GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (11)

 

11.

        Ora krasa anggone jagongan wong loro, Murtala karo Nita kuwi wis rada sauntara suwene. Nanging sing dienteni panggah durung teka, sing dikongkon nyusul nggoleki ya ora ngetok pisan. Nanging gandheng sing dirembug ing jagongan kuwi perkara sing disenengi Murtala, dadi sanajan olehe ngenteni Pak Sugiri wis rada suwe, nanging ya ora krasa. Nita pancen pinter, murih dhayohe ora bosen ngenteni Bapak-e, ana-ana wae sing ditakokne marang Murtala, ana sing magepokan karo giat Karang Taruna Desa, ya ana sing ana gandhengane karo kegiatan Remaja Masjid, sing  karo-karone Murtala lan Nita padha dene olehe aktiv neng jerone.

        Nalika jam ing ha-pe ne Nita nuduhake angka sanga luwih limalas, Bu Sugiri sing metu, melu nemoni Murtala, karo nyangga baki sing isi dhawet telung gelas karo kenthang ireng godhogan sing diwadhahi piring.

        “Oleh-oleh saka Pasar Nak Mur” kandhane Bu Sugiri karo nyelehne bakine neng dhuwur meja “mangga dirahabi saanane”.

        “Kok repot-repot ta Bu, namung tiyang dolan kemawon kok kados tamu mawon?” kandhane Murtala mangsuli kandhane Bu Sugiri.

        “Repot apa ta Nak, wong mung jajan saka Pasar wae kok” Bu Sugiri wangsulan “mangga diunjuk, iki mau dhawete sengaja ora tak kon menehi es. Lha ora ngerti nek Nak Mur neng kene kok”.

        “Kuwi kabeneran Buk, wong Mas Mur ki ora remen ngunjuk sing ana es-e, beda karo aku he he he” sing mangsuli genti Nita.

        “Nek kowe ngono, awan bengi senengane banyu anyep terus” kandhane Bu Sugiri sing disambung karo pitakonan “lha Bapakmu mau sida durung bali ta?” 

        “Durung lho Buk” wangsulane Nita “malah Mas Andi sing tak kon nusul katut ora mulih pisan”.

        “Mau ki Andi malah nusul nyang Pasar, dikira Bapakmu nusul Ibu, wong digoleki neng Pasiran Kidul Kalen jarene ora ana, banjur diomongi Kusiran jarene Bapakmu numpak pit-e ngetan ngono” Bu Sugiri ngandhani anake wedok “Andi terus tak kon mulih, wong jarene Pasiran sing kene ora ana sing nunggu”.

        “Lha ya Bapak ki gek nang ngendi? Wong ngendikan dhewe nek wis semayan karo Mas Mur kok malah tindak ora karuwan parane?” Nita grenengan kaya ditujokne awake dhewe.

        “Alaah, wong Bapakmu wae, senengane ya lali ngono kuwi” Bu Sugiri mangsuli olehe grenengan Nita “mengko sedhela maneh rak bali, wong olehe kepengin ngajak jagongan Nak Mur ki jane wis rada suwe, mung nemen-nemene kuwi mau bengi, ketoke sewengi blas ora sare, ditakoni arep ngrembug apa, wangsulane mung cekak mung pengin omong-omongan sing rada taneg ngono wae”.

        “Kala wau jam tiga kirang, sampun bidhal dhateng Masjid lho Bu” Murtala melu amul rembug “lajeng lenggah ing angkringan kula mrika ngantos subuh, lajeng kula kadhawuhan murih sowan mriki enjing menika”.

        “Critane ngono rak ngene ta Nak Mur” Bu Sugiri banjur guneman maneh “Bapakmu kuwi rak dielingne karo Sing Kuwasa, kuwi sing crita ya Bapakmu dhewe, dielingne supaya bali menyang dalan sing bener, nanging jarene arep menyang Masjid kuwi isin, butuh kanca. Banjur karo adhimu Nita dikandhani supaya nemoni keng slira, ben dikancani nek nuju kepengin menyang Masjid. Nita ya crita akeh-akeh bab kaluwihan sing diduweni Nak Mur, mula Bapakmu banjur tansah kandha menyang Ibu nek kepengin jagongan karo Nak Mur wae, Ngono”.

        “Menapa sampun dangu ta Bu anggenipun Bapak ngersakaken sembahyang malih menika?” Murtala takon.

        “Ya kira-kira wis sesasinan, sing tak elingi kuwi bar Bapakmu kundur saka anggone tindak karo Pak Harmaka sowan nyang daleme Kyaine Pak Harmaka, banjur esuke tuku sajadah anyar banjur ngandhani Ibu nek arep sembahyang maneh, ngono kuwi critane” wangsulane Bu Sugiri “nanging kuwi dhawete gek diunjuk, kok malah ditinggal jagongan wae, karo kenthange kuwi didhahar, kuwi kenthang ireng weton Dhawung Jagaraga, adate gurih tur gempi”.

        “Lha inggih, ingkang lucu niku nggih Dhik Nita menika” kandhane Murtala sawuse nyruput dhawet sing disuguhne Bu Sugiri “mesthinipun Bapak rak dipun aturi manggihi Ustadz Nurhamid menapa Kyai Zamzuri, kok malah diaturi manggihi kula? Pangertosan kula niku lebet tapakipun Meri lho Bu, kula niki namung tamatan SMA dados nggih wonten ing sangandhapipun Dhik Nita ing babagan kawruh menapa-menapa. Dhik Nita rak Mahasiswi ingkang sampun meh lulus”.

        “Ora ngono Mas” Nita sing wangsulan “Bapak kuwi nek jagongan karo Priyayi kaya Ustadz Nurhamid utawa Kyai Zamzuri mindher utawa wedi, olehku ngaturi Bapak supaya nemoni Panjenengan kuwi merga aku ngerti, panjenengan ki sak jane mung kacek sausap wae nek karo Ustadz Nur utawa Kyai Zamzuri. Aja mung ndelok peh mung tamatan SMA, nanging kudu disawang saka bukti lan nyatane. Miturut pamawasku, bener  Panjenengan kuwi ora kuliah nanging bobote luwih saka sarjana, ing babagan kawruh apa wae panjenengan kuwi mumpuni sanadyan ora dipamer-pamerne, Bahasa Arab fasih, bahasa inggris mahir tur ya aktiv, Basa Jawa turah olehe bisa. Kawruh exac panjenengan wasis nyatane nguwasani ilmu falaq, ilmu sosial panjenengan ya ora mung tekan teori nanging wis bisa panjenengan praktekne………”.

        “Uwis, uwis Dhik Nita, klambiku mengko nek sansaya sesak” Murtala ngendheg gunemane Nita karo ngguyu lirih “nek olehe ngompak Dhik Nita kedhuwuren, aku ya kuwatir kejlungup he he he”.

        “Sepurane ya Mas, aku iki ora nggunggung ning among apa anane” Nita isih ngeyel “aku percaya Bapak mesthi seneng nek bisa diskusi karo panjenenganm wong menang-meneng Bapak ki ya ngerti kulaitase Mas Mur”.

        “Aku ya seneng kok Dhik jagongan karo Bapak, bisa oleh tambahan kaweruh akeh” Murtala wangsulan “mula pas aku didhawuhi supaya sowan mrene, aku ya rindhik asu digitik, sumrinthil wae, nganti karo Ibuku dikira arep ndolani Dhik Nita he he he…..”.

        “Nek Nak Mur kersa ndolani Nita, Ibu karo Nita mesthi seneng banget Nak Mur” sing semaur malah Bu Sugiri.

        Krungu tembunge Ibune Nita ngono kuwi, Murtala rumangsa getun karo tembung sing mrucut saka lambene. Murtala lagi krasa yen tembunge kuwi mau bisa nuwuhake rasa ora kepenak ing atine Nita. Kurang-kurang bejane Nita bisa ngira yen dheweke mambu ati marang Nita. Nita dhewe krungu ngendikane Ibune ngono mau, banjur mbrabak praupane. Ora semaur malah banjur ndhingkluk, embuh gela embuh seneng ora bisa dikira-kira. Murtala melu ndhingkluk, merga ngira yen Nita gela krungu ngendikane ibune. Getune Murtala sansaya tambah-tambah. Kahanan dadi sepi padha sakala.

        “Atake Bapakmu mau malah menyang daleme Simbah Nit?” bareng kahanan dadi sepi, Bu Sugiri banjur ngajak omong Nita, nutugne olehe ngrembug lungane Bapake “banjur tekan kana pethuk Pakdhemu, ngobrol ngalor ngidul nganti lali anggone wis semayan karo Nak Mur?”.

        “Bisa uga ngono Bu” wangsulane Nita, praupane wis ora mbrabak maneh “Bapak ki nek wis pethuk Pakdhe, banjur jagongan perkara politik betahe ora jamak, sansaya nek karo Simbah dicawisi Kopi neng jimbeng gedhe kae, mesthi dadi luwih betah maneh”.

        “Apa mbok susul mrana?” Bu Sugiri guneman maneh “mengko mesisan Ibu titip, buah mertega sing diundhuhi wingenane kae rak wis padha mateng, aturna Simbah. Karo jatah kanggo sasi ngarep aturna pisan”.

        Anita meneng wae, ora tumuli wangsulan. Ibune wis tanggap karo menenge Nita.

        “Nek kowe ora bisa nggawa buwah Mertega sing diwadhahi kresek kae, aku tak nyuwun tulung Nak Mur” kandhane Bu Sugiri sabanjure. Murtala ndengengek, durung nyandhak apa sing dikarepake Bu Sugiri.

        “Ibu arep nyuwun tulung, Nak Mur bisa ta ngeterne Adhimu Nita menyang daleme Simbah? Wong nek karo nyangking gawan Nita kuwi ora pati tegen olehe nggoceki setir sepedhane?” Bu Sugiri nyethakne karepe, ngongkon Murtala supaya ngeterne Nita.

        “Inggih… saged Bu” wangsulane Murtala alon.

        “Matur nuwun” Bu Sugiri banjur ngadeg “mertegane tak tatane dhsik”.

        “Matur nuwun lho Mas” sawise Bu Sugiri ngalih, Nita kandha marang Murtala karo mesem, polatane katon bingar, nandhakne yen lagi kalegan atine.

 

Ana candhake.

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (10)

 

10.

        Murtala salin nganggo kaos, clananan Jeans, banjur metu saka kamare. Menyang Pawon arep nggoleki Ibune. Marsini sing lagi nata godhong gedhang arep digawe pincuk neng amben pawon, ngulati anake lanang sing beda pacakane, banjur takon :

        “Lha kowe arep nang ndi ta Mur? Kok macak gagah ngono?”.

        “Oalaah Ibu ki kok ya ana-ana wae lho” wangsulane Murtala karo ngguyu “mandhak lagi salin kaos rada pantes ngono wae, kok olehe ngalem wis ora karuwan”.

        “Ora ngalem, pancen kowe nek nganggo kaos kuwi banjur clanane ya kuwi ketok gagah tenan lho Mur. Arep menyang ngendi ta?”.

        “Badhe dhateng daleme Pak Sugiri Bu” Murtala wangsulan bares.

        “Kowe arep ndolani Nita ta? Ngati-ati lho Le, aja sembrana, kae bocah sing apik, nanging durung karuwan nek cocog karo kowe” Marsini ngandhani anake lanang.

        “Lho sing ajeng ndolani Nita niku sinten ta Bu?” Murtala wangsulan karo mesem “kula nggih empun ngertos kok, lare nika sae nanging dados boten sae tumrape kula nek wani ndolani piyambake he he he. Kala wau kalih subuhan teng Masjid, Pak Sugiri niku rak ndhawuhi kula supados dhateng daleme”.

        “Pak Sugiri kuwi subuhan menyang Masjid?” Marsini takon, suwarane nuduhne rasa gumune.

        “Inggih Bu, wiwit wau subuh niku Pak Sugiri sampun kersa sembahyang malih”

        Murtala banjur mbaleni critane Pak Sugiri marang dheweke sing ditampa mau pas arep budhal menyang masjid. Marsini mung manthuk-manthuk, ing batin rumangsa getun dene mau kaya arep ora percaya krungu nek Pak Sugiri subuhan nang Masjid.

        “Lha kula kinten anggenipun Pak Sugiri ndhawuhi kula murih dhateng dalemipun menika, badhe dipun takeni prakawis-prakawis ingkang wonten gandhenganipun kalihan sembahyang, mbok menawi kemawon gandheng sampun radi dangu boten salat wonten ingkang supe, Bu” kandhane Murtala sawuse rampung critane.

        “Kira-kira ya ngono” wangsulane Marsini “tiwas mau tak kira nek arep ndolani Nita, wong dhek emben kae, pas kowe setor dhuwit nyang Bank, bocahe dolan mrene jagongan karo Ibu suwe banget. Mula Ibu mau ngarani nek Nita kae jan-jane bocah sing apik”.

        “Lho Nita niku dolan mriki Bu?” Murtala takon semu gumun, kok aneh temen nek Nita dolan menyang omahe.

        “Iya, jarene suk Ahad ngarep kuwi neng masjid arep enek Pengajian? Lha jarene Nita, Ibune arep nyawisi sarapan prasaja, sega pecel lawuh tempe, kanggo jamaah pengajiane. Mula Nita banjur diutus pesen sambel pecel mrene” Marsini nggenahne olehe Nita dolan menyang omah kono.

        “Inggih pancen wiwit wulan niki saben ahad keempat teng Masjid diwontenaken Kajian Rutin. Kula boten ngertos menawi Ibunipun Nita badhe nyawisi sarapan kangge jamaah, tiyang rencanane niku kajian garingan mawon, boten mawi suguhan” kandhane Murtala mbenerne nek neng Masjid arep dianakne kajian rutin.

        “Kowe ya ditakokne kok, karo Nita” kandhane Marsini maneh “wonge kandha jare angkat topi marang kowe. Jarene Nita kowe kuwi klebu Pemuda sing pantes dadi patuladhan, bocahe ya omong nek kepengin jagongan ngangsu kawruh marang kowe, nanging jarene janji arep mrene ora sida merga jarene mindher dhisik”.

        “Nggih empun, kula tak ndang teng daleme Pak Sugiri” kandhane Murtala nyigeg olehe ngrasani Nita “tiyang kula wau semadosan jam wolu ngoten, gek sak niki sampun jam wolu langkung seprapat”.

        Murtala banjur ngetokne sepedha pancale, ora nganggo sepedha motore sing anyar. Merga Murtala kepengin karo olah raga ben awake krasa luwih seger. Karo ngepit, ing angen-angene Murtala kober kumlembar wewayangane Nita, anake Pak Sugiri. Prawan ayu sing sregep ngaji. Murtala ora ngira nek Nita tau dolan menyang omahe lan kober jagongan karo Ibune. Murtala mesem dhewe, miturut pambijine, Nita kae pancen bocah sing apik. Nadyan anake wong sugih lan dhuwur sekolahe, dhasar sinung rupa sing ayu, nanging ora kemayu. Srawunge karo tangga kiwa tengene katon becik, sing diweruhi Murtala Nita kuwi duwe slaga sing andhap asor marang wong sing luwih tuwa, grapyak semanak karo kanca-kanca sabarakane. Mula ora aran aneh yen jenenge Nita banjur dadi kembang lambe. Kerep dadi pocapane para nom-noman lanang sing padha kayungyun marang dheweke. Ora tau keprungu wong ngrasani ala marang Nita, sing ana meh kabeh padha ngalembana nek putrane Pak Sugiri kuwi nyata bocah wadon sing ayu lahir batine. Akeh bocah lanang sing padha duwe angen-angen, iba bungahe yen bisa nyandhing dheweke. Nanging Murtala tumuli mbusak wewayangane Nita saka angen-angene. Murtala wedi nek nganti olehe ngangen-angen dadi kebablasen, kepanduk rasa tresna sing jarene angel digolekne tamba. Murtala eling sapa dheweke lan sapa Nita. Bebasan cecak pengin nguntal empyak, cebol nggayuh lintang nek nganti dheweke katut melu ngangen-angen Nita, Prawan ayu, bocah kuliyahan, anake wong sugih mbrewu. Lha nek dheweke?  Anake Randha sing uripe disangga pensiunan janda PNS golongan I C, lan dheweke dhewe gaweyane mung dodol kopi neng warung akringan sing bukake mung pendhak bengi.

        Tekan ngarepan omahe Pak Sugiri Murtala mudhun, sepedhane dituntun mlebu pekarangane wong sugih sing latare jembar ditutup nganggo paving, banjur dijagang neng ngisor wit pelem sing dadi salah sijine tanduran pethetan.

        “Badhe ngersakaken pesen Pasir Mas? Mrika bablas mawon teng wingking griya” nalika Murtala lagi ngingat-ngingeti terase Pak Sugiri, diparani bocah nom sing umure sapantaran karo dheweke, dikira arep pesen Pasir. Murtala durung tau tepung karo nom-noman kuwi.

        “Boten kok Mas, anu badhe kepanggih Pak Sugiri” wangsulane Murtala sopan “kala wau kula kadhawuhan sowan mriki”.

        “Oh, kula kinten menawi badhe pesen Pasir, mangga pinarak teng teras rumiyin, Bapak kula aturane” nom-noman kuwi ngajak Murtala lungguh neng kursi teras, banjur ditinggal mlebu omah. Murtala ya banjur mapan lungguh, mripate kober nyawang Manuk Podhang sing kurungane digantung neng teras kuwi.

        Nganti suwe Murtala lungguh ijen neng teras, nom-noman sing mau kandha nek arep “ngaturi Bapak” durung metu-metu. Kanthi sabar Murtala mung bisa ngenteni. Merdhayoh neng omahe wong sugih kuwi beda karo nek merdhayoh neng omahe wong pas-pasan kaya dheweke. Cukup mbengok saka ngarep omah, ngundang jenenge ngono wae wis cukup. Utawa nek kepengin rada sopan, ya uluk salam sing rada banter, mesthi sing duwe omah tumuli metu.

        “Oh, Mas Mur ta?” bareng wis rada suwe ngenteni, ana sing marani, Nita anake wedok sing duwe omah sing banjur karo grapyak semanak  alok sapa aruh  “nggoleki Bapak ya Mas?”.

        “Iya Dhik” wangsulane Murtala “mau esuk pas karo subuhan mau Bapak dhawuh supaya aku sowan mrene”.

        “Iya Mas, Bapak mau ya dhawuh nek Mas Mur wis rawuh diaturi ngenteni sedhela, Bapak isih neng Pasiran kidul kalen, mau meling nek Mas Mur rawuh aku didhawuhi ngebel, lha tak bel kok tibake Hapene Bapak malah keri neng omah. Mas Andi wis tak kon marani kok” Nita kandha maneh “Iya, Mas Mur ngunjuke apa? Kopi Susu ya?”

        “Gak sah repot Dhik, nek ngelak tak njupuk banyu putih iki wae” wangsulane Murtala karo nudingi botol cilik-cilik isi banyu mineral sing ditata neng dhuwur meja. Nita ora wangsulan, mung tangane nduduli hurup-hurup neng ha-pe ne kirim WA, mbuh menyang sapa?.

        “Aku dhek emben sowan nyang daleme Panjenengan lho Mas” Nita kandha maneh karo nyelehne ha-pe ne neng meja “panjenengan pas gak neng dalem, ngendikane Ibu setor tabungan nyang Bank? Aku ya banjur ngrusuhi Ibu he he he”.

        “Iya Ibuku mau ya crita nek Dhik Nita rawuh nyang omah, pesen sambel pecel?” Murtala wangsulan karo mesem.

        “Iya, wong nyang Ibu didhawuhi pesen sambel pecel kanggo kajian suk pendhak Ahad kuwi” kandhane Nita maneh “oh, iya sing ngsisi kajian sapa Mas? Panjenengan ta sing golek Ustadze?”.

        “Aku wis nyuwun tulung Ustadz Anies Yuliarsa, tak aturi maringi kajian. nDelalah Ustadz Anies wis kadhung nyaguhi ngisi neng Masjid Al Buraidi, banjur Panjenengane ndhawuhi Ustadz Mahsun Amrullah supaya nyulihi”.

        “Dadi sing ngisi Ustadz Mahsun sing daleme Sukareja? Panjenengane kae Dhosenku neng STIT Paron lho Mas…..”.

 

Ana candhake.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (09)

 

09.

        Batine Murtala kudu ngguyu wae, merga krungu wangsulane Pak Sugiri sing keprungu lucu kuwi. Budhal subuhan menyang Mesjid kok jam telu durung ana, kamangka jadwal manjing subuh ing Kedunggalar lan sakupenge kuwi jam papat luwih rong menit. Ya mesthi wae nek mesjid isih sepi lan ora ana wong babar pisan. Nanging guyune Murtala ora sida diwetokne, Murtala banjur duwe pangira, mbok menawa wae Pak Sugiri kleru anggone ndelok jam. Utawa mbok menawa saking semangate Pak Sugiri anggone arep ngibadah, pancen sok-sok wong kuwi nek lagi anyaran anggone nindakne sembahyang semangate makantar-kantar, ngalah-ngalahne sing wis suwe dadi santri, durung wancine barang wis budhal ndhisiki. Gek Murtala ya ngerti nek Pak Sugiri kuwi ya lagi wae olehe gelem nindakne salat. Wong sasuwene iki sing diweruhi Murtala, Pak Sugiri kuwi blas ora njawa agama. Senengane ngabotohan nek mbeneri ana Pilihan Lurah ing ngendi-endi. mBok adoha ya dilurug. Pak Sugiri kuwi wis kondhang kaloka minangka botoh gedhe. Uga seneng ngombe arak lan minuman keras liyane sing nganti mendem, malah kerep wae nglumpukne bocah-bocah nom sing duwe kasenengan mendem neng omahe, banjur dijak ngombe bareng nganti padha mendem. Luwih-luwih nek wayah ana tontonan Tayub, dhangdhut, apa campur sari, kondhang nek Pak Sugiri mesthi olehe nyumbang omben banyu landa ngono kuwi nganti pirang-pirang krat. Nek wulan Ramadhan Pak Sugiri kuwi ya ora tau gelem pasa kaya lumrahe wong Islam, malah nek mangan, ngrokok utawa ngombe kaya-kaya dipamerne ben diweruhi wong akeh. Nanging, ya ana apike, Pak Sugiri ya duwe watak sosial sing dhuwur, nek ana urunan kanggo dandan-dandan Masjid utawa Mushala olehe nyumbang mesthi akeh dhewe. Nek dijak kerja bakti ya sregep. Bu Sugiri lan anake wedok sing mung siji ya sregep melu Pengajian neng Masjid.

        “Pancen masjid mriki niku kirang sedasa menit nembe pengerase diungelne kok Pak” kandhane Murtala mangsuli kandhane Pak Sugiri sing ngandhakne nek mesjide isih sepi “gek niki nggih nembe jam tiga kirang gangsal, dados nggih sak jam malih nembe Pak Jumari ngungelne pengeras. Paling niki Pak Jumari nggih taksih tilem teng griyane”.

        “Lha subuhe ki jam pira ta Mur?” Pak Sugiri isih ngeyel takon.

        “Nggih manut jadwal saking Kemenag, mriki jam sekawan langkung kalih”.

        “Oalaah, tak kira nek jam telu luwih rong menit, tiwas aku mau rada kesusu”.

        “Nggih boten napa-napa ta Pak” Dikin sing olehe linggih neng dhingklik ing sisihe Pak Sugiri melu nrambul rembug “bidhal saking griya yah menten niki, terus mampir ngopi kalih ngentosi manjing subuh, mengke sekeca boten kraos arip”.

        “Iya, nanging iki mau ya tiwas kebeneran kok” wangsulane Pak Sugiri banjur nyruput kopine.

        “Kleresan pripun Pak?” Dikin takon.

        “Aku ki wis rada suwe kepengin mara rene, nanging pijer kalah karo acara liyane” wangsulane Pak Sugiri.

        Dikin ora nyauti tembunge Pak Sugiri mung mripate wae sing nyawang praupan, ngenteni sambunge rembug saka sing ngajak omong.

        “Arep takon Murtala kuwi lho” Pak Sugiri nyambung rembuge.

        “Badhe mundhut pirsa teng kula? Bab menapa Pak?” genti Murtala sing takon, karo batine ngira-ira apa sing arep ditakokne Pak Sugiri kuwi marang dheweke, Murtala ngira nek Pak Sugiri arep takon bab tata carane sembahyang.

        Pak Sugiri ora tumuli wangsulan. Ana rombongan wong lima sing teka lan aba mangan karo kopi marang Murtala. Wong lima bakul sayur sing lagi mudhun saka Pasar Gunung, kulakan. Wong lima kuwi ora lungguh neng dhingklik, nanging milih manggon neng klasa sisih kiwane dhasaran warunge Murtala. Lagi sawise Murtala rampung olehe ngladeni wong lima kuwi mau, Pak Sugiri guneman :

        “Awakmu kuwi duwe wektu longgar ngono jam pira? Jarene bocah-bocah nek bar surup awakmu ki marahi ngaji bocah cilik-cilik, nek bar ngisak jarene ngaji Kitab?”.

        “Wekdal longgar kula nggih menawi enjing dumugi wanci bedhug Pak Sugiri, mergi bakda luhuran ngantos ngasar kula damel tilem, lajeng bakda ngasaran wiwit nyawis-nyawisaken ingkang badhe kula sade” wangsulane Murtala ditutugne takon “lha badhe wonten kersa menapa ta?”.

        “Arep tak jak omong-omongan sing rada dawa” wangsulane Pak Sugiri “nek bisa dolana nyang Omah Kidul ya? Awake dhewe mengko bisa jagongan sing taneg neng kana”.

        “O kula kadhawuhan sowan dhateng dalem? Inggih Pak Insya’allah mengke jam-jam wolu napa jam sanga kula tak mrika” wangsulane Murtala.

        Durung nganti Pak Sugiri guneman maneh, ana wong sing teka, ora aba apa-apa terus linggih neng sisihe Pak Sugiri karo nembung njaluk rokok :

        “Nyuwun rokoke sak ler mawon Boss damel tamba kecut”.

        “Saka Markas ta Gang? Menang pa kalah?” wangsulane Pak Sugiri karo ngesrokne rokoke nyang ngarepe Bogang sing lagi teka kuwi.

        Sing dikarepake nganggo tembung “Markas” kuwi omah suwung, ya kuwi omahe wong sugih sing saiki dadi Pengusaha gedhe neng Jakarta, omahe dititipne marang salah sijine sedulure, sing dening sedulure mau banjur digunakne kanggo papane wong-wong sing seneng dolanan kertu karo dhadhu kanggo ngabotohan. Sok-sok neng omah kuwi ya dienggo papan kanggo ngombe arak utawa miras bareng-bareng, Manggone rada ndhelik dadi ora gampang konangan Polisi.

        “Ludhes kok Bos” wangsulane Bogang karo ndudut rokoke Pak Sugiri sak ler banjur disumet disedhot pegane “dhuwit turahan olehku dodol wedhus, amblas mlebu kanthonge Begog kabeh”.

        “He he he” Pak Sugiri ngguyu nggleges “Ya lumrah, jenenge wong main kuwi ya sok kalah ya sok menang barang. Bek menang terus ya disirik kancanem sing dijak main mesthi wegah”.

        Bogang ora semaur, mung olehe nyedhot rokoke ketok dinikmati tenan. Murtala ngladekne kopi neng ngarepe Bogang karo muni :

        “Kopine Gang”

        “He he he iya Matur nuwun lho Mas” wangsulane Bogang karo ngguyu “iki mengko gratis ya? Aku lagi pailit je”.

        “Gratis ya gratis neh” wangsulane Murtala karo mesem .

        “Lha karo Begog pa gak diwehi ujuran?” Pal Sugiri takon.

        “Diwenehi rong puluh, ning ajeng kula sukakne Mak-e, ngge imbuh mbayar listrik”.

        “Mangan apa piye Gang? Segane isih nek mung kanggo kowe wae”  Murtala nari Bogang mangan.

        “Arep mangan sega nek ngene iki lagi males banget Mas” wangsulane Bogang “jane ya luwe, upama Mie godhog ngono aku gelem”.

        “Bogang gawekna Mie godhog Dhik!” Murtala prentah marang Dikin. Sing diprentah ya banjur ngadeg, njupuk Mie Instan siji arep digodhog.

        “Lomboke katutna nggodhog pisan Kin” Bogang melu mrentah Dikin “ben mateng, gusiku lagi abuh kok, gak keneng dienggo nyakot lombok mentah”.

        “Wong menangan ngalahne Bogang ki pancen gak enek kok” Pak Sugiri nggremeng karo guyon “wis gak umbas, kathik isih milih lan mrintah macem-macem”

        Bogang mung mlengeh amba, ora semaur apa-apa.

        mBarengi karo rampunge Dikin olah Mie, saka Masjid wis keprungu suwarane Pak Jumari muter Shalawat Tarhim aweh tengara marang wong-wong yen sepuluh menit maneh wis manjing wektu subuh. Murtala njupuk sarung karo sajadahe, ngajak Pak Sugiri lan Dikin budhal menyang Masjid. Warunge dipasrahne Bogang sing isih mangan Mie godhog, dikongkon nunggoni.

        “Tak tinggal subuhan dhisik ya Gang” kandhane Murtala “titip mbok menawa nek ana wong sing mara”.

        “Iya Mas, beres” wangsulane Bogang .

        Jebul Bogang ora mung dititipi warunge Murtala wae, sepedha motore Pak Sugiri ya ditinggal neng kono, wonge milih mlaku bareng karo Murtala lan Dikin. Karo mlaku Pak Sugiri lagi waleh marang Murtala, yen anggone arep miwiti sembahyang kuwi ya lagi ing wektu subuh iki. Pak Sugiri crita nek telung dina kepungkur, kaya ana sing ngosikne atine supaya sembahyang maneh. Kaya jaman dheweke isih cilik biyen, saben sore budhal menyang masjid nindakne sembahyang lan sinau ngaji. Nanging banjur ditinggalne nalika dheweke wiwit ngerti jagad jaba srawung karo jinise wong sing manekawarna.

        Murtala ora semaur apa-apa, kajaba mung “nginggihi” wae. Jroning atine melu seneng yen Pak Sugiri wis bali eling gelem sembahyang lan saba masjid maneh.

 

Ana candhake.

 

 

           

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (08)

08.

        Durung rampung anggone dhasar, wis ana wong sing antri pesen njaluk diladeni, sega papat karo ngombene Es Teh. Dikin nggelar klasa neng emper Toko sisih kiwane warung angkringan kuwi. Pancen sing lumrah wong-wong sing padha andhok ing warunge Murtala kuwi milih linggih neng klasa kono kuwi tinimbang neng dhingklik dawa sing ditata neng ngarep dhasaran. Wong papat sing wis aba mangan karo ngombe kuwi ya banjur mapan lungguh neng klasa kono. karo ngenteni pesenane padha ketungkul dolanan Hape-ne dhewe-dhewe.

        “Niki sedaya ngagem lawuh napa nggih?” Murtala nakoni sing tuku.

        “Padha Mas, ayam kabeh, sing siji tempong sing loro menthok, aku nganggo endhas wae ning loro” wangsulane sing ditari.

        “Siap nDan” Murtala semaur karo njupukne sing dipesen sing tuku, Murtala pancen wis apal karo karemane sing tuku kuwi, Pak Marsana anggota Koramil. Saben dhahar neng kono ajeg pesen endhas pitik loro ngge tambah lawuhe sega pecel. Wengi kuwi Pak Marsana lagi wae bali saka dolanan badminton neng Gedhung Pendhawa, bareng kancane sing telu kuwi.

        “Mengko warungmu ketoke laris Mas” kandhane Pak Marsana karo nampani sega pincuk sing diladekne Dikin “merga bengi iki gedhung Pendhawa sisihe sing dienggo badminton kae, bukakan latihan Tenis Meja, sing melu ya akeh wong mejane kabeh ana nem. Mau ya wis padha tak kandhani nek neng kene ana warung angkringan murah sing rasane ora kalah karo restoran gedhe”.

        “Inggih Pak Matur nuwun” saka kadohan Murtala sing wangsulan.

        Durung nganti rampung anggone jajan Pak Marsana sakancane, wis teka maneh sing mara jajan menyang warunge Murtala. Tekane prasasat mbanyu mili, teka lunga ora ana pedhote. Ana sing pesen lawuh ayam nanging uga akeh sing mung pesen sega ora tambah lawuh, merga oraa tambah lawuh jane ya wis cukup. Ana uga sing mung pesen kopi utawa Teh sing olehe ngombe dilalapi gorengan sing wis cemawis. Disambi jagongan karo kancane. Kabeh dening Murtala diladeni kanthi ati seneng, ulat sing padhang kebak esem ndadekne sing padha jajan neng warung kono padha seneng atine.

        “Kowe ki gak dodol rokok ta Mas?” salah sijine wong sing jajan takon “aku kentekan rokok je”.

        “Walah nyuwun pangapunten, boten kok Pak”  wangsulane Murtala “jane nggih kathah sing sami nangkletne ses, nanging ndelalah saben ajeng kulakan rokok ajek kesupen, kelingan-kelingan nek pas bidhal, ngleresi Toko-toko sing sadeyan ses sampun sami tutup.Sing marahi niku kula boten ngrokok niku napa?”.

        Olehe aweh wangsulan ngono kuwi tenane Murtala mung niyat ben sing takon rokok kuwi ora gela. Nek jan-jane pancen Murtala ora duwe niyat arep melu dodolan rokok. Merga miturut panemune Murtala, dodolan rokok kuwi kajaba ora akeh bathine uga bisa marahi bocah-bocah nom padha seneng duwe watak boros. Wiwitane jajal-jajal ngrokok, suwe-suwe banjur padha ketagihan. Nek ora ngrokok dadi ora semangat, kamangka regane rokok kuwi klebu larang, regane rokok saconthong nganti ngalahne regane beras telung kilo barang. Luwih-luwih nek ngelingi bebayane ngrokok kaya sing ditulis neng wadhahe kae. Murtala keweden nek nganti melu-melu dodol rokok sing bathine ora sepiraa nanging bisa nekakne bebaya sing nggegirisi.

        “Apik kuwi Mas nek kowe gak ngrokok, nek wis kadhung nekek rokok kaya aku iki, bar mangan kok gak ana rokok, wis jaaaan ora kepenak tenan he he he….”

        “Panjenengan sese napa ta Pak Darsa?” Dikin nyelani takon.

        “Apa? aku iki pokoke kretek. Timbang rokok alusan luwung ora ngrokok” wangsulane Pak Darsa “nek keplepet ya sok nglinting barang, pokoke mbako ana cengkeh wae wis cukup”.

        “Mangga nek tedhas niki wonten Warung Kopi mbok menawi kenging damel ampet-ampet” Dikin ngulungne rokoke marang Pak Darsa.

        “Walah matur nuwun tenan Mas Dikin” Pak Darsa wangsulan karo nampani rokok sing dilungne Dikin. Dijupuk sak ler banjur diulungne bali.

        “Sampun Pak diasta mawon” kandhane Dikin “tiyang niku rokok sampun tugang dinten kapengker kok, lan kula wiwit wingenane empun niyat medhot rokok”.

        Pancen Dikin kuwi wis suwe dikandhani Murtala supaya nglereni nggone seneng ngrokok, merga nek dietung bathi karo tunane rokok kuwi akeh tunane. Maune Dikin ya rumangsa angel ninggalne rokok, nanging bareng disuda saka sethithik wekasane Dikin wis bisa ucul saka pepenginan ngisep mbako sing diobong kuwi. Murtala sing krungu kandhane Dikin marang Pak Darsa nek dheweke wis ora ngrokok, rumangsa seneng. Adhine kuwi wis gelem nggugu pituture. Lan satemene miturut angen-angene Murtala ngrokok kuwi klebu tumindak sing dikaramake, kuwi nek ditonton saka bathi lan tunane. Nanging gandheng Murtala ngrumangsani nek durung jero kaweruhe ing babagan kalal lan karam, Murtala ora wani melu-melu ngaramake rokok, mung dheweke ngandhani Dikin lan bocah nom liyane sing akrab karo dheweke supaya nglereni olehe padha ngisep mbako kobong kuwi. Mesthi wae ana sing nggugu banjur padha ora ngrokok, nanging ya ana sing ora nggugu lan nutugne nggone padha seneng udut.

        Ora krasa wektune wis jam loro bengi, wong-wong sing padha jajan wis wiwit erat. Sing teka mung kari siji loro lan akeh-akeh ya mung pesen kopi. mBarengi dagangane Murtala kari sethithik wis meh entek. Murtala aweh sasmita marang Dikin supaya nunggu warunge. Murtala dhewe banjur sesuci lan nindakne sembahyang wengi neng mburine dhasaran sing dialing-alingi karo tugelan triplek, dadi ora ketok nek disawang saka ngarep. Ora ana sing weruh nek neng kono Murtala lagi nindakne sembahyang wengi. Pancen saben wayah samono kuwi, Murtala ora tau ora nindakne sembahyang wengi. Merga ing pangrunguning atine Murtala, tansah dumeling pitutur sing ditampa saka Ustadz Nurhamid lan Kyai Zamzuri sing wis didhaku minangka gurune. Priyayi loro kuwi wis akeh paring wejangan sing dijupuk saka piwulanging Kitab Suci lan dhawuhe Kanjeng Nabi, yen kepengin bisa urip tansah nemu tentrem lahir batin menungsa kudu ngresiki ati, ora kena gething marang sapepadhaning titah, ora oleh gawe kapitunaning liyan, ora entuk gawe lara lan seriking atine wong liya, dhemen nindakne laku prihatin nyuda mangan lan nyuda turu, kanthi sarana dhemen pasa lan sembahyang wengi lan kang uga ora kena ditinggalne kudu dhemen aweh pitulungan marang sok sapawa sing mbutuhake kanthi ora mbedak-mbedakne suku, bangsa, agama lan liya-liyane.

        mBarengi Murtala rampung anggone ndedonga sawuse sembahyang wengi, keprungu suwarane sepedha motor sing mandheg ing sandhing warung angkringane. Ora suwe keprungu suwarane wong sing nakokne dheweke :

        “Sing dodolan kok kowe dhewe ta Kin? Lha Murtala menyang ngendi?”

        “Anu, Mas Mur taksih dhateng wingking sakedhap” wangsulane Dikin sing banjur nakoni wong sing lagi teka kuwi “ngersakaken menapa Pak ?”.

        “Gawekna kopi sing rada kenthel, gulane sethithik wae!”.

        Murtala gageyan anggone nyopot sarunge banjur dilempit awor sajadahe, diwadhahi tas kresek kaya maune. Banjur ngadeg, metu menyang dhasaran warunge.

        Murtala rada kaget semu gumun, jebul wong sing nakokne dheweke mau Pak Sugiri. Wong sugih sing duwe Truck Dump sepirang-pirang, duwe usaha bakul Pasir sing ditekakne saka Blitar diusungi nganggo truck dump. Lha nek Bu Sugiri, bakulan daging sapi lan duwe gilingan daging kanggo gawe bakso sing duwe pelanggan bakul bakso sakecamatan. Dadi wis kondhang nek Keluargane Pak Sugiri kuwi, Keluarga sing sugih ora karuwan.  Sing rada dadi gumune Murtala, wengi kuwi Pak Sugiri karon beda karo padatan, adate nek ora nganggo clana jeans, kaosan lan jaketan ya nganggo calana cendhak maro kentol. Wengi kuwi, Pak Sugiri bebetan sarung, ngagem klambi koko, ngagem kethu kaji lan ing pundhake semampir sajadah. Lan sing luwih nggumunake maneh, ya lagi sepisan iki Pak Sugiri gelem lungguh neng warung angkringane.

        “Pak Sugiri ta?” kandhane Murtala mbagekne sing dianggep dhayuhe “saking dalem kemawon menapa saking tindak pundi niki wau?”.

        “Iya” wangsulane Pak Sugiri karo mesem “saka omah, wong arep subuhan menyang Masjid lor kono, tekan kono jebul isih sepi, lawange isih tutupan rapet, ora ana wong sitok-sitoka”.

 

 

Ana candhake.

 

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (07)

 07.

        Marsini mesem ora guneman maneh, ngenteni adhine nutugne olehe crita perkara anggone Pak Harmaka arep njago lurah sing digandheng-gandhengne karo olehe arep ngepek dheweke dadi bojone. Kathik ngonowa kok nyebut jare merga Pak Har duwe Kyai sing bisa ngaweruhi wewadining alam gaib barang.

        “Lha ngendikane Pak Har” Maryati nutugne olehe crita maneh “sawise nindakne laku prihatin, saka panrawanganing batine Kyai sing dadi gurune Pak Har kuwi, wiwit sasi kepungkur Pulung utawa wahyuning Desa Kedunggalar kuwi wis ngalih saka papane”.

        “Lha Pulung kuwi maune mapan ana ngendi lan banjur ngalih menyang ngendi?” merga Maryati mandheg sedhela olehe crita, Marsini nyelani rembug.

        “Maune ya manggon neng Daleme Pak Lurah sing saiki iki kana ta Yu? Neng  daleme Lurah Jaka Wa. Pulung mau metu saka daleme Pak Lurah Jaka Wa merga lagi milang-miling nggoleki wong Kedunggalar utawa wong sing lahire ana Kedunggalar sing kuwat dipanggoni. Lan sapa sing kuwat kapanggonan Pulung kuwi, ateges wis ginaris dadi Lurah ing Kedunggalar kene” Maryati mangsuli pitakone mbakyune.

        “Walah, thik kaya crita neng wayang lakon Wahyu Cakraningrat wae ta Mar?” Maryati takon karo rada ngguyu “banjur bacute piye?”.

        “Lha ya kuwi, ngendikane Pak Har saka panrawanganing batine Kyaine, Pulung Desa Kedunggalar wektu saiki wis manggon ana omah kene lan wis manunggal karo sing manggon neng omah sampean kene. Mula upama suk emben nek wayahe Pilihan kuwi Sampean utawa Mas Mur gelem maju dadi jago lurah, kuwi akeh kepilihe. Mesthi wae ya kudu nganggo sarat-sarat liyane supaya Pulung kuwi mau ora ngalih saka omah kene. Lha gandheng sing duwe omah iki ya kuwi sampean lan Mas Mur ora ngerti nek omahe kanggonan Pulung, lan saupama ngerti ya nglengkara bisa mujudne sarat-sarat sing tak kandhakne mau, mokal nek sampean utawa Mas Mur arep maju dadi Jago ing Pilihan Lurah suk tahun ngarep kuwi. Merga saka kuwi, Pak Har banjur kepengin ngajak mlaku bareng sampean, murih Pulung kuwi bisa dikuwasani” Maryati nyethakne bab manggone Pulung sing ana omahe mBakyune.

        Marsini ora enggal guneman, neng pikirane ana rasa kepengin ngguyu, critane adhine dianggep lucu.

        “Maune aku ya ora percaya karo sing dingendikakne Pak Har perkara Pulung kuwi Yu” Maryati guneman maneh “ketoke pancen ora tinemu ing nalar nek omah sampean iki kacondhokan Pulung Desa Kedunggalar, Nanging bareng aku ngrungokne anggon sampean nyritakne lelakon sing wekasane ndadekne Yu Sini duwe rasa wedi kelangan anak mau, aku dadi percaya yen sing dingendikakne Pak Har pancen bener. Tembung-tembunge Yu Sini sing tak rungokne mau, kabeh dudu tembunge asli saka Yu Sini, nanging ana kekuatan gaib sing nuntun, sahingga sampean bisa ngucapne tembung sing lumrahe mung diduweni para Pamong sing rumangsa duwe tanggung jawab marang sing diemong, lan wektu iki sing diemong Yu Sini lagi Mas Mur dhewe. Kanthi mangkono ora mokal yen satemene Yu Sini kuwi ya bisa momong wong-wong sak liyane Mas Mur, malah kepara bisa momong wong sadesa”.

        “Lhaaaa, saiki aku ya ngerti …..” wangsulane Marsini karo mesem .

        “Ngerti nek Pulung kuwi manggon neng omah kene Yu?”

        “Ora!”

        “Lha ngerti apa?”.

        “Ngerti nek pikirane adhiku wis sansaya nggladrah” wangsulane Marsini “nek mbok tutug-tutugne dadine sansaya ora genah, nalarmu dadi bubrah, kurang-kurang bejane kowe bisa dadi wong owah. Ngerti?”.

        “Kok bisa ngono Yu? Cethane piye?”.

        “Wis ora kurang cetha Mar” Marsini ngandhani adhine “kowe kuwi wis katut pikiran sing mung gugon tuhon, banjur seneng ngothak-athik rembug murih katon bisa gathuk. Tak kandhani ya, aku ora maido marang kapitayane wong-wong perkara Pulung Lurah, apa Pulung Kamituwa, apa Pulung RT. Nanging aku ora seneng melu-melu percaya marang omongan sing ora gathuk karo nalar, kaya upamane Pulung Lurah Kedunggalar saiki wis oncat saka daleme Pak Lurah banjur cumondhok neng omah kene utawa omah liyane ngono kuwi. Lha nek Pulung kuwi bisa ngolah-ngalih lan bisa milih papan ngendi sing dipanggoni, kaya sing mbok omongne mau, mesthine Pulung mau ya pinter ngalih ninggalne omah kene golek panggonan liyane sing disenengi. Iya apa ora?. Luwih-luwih nek digandhengne niyate Pak Har mau, saupama aku gelem diramut Pak Har, merga aku ya seneng lan tresna marang Pak Har. Eee dumadakan lagi sepasar ijaban, banjur Dhukune Pak Har mara, ngandhani nek Pulunge wis ngalih neng omahe Randha liyane, banjur piye dadine?. Aku banjur ditinggal ? Pak Har genti ngajak rabi Randha sing omahe dienggoni Pulung mau? Nek ngono apa aku ora Iwak bandeng bestik kenthang?”.

        “Iwak bandeng bestik kenthang Yu? Piye kuwi karepe?”

        “Tiwas aku methentheng merga kadhung seneng, jebul malah oleh wirang”.

        “Yu Sini ki kok ya bisa-bisa wae lho olehe gawe parikan” Maryati semaur karo ngguyu “pinter gawe Parikan Jawa kaya Pak Edi Prayoga wae”.

        “Tak kandhani ya Mar” Marsini nutugne olehe ngandhani adhine “dadi wong kuwi becike tansah nggunakne pikiran sing wening lan didhasari suwaraning ati kang suci, tegese suci adoh saka pengaruhe hawa napsu, dijumbuhne karo wulanganing agama sing dirasuk, nek aku wong Islam ya manut marang piwulange agama Islam semono uga tumrap sing ngrasuk agama utawa kapitayan liya ya dijumbuhne karo piwulange agama lan kapitayane dhewe-dhewe. Kaya upamane perkara Pulung iki mau, upama ana sing percaya marang anane Pulung lan daya  panguwasane, ya kena-kena wae nanging aja banjur nglalekne marang sing nitahake Pulung. Samobah mosike Pulung kuwi ngono manut marang sing nitahake ya kuwi Gusti Allah, Pulung kuwi ora kena dipaeka utawa ditata dening hawa napsu lan karepe manungsa. Pancen bener biyen tau akeh crita yen Pulung kuwi manggone ngolah-ngalih, kuwi kedadeyan merga Pulung durung digawekne panggonan sing maton. Biyen manggone Pulung nunut panggonan sing dienggoni Lurah, nek jaman saiki Lurah sing kudu gelem ngetutne melu nyang panggonane Pulunge. Merga Pulung saiki wis manggon maton, ora ngolah-ngalih maneh, ya kuwi neng Kantor Desa. Kuwi ora neng kene wae, nanging nek desa ngendi-endi ya padha. Mula nek enek Lurah sing ora tau menyang Kantor Desa, adhakane ora tenanan olehe mikirne rakyate, olehe dadi Lurah mung merga kepengin mikirne awake dhewe, mula karo Pulunge banjur diinggati mbalik dadi wong lumrah maneh ora dadi Lurah, malah sok ana sing kudu mlebu kunjara dhisik. Kowe ngerti ta? Ora aneh nek jaman saiki dadi Lurah lagi oleh setahun rong tahun kudu gelem dilereni merga salahe dhewe?”.

        Maryati mung manthuk-manthuk wae krungu wejangane mBakyune. Ora semaur utawa kumecap apa-apa. Nanging olehe padha rembugan bab Pulung wong loro kuwi dadi kandheg, merga Murtala saka omah mlebu menyang Pawon, nggoleki wedang sing mau digawe dening Ibune.

        “Nek meja kuwi lho Mur wedangmu” kandhane Maryati marang Murtala “mau Ibu arep ngeterne menyang kamar lali, merga katrem njagongi Bulikmu”.

        “Inggih, boten napa-napa” wangsulane Murtala karo nyedhaki wedang sing tumumpang meja, Wis adhem.

        “Anu” Marsini kandha maneh “Bulikmu diwelingi Bu Ning, garwane Pak Naib Huda. Nek awake dhewe butuh Pitik, neng daleme Bu Ning ana dhara-dhara telu karo Lancur loro, mengko sore didhawuhi njupuk”.

        “Inggih Bu” wangsulane Murtala “Pak Syaifulloh Huda dhek wingi pas pados dhahar sahur teng angkringan nggih paring dhawuh dhateng kula, menawi Bu Huda kagungan ayam bageyan ayam sing digadhuh tanggane. Nggih mengke bakda ngasar kula purugane”.

        “Ya wis ngono wae ya Yu? Aku tak balik dhisik, selak diangen-angen Pak-e Dikin, wong aku mau ora kandha nek arep mampir mrene” Maryati ngadeg karo pamitan arep mulih.

        “Iya” wangsulane Marsini “ya muga-muga bojomu ndang diparingi sehat maneh”.

        “Iya Yu, wis telung dina iki Pak-e Dikin wis bisa mlaku dhewe, nanging ya kudu dibantu nganggo teken”.

 

Ana candhake

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (06)

 

Dening : IMMIR

06.

          Maryati mlenggong, pangirane mrucut. Maryati ora tau ngerti nek biyen-biyen mBakyune kuwi tau dilamar wong lanang nganti kaping telu, nanging dening Marsini ora ana sing ditampa. Pancen Marsini ora tau crita marang sapa wae, klebu marang kulawargane yen tau ora gelem diajak omah-omah maneh dening wong lanang. Pangirane Maryati, mbakyune kuwi bakal seneng oleh kabar nek Pak Har  kepengin ngajak omah-omah. Merga tata gelar, Pak Har kuwi klebu dhudha sing sembada, sanadyan wis purna anggone dadi PNS nanging isih katon njenthara. Putrane loro wis dadi wong kabeh, sing siji dadi Polisi sing sijine dadi Pegawe Bank. Dhasar priyayi, daleme Pak Har ketok gedhe lan menthereng, manggon neng pekarangan sing jembar rinengga mawa tanduran kekembangan manekawarna. Mobil ana, Sepedha Motor ana, sepedha pancal sing saben dina dienggo sarana olag raga ya ana. Dadi miturut petungane Maryati, saupama gelem dadi bojone Pak Har, kuwi bisa njunjung drajad tenan. Nanging jebulane Marsini wangsulan sing bakune ora gelem nampa anggone tawa. Mula tumrap Maryati sikepe Marsini iki kena diarani aneh.

        “Ngene lho Mar” bareng Maryati njegreg kaya wong getun merga ana barange sing ilang, Marsini banjur ngandhani adhine “kowe kuwi aja banget-banget nggonmu mikir bab iki, sebab Pak Harmaka kae ki priyayine sembada lan ora kurang apa-apa, dadi sanadyan anggone duwe kersa arep ngepek aku ora kasembadan, panjenengane ora tuna. Malah kepara bathi, jalaran wurung oleh aku, ora mokal banjur oleh Warandha sing luwih nom, luwih ayu lan luwih samubarange. Wong patuta ngono, Pak Har kae upama kepengin ngrabi prawan ya ora kangelan, Dadi kowe gak sah susah ngono kuwi”.

        “Iya Yu” wangsulane Maryati “nanging anggone Yu Sini kandha nek Pak Har karo sampean kuwi dudu jodhone, mesthine rak ya ana pawadan sing maton ta Yu? Mbok menawa wae isih bisa diwiradati”.

        “Ya mesthi wae ana Mar” panyaute Marsini “nanging nek diwiradati cetha nek wis gak bisa, iki gandhengane karo suwaraning batinku dhewe, nalika sawargi Kakangmu diangkat arep digawa menyang kuburan, aku kandha neng jero ati, nek kanggoku mung Kakanganmu kae wong lanang sing pisanan lan pungkasan sing ngiseni atiku. Lan kanyatane pancen mangkono, sanadyan nganti saiki, rolas tahun ditinggal Kakanganmu, nanging katresnanku marang Bapakne Murtala panggah ora suda. Mula anggonku kandha nek antarane aku karo Pak Harmaka dudu jodhone kuwi, aja nuwuhake pandakwa nek aku wis wani nampik marang kersane Pak Har. Kuwi ora bener. Kowe ya aja ngarani nek aku iki wong ora ngerti nek dimesakne wong, mosok diwelasi lan arep dikepenakne uripe dening wong sing wis mapan kok ora gelem. Karo maneh Mar, iki mung kanggo kowe wae, bares wae aku wedi nek nganti kelangan anak!”.

        “Kelangan anak piye Yu?” Maryati takon “wong ngendikane Pak Har, Mas Mur ki wis dijak omong-omongan Pak Har, jarene Mas Mur malah seneng nek Ibune gelem krama maneh, ngono ki Yu?”.

        “Perkarane ora mung sepele ngono kuwi Mar” Marsini wangsulan karo mesem “sing tak arani kelangan anak kuwi ora kok Murtala banjur ilang utawa pedhot sesambungane karo aku ngono, ora. Nanging, iki ana sambung rapete karo lelakon sing durung suwe tak alami”.

        “Lelakon apa maneh kuwi Yu? Sajake kok nyalawadi temen?” Maryati nyela rembug.

        “Sik aku tak takon marang kowe!”

        “Takon apa Yu?”

        “Kepiye rasane atimu, nuwun sewu lho ya? Nalika jaman Dikin dadi bocah sing ora gelem salat, seneng klayaban, tukaran lan mendem-mendeman kae?” Marsini ngandhakne pitakone.

        “Oraa tak wangsuli Yu Sini mesthi ya wis ngerti, nek nalika kuwi sirahku kaya pecah, utekku koplak, dhadhaku sesak, atiku susah, sedhih, gela, cuwa, nesu carub dadi siji, Pokoke ora genah ngana kae neh. Ya aku matur nuwun banget marang Mas Mur sing wis gelem nuntun adhine bali menyang dalan sing bener kaya sing saiki iki” wangsulane Maryati.

        “Lhaaa, ya rasa ngono kuwi lelakon sing tak alami” Marsini guneman maneh karo mesem “kowe kelingan jaman Murtala setahun lulus saka SMA sing banjur katut ombyake kanca-kancane, melu putrane Pak Kamituwa Sukina kae?”.

        “Iya,  jare padha nyambut gawe nyang Pabrik Sepatu apa sandhal kae ta Yu?”

        “Bener” Marsini nutugne kojahe “sak jane, kae aku rak ora pati lila. Nanging gandheng Murtala ngotot gek kabeh pawadane ya ninemu ing nalar, wekasane aku ngalah, Murtala tak idini melu lunga menyang Kutha sing rumangsane kutha kuwi panggonan dhuwit gedhe lan amba. Ora lidok, teka Kutha jebul sing diangen-angen Murtala lan uga kanca-kancane rak ora padha karo kanyatan sing sabenere. Sing digantha-gantha kerja neng Pabrik bisa ndandani panguripane, nanging kanyatane akeh sing malah njaluk kiriman saka omah. Wekasan padha kena PHK kae. Lha jebul, kajaba lelakon ngrekasane urip neng Kutha, Murtala sing rina wengi tak kudang lan gegadhang bisa niru lekase Bapake ing babagan kawruh agama, merga kabentus dening kanyatan wekasan kena diarani Mrucut saka embanan luput saka kudangan ngana kae. Murtala sing maune sregep ngibadah lan ngaji malih ora kober maneh, merga kegubel karepotan mikir olehe arep nyambut gawe. Jarene Murtala dhewe, uripe dadi kemrungsung, ora bisa tentrem, arang olehe sukur kakehan olehe ngangah-angah. Dadi olehe kena PHK lan bali menyang Desa kae, ya ana hikmahe. Murtala bisa bali nurut dalan kaya sing tak kudangake.  Kabeh mau bareng tak gagas-gagas, sing luput ya aku. Minangka wong tuwa aku wis negakne anak manggon adoh karo wong tuwa, kamangka durung wancine. Mula sanadyan saiki katone olehe nyambut gawe Murtala wis rada mlaku thimik-thimik, nanging kaya sing dirasakne lan dikandhakne Murtala dhewe, dheweke durung wani diculne mlaku dhewe, isih mbutuhne gelakan saka mburi. Lan kanggo bisa ucul dhewe, kuwi ya mbutuhne wektu sing rada suwe”.

        “Ooo jebul ngono ta Yu critane?” kandhane Maryati sawise Marsini rampung critane “bareng tak gothak-gathukne karo kapitayane Pak Har olehe kepengin omah-omah karo sampean kuwi ya ana benere”.

        “Ana benere piye? Lha Pak Har duwe kapitayan apa? Kok aneh-aneh wae omonganmu saiki?” Marsini nakoni adhine.

        “Critane rak ngene ta Yu?”

        “Iya piye?”

        “Pak Har kuwi jan-jane rak wis suwe olehe kepengin bisa dadi Lurah neng Desane dhewe kene iki? Merga rumangsa nek akeh kanca lan jembar pasrawungane” Maryati miwiti crita maneh “malah jaman isih dines biyen pepenginan kuwi wis ana, banjur karo kanca-kancane diwenehi rerigen supaya olehe maju nyalon Lurah mbesuk ngenteni nek wis pensiun wae, kaya sing dicakne sawargi mBah Lurah Sutris kae, bar dadi Camat banjur dadi Lurah. Lha bareng saiki wis pensiyun tenan, niyat kuwi arep diayati, kabeneran setahun maneh rak wis wayahe Pilihan Lurah?”.

        “Ya apik ta?” Marsini nyela rembug “banjur apa sambunge karo olehe ngersakne ngrabi aku?”.

        “Kuwi ngene” Maryati nutugne kandhane “kajaba sregep tirakat nindakne laku prihatin lan ngapiki sarta nambahi olehe srawung, Pak Har kuwi rak ya duwe Kiyai sing kesdik paningale, bisa mirsani wewadining alam gaib….”.

        “Kyai apa Dhukun ?” Marsini nyelani rembuge adhine “merga nek cara nggone dhewe kene, sing diarani Kyai kuwi wong ngalim sing dhemen mulang ngaji para santri utawa dhemen paring pitutur sing becik adhedhasar wulanganing agama, nek Dhukun kuwi kaya sing mbok kandhakne mau bisa ngaweruhi wewadining ngalam gaib lan duwe kasekten sing sok ora tinemu ing nalar ngana kae…..”.

        “Embuh Yu, pokoke olehe crita Pak Har menyang Pak-e Dikin, sing uga tak rungokne, jarene Kiyai ngono, embuh nek Kyai sing nyambi dadi Dhukun, aku ya gak ngerti” Maryati mangsuli kandhane mBakyune.

 

Ana candhake.