GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (17)

 

17.

        Pak Sugiri meneng sedhela banjur nyruput kopine maneh, nyaut tempe goreng sing ana piring. Jebul tempene isih panas, durung suwe olehe ngentas saka wajan.

        “Walaah jik panas ta tibake?” Pak Sugiri grenengan dhewe.

        Arja Gendhon sing selak kepengin ngrungokne bacuting crita rada anyel. Nanging ya meneng wae, ora wani ngelokne adhine, kuwatir adhine salah tampa dikira olehe nyuguhi tempe goreng kuwi ora pati lila. Malah Arja Gendhon ya banjur melu njupuk tempe sing jarene Pak Sugiri isih panas mau.

        “Walaah gara-gara tempe isih panas, nganti lali aku, tekan ngendi mau Kang ?” kandhane Pak Sugiri nakoni kakange.

        “Tekan Kuburan, kuburan ngendi? Pasareyane sapa?” wangsulane Arja Gendhon karo takon.

        “Kuburan tengah sawah ing anak padhukuhan Ngerjang” wangsulane Pak Sugiri karo nutugne critane “pasareyane Ki Ambyangkara karo Ki Modangkara”.

        “Sapa kuwi?”

        “Ki Ambyangkara kuwi sing nglurahi Desa Kedunggalar dhisik dhewe lha Ki Modangkara kuwi sedulure lanang” wangsulane Pak Sugiri “biyene Prajurit Dipanegaran, gandheng tansah dadi burone Kumpeni banjur rialat neng pinggir kali Sumberlanang wekasan oleh pituduh supaya babad alas lan ngedegne desa sing banjur dadi Desa Kedunggalar kuwi”.

        “Dadi wong loro kuwi kena diarani cikal bakale Desa Kedunggalar ngono?” Arja Gendhon takon maneh.

        “Iya, mula nek ngarepne pilihan Lurah Kedunggalar ngana kae, kuburan kuwi rina wengi ora tau sepi, jago-jago lurah padha teki-teki ana kono, kabare jago lurah sing ora teki-teki neng kono kuwi mung siji, ya kuwi sawargi Pak Lurah Sutapa, merga kae rak wong Kamandiyah?”.

        “Ning nyatane malah dadi ngono lho?” Arja Gendhon ngguyu “aku kelingan banget menange Lurah Tapa jaman semana telak banget, akeh botoh njaba padha kecelik keyok dienggo bancakan wong Dunggalar, merga sing gedhe suwarane malah Pak Yaimin karo Pak Saelan. Jaman kuwi aku ya melu kalah, sepedha phonik loro karo Lampu Petromax loro, dhuwite selawe ewu. Merga aku notohi Saelan dimusuhne Tapa ditambah bitinge Mansur, tibake musuh Tapa thok wae kacek telung atus suwara”.

        “Nanging sampean rak banjur oleh pulihan pas pilihan kene kae?” Pak Sugiri mesem.

        “Iya pengalaman saka Dunggalar tak cakne neng kene” Arja Gendhon wangsulan karo ngguyu “kene biyen sing gedhe suwarane rak suwargi Mas Patoni karo Pak Guru Supri? Aku banjur nyekel Reban, jaman kuwi menangku rada akeh wong sing tak enggo udhu omah ngarep nggone Maratuwa kae he he he”.

        “Jathukna upama Reban gak dadi, sampean bisa dadi thethekan tenan he he he…..”.

        “Iya, nanging tutuge gambar neng buku sing dicekel Pal Guru Har mau banjur piye?” Arja Gendhon ngajak mbalik menyang critane Pak Sugiri maneh.

        “Manuk aneh mau banjur ndhekem neng pasareyane Ki Ambyangkara nganti sauntara, banjur mabur maneh” wangsulane Pak Sugiri nutugne olehe crita.

        “Mabure ngalor apa ngidul ?” Arja gendhon nyelani takon.

        “Ngalor bablas menyang omahku, mencok neng wuwungan banjur mlebu liwat cendhela” wangsulane Pak Sugiri.

        “Wis mlebu neng jero omahmu?” Arja Gendhon takon praupane ketok sumunar, atine seneng omahe adhine dileboni Pulung  Lurah.

        “Uwis, mencok neng kursi omah ngarep, banjur mudhun nyang jogan ngubengi omah, banjur metu maneh liwat cendhela wetan, bablas mabur mengalor……”

        “Walaah metu maneh? Banjur menyang ngendi parane?” Arja Gendhon ketok nek malih rada cuwa, pulunge lurah Kedunggalar ora sida melu adhine.

        “Menyang omahe Pak Guru Har” wangsulane Pak Sugiri .

        “Waaa, Pak Guru Har ya mesthi banjur seneng no? Pulunge wis mlebu menyang omahe” Arja Gendhon mesem amba.

        “Padha pas mlebu menyang omahku mau” wangsulane Pak Sugiri “ora nganti rong menit manuk kuwi ya banjur mabur lunga maneh”.

        “Weleh, dadi gak sida mandheg neng nggone Pak Guru Har ?”.

        “Ora, nanging mabur menyang omahe Bu Kojin” wangsulane Pak Sugiri.

        “Bu Kojin kuwi sapa?” Arja Gendhon takon.

        “Ibune Murtala” wangsulane Pak Sugiri.

        “Ora lunga mabur maneh?”

        “Ya kuwi sing lucu Kang” wangsulane Pak Sugiri

        “Lucu piye?”

        “Manuk kuwi bareng wis mlebu nyang omahe Bu Kojin banjur mandheg, Bu Kojin apa dene Murtala kaya ora weruh nek enek manuk sing rupane aneh mlebu nyang omahe, malah nalika manuk kuwi mencok neng pundhake Murtala, bocahe ya kaya ora krasa, semono uga nalika genti mencok neng pundhake Bu Kojin, Bu Kojin ya meneng wae. Bar kuwi gambar kaya neng hape kuwi ilang, buku sing dicekeli Pak Guru Har banjur dijaluk maneh dening Rama Kiyai. Aku karo Pak Guru Harmaka banjur didhawuhi bali, merga wis ana wong sing arep sowan marang Rama Kyai. Mung pas aku wong loro pamitan, Rama Kyai ngendika : mbudidaya kuwi kuwajibane titah, beja lan mulya kuwi peparinge Gusti Allah” Pak Sugiri mungkasi critane.

        Arja Gendhon manggut-manggut, jroning batin eram marang kawaskithane Kiyai sing dicritakne Pak Sugiri kuwi mau. Arja Gendhon uga banjur nyoba mbadhe mengku werdi apa pituduhe Kyaine Pak Harmaka kang disanepakne wujud gambar kaya neng hape kuwi. Miturut panemune Arja Gendhon, Kyai kuwi aweh warah marang Pak Guru Harmaka karo Pak Sugiri yen wektu iki Pulung Lurah Desa Kedunggalar wis ucul saka Lurah sing saiki isih dadi. Lan sawise oleh pituduh saka arwahe Cikal Bakal Desa Kedunggalar ya kuwi Ki Ambyangkara, Pulung kuwi banjur nggoleki sing pantes lan kuwat dipencoki kanggo dadi Lurah Kedunggalar sabanjure. Nek nitik lakune Pulung, Pak Sugiri lan Pak Harmaka kuwi bisa wae mbudidaya murih pulunge bali menyang omahe lan gelem melu dheweke. Nanging yen ora gelem mbudidaya utawa kleru pambudidayane ya Pulung mau bakal krasan melu Bu Kojin utawa Murtala, mung emane wong loro kuwi ora weruh yen kapencokan, mula yen ana lilane wong loro kuwi gelem ngucap masrahne Pulung marang sawijing wong, ya wong sing kepasrahan Pulung mau sing bakal kuwat dadi Lurah .

        “Lha sambunge karo niyatmu arep ngepek mantu Murtala lan kuwatir yen kedhisikan Pak Guru Harmaka mau apa Ri?” sawise rada sauntara Arja Gendhon banjur nggogoni atine sedulure lanang.

        “Bares wae Kang” wangsulane Pak Sugiri “wiwit mulih saka Burengan kae, atiku rada gela karo Pak Har. Jalarane Pak Har jebul nganggep aku iki wong sing ora pantes dipercaya, ketitik dheweke wis ora blaka nalika tak takoni apa werdine gambar sing katon neng buku tulis sarta maksude tembung sing dingendikakne Rama Kyai mau, Pak Har mung wangsulan : pokoke werdine kuwi apik tumrap aku, wong liya ora perlu ngerti. Banjur bareng tak takoni, apa sing arep ditindakne Pak Har sawise tekan omah mengko? Dheweke ya mung wangsulan cekak : kuwi sing oleh ngerti ya mung wong sing pinercaya wae, malah banjur ngandhani aku supaya ajak-ajak wong-wong supaya gelem nyengkuyung Pak Har mengkone nek Pilihan Lurah dianakne”.

        “Iya aku ya ora ngluputne olehmu gela nek wangsulane Pak Har marang kowe ngono kuwi” Arja Gendhon mbenerne adhine, banjur nutugne pitakone “lha bacute?”

        “Aku sansaya gela, bareng tanpa kandha marang aku, aku krungu nek Pak Har duwe karep arep ngepek Bu Kojin” wangsulane Pak Sugiri “atiku panas, ora merga aku ya ngesir Bu Kojin, nanging aku ngerti nek kuwi mung cara sing ditempuh Pak Har kanggo nguwasani Pulung sing manggon neng omahe Bu Kojin. Mula aku banjur duwe pikiran ora mung Pak Har dhewe sing pantes dadi Lurah neng Kedunggalar, Merga saupama Pak Har kasembadan dadi Lurah tenan, paling aku ya ora dianggep apa-apa. Mula aku mikir arep gawe Lurah sing apik lan gelema nguwongne aku. Karepku Murtala arep tak dandani supaya maju njago lurah, merga aku ngerti nek Pulung Lurah kuwi wis nyawiji neng omahe Murtala, mengko perkara wragat aku sing nanggung. Lha minangka timbangane aku mung arep nitipne anakku Nita bisaa dadi bojone Murtala, dadi olehku ndombani Murtala kuwi idhep-idhep  nyengkuyung mantuku kanggo kamulyane anakku wedok. Piye nek manut panemu sampean?”.

        Arja Gendhon lagi mudheng karo karepe adhine, dinalar-nalar mungguhe Arja Gendhon sing dikarepake sedulure lanang kuwi akeh becike.

 

Ana candhake.

 

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (16)

 

16.

Arja Gendhon nyawang sedululure lanang karo panyawang sing gumun. Dheweke durung bisa nyandhak apa sing dikarepne dening Pak Sugiri. Olehe kepengin njodhokne anake wedok karo Murtala merga kaperbawan dening Kyai sing bisa weruh sadurunge winarah. Gek adhine kuwi mau ya kandha nek ora ana sambung rapete karo Murtala, malah Murtala ya durung ngerti wewadining kahanan sing bisa diinceng dening Kyai sing kesdik paningale kuwi. Sak desa Kedunggalar sing ngerti wewadi iki lagi wong loro, Pak Sugiri karo Pak Guru Harmaka. Lan anggone duwe karep nggrengseng tumuli bisa njodhokne Nita karo Murtala kuwi merga Pak Sugiri kuwatir yen nganti kedhisikan Pak Guru Harmaka. Angel anggone mikir Arja Gendhon karo rembung sing dikandhakne sedulure lanang kuwi.

“Malah ora suwe maneh, aku ya arep njaluk tulung sampean Kang” kandhane Pak Sugiri sabanjure “sampean arep tak kon ngrewangi, golek wong tuwa sing miturut Kang Arja kesdik paningale, mengko kabeh wragat sak sangune sing nanggung aku”.

“Mengko dhisik” Arja Gendhon aweh wangsulan “perkara golek wong tuwa kaya sing mbok kandhakne kuwi kena diarani gampang. Nanging, aku kepengin ngerti jluntrunge kandhamu sing dhisik mau lho, merga bares wae aku dadi bingung krungu tembung sing mbok kandhakne kuwi mau”.

“Sing endi Kang?”

“Kuwi lho sing ngembet-embet jenenge Guru Harmaka barang kuwi mau” wangsulane Arja Gendhon “apa Guru Har ya kepengin ngepek mantu Murtala?, gajege anake wedok Guru Har sing nyambut gawe neng Bank cedhak Pasar Wedhus kae ya wis wayahe omah-omah, Malah tak kira nek wis rabi”.

“Oalah kuwi ta ?” Pak Sugiri wangsulan karo mesem amba “aku durung ngerti apa Pak Har arep ngepek mantu Murtala apa ora, ketoke kok ora. Merga Pak Har duwe cara dhewe, ora arep mikir ngepek mantu Murtala nanging malah arep ngrabi Ibune, ya kuwi sing tak kuwatirake”.

“Aku kok malah sansaya bingung ta Ri, krungu omonganmu iki?!?” Arja Gendhon takon maneh, merga durung ngerti karo karepe adhine “Apa kowe kuwatir nek nganti kedhisikan Guru Harmaka ngepek mBoke Murtala, banjur Murtala emoh mbok pek mantu merga wis dadi anake wong sugih sanajan mung anak kwalon, apa ngono?”

“Ora ngono Kang” wangsulane Pak Sugiri “wis ben cetha tak balenane saka wiwitan wae”.

“Iya, pancen kudune ngono, ben gak mbolan-mbaleni” kandhane Arja Gendhon sing banjur mrentah bojone “tulung Bu, aku gawekna kopi maneh, karo kopine Pak-e Nita kuwi salinana sing anyar, ketoke critane iki mengko arep rada dawa”.

Ora mangsuli apa-apa, Bojone Arja Gendhon menyat arep menyang Pawon nindakne pakone bojone. Maratuwane melu ngadeg nututi, karo guneman dhewe :

“Iya, olehku arep ngonceki brambang mau rak durung sida, tak oncekane saiki wae, mumpung kelingan”.

“Critane kuwi rak ngene ta Kang” bareng Simbok karo mBakyune Ipe wis ngalih, Pak Sugiri miwiti critane “Pak Guru Har kae sawise Pensiun rak banjur kepengin dadi Lurah ta Kang?”.

“Ya lumrah wae ta Ri?” Arja Gendhon nyelani rembuge adhine “wong Pak Guru Harmaka kae Priyayi brajag, srawunge jembar, tepungane sapirang-pirang gek dhasare bandhane ya kandel nek mung kanggo ngragati njago lurah ya turah-turah”.

“Lha merga kuwi” Ora nanggapi panyelane Kakange, Pak Sugiri nutugne critane “aku banjur dijak lunga sowan Kiyaine neng Burengan, Kediri kana”.

“Wis bener kuwi, merga sangune wong arep njago lurah kuwi saora-orane kudu bisa nyepaki empat De” critane Pak Sugiri sidelani maneh dening Arja Gendhon.

“Apa maneh kuwi Kang?” ora nutugne olehe crita, Pak Sugiri malah genti takon.

“De sing dhisik dhewe kuwi Dulur” wangsulane Arja Gendhon “arep njago lurah kudu sregep golek sedulur, merga mokal wong gelem milih wong sing ora kenal. De kepindho Dhuwit, jaman saiki senajan dulur nek ora disangoni ya angel nek dikon milih, merga unen-unen sing dipilih arep oleh bengkok, sing milih kudune ya oleh tukon rokok, kuwi wis manjing neng atine meh kabeh wong. De sing katelu, Dhukun utawa Kiyai sing mandi, sokur sing bisa ngirup suwarane pemilih, nek gak nganggo dhukun sing mandi, masiya olehe nyebar dhuwit nganti karung-karungan nek dhuwite ora diamboni mantra ya tiwas amblas digondhol garangan. Lha De sing keri dhewe iki ya mung dienggo patut-patut, nanging ya penting, ya kuwi Donga. Lha kari Kiyai sing diparani Pak Guru Har kuwi Kiyai sing tenanan apa mung butuhe bisa dzikir pidak karo selawatan thok? Merga jaman saiki iki ya akeh ngakune Kiyai nanging ora njawa ngelmu kebatinan. Malah sok ana sing ngarani kebatinan Jawa kuwi Klenik sing jarene ndosani”.

“Nek Rama Kyai sing disowani Pak Guru Har kuwi Kiyai Hurdhug tenan Kang” kandhane Pak Sugiri mangsuli kandhane kakange “Jawa digawa Arab digarap, yuswane wis satus wolung puluh tahun, akeh sing ngarani panjenengane kuwi Waliyullah, kagungan Kodam pirang-pirang, santrine sumebar tekan ngendi-endi, nek arep sowan kudu sabar antri, merga saben dina tamu sing arep ngalab berkah akeh. Wong pas aku ngeterne Pak Guru Har mrana kae, teka kana jam sanga esuk, bisa ditemoni wis jam telu sore”.

“Nek ngono kuwi Kyai sing tenanan, ora Kiyai-kiyainan” Arja Gendhon nyelani rembug.

“Pancen bener, ora sah ndadak matur, panjenengane wis pirsa sing dadi karepe tamune. Apa ora hebat? Lha wong nek sembahyang jumuah wae, Rama Kyai kuwi menyang Mesjid Mekah kana lho Kang? Lungguh ngarep dhewe jejer karo para Malaikat”.

“Dadi Pak Guru Har kuwi teka ngarepe Kiyaine ya gak matur apa-apa?” Arja Gendhon takon semu gumun.

“Ora” wangsulane Pak Sugiri “bar salaman aku karo Pak Har ya meneng wae, banjur let sedhela Rama Kiyai paring pangandika : siji pesthi loro jodho telu wahyu papat pangkat lima nugraha, kuwi kagungane Gusti. Ala lan becik kuwi bakal diundhuh dhewe-dhewe, Gusti wis cawis papan lan empane. Pak Har karo aku ya meneng wae, ngenteni dhawuh liyane. Banjur Rama Kyai ngulungne Buku Tulis sing gedhe kae marang Pak Har. Jebul ora ana tulisane apa-apa. Banjur Rama Kiyai paring dhawuh maneh : Saben papan kuwi ana sing ngreksa minangka nyawane, sing bisa nyawiji karo sing dadi nyawane panggonan ing kono bakal kuwat dadi pangareping papan mau kanthi kasating netra. Dumadakan buku kothong sing neng tangane Pak Guru Har kuwi katon mencorong, ora suwe banjur malih kaya ha-pe sing metu gambare lan bisa obah kaya layar televisi ngana kae”.

“Neng buku kuwi katon gambare sing kaya layar hape? Banjur gambare wujud apa ?” Arja Gendhon takon, atine gumun krungu kasentikane Rama Kyai sing dicritakne adhine kuwi.

“Sing dhisik dhewe ketok, omah lan pekarangane Lurah Kedunggalar Kang” wangsulane Pak Sugiri nutugne critane “banjur wong-wong sing manggon neng omah kuwi ya katon kabeh, wiwit Lurah Jaka, bojone, anake lan pembantune melu diketokne”.

Pak Sugiri leren sedhela olehe crita, merga mBakyune ipe, bojone Arja Gendhon teka ngladekne kopi karo tempe goreng sing diwadhahi piring.

“Diunjuk Om” kandhane bojone Arja Gendhon marang Pak Sugiri.

“nGGih, matur nuwun Budhe” wangsulane Pak Sugiri .

“Bar kuwi, sing katon gambar apa maneh?” sawise bojone ngalih, Arja Gendhon banjur nakoni adhine.

“Banjur ana rerupan kaya manuk gedhene kira-kira sak pitik, rupane ana abange, ana irenge, ana kuninge lan ana putihe. Pokoke rupane aneh nanging apik. Manuk kuwi maune kekiteran neng jero omahe Lurah, banjur mabur mendhuwur mencok neng wuwungan omah. Ora suwe banjur mabur maneh. Lan gambar omah sapekarangane Lurah wis ilang ganti sesawangan liya” wangsulane pak Sugiri nutugne critane. Olehe crita leren sedhela merga Pak Sugiri nyruput kopo sing disuguhne mBakyune ipe.

“Sesawangan liya, apa kuwi?” Arja Gendhon takon, ing batin dheweke ngira yen gambar manuk sing sak pitik kuwi wujude pulung desa Kedunggalar.

“Kuburan” wangsulane Pak Sugiri.

“Kuburan? Kuburane ngendi?” Arja Gendhon sansaya gumun.

 

Ana candhake

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (15)

 

15.

        Pak Sugiri ngguyu, ora ngira nek sedulure lanang duwe pikiran sing elek marang Murtala. Kudune Arja Gendhon bisa adil sajroning nggagas. Ora kok nek anake lanang sing saiki dadi mantune wong sugih diarani duwe watak jujur lan duwe rasa tanggung jawab sing gedhe, nanging nek Murtala malah disujanani wis nggunakne ngelmu pengasihan temah dheweke saanak bojone pisan keyungyun marang Murtala.

        Nanging pambijine Pak Sugiri marang kakangane kuwi ora dilahirne, cukup dibatin wae. Jalaran ora ana gunane lan malah bisa gawe gelane sedulure lanang kuwi. Malah Pak Sugiri ya banjur maklumi marang pangirane Arja Gendhon sing ora bener kuwi, jalaran pancen Arja Gendhon durung tepung banget sapa satemene Murtala.

        “Ngene lho Kang” Kandhane Pak Sugiri marang Kakangane “nek Pak Sasangka olehe kepengin ngepek mantu anakku Sigit dhek emben merga nyawang aku, utawa nyawang olehe Sigit wis labuh lan ngrewangi nyambut gawe aku, nek aku ora. Nita karo Ibune kuwi olehe ngulat-ulati pakulinane Murtala wis suwe. Murtala kae bocahe pinter ing samubarang reh, sanadyan sekolahe mung tekan SMA nanging bahasa Arab lan bahasa Inggrise adoh sadhuwure sarjana-sarjana sing ana kiwa tengene. Merga wiwit SMP nganti saiki Murtala kuwi ngajine marang Ustadz Nurhamid sing sawuse lulus saka Pondhok Gontor banjur nutugne kuliahe menyang Al-Azhar Cairo, Es Dua-ne menyang King Abdul Aziz Madinah lan Es Tigane neng Sorbone Perancis, bar kuwi isih ngangsu kawruh maneh menyang Griffith Australi. Saiki gaweyane nulis artikel pesenane Koran-koran luar negeri lan ngarang buku sing diterbitne penerbit ing luar negeri. Lha nek marahi ngaji Murtala Ustadz Nur kuwi seneng nggunakne basa Arab lan basa Inggris. Lan Murtala ya kerep diampili buku-buku terbitan luar negeri, sing nganggo basa Inggris utawa basa Arab, dikongkon nyinaoni isine murih tambah wawasane. Bocah kae kawruh basa lan budaya Jawane ya pinter, wong kajaba nyantri marang Ustadz Nurhamid ya nyantri menyang Kyai Zamzuri sing dhemen maos lan ngoleksi buku-buku basa Jawa, wiwit karangane Yasadipura, Ranggawarsita, Padmasusastra, Dr Purbacaraka nganti tekan Dr Suripan Sadihutama, Tamsir AS, Tiwiek SA lan Penulis-penulis anyar jaman saiki. Lan kawruhe kuwi ya diturunake marang muride sing jeneng Murtala kae. Mula Murtala kae nek omong neng ngarepe wong akeh nganggo basa Jawa ngono, ora kalah nek karo wong-wong sing babaran Permadani. Sanadyan ta mangkono, Murtala ora seneng mamerne kapinterane. Malah kapinterane digunakne mbiyantu wong liyane tanpa dingerteni dening sing dibantu. Bocah cilik-cilik umuran SD tekan SMP saben bubar maghrib sing gelem, padha diwulang ngaji tanpa dijaluki bea apa-apa, lan sajroning ngaji uga disisipi wulangan-wulangan sing ana sambung rapete karo wulangan ing sekolahan, mula ora aneh nek bocah-bocah sing ngaji marang Murtala kuwi akeh sing biji pelajaran Bahasa Inggrise apik-apik…….”

        “Nanging kanyatane uripe Murtala mung dadi bakul warung angkringan” Arja Gendhon nugel rembuge adhine “lha nek pancen pinter tenan mesthine ya pinter golek sandhang pangan, pinter golek lan nglumpukne rejeki dadi uripe bisa disawang kaya lumrahe wong pinter ngana kae, usume wong-wong padha duwe mobil saora-orane pit motor sing apik, nek Murtala kae bener kaya sing mbok kandhakne mau, mesthine mrene mau ya numpak mobile dhewe, ora kok malah nebeng nganggo motore Nita. Aku ora nggorohne apa sing wis mbok kandhakne bab Murtala kuwi mau, mung aku samar atake sing mbok kojahne dhakik-dhakik nganti tekan Mesir, Prancis, Australi barang kuwi mau, kowe ora weruh dhewe? Nanging mung jarene Nita sing wis kedhisikan duwe rasa seneng marang Murtala?”.

        “Nanging nek ndelok slaga lan carane guneman karo wong tuwa, ketoke Murtala kae mau pancen bocah sing lantip lan becik tekune lho Pakmu?” durung nganti Pak Sugiri wangsulan, bojone Arja Gendhon wis melu nrambul gunem luwih dhisik.

        “Kuwi merga kowe durung ngerti sing sakabehe Ibune” Arja Gendhon mangsuli kandhane bojone “maca katuranggane wong kuwi ora cukup sedina rong dina, luwih-luwih mung saklebatan kaya panyawangmu kuwi, nanging kudu ngerteni saben dinane dadi bisa weruh njaba jerone”.

        “Lha kowe apa wis ngerti lan bisa maca kanthi cetha sak njaba-jerone Nak Murtala mau ta Ja?” Simbahe Nita sing wiwit mau ketungkul ngematne enake Mertega sing diladekne mantune, genti sing takon marang Arja Gendhon.

        “Ora ngono mBok” Arja Gendhon rada kecipuhan ditakoni simboke ngono kuwi mau, banjur karo ngati-ati nyethakne karepe “aku ya durung ngerti, Murtala sing arep dipek mantu Giri iki bocah sing apik apa ora. Nanging welinge Bapak biyen, golek mantu kuwi aja grusa-grusu nanging kudu ditimbang sing satimbang bibit, bobot lan bebete, merga keduwung kuwi manggone ora neng ngarep nanging neng mburi lan barang kuwi nek wis kebacut ora mari nek mung digetuni”.

        “Pancen bener Kang” Pak Sugiri lagi guneman maneh sawise simboke ora mangsuli kandhane Arja Gendhon “aku ora weruh dhewe bab kaluwihane Murtala kaya sing tak kandhakne mau, nanging aku krungu saka wong liya ora mung wong siji utawa loro, nanging wong akeh sing kerep tak rungokne nek lagi padha ngrasani Murtala. Dadi ora saka Nita, Nita mung tau crita nek Murtala kuwi bocah pinter, mung pas aku arep mbaleni sinau donga-donga salat sing sebagian ana sing aku lali, banjur Nita ngeguhne supaya aku takon menyang Murtala, merga bares wae arep takon menyang Kyai utawa Ustadz, aku iki isin”.

        “Dadi kowe kuwi katut ombyake wong akeh sing padha nggunggung lan ngalembana Murtala? Lan bener utawa orane pangalem lan panggunggunge wong-wong mau kowe dhewe ya durung weruh buktine?” Arja Gendhon nakoni adhine maneh.

        “Sing kuwi iya Kang” wangsulane Pak Sugiri karo mesem “nanging ya ana sing tak weruhi dhewe lan uga diweruhi wong akeh, lan nek tak othak-athik ya bener. Asile Murtala kuwi saben dinane ora sethithik, bebathene wong dodolan panganan mateng, luwih-luwih omben kaya kopi, teh, ngono kuwi pancen ya akeh tenan. Aku ngerti dhewe Murtala kuwi kerep menyang Bank ora merga mbayar cicilan, nanging nyelengi. Ora mung kuwi wae, Murtala kuwi bisa ajak-ajak wong-wong sing duwe pengasilan rada turah, dijak mbantu wong-wong liyane, neng Masjid cedhak omahku kae wis ana sing jenenge Be eM Te apa piye ngono?, ya kuwi ngutangi bakul-bakul cilik ngge candhak kulak cilik-cilikan, tanpa anakan, mung nek bathi wae dikon ngisi kotak amal sakalire. Nyatane Be eM Te mesjid kuwi saiki sansaya ngrembaka lho Kang? Kuwi sing ajak-ajak dhisik dhewe ya Murtala,  nek iki aku ngerti dhewe”.

        “Ngene ya Ri” wekasane Arja Gendhon guneman sareh “nek pancen kowe wis manteb arep njodhokne Nita karo Murtala lan kowe ya wis percaya tenan nek pamilihmu kuwi wis bener, tegese olehmu milih lelandhesan nalar sing bening, aku ya melu seneng. Nanging gandheng aku iki jarene ya isih Pakdhene Nita, aku mung duwe rigen, mbok sadurunge Murtala mbok tari utawa mbok takoni, kowe sowan nggone Kiyai utawa wong sing ngerti  babagan kebatinan luwih dhisik, nyuwun pituduh miturut petung sing bener cocog utawa ora nek Nita mbok jodhokne karo Murtala. Merga bisa wae, olehmu kenceng nduwe karep ngepek mantu Murtala kuwi merga ketiban sawab ngelmune wong ahli kebatinan”.

        “Nek sing keri kuwi pancen tak akoni Kang” Pak Sugiri wangsulan karo ngguyu “anggonku kepengin njodhokne Nita karo Murtala kuwi merga kena dayane wong sing ngerti kebatinan, wong tuwa sing gentur tirakate, gedhe prihatine, Kyai sing wis pirsa sadurunge winarah. Nanging iki ora ana gandheng rapete karo Murtala, malah Murtala durung ngerti babar pisan bab iki. Malah kira-kira wong sak desa Kedunggalar kae, sing wis ngerti perkara iki mung wong loro, ya kuwi aku karo Pak Guru Harmaka, sing lagi pensiun telung sasi kepungkur. Mula aku nggrengseng kepengin njodhokne Nita karo Murtala kuwi, merga aku kuwatir nek nganti kalah cepet karo Pak Guru Harmaka”.

 

 

Ana candhake

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (14)

 14.

        Arja Gendhon mlengak krungu gunemane adhine sing kaya mangkono iku. Mau dheweke kober duwe rasa pangeman, merga ngira nek antarane Murtala karo Nita nduwe sesambungan rasa tresna. Banjur atine bali dadi lega sawise krungu tembunge Murtala sing ngandhakne nek antarane Murtala karo Nita kuwi mung kekancan lumrah. Lha kok saiki malah krungu dhewe nek Pak Sugiri karo sisihane wis sarujuk kepengin njodhokne Nita karo Murtala. Kathik ngonowa, ing atine adhine sing sugih mbrewu kuwi isih ana rasa samar yen nganti Murtala ora gelem nek dipek mantu. Arja Gendhon dadi gumun, ora ngerti karepe sedulure lanang sing adoh karo tetimbangane nalar sing waras kuwi.

        Dumadakan thukul panyakrabawa ala ing atine Arja Gendhon marang Murtala. Atake olehe Pak Sugiri duwe karep kepengin njodhokne anake wedok sing mung siji ndhil kuwi, merga Pak Sugiri lan kulawargane wis ketiban kemayan mantra pangasihan sing disawatake dening Murtala utawa sambatane ?. Pancen sanadyan wis jaman internet ngene, jenenge ngelmu alus bangsane Aji Pengasihan ngono kuwi isih akeh sing nggunakne lan isih ana bukti kemandene. Arja Gendhon dhewe tau ngalami, gara-gara ora sengaja tembunge gawe serike liyan, dheweke ketiban kemayan. Sanadyan wis duwe putu, dheweke tau kesandhung rasa gandrung, kedanan marang sawijining wong wadon tilas palanyahan sing umure ya wis ora nom maneh. Saking nemene anggone gandrung, nganti kaya wong ora duwe nalar ngana kae. Wis ora duwe isin, rasa wirange ya wis ilang, rumangsane ora ana wong wadon ayu sing nduweni ati sing resik kajaba Lamijah, tilas tandhak sing nyambi nyewakne ragane. Bojone dhewe sing gemati lan nduweni katresnan sing suci lan wis nglahirne anake nganti ping lima, neng mripate ora duwe rasa tresna marang dheweke babar pisan, satiba malange sarwa gawe seriking atine, sing katon mung cacad lan kekurangane. Jaman semana Arja Gendhon wis ora kena dikandhani, anggone kayungyun marang Lamijah ora bisa mundur merga pitutur, malah tau thukul rasa kepengin megat bojo janur ajure. Kamangka, Arja Gendhon kala-kala ya weruh nek satemene tresnane Lamijah ya mung lelamisan lan kerep ngremehne dheweke sing regane ora luwih saka barang sing didhelikne ing waliking tapih. Rahayune Arja Gendhon tumuli kepethuk wong pinter sing tanpa dingerteni wis aweh tamba marang jiwane, dayaning mantra Pengasihan sing ditibakne dening Lamijah disirnakne nganggo ngelmu panawane. Wekasan Arja Gendhon bali eling lan bali rukun maneh karo sisihane.

        Nek panyakrabawane marang Murtala iki bener, Arja Gendhon rumangsa ketiban kuwajiban kanggo nylametne sedulure lanang saanak bojone pisan.

        “Mengko dhisik Ri” kandhane Arja Gendhon sawise nggagas tembung sing diucapne adhine “anakmu kuwi mung siji, sinung rupa becik, sinung kapinteran kudune nek kowe arep nggolekne jodho kuwi rak ya nganggo wewaton bibit, bebet lan bobote ta Ri? Saora-orane nek kowe golek mantu ki ya oleha anake Pegawe Negeri apa priyayi, nek anake wong tani ya wong tani sing sawahe amba, nek anake wong bakul ya wong bakul sing ndrebala lan bocahe dhewe ya kudu wis cekel gawe sing cetha, sing wis duwe sumber pengasilan maton. Lha nek Nita arep mbok olehne Murtala, kuwi apa ya wis timbang? Murtala kae omahe sisih ngendi ta? Gajege warung angkringane kae wae nunut neng emper tokone wong ta? Banjur Murtala kae anake sapa?”.

        “Murtala kuwi bocah sing ditinggal mati bapake jaman Murtala isih cilik, Kang” wangsulane Sugiri sareh “biyen Bapake Murtala kae Tukang Kebon neng SD Inpres, dadi saiki Murtala urip karo Ibune sing saben sasi nampa pensiunan randha warisan saka bojone”.

        “Oalaah, mung anake Tukang Kebon sing wis mati?” Arja Gendhon takon, swarane keprungu nek ngremehne Murtala.

        “Bener Kang, lha ngapa ta ?” Sugiri genti takon, suwarane nuduhne ora senenging atine ditakono sedulure lanang ngono kuwi mau.

        “Ya ora ngapa-ngapa” wangsulane Arja Gendhon karo ngudhunke suwarane “mung arep takon, lha nek  olehmu kepengin ngepek mantu nganti mbok rewangi ora bisa turu isih mbok jalukne pandonga marang Simbok, jan-jane sing mbok purih saka bakul angkringan kuwi apane?”.

        “O alah kuwi ta Kang?” Sugiri wangsulan karo mesem “saiki aku tak genti takon”.

        “Iya, takon apa?”

        “Kepriye rasane atine Kang Arja, saupama pitakone sampean kuwi mau sing ngucapne Maratuwaku jaman aku nembung Ibune Nita biyen?  Utawa sing takon kuwi Besanmu, maratuwane Sigit sing Tokone samana gedhene lan prahotone wae ya pirang-pirang kae?”

        “Beda Ri” Arja Gendhon semaur karo suwara sing sareh “Suwargi Pak Soma Ngadiran wong tuwane Sriutami ya Ibune Nita, kae Ngelmu Kasepuhane kandel, paningaling batine kuwat, paribasan bisa weruh sadurunge winarah, ora kaya aku lan kowe sing bisa weruh sajeroning karah  he he he…….”.

        “Iya, kabeh ya padha ngerti sajeroning karah kuwi genah nek Pesi, senajan ya ora ketok” Sugiri nyelani rembuge Kakange karo ngguyu anyel “banjur bacute piye?”

        “Sawargi Pak Soma biyen tau kawetu marang aku” Arja Gendhon nutugne kandhane  “nek olehe nyarujuki lan nampa lamaranmu biyen merga miturut paningaling batine, kowe kuwi senajan anake wong ora duwe, nembung anake wong mung bandha kendel sangu wani, nanging kowe kuwi sinung pulung pangayoman, tegese kowe kuwi duwe watak wani tanggung jawab kanggo ngayomi anak bojo, pirasat Iman Supingimu nuduhne nek kowe kuwi duwe watak sregep, ora gampang mutung, sing adhakane gampang dadi wong sugih. Kowe ya duwe watak setya lan tresna asih marang kulawarga, ora kaya aku he he he”.

        “Kuwi rak ya mung saka othak-athike sawargi Bapak Maratuwa wae” Sugiri mangsuli kandhane Kakange “nyatane aku ya sik seneng Gambyongan, doyan main lan ngabotohan barang ngono kok”.

        “Bener, pancen kabeh mau mung saka tembung othak-athik sing dadine mathuk” kandhane Arja Gendhon maneh, “merga othak-athike sawargi Pak Soma dibarengi nganggo nggunakne paningal batin. Nek olehmu isih seneng Nayub, nyawer Tandhak, kala-kala ya ngombe banyu landa lan Totohan nek eneng pilihan, kuwi isih kalebu lumrah, minangka selingane wong urip. Olehmu nglakoni ngono kuwi mau isih ing sajroning petung kalumrahan wae. Tegese kabeh sing mbok lakoni kuwi mau ora nganti nglalekne tanggung jawabmu. Lha beda maneh karo lakone anakmu Sigit”.

        “Iya nek lakone Sigit piye?” Pak Sugiri takon.

        “Nek Pak Sasangka gelem dadi maratuwane Sigit dhek emben kae” Arja Gendhon kojah maneh “ora merga nyawang Sigit luwih-luwih aku, nanging nyawang awakmu sing gelem ora gelem dadi Pakne cilik Sigit”.

        “Pancen ya bener nek aku iki Pak cilike Sigit” Pak Sugiri nyelani rembug “nanging kok malah sing disawang aku, dudu sampean sing cetha nek Bapak-e Sigit?”

        “Merga Sasangka ngerti sapa aku? Lan sapa kowe?” wangsulane Arja Gendhon “lan Sasangka ngerti nek Sigit kuwi luwih nggugu awakmu tinimbang aku. Jalaran sing marahi Sigit njawa marang gaweyan, ngerti marang tanggung jawab, kuwi kowe. Dudu aku. Merga nyatane Sigit kuwi mbok openi, mbok wenehi gaweyan lan mbok percaya ngurusi kabeh urusanmu, ya sing urusan Truck, urusan Pasir urusan gabah lan liya-liyane. Lan nyatane pancen Sigit kena mbok percaya. Lha kuwi sing marahi Pak Sasangka percaya banjur kepencut marang watak jujur lan tanggung jawabe Sigit, malah kena diarani rada kebacut ngira nek Sigit kuwi melu andhil nggedhekne usahamu. Mula bareng klakon dadi mantune, Pak Sancaya banjur nembung awakmu Sigit dijaluk supaya ngrewangi dheweke ta?”.

        “Iya aku bisa nampa Kang” Pak Suraji banjur genti guneman “saiki aku tak genti sing kandha, ya gene aku kepengin njodhokne anakmu Nita karo Murtala”.

        “Iya coba kandhakna” Arja Gendhon aweh wangsulan “aku mau ya krungu saka Simbok, jarene kowe kandha muga-muga Murtala luwih nggugu marang awakmu tinimbang marang Pak Guru Harmaka, kuwi cethane piye? Merga aku kuwatir wong kaya Murtala ngana kae ketoke anteng nanging sok seneng nggunakne ngelmune wong kuna, sing bisa gawe kominge wong waras, kaya sing tak alami pas aku gendheng wedokan dhek emben kae”.

 

 

Ana candhake

 

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (13)

 

13.

        Arja Gendhon rada ndlongop krungu kandhane Murtala mangkono kuwi mau. Merga maune Arja Gendhon wis duwe pangira yen Murtala karo Nita kuwi wis suwe olehe nyambung katresnan. Ing batin Arja Gendhon duwe rasa eman yen Nita kepencut marang Murtala, merga kejaba duwe rupa sing ayu, sekolah sing dhuwur, Nita kuwi cetha anake wong sugih. Jan-jane nek Nita kepencut marang Murtala kuwi ya ana empere, wong kajaba Murtala kuwi duwe rupa sing bagus lan duwe slaga sing alus. Nanging, nek Pak Sugiri lan Bu Sugiri, ngrojongi anake wedok sing mung siji kuwi nyambung katresnan karo Murtala sing mung bakul kopi angkringan, ateges adhine Arja Gendhon kuwi padha karo ora ngregani anake dhewe. Kudune Nita kuwi upama duwe pacar, ya saora-orane putrane priyayi luhur, duwe mobil dhewe, ora pacaran kok karo Bakul Kopi neng Angkringan sing warunge nunut neng emper tokone wong kaya Murtala kuwi, sansaya maneh bareng Arja Gendhon ngerti nek Sepedha sing dienggo nggonceng Nita mrene kuwi cetha nek dudu sepedhane Murtala, nanging sepedhane Nita.  Nanging bareng Murtala ngandhakne yen dudu apa-apane Nita, metu bareng wae lagi iki mau merga dikongkon Bu Sugiri, Arja Gendhon banjur rumangsa gumun. Banjur Murtala sapa sing dikarepake dening sedulure lanang sing dikandhakne marang simboke kuwi mau?.

        “Walah ya pangapurane wae sing gedhe Mas” sawise rada sauntara Arja Gendhon banjur guneman maneh mangsuli kandhane Murtala “mau ki tak kira nek sampean kuwi pacare ponakanku Nita iki, jebul mung kanca lumrah ta? Lha mbok menawa sampean duwe petung karo Pak Guru Harmaka kaya sing dikandhakne simbahe Nita mau?”.

        “Sami Pakdhe” wangsulane Murtala “kula nggih namung tepang lan ngertos daleme Pak Harmaka ngoten mawon, dereng nate jagongan babar pisan. Rembagan kalih Pak Harmaka niku menawi Pak Harmaka ngepasi pados kopi teng wande kula, gek niku nggih awis-awis sanget, saemut kula sadangunipun kula bikak angkringan, Pak Harmaka niku mampir angkringan kula kaping kalih, sepeken sasampunipun kula bikak angkringan kalihan watawis sewulan kepengker. Sami kalihan Pak Sugiri, pinarak ing angkringan kula nggih nembe sepisan, ngajengne subuh kala wau, kalih tindak dhateng Masjid”.

        “Waa nek ngono, kira-kira sing dikarepne Bapake Nita ki ya Murtala liyane” Arja Gendhon mbenerne tembunge Murtala nek sing dikarepake Pak Sugiri nalika kandha marang Simbahe Nita kuwi Murtala liyane.

        “Lha Bapak angsale sare teng pundi ta mBah?” Nita genti matur marang simbahe “badhe kula wungu, mosok sampun semadosan kalihan Mas Mur, sareng Mas Mur rawuh lha kok malah ditilar sare teng mriki”.

        “Aja Dhik Nita” sadurunge Simbahe Nita aweh wangsulan Murtala guneman “mbok menawa Bapak pancen sayah lan arip tenan, dadi ben istirahat dhisik wae. Kapan-kapan wae nek Bapak wis longgar lan ngersakne nimbali aku, Dhik Nita rak bisa kirim WA utawa telpon ta?”.

        “Lha Mas Mur piye? Kadhung ngelangne mara nyang omah tibake malah ditinggal sare?” Nita takon.

        “Kuwi ta? Ora apa-apa Dhik” wangsulane Murtala karo mesem “wong nyatane olehku metu saka omah ya ana gunane ngono lho? Bisa silaturrahmi karo Simbah, bisa tepungan karo Pakdhe Arja barang, njajal nek mau Bapak ana ing dalem, aku rak durung tepung karo Pakdhe Arja ta?”.

        “Ya wis yen ngono, banjur saiki awake dhewe piye?” Nita takon maneh. Neng jero atine krasa lega, merga Nita kelingan nek satemene Bapake kae duwe sirikan. Nek lagi turu ora seneng diganggu, ora gelem digugah, nek gak tangi merga karepe dhewe adhakane banjur muring-muring ora karuwan.

        “Becike awake dhewe enggal bali wae, matur Ibu nek Bapak istirahat neng daleme Pakdhe, merga ketoke sayahe nemen banget. Ngono wae, dadi penggalihe Ibu ora kuwatir maneh”.

        Nita nggugu marang eguhe Murtala. Banjur pamitan marang Simbah lan Pakdhene. Nita ya meling marang Arja Gendhon, mengko nek Bapake wis tangi supaya dikandhani nek digoleki Nita karo Murtala.

        “Oalah Nit… Nita, wong jarene niliki Simbahe kok mung sak nyukan terus mulih” kandhane mBahe Nita karo nguntapkne baline putune tekan teras.

        “mBenjing-benjing kula tak sowan malih mBah” wangsulane Nita karo mesem.

        “Iya, nek anu Nak Murtala kuwi ya dijak mrene maneh ta” kandhane Simbahe Nita maneh “mosok mrene sepisan wae mung disuguhi anggur. Aja kapok ya Nak Mur”.

        “Boten mBah, benjing-benjing menawi longgar kula tak sowan mriki malih” wangsulane Murtala.

        Maune karo mlaku Nita karo Murtala ya mung meneng-menengan wae. Lagi bareng tekan protelon Sendhangreja arep menggok menyang jurusan Kedunggalar, Nita ngajak guneman.

        “Pakdhe Arja ki lucu ya Mas?” pitakone marang Murtala.

        “Lucu piye Dhik?” Murtala wangsulan genti takon.

        “Lha awake dhewe mau dikira pacaran, Panjenengan dikira pacarku”.

        “He he he, iya” wangsulane Murtala karo ngguyu “upama olehe ngira Pakdhe mau bener sansaya luwih lucu”.

        “Lha kok ngono Mas?” Nita takon maneh.

        “Lha iya laaah, upama tenan rak sida digeguyu wong akeh, malah nek nganggo basane Ibuku tengu-tengu bakal melu ngguyu, merga saking lucune” wangsulane Murtala maneh.

        “Lha ya kok bisa lucu kuwi cethane piye? ngono lho Mas” Nita wiwit gemes.

        “Piye ya?” Murtala wangsulan “aku ki arep nggenahne nanging kangelan nata ukara”.

        “Nek ngono ya ora lucu Mas” Nita gemes tenan, meh wae arep njiwit bangkekane Murtala, nanging ora sida. Nita eling nek Murtala kuwi durung dadi apa-apane.

        “Ngene lho Dhik, aku tak takon marang Dhik Nita” Murtala banjur guneman maneh “saupama Dhik Nita kuwi weruh aku karo adhikku Dikin kae, budhal dodolan nyurung grobag, banjur aku karo Dhik Dikin kuwi padha nganggo Sepatu gilap, nganggo Jas, komplit sak dhasine kaya sandhangan sing dienggo anggota DPR nek pas Sidang Paripurna karo Presiden ngana kae, kira-kira Dhik Nita ngguyu apa ora? Kira-kira wong sing weruh ngarani aku karo Dhik Dikin wong waras apa wong miring nalare?”.

        Nita ora tumuli wangsulan merga ratane rame, saka ngarep lan saka mburi akeh sepedha motor lan mobil sing mlakune banter-banter.

        Sauntara kuwi, Pak Sugiri wis nglilir saka anggone turu, sawuse lungguh sauntara Pak Sugiri lagi krasa nek jebule mau wis keturon neng lincak emper sing ana emper mburi omahe wong tuwane. Eling nek mau dikandhani simbahe Nita nek digawekne kopi, banjur ngadeg, mlaku mlebu omah arep menyang ruang tamu, nggoleki kopine.

        “Lho wis tangi ta Ri?” tekan ruang tamu dipapag nganggo pitakonan dening Arja Gendhon, jebul Kakange karo Simboke ana kono, malah bojone Kakange ya ana, wong telu kuwi lagi jagongan ngedhep mertega sing wis diirisi cilik-cilik.

        “Ora krasa jebul aku mau keturon neng lincak mburi” wangsulane Pak Sugiri “marahi aku mau jan ngantuk banget nganti ora keneng diampet, ngantuk campur kesel”.

        “Nita mau ya kandha jare awakmu dhek bengi blas ora turu?” kandhane Arja Gendhon maneh.

        “Lho Nita apa mrene?” karo ngangkat gelas kopine Pak Sugiri takon .

        “Iya” sing wangsulan genti Simbahe Nita “dikongkon ibune ngeteri Buah Mertega iki apa? Karo ngirimi dhuwit kanggo aku”.

        “Sing dikandhakne Simbok kuwi mung titipan saka Nyonyahmu Ri” Arja Gendhon numpangi rembuge Simboke “sing baku malah nggoleki kowe, merga kowe digoleki neng ngendi-endi ora ketemu. Banjur karo Ibune dikon nggoleki mrene, diterne Murtala, Bakul Kopi angkringan kae”.

        “Murtala malah melu mrene?”

        “Jarene merga dikongkon nyonyahmu? Wong tak takoni malah ngakune metu bareng karo Nita ki ya lagi iki mau, merga dikongkon Ibune Nita” wangsulane Arja Gendhon.

        “Pancen bener” Pak Sugiri wangsulan sawise nyruput kopine maneh “Murtala kae pancen bocah lugu, jujur, sregep tur pinter, mula aku karo Ibune wis sarujuk nek bisa bocah kae arep tak jodhokne karo anakmu Nita, ning embuh Murtala gelem apa ora, aku rung ngerti wong ya durung tak takoni. Ya muga-muga wae gelem, nek Nita-ne ditari Ibune wis gelem malah kepara seneng”.

 

 

Ana candhake

GANDRUNG PULUNG ING LINCAK WARUNG (12)

 

12.

        Murtala ngira nek daleme simbahe Nita kuwi ora adoh, jebul keliru. Omahe wong tuwane Pak Sugiri kuwi ing Desa Pelangkidul, saka omahe Pak Sugiri ana patang kilonan adohe. Dalane liwat dalan desa wis pavingan kabeh, dadi ya wis alus. Dhasar sepeda motor sing disetiri Murtala kuwi sepedha motore Nita sing durung suwe olehe tuku, liwat dalan pavingan ya krasa kepenak. Nanging Murtala ora wani banter olehe numpak sepedha motor, ing dalan desa kuwi akeh bocah cilik-cilik sing kerep mlayu nyabrang ratan ora nganggo inget-inget luwih dhisik. Ora mung bocah cilik thok, sok-sok ya akeh wong tuwa sing mengkono kuwi mau.

        “Sing arep diparani iki daleme Wong Tuwane Bapak apa wong tuwane Ibu Dhik?” karo mlaku, tinimbang ora omong-omongan, Murtala nakoni Nita.

        “Simbah saka Bapak Mas” wangsulane Nita “simbah saka Ibu wis seda kabeh, biyen daleme ya sing saiki tak enggoni kae, wong Ibu ki gak duwe sedulur tunggal bapak ibu. Nek simbah saka Bapak daleme Pelangkidul, Simbah kakung wis seda jaman aku isih kelas siji SMA. Sing ana kari Simbah Putri”.

        “Lha neng dalem Simbah karo sapa?”

        “Karo Pakdhe Mas, Mase Bapak, daleme dadi siji karo Simbah” wangsulane Nita sing banjur nuduhne ancer-ancer daleme simbahe “mengko nek wis tekan Tugu Tengah Protelon Kidul Pasar Pelang rada dialonke Mas, daleme Simbah ngidul sethithik watara rong puluh meter”.

        “Ooo cedhak nggone Om Jaka kuwi”.

        “Om Jaka sapa Mas?”

        “Om Jaka Teseng, kancane Ustadz Anis Purwanto Khatib Jum’at Masjid nggone dhewe” wangsulane Murtala “Om Jaka kuwi kerep mampir angkringan, senengange pesen kopi pait tanpa gula nek karo aku ya akrab banget, wonge paling seneng nekani Kajian-kajian neng ngendi-endi,  nek Nyonyahe aktivis Muslimat”.

        Jebul daleme simbahe Nita kuwi let rong omah karo omahe Om Jaka. Nurut aba saka Nita, Murtala ngenggokne sepedha motore mlebu menyang pekarangane omah.

        “Tenan ta tibake” grenenge Nita sawise mudhun saka goncengan, tangane nudingi sepedha motore bapak-e sing diparkir neng teras omah, banjur ngajak Murtala mlebu daleme simbahe “ayo Mas mlebu wae, paling Bapak ya neng jero”

        Murtala ora semaur, banjur mlaku njejeri Nita ngunggahi teras omah sing lawange bukaan amba kuwi. Durung nganti tekan ngarep lawang lan uluk salam, saka njero omah simbahe Nita wis metu ditutne wong lanang sing rambute wis putih nanging isih ketok sehat.

        “Oalah, genah Nita ngono kok” wong lanang sing ngetutne wong wadon tuwa kuwi guneman karo mesem amba “piye ta mBok? Karo putune dhewe kok lali?”.

        “Bekti kula mBah” Nita nyalami simbahe karo ngambung astane, banjur genti nyalami pakdhene uga karo ngambung astane “bekti kula Pakdhe”.

        Murtala melu-melu nyalami simbah karo Pakdhene Nita, sing diambung mung astane simbahe Nita thok.

        “Ayo padha lungguh neng njero kana” kandhane Simbahe Nita sabanjure. Nita ngetutne Simbahe, gawane ditumpangne neng meja ruang tamu.

        “Gek kowe kuwi nggapa apa ta Nit? Kok ketoke abot temen?” Simbahe Nita takon.

        “Mertega mBah, angsale ngundhuhi Ibu kala wingenane, sampun mateng namung dereng ndalu” wangsulane Nita banjur ngulungne amplop titipane ibune “kalihan dipun utus Ibu, ngaturaken menika kagem Simbah”.

        “Oalaah, ya matur nuwun banget, Ibumu ki ngalah-ngalahne Pak Mantri Pensiunan wae, olehe menehi dhek emben durung nganti kalong separo kok wis diteri maneh” kandhane simbahe Nita karo nglebokne amplop isi dhuwit kuwi neng walike setagene.

        “Lha Mase iki daleme sing nggik endi? Kok aku cat kelingan cat ora iki?” Pakdhene Nita genti nakoni Murtala.

        “Kula Murtala Pakdhe, kula sing sadean kopi angkringan ngajeng Toko Sinar nika lho” wangsulane Murtala bares, Murtala kelingan nek Pakdhene Nita kuwi tau jajan neng warunge.

        “Oh, iya iya lagi kelingan aku” Pakdhene Nita nyaut rembug karo ngguyu “iya, aku Pakdhene Nita, sing jenenge Arja Gendhon ki ya aku iki he he he”.

        “Inggih Pakdhe, kula sampun asring mireng asmanipun Pakdhe Arja” wangsulane Murtala maneh “namung nembe menika tepang kalihan piyantunipun”.

        Ana wong wadon setengah umur awake lemu, mlebu menyang ruang tamu banjur nyalami Nita karo Murtala.

        “Dhik Nita ta iki mau?” kandhane wong setengah umur kuwi karo mesem.

        “Inggih Budhe” wangsulane Nita.

        “Iya, Ibune Sigit, Mertega olehe nggawakne Nita kuwi gawanen memburi kana, sokur nek siji loro mbok oncekne pisan, wong samono mbane ngono” Simbahe Nita mrentah mantune.

        “Dikepenakne Dik Nita, Budhe tak memburi dhisik” Budhene Nita pamitan arep memburi, Mertega sing ana tas kresek banjur dicandhak digawa ngalih.

        “Nggih Budhe” wangsulane Nita “sampun ndadak damel wedang lho, kula kalih Mas Mur wau nembe mawon ngombe”.

        Sing diwangsuli ora semaur bablas mlebu omah.

        “Bapak wau napa boten mriki ta Pakdhe?” sawise budhene mlebu omah, Nita nakokne Bapake marang Pakdhene.

        “Iya, Bapakmu mau mrene ndhuk” sing mangsuli malah simbahe “mau nusul simbah menyang Pawon, banjur bablas memburi mapan ngglethak neng lincak emper mburi kana, turu angler banget. Malah tak gawekne kopi ya durung kober didemok, dikepenakne olehe ngorok sing suwarane kaya graji mesin kae”.

        Krungu wangsulane simbahe ngono kuwi Nita mung mesem, Murtala melu mesem, mosok madhakne suwarane wong ngorok kok kaya graji mesin.

        “Wangune karipan banget Bapakmu kuwi Nit” Arja Gendhon melu guneman “lha mau apa ora pamit nek arep mrene?”.

        “Boten Pakdhe” wangsulane Nita “malah pamite badhe dhateng Pasiran Kidul Kalen. Lha sareng kula ken nusul Mas Andi, teng mrika boten wonten. Gek Hapene nggih ditilar teng griya”.

        “Lha wong lagi metu sedhela wae kok mbok goleki kuwi eneng apa?” Arja Gendhon takon maneh.

        “Bapak niku rak sampun semadosan kalih Mas Mur?” wangsulane Nita “Bapak piyambak sing ngendika, malah meling kula sawanci-wanci Mas Mur dugi, kula didhawuhi ngebel, lha sareng kula telepon kok malah ha-pe ne ditilar teng griya. Lajeng kalihan Ibu kula kalih Mas Mur kadhawuhan ningali mriki, Jebul leres, malah teng mriki Bapak sare. Pancen wiwit kala wingi ngendikane Ibu, Bapak niku boten sare, dados nggih leres kados sing dingendikakne Pakdhe wau menawi Bapak nembe karipan”.

        “Wiwit jaman isih jaka biyen, Bapakmu kuwi nek lagi mikir sing serius banjur ora bisa turu” Arja Gendhon guneman maneh “telung dina kepungkur ye mrene, nanging ya gak crita apa-apa. Embuh nek karo Simbahmu omong, aku ora ngerti”.

        “Karo aku ki omong, nanging ora cetha jluntrunge” Simbahe Nita nyaut rembug.

        “Ora cetha jluntrunge piye ta mBok?” Arja Gendhon genti nakoni simboke.

        “Wong karo pamitan mulih kae omong njaluk pandonga, muga-muga wong sing jenenge Murtala luwih percaya marang Giri, tinimbang marang omongane Pak Guru Harmaka. Mung ngono kuwi thok.  nJajal pikiren, nek ngono kuwi jluntrunge piye?” wangsulane Simbahe Nita.

        “Lha sing dikarepne Giri, Murtala kuwi Murtala sapa?” Arja Gendhon guneman maneh “Mas Mur iki apa Murtala liyane? Nek sing dikarepne Murtala ki Mas Mur sing iki, kira-kira ya ana gandhengane karo sesambungane Nita karo Mas Mur, merga aku dhewe ya tau ngalami duwe anak wedok sing duwe sesambungan karo wong lanang sing saiki dadi Bapak-e Dinar kae”.

        Krungu sing dikandhakne Arja Gendhon ngono kuwi, Nita sakala mbrabak abang praupane. Nanging ora kumecap apa-apa. Murtala tanggap, mula banjur karo suwara sing ngati-ati murih ora gawe gelane sing padha krungu Murtala banjur guneman :

        “Nuwun sewu Pakdhe, kula kinten ingkang dipun kersakaken Pak Sugiri menika Murtala sanes, dede kula. Amargi antawisipun kula kalih Dhik Nita menika boten wonten sesambetan menapa-menapa kajawi winates ing kekancan, tunggil kegiatan ing Karang Taruna kalihan ing Pengaosan Masjid. Kula kalih Dhik Nita inggih boten nate jagongan ijen sami ijen, menapa malih medal utawi dolan sareng. Niki wau kemawon, menawi boten awit kadhawuhan Bu Sugiri murih ndherekaken Dhik Nita, kula nggih boten badhe wantun ngajak Dhik Nita medal. Rak ya ngono ta Dhik Nita?”.

 

Ana candhake.