan nandangi gaweyan sing ana gunane, mesthi ora bakal krasa. Kaya saiki iki, olehmu manggon neng omah kene rak ya wis meh telung tahun ta? Nanging rasane rak kaya lagi wingenane wae. Iya apa ora?”.

 

“Inggih Bapak” atur wangsulane Sudimin mbenerne pituture Pak Suwaji “kula piyambak inggih rumaos makaten. Kajawi saking menika, boten ateges kula langkung remen pisah kalih Pak-e lan mBok-e, nalika kula milih kendel boten tumut bidhal dhateng Sumatera menika, nanging kula ngertos bilih kula taksih mbetahaken seserepan ingkang langkung kathah kangge mecaki lampahing gesang ing dinten-dinten ngajeng. Malah saupami saged makaten, sampun malih namung tigang tahun boten kepanggih Pak-e kalih mBok-e menapa dene adhik-adhik, sanadyan tambah tigang tahun malih menapa langkung kula inggih boten badhe kawratan”.

 

“Iya Min” Pak Suwaji paring wangsulan “Bapak rumangsa seneng dene kowe satemene duwe gegayuhan bisa sekolah sing dhuwur maneh, ora trima mung tekan SMP wae. Bapak pancen ora bisa nyaguhi paring bebantu murih sawuse lulus SMP kowe bisa nutugne maneh neng sekolahan sadhuwure, nanging minangka santrine Kyai Wahid kowe kudu percaya, yen Gusti Allah kuwi Maha Loma, ora bakal kekurangan dalan kanggo ngabulne panyuwune kawulaNe. Mula kajaba saiki kowe kudu luwih tenanan nggonmu sekolah, ya aja kendhat nggonmu ndedonga lan nyuwun marang Gusti Allah murih apa sing dadi pepenginanmu bisa kasembadan”.

 

“Inggih Bapak, pangestunipun Bapak tansah kula suwun mugi-mugi kula saged nglampahi menapa ingkang dados dhawuhipun Bapak menika” wangsulane Sudimin .

 

Olehe wangsulan mangkono kuwi mau, jalaran Sudimin uga ngerti yen mbesuk dheweke kepengin nutugne sekolah ing sekolahan sak dhuwure, kudu menyang kutha. Jalaran wektu kuwi ing Kedunggalar sekolahan sing paling dhuwur tingkatane ya lagi tekan SMP, durung ana Sekolah Lanjutan Atas. Lan kena diarani mokal yen Sudimin bisa sekolah nyang SLTA mbuh kuwi SPG mbuh kuwi SMEA Utawa SMA, kanthi ndherek Pak Suwaji kaya saiki iki. Nanging Sudimin uga tau krungu rerasane Pak Suwaji karo Guru-guru liyane yen para Guru ing Kedunggalar kuwi kepengin banget bisa adeg Sekolahan tingkat SLTA neng Kedunggalar, kanggo nulungi bocah-bocah sing kurang wragad wekasan ora bisa nutugne sekolahe nyang kutha sing wragade ora sethithik merga mbutuhne laku barang.

 

Dina-dina candhake, Sudimin tansah mbudidaya bisa ngecakne apa sing dadi pituture Pak Suwaji. Sinaune sansaya disengkut, ngibadahe uga ditambahi. Watara rong jam sadurunge manjing wektu subuh mesthi wis tangi, banjur nindakne Sembahyang Wengi dibacutne ndedonga nyuwun kawlasaning Gusti Allah. Sudimin nate dituturi dening mBah Kyai Wahid sing ngabarake piwulange Kanjeng Nabi, yen mandine donga utawa panyuwunan marang Gusti Allah kuwi ing wayah sakwuse wengi oleh rong protelon. Lan sawuse Sudimin ngecakne pitutur kuwi, dheweke bisa mbuktekne yen ing wayah sabubare tengah wengi mligine sawise nyedhaki wektu gagat rahina, kuwi kepenak banget yen kanggo dzikir utawa nyenyuwun marang Allah, iya jalaran kahanan sepi tentrem dadi olehe ndedonga bisa khusuk. Sudimin uga kerep nggedhekne prihatine, pasa Senin Kemis ora tau gothang anggone nglakoni, isih diwuwuhi saben telung dina nyedhaki Rembulan Purnama  Sudimin uga nglakoni pasa.

 

“Kowe sregep nindakne pasa ngono kuwi apa kareben panyuwunmu dikabulne Gusti Allah ta Min?” Warsidi kancane Sudimin tunggal sabangku neng sekolahane kober takon nalika ngerti nek Sudimin sregep nindakne pasa Senin Kemis.

 

“Aku nglakoni pasa utawa ngibadah liyane kuwi ora merga ben piya utawa ben piye War” wangsulane Sudimin aweh katrangan marang Warsidi sing tenane mung nyambung pitutur sing tau ditampa saka mBah Kyai Wahid “aku ngibadah kuwi merga aku kepengin dadi kawulane Gusti Allah sing bisa nyaket marang Panjenengane”.

 

“Dadi ora ana sambung rapete karo sing mbok suwun marang Gusti Allah?” Warsidi takon maneh, sajake durung pati mudheng karo wangsulane Sudimin.

 

“Ya cetha nek ana ta War” Sudimin aweh wangsulan “lha wong nyuwun utawa ndonga marang Gusti Allah kuwi wae uga klebu ngibadah sing bisa nekakne Renaning Gusti Allah lho? Nanging murih aku bisa dadi kawula sing ikhlas, nggonku manembah utawa ngibadah iki mung merga nindakne dhawuhE, ya dhawuh sing kukume wajib, ya dhawuh sing kukume utama. Lha perkara kabul utawa orane panyuwunku, kuwi gumantung marang Maha WicaksanaNe. Sing cetha panyuwunku dikabulne utawa ora, kuwi kabeh mesthi becike tumrap awakku”.

 

“Omong karo wong pinter kaya kowe kuwi jebul marahi mumet Min” Warsidi rada maido marang ucape Sudimin sing angel dipahami karo nalare.

 

“Mumet piye ta?” Sudimin ngguyu “olehku wangsulan apa kurang cetha?”.

 

“Cethane cetha, mung marahi bingung” wangsulane Warsidi semu anyel “contone ya omonganmu sing keri dhewe mau, kowe nyuwun marang Gusti Allah, jaremu nek olehmu nyuwun kuwi kabul kuwi becik tumrapmu, iki aku isih bisa nampa. Nanging bareng kowe ya kandha nek olehmu ndonga ora kabul, jaremu uga becik tumrapmu. Lha nek ora kabul wae mbok arani becik kanggomu, mbok ora sah ndonga pisan?”.

 

“O kuwi ta?” Sudimin wangsulan karo ngguyu cilik “jan-jane ngono, mbuh nyuwun mbuh ora, mbuh ndonga mbuh ora, Gusti Allah kuwi panggah maringi apa sing dibutuhne kawulaNe, kalebu aku lan kowe. Tekan kene wis paham?”.

 

“Iya wis paham, lha nek ngono ya gene awake dhewe kok ndadak ndonga barang?” Warsidi takon maneh.

 

“Kawula sing seneng nyenyuwun marang Gusti Allah lan mbudidaya ora nyuwun marang saliyane Gusti Allah, kuwi bakal diasihi Gusti Allah lan bisa ndadekne kawula bisa sansaya caket karo Gusti Allah. Lan sing sapa wonge caket karo Gusti Allah atine bakal tentrem, ora gampang mumet, ora gampang bingung ngadhepi kahanan sing kaya apa wae. Beda karo wong sing ora tau caket karo Gusti Allah, anane mung sarwa salah, nek pas diparingi bungah, diparingi rejeki sing akeh upamane, banjur lali, ora matur nuwun marang sing maringi, malah rumangsane kuwi merga saka olehe mbudidaya dhewe, mula banjur kumalungkung rumangsa dumeh nduwe. Kosok baline, nek lagi diparingi susah, upamane lagi seret rejekine, banjur bingung, nyalahne Gusti Allah, sok nyalahne alam barang, kamangka satemene dheweke kuwi lagi diasihi Gusti Allah”.

 

“Diasihi ?” Warsidi nyela wuwus.

 

“Iya diasihi” Sudimin aweh wangsulan karo mesem “bingung?”

 

“Genah ta Min?” Warsidi semaur sengak “wong rejekine seret kok diasihi?”.

 

“Aku biyen ya kowe kuwi War, aku biyen kerep ngresula, jeneh kepengin sekolah nyang SD wae saupama ora ndherek Bapak sing tak dhereki saiki iki, aku kangelan arep bisa sekolah. Kowe mesthi ngerti kaya apa rekasane dadi wong sing ndherek utawa ngenger kaya aku iki, ora duwe wewenang apa-apa blas, kabeh mung sendika dhawuhe sing dingengeri…….”

 

“Lha banjur neng ngendi manggone sing jaremu lagi diasihi Gusti Allah kuwi mau?” Warsidi mburu pitakonan.

 

“Lha tujune dening Bapak sing tak dhereki, aku didhawuhi melu ngaji marang mBah Kyai. Lan ya saka mBah Kyai mau aku diwulang supaya nggedhekne rasa sabar lan ngakehne rasa syukur marang Pangeran, awit sing sengsarane ngluwihi rekasaning uripku, kuwi isih luwih akeh maneh. Lan wekasane, aku bisa oleh dudutan ya merga aku dikeparengne ndherek Bapak lan Ibu iki, wusanane aku bisa melu ngrasakne sekolah neng SMP kene awor karo kowe barang kuwi. Upama biyen Pakku ora lara-laranen lan uripe dadi kesrakat, mesthine aku ya ora ndherek Bapak lan Ibu, nanging wis meh bisa dipesthekne, yen sawise lulus SD aku ya dianggep wis cukup lan wong tuwaku mokal kuwat nyekolahne aku neng kene iki, lha wong ngge urip saben dina wae isih akeh kurange, nganti saiki melu budhal transmigrasi menyang Sumatera kana”.

 

 

 

Ana candhake.